All Chapters of Chasing His Secretary Wife (SPG): Chapter 21 - Chapter 30

Nanginginig ang katawan ni Natasha habang naghihintay. Hindi niya alam kung kaba, takot, o halo ng lahat ang dumadaloy sa kaniyang mga ugat. Kanina pa siya hindi mapakali—paulit-ulit niyang iniisip kung paano tatanggapin ni Ezekiel ang balitang siya ang ama ng batang dinadala niya.“Kalma ka lang, Natasha. Ayusin mo ang sarili mo. Magiging maayos din ang lahat,” mahinahong sabi ni Rhian, sabay haplos sa balikat niya.Ngunit ang tinig ng kaibigan ay hindi sapat upang tuluyang mapawi ang takot sa kaniyang dibdib. “Sa tingin mo ba, Rhian… magiging maayos pa nga ang lahat?” aniya, halos mapaluha na.Tumango si Rhian, may matatag na kumpiyansa. “Oo, alam kong magiging maayos. Nandito lang ako.”Niakap siya nito at kahit saglit, gumaan ang pakiramdam ni Natasha. Ngunit agad ding nagbalik ang bigat nang marinig nila ang busina.Dumating si Ezekiel. Bumaba siya mula sa sasakyan na tila hari sa sariling mundo—tikom ang labi, matalim ang mga mata, at ang yabang ay likas na nakaukit sa bawat hak

Unang gabi ni Natasha Dizon sa malaking bahay ng mga Monteverde ay hindi siya mapakali. Hindi siya dalawin ng antok kahit anong pikit ng mga mata. Sa isip niya, paulit-ulit ang imahe ng kanyang mama—naiwan sa barung-barong, walang kasiguraduhan kung may gamot sakaling umatake muli ang hika nito.“Ang lalim ng iniisip mo, Natasha,” sabi ni Mr. Albert Ford nang mapansin siyang nakaupo sa sala. May dala itong tray ng pagkain.Napilit siyang ngumiti, bagaman halata ang lungkot sa mga mata. “Si Mama po kasi… baka umatake na naman ang hika niya.”Hinaplos ni Mr. Albert ang balikat ng dalaga. “Huwag kang mag-alala. May gamot na siya at may grocery sila. At isa pa—‘Daddy’ na ang itawag mo sa akin.” Nagpakawala ito ng ngiti, at kahit papaano ay gumaan ang loob ni Natasha.“Salamat po, Da-Daddy…” mahina niyang sagot, halos nanginginig pa ang tinig.Pero nang makaalis si Mr. Albert, mabilis siyang umakyat sa kuwarto. Naupo siya sa gilid ng kama, ramdam ang konsensya na dumadagok sa dibdib niya.

Umagang iyon, tahimik ang buong bahay ng mga Ford. Nasa veranda si Mr. Albert, nakaupo sa paborito niyang upuan habang nagbabasa ng dyaryo. Katapat niya si Natasha na halatang hindi mapakali. Ilang beses na niyang binubuksan at isinasara ang kanyang mga palad, parang hindi alam kung paano sisimulan ang usapan. “Daddy..." mahinang bungad ni Natasha, halos pabulong. Itinaas ni Mr. Albert ang paningin mula sa dyaryo at ngumiti. “Bakit, iha? Para kang may dinadalang mabigat na iniisip. Ano ‘yon?” Humugot ng malalim na hininga si Natasha bago nagsalita. “Daddy, gusto ko sanang magtrabaho. Hindi ko po kasi kayang umasa lang sa inyo o kay Ezekiel. Gusto ko may sarili akong pera, kahit papaano. Para naman… hindi ko maramdaman na pabigat ako.” Nanahimik si Mr. Albert, nakatitig lang sa kanya. Kita ang pag-aalala sa mga mata ni Natasha, pati na ang bigat na bumabalot sa dibdib ng dalaga. Inilapag niya ang hawak na dyaryo at tumuwid ng upo. “Iha, hindi ka pabigat dito,” mariing sagot ni M

Ilang araw pa ang lumipas, naisipan ni Mr. Albert na magpa-check up. Kaya nagpunta siya mag-isa sa ospital para alamin kung ano na ba ang nangyayari sa katawqn niya.Tahimik ang loob ng silid. Ang amoy ng alcohol at gamot ay kumapit sa ilong ni Mr. Albert habang nakaupo siya sa harap ng kanyang doktor. Halata sa mga mata niya ang kaba. Matagal na siyang hindi nagpapatingin, pero nitong mga huling linggo ay ramdam na niya ang bigat ng katawan at ang mabilis na pagkapagod.“Mr. Ford…” mahinahong wika ng doktor habang binabasa ang resulta ng ilang test. “Aaminin ko po sa inyo, mahina na talaga ang katawan ninyo. Kailangan ninyo ng mas maraming pahinga. Hindi na ninyo kayang magtrabaho nang gaya ng dati.”Natigilan si Mr. Albert. Napatungo siya, pinikit ang mga mata. “Gano’n ba talaga, Doc?”“Masuwerte pa rin kayo dahil wala kayong malubhang sakit. Pero hindi na dapat pinipilit ang katawan. At sa edad ninyo, dapat iniisip ninyo na ang mga bagay na maiiwan ninyo sa pamilya,” paliwanag ng

Tatlong araw ang lumipas mula sa gabing iyon sa kusina. Parang walang nangyari kung pagbabasehan ang katahimikan sa opisina, pero sa bawat paghinga ni Natasha at bawat pagkilos ni Ezekiel, ramdam ang bigat na nakalutang sa pagitan nila.Tahimik lang si Natasha sa mesa niya, abala sa pag-aayos ng mga papeles, sa pagbubukas ng mga email, at sa pagtanggap ng tawag para sa CEO. Kahit isang sulyap man lang ay hindi niya iniintindi ang binata. Pero sa loob-loob niya, dama niya ang matalim na presensya ni Ezekiel—laging nakatanaw, laging nakabantay.Ang mesa ni Ezekiel ay hindi naman ganoon kalayo mula sa kanya. Sa tuwing nag-aangat siya ng mukha para ibigay ang dokumento o ipaalala ang meeting, halos ilang hakbang lang ang pagitan nila. At sa bawat ganoong pagkakataon, nahuhuli niyang nakatitig sa kanya ang binata, parang may gustong sabihin, pero pinipiling manahimik.“Mr. Ford, narito na po ang summary report ng finance team para sa quarter,” malamig na sambit ni Natasha, iniabot ang fold