Semua Bab Valtor Series 1: The Wrong Bride: Bab 21 - Bab 30

Aria's POVIlang ulit akong napapahigpit sa hawak sa laylayan ng blouse ko habang pinapanood ang paglipat ng mga gamit ko sa kwarto ni Damian. Hindi sana ako papayag, pero he was too damn persistent.“Damian, I could handle this.” Pilit kong pinagaan ang aking boses habang tinitingnan ang mga nagtatrabaho. “I mean, I was living two decades and half and I am still fine.”Nilingon niya ako. “And what? Drink alcohol?”"Damian, hindi naman kailangang ganito. If you really want, I could tell Glenda to accompany me—" Hindi ko natapos ang sasabihin nang salubungin ako ng nanlilisik niyang mga mata."And what? She'll gossip about our relationship? Na hindi tayo maayos?” The way he said it was like a knife sliding under my skin.My lips tightened. Hindi ako nakasagot agad... pero dahil ako si Aria, hindi ako kailanman mawawalan ng pambara."But they signed a contract about keeping everything inside the mansion private." Tinaasan ko pa siya ng kilay para lalo siyang mainis."And you think they'

Aria's POV"Pvtangina!" sigaw ko nang bigla na lang lumipad sa banda ko ang inahing manok.Ilang mura na ang nasabi ko—nang abutin ko na ang itlog, bigla akong tinuka ng inahin. Mabuti na lang at may gloves ako kaya hindi gaanong masakit.Tiningnan ko si Damian na nasa labas lang at nakangisi habang pinagmamasdan ako. Pinaglilinsikan ko siya ng tingin, pero hindi pa rin naalis sa kanyang labi ang ngisi. Hindi man lang talaga ako tinulungan!Walang hiya rin talaga ang lalaking 'yan!Huminga ako ng malalim—naisip kong magbigay ng pagkain sa mga manok at nagsiliparan nga sila patungo sa ground. Doon lang ako ngumisi habang kumukuha ng mga fresh na itlog. Paglingon ko sa pintuan, napanganga si Damian sa kanyang nakita.Tila hindi inaasahan.I stuck my tongue out. Tinaasan lang niya ako ng kilay, kaya nag-flip ako ng hair bilang panalo.Paglabas ko, binigay ko sa matandang lalaki ang mga itlog at pinagpagan ang aking jeans. Umalis na siya kaya naiwan kaming dalawa ni Damian.Hindi pa rin n

Aria's POVTanga ko talaga! Tanga, tanga! Sigaw ko sa utak ko habang nagmamaneho si Damian. Halos sabunutan ko na sarili ko sa sobrang kahihiyan.Umiyak ako. Sa harap niya.Diyos ko... bakit ko ipinakita 'yon?May sakit ba ako sa utak?Gusto ko na ngang iuntog ang ulo ko sa dashboard, pero baka isipin niyang sira-ulo ako—kaya tiniis ko na lang at nilunok ang hiya.Bwisit.Hindi ganito ang gusto kong mangyari.Nakatutok lang siya sa kalsada, parang kinukuhit ng liwanag ang gilid ng mukha niya. Ako naman, todo iwas ng tingin, kasi baka makita niya sa mukha ko na gusto ko nang magpalamon sa lupa.Pinilit kong tumingin sa daan, inuulit-ulit sa isip ko na makakalimutan din niya 'yon. Wala lang 'yon. Pero sa gilid ng mata ko, nakikita ko pa rin—pa-simple siyang sumusulyap sa akin.At sa bawat sulyap na 'yon, mas lalo kong gustong maglaho.Pagdating namin sa kwarto niya, umiikot pa rin sa ulo ko 'yong eksena kanina. Napatingin ulit siya sa akin, bahagyang nakakunot ang noo—parang may iniisip

Aria's POV"Do you think this will be a good idea?" halos mabitawan ko ang laptop nang bigla akong tanungin ni Damian.Kanina pa ako nakayuko sa mesa, abala sa pagtitipa ng ilang email para sa mga suppliers namin—mga producers ng materyales na kailangan para ipagpatuloy ang paggawa ng bagong restaurant. Kailangan naming kumilos agad dahil iyong naunang branch ay biglang nalugi, at hindi na alam kung paano malulusutan ang problema."Why are you asking me?" tanong ko, kita ang pagtataka sa mukha. Hindi ko inasahan na tatanungin niya ako tungkol sa business decisions—lalo na't parang walang kinalaman ang posisyon ko rito sa ganoong bagay."Because I know you're good at this," sagot niya, diretso ang tingin.Natigilan ako. Hindi ko inaasahan na iyon ang sasabihin niya. Bahagya kong iniling ang ulo at tiningnan ang ipinapakita niyang design, agad napansin ang ilang hindi praktikal na detalye."I think masyadong malaki ang hallway, at 'yung design ng hagdan, hindi siya friendly para sa lah

Aria's POV"Wala ka bang business meeting?" tanong ko habang hinihiwa ang beef steak na niluto ko.Napahinto siya at tumingin sa akin, para bang sinusukat ang reaksyon ko."Why?""Madalas ka na kasing umuuwi dito," sagot ko, sabay iwas ng tingin. Hindi naman sa ayokong nandito siya... pero parang nalilimitahan ako sa mga bagay na gusto kong gawin. Still, masaya rin ako kasi natututo na akong mangabayo sa farm niya.We even argued about that once kasi hindi na niya ako pinapabalik doon after the accident. Hindi ko siya pinansin after, tapos kinabukasan, inaya niya agad akong mag-ensayo. Hanggang sa naging routine na namin—linggo sa pangangabayo, Sabado dito lang sa bahay. Kung anu-ano ang mga ginagawa."You don't want me here?" tanong niya. May kakaibang tono, parang hindi niya nagustuhan ang sagot ko at himig pagtatampo.Sige, Aria. Umasa ka na naman. Napatingin ako sa kanya ng matagal, bago ako tumawa ng pilit para ma-lighten ang mood. Mukhang na-take niya kasi in a negative way ang