บททั้งหมดของ The Night I Met My CEO (Tagalog): บทที่ 21 - บทที่ 30

KATALINA’s Point of View “Hello, Sir?”“Ms. Suarez.”“Yes, Sir?” “Ms. Suarez, I can’t pass through the routes we took earlier because the flood is too high. Can I stay for a while at your friend’s unit while waiting for the flood to subside? I don’t have anywhere else to stay.” Napatigil ako. Ilang segundo ring hindi nakapagsalita, habang hawak-hawak ang phone na nasa tenga ko. Did I hear that right? He wants to stay… here? Hindi ko alam kung paano sasagot. Ramdam ko agad ‘yung kakaibang kaba sa dibdib ko. “Uh… Sir, are you sure? Wala ho ba kayong ibang pwedeng puntahan?” mahina kong tanong, pilit pinapanatiling kalma ang boses. “To be honest, wala. I just need a place to stay for a while. Hindi ako pwedeng magtagal sa kotse. The rain’s getting worse,” sagot niya, diretso, walang bakas ng pag-aalinlangan. Oh my God. Napakagat ako ng ibabang labi. Dahil sa akin kaya stranded sa baha si Zach. Nagmabuting-loob lang naman siyang ihatid ako kanina. Bigla akong nakara

Katalina's point of view Habang nakasakay sa taxi papunta sa office, hindi mawala-wala ang ngiti sa aking labi. Sinong hindi ngingiti? Kahit medyo awkward ang nangyari kagabi, masaya ako kasi hindi kami nagtalo, nag-away, o walang ibang nangyari. Behave lang ang boss ko. For me, mas ok sa akin ‘yung gano’n na Zach. Hindi ako nai-stress, hindi niya pinipilit ‘yung gusto niya. Kalmado lang at nag-stay lang talaga sa condo para magpahupa ng baha at ulan. Isama pa ang pa-dinner at breakfast niya. At ang mas kinasasaya ko pa—yes, it’s Friday! Makakapagpahinga din ako nang maayos at makakatulog. Bubunuin ko ang Sabado at Linggo para magpahinga dahil simula noong Monday, stress ako nang malala. Literal na pagod ang katawang-lupa ko at isip. Magaan ang pakiramdam ko nang sumakay sa elevator at pinindot ang executive floor. Si Zach kaya, nasa office na niya? Early bird ang boss namin na ‘yon—masyadong masipag kahit noong mga nakaraang araw na ginugulo niya ako. Paglabas ko sa eleva

Katalina’s point of view Kinabukasan, nagising ako sa kakaibang init at liwanag na dumaan mula sa floor-to-ceiling window ng kwarto. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtantong nakahiga na rin ako sa kama—at ang kamay ko, hawak pa rin ni Zach.Agad akong napaupo. Sht. What if he wakes up and sees me like this? Argh! baka kung ano ang isipin niya. Hindi ko namalayan na humiga na pala ako sa tabi niya. Buti na lang nauna akong nagising. Maingat kong inalis ang kamay sa pagkakahawak niya. Nakahinga ako ng maluwag nang hindi naman siya nagising.Tinitigan ko siya saglit saka dahan-dahan kong nilapit ang kamay ko sa noo niya. Good, bumaba na ang lagnat niya. Hindi na siya ganoon kainit. Nakahinga ako ng maluwag.“Salamat naman,” bulong ko saka maingat na tumayo at dumiretso sa kitchen. Ang laki at linis ng buong kusina, parang hindi talaga ginagamit. Para bang mas madalas siyang kumakain sa labas kaysa dito. Parang kagabi nga lang nagalaw ang ibang gamit dito sa kusina niya nung nag

Katalina's point of view MONDAY MORNING Pagmulat ko ng mga mata, unang pumasok agad sa isip ko ay isang malalim na realization: Monday na naman—back to reality. “Argh…” Napapikit ako ulit at ibinaon ang mukha sa unan. Bakit ang bilis ng weekend? Ni hindi ko man lang naramdaman ang rest day ko. Ang inaasahan kong katahimikan kahapon ay nauwi sa walang tigil na pag-iisip—lalo na tungkol sa babaeng pumunta sa suite ni Zach. Oo, dalawang gabi ng gumugulo sa isip ko ang eksenang iniwanan ko sa suite ni Zach. At kahit pilit kong iniiwasan na ‘wag mag-isip, lagi siyang sumasagi. Sino kaya siya? Ano kaya ang pinag-usapan nila ni Zach? Nagtagal kaya ito doon sa suite? Tsk, Bakit ganito ang iniisip ko? Ano naman kung nagstay doon ang babaeng ‘yun? Ano naman sa akin?Okay, Katalina. Tigilan mo na ang pag-iisip sa babaeng ‘yon. Pinalo ko ang sarili kong pisngi bago tuluyang bumangon. Trabaho na ulit. Focus ka sa project. Walang space para sa kung ano mang iniisip mo.**“Good morning, Mi

Pinagpatuloy namin ang revisions, ramdam ko ang tahimik na obserbasyon ni Hugo. Minsan nagko-comment siya, minsan tatawa kapag masyadong seryoso ang tono ng pananalita ni Zach. “Parang mas bagay kung brighter ‘yung layout dito,” sabi ko, pointing at one section. “It’ll give a fresher look.”“Yeah, I see that,” sagot ni Zach, agad na nagta-type sa computer niya. Pero habang nagta-type siya, naramdaman ko ang mainit na tingin niya sa akin—hindi sa papel, hindi sa project. Sa akin mismo.“Oh wow,” singit ulit ni Hugo, nakasandal habang nakaharap sa amin at nakataas ang isang paa sa coffee table. “This is so unlike you, bro. I mean, nakikita ko, you’re actually listening. To her.” Napahinto si Zach, bahagyang nag igting ang panga niya. “Because she makes sense.” Diretso ang sagot niya, walang hesitation. Ako naman, halos hindi alam kung saan titingin. Ang awkward ng atmosphere—parang may invisible na battle sa pagitan nilang dalawa.“Interesting,” bulong ni Hugo, pero sapat lakas para