Semua Bab Chasing His Secretary Wife (SPG): Bab 11 - Bab 20

NATASHA Sa gitna ng alingasngas at amoy ng sariwang gulay sa palengke, marahas na sumulpot si Rhian mula sa masikip na daanan, tila ba may tinatagong lihim na bumubulwak sa kaniyang dibdib. Tumatalon-talon pa itong parang batang nakakita ng kendi. Hindi nakaligtas sa paningin ni Natasha—ang babaeng kilala sa talas ng dila at likas na hilig sa pagbibigay ng libreng unsolicited advice—ang kakaibang kislap sa mga mata ng kaibigan. “Hoy, Natasha! May sasabihin ako sa ’yo!” hiyaw ni Rhian, halos mabulabog ang mga kalapad ng repolyo at talbos ng kamote sa tabi. Nakunot ang noo ni Natasha, isang ekspresyong tila nakasanayan na ng kaniyang mukha tuwing may kaharap siyang nagpapakita ng sobrang kasiyahan na para bang walang kasunod na trahedya. 'Ano na naman kayang kalokohan ng baklang ito?' sabi ni Natasha sa isip.. “Ano ’yon? Ang saya mo masyado ah,” sambit niya, sabay ngising hindi mo matitiyak kung may halong pang-uuyam. Tumirik pa ng mata si Rhian, kasabay ng pag-iling-iling na pa

NATASHA Katatapos lang pakainin ni Natasha si Mr. Albert. Nang matapos itong kumain, agad din itong nakaramdam ng antok kaya pinatulog muna niya bago siya lumabas ng kuwarto. Naisipan niyang pumunta sa terrace para kahit papaano ay makahinga nang maluwag mula sa nakakapagod na umaga.Pagbukas niya ng pinto, tumambad sa kanya si Ezekiel na nakaupo sa isang sulok, may hawak na gitara. Bahagya nitong idinuko ang ulo habang pinapadaloy ang mga daliri sa mga kuwerdas, kasabay ng tinig niyang mababa ngunit nakakabighani.'Wow naman pala. May ganitong eksena pala sa buhay ang unggoy na ito,' sabi ni Natasha sa isipan. Hindi iyon ang tipong malakas o palaban na boses—kundi malambing at lalaking-lalaki. Kung isa kang marupok, siguradong kikiligin ka sa mismong lugar na iyon.Tahimik siyang pinagmamasdan ni Natasha. Gwapo talaga ang lalaking ito, ngunit kabaligtaran ng itsura ang ugali—masungit, arogante, at tila walang preno kung makapagsalita. Parang hindi niya turing na tao ang kausap kapa

Hindi niya magawang paalisin sa kuwartong iyon si Ezekiel. Kaya wala na siyang nagawa pa dahil nahihilo na rin siya. Naamoy niya ang halimuyak ng alak na hinalo sa natural nitong amoy—lalaking-lalaki, at nakakabighani sa isang paraang hindi niya gustong aminin. Malapit na ngayon ang mukha nila. Ang bawat pulgada ng pagitan ay puno ng kuryenteng tila handang sumiklab. Hindi na magawang umiwas ni Natasha nang maramdaman niyang dumulas ang daliri nito sa gilid ng kaniyang pisngi, bumaba sa kanyang leeg, at huminto sa balikat. “Ezekiel…” mahina niyang tawag, ngunit parang wala itong narinig. Ang mga mata nito’y tila nagbabaga, nakatutok lang sa kanya na para bang siya lang ang mundo. Dahan-dahan, naramdaman niya ang mainit na paglapit ng labi nito sa kanya—hindi agad nagdikit, kundi dumaan muna sa gilid ng panga, papunta sa ilalim ng tainga. Mainit, mabigat, at nakakayanig ng tuhod. Napaigtad siya nang maramdaman ang mabagal ngunit tiyak na paggalaw ng kamay nito, mula sa balikat

Sa gitna ng masayang ingay ng mall, magkatabing naglalakad sina Natasha at Rhian, bitbit ang mga pinamili. Para kay Natasha, kakaibang pakiramdam na maglaan ng araw para gumala—madalang kasing mangyari ito simula nang magsimula siyang magtrabaho bilang tagapangalaga ni Mr. Alber. Buwan na rin ang lumipas mula nang siya ay ma-hire, at kahit madalas mahirap ang trabaho, natutunan niyang tiisin para sa pamilya."Kaloka ka talaga, bruha ka!" singhal ni Rhian, sabay irap. "Bakit naman gano'n ang sinabi mo kay Mr. Alber? Baka mamaya maisipan ka pa no'n na mamamatay tao! Kahit kailan, walang preno 'yang bibig mo."Hindi na bago kay Natasha ang ganitong sermon mula kay Rhian, pero sa totoo lang, medyo nahihiya pa rin siya kapag naaalala ang nangyari. "Kasi naman si Mr. Alber, parang may toyo. Paulit-ulit niyang sinasabi na malapit na raw siya, tanggap na raw niya. Alam mo 'yon, parang gusto na niyang mamatay. Naiinis ako kasi... bakit ka pa magpapaalaga kung ganyan ang takbo ng isip mo? Ayo

Natasha halos hindi na makapaglakad ng diretso habang minamadali ang pagpasok sa maliit at bahagyang madilim na banyo ng fast food. Mula pa kaninang umaga ay ramdam na niya ang paminsan-minsang pag-ikot ng kanyang sikmura, ngunit ngayon ay para bang may biglang pumutok na alarm sa loob ng tiyan niya na wala nang ibang layunin kundi pilitin siyang maglabas ng lahat ng laman nito. Bahagya siyang sumandal sa malamig na pader habang mabilis na tinatanggal ang lock ng cubicle. Pagkapasok ay agad siyang lumuhod sa harap ng inidoro at muntik nang hindi mapigilan ang unang bugso. Mainit ang bawat pagbuga, at ramdam niya ang hapdi sa lalamunan sa bawat pagbalik ng kinain niya kagabi. Sa tindi ng hilo at panghihina, halos maduling siya sa sariling paghinga. "Hoy, Natasha!" Isang pamilyar na boses ang narinig niya mula sa labas ng cubicle. Bumukas ang pinto at sumungaw si Rhian, hawak ang buhok ni Natasha para hindi dumikit sa mukha. Kita sa mukha ni Rhian ang pagkataranta at pag-aalala.