Semua Bab Valtor Series 1: The Wrong Bride: Bab 31 - Bab 40

Aria's POV "Sasama ka ba sa site?"Napalingon ako sa paligid, pero agad kong narealize—kami lang palang dalawa ang nandito.Tinuro ko pa ang sarili ko. Nakita ko ang pagtigas ng kanyang bagang at para bang iniisip niya kung bobo ba ako. Kaya sa huli ay tumango na lang ako agad. Walang imik.Paglabas namin, ramdam ko ang mga mata nila na nakatitig sa amin. O mas tama sigurong sabihin—lahat ay kay Damian nakatutok. He had this powerful aura na parang hindi mo pwedeng alisin ang tingin sa kanya. Kahit ako—kung hindi ko lang alam ang tunay niyang ugali, baka nagkakandarapa na rin akong mapansin niya.Pero…good to know who he is after all.Bumati sa akin ang ilang employees na hindi ko na madalas makasama. Lagi nila akong inaaya uminom every Friday, pero tinatanggihan ko palagi. Kahit nasa iisang kompanya lang kami ay madalang kaming magkita. Paano ay halos ikulong ako ni Damian sa opisina—maging pagtempla ng kape ay inuutos na niya sa iba.At kapag sa bahay naman ay ayaw ni Damian na ma

Aria's POV"I don't need you, Laura," Damian told her when she entered the office and informed him about the meeting."S-sir?" she stuttered, tila hindi makapaniwala sa kanyang narinig. Noon pa man ay siya na ang laging kasama ng lalaki kahit saan.Laura was Damian's personal assistant."She's coming with me." Hindi ko na kailangang iangat ang ulo ko para malaman na ako ang tinutukoy ni Damian."But sir..." she protested, her voice already sounding defeated. "You can't do this to me!""Yes, I can," malamig niyang sagot, boses na parang walang makakapagpabago ng desisyon niya. "I can even fire you on the spot if you disobey my instructions." Walang bahid ng kahit anong awa sa kanyang tinig.Mabibigat ang bawat hakbang ng babae. Rinig na rinig sa apat na sulok ng opisina ang tunog ng kanyang heels hanggang huminto siya malapit sa akin."You wished for this, right? You want this!" she snapped.Tiningnan ko siya. Namumula ang mga mata niya, at halos umuusok ang ilong habang nakatitig sa a

Aria's POVPag-uwi ko sa bahay, sinalubong ako ng malamig na hangin at nakabibinging katahimikan. Muli akong binalikan ng katotohanan—mag-isa lang ako.Walang may gusto sa akin.Parang kutsilyong tumarak sa dibdib ko. Mahapdi, alam kong mag-iiwan ng peklat.Naglinis lang ako ng katawan at agad na nahiga. Siguro dala ng pagod, mabilis akong nakatulog—walang iniisip, walang kasama.⸻Kinabukasan, bigla kong naramdaman ang lungkot. Napatingin ako sa calendar sa gilid ng kama—August 22 na pala.Napangiti ako ng mapait. Wala ni isa sa mga maid ang nagpa-iwan, nag-leave silang lahat. Si Damian, hindi rin umuwi. At walang nakakaalam...na kaarawan ko ngayon. Parang isang normal na araw lang at hindi espesyal.Ano pa bang bago? Walang nagse-celebrate ng birthday ko. Hindi naman ako espesyal.Nagdesisyon akong maligo muna bago mag-bake ng cookies at cupcakes para lang may magawa. Puwede mama akong bumili na lang gamit ang pera ni Damian, pero gusto kong malibang kahit papaano. Ayokong malunod

Aria's POV"I'll be having a conference meeting." He informed me—nakaayos ang tie niya, suot ang suit, at kumapit pa sa hangin ang signature perfume niya. Para bang hindi siya papunta sa meeting, kundi sa isang event na mas importante.I narrowed my eyes, kahit alam kong hindi niya kita.Kararating lang niya ngunit aalis na naman.Wala na lang akong sagot. Hinayaan ko siya. After all, we weren't tangled in each other's lives anymore. Kaya I shrugged it off, at ipinagpatuloy na lang ang trabaho ko bilang weekend housewife.He didn't even bother to say goodbye. Tumalikod lang siya at umalis wearing a tailored Brioni suit—every line cut to demand silence and respect.Napairap na lang ako at nagsimulang tipunin ang mga maruruming damit para ibigay sa mga kasambahay.Maarte si Damian pagdating sa gamit niya. Hindi puwedeng iba ang humawak ng kwarto niya—ako lang. Kaya ako rin mismo ang nagdadala ng mga damit niya sa laundry.Pero habang pinupulot ko ang mga damit niya isa-isa, bigla akong

Aria's POV"Sino ang lalaking 'yon?" iyon agad ang unang tanong ni Damian pagpasok namin sa kwarto.Galing pa akong trabaho. Masakit na ang katawan ko sa dami ng ginawa ko—at ngayon, eto pa siya, dinadagdagan ang bigat ng gabi ko."Nagpakilala na siya kanina," malamig kong sagot, halos walang buhay.Gusto ko lang magpahinga.At baka...baka sa sobrang pagod ko, bigla ko siyang tanungin kung sino si Helena sa buhay niya.Ugh! Hindi pwede. Wala kang pakialam! Singhal ng utak ko, pilit akong pinipigilan.Pumasok ako sa closet at nagbihis. Wala na akong energy para mag half-bath. Paglabas ko, nandoon pa rin siya. Tiningnan ko siya, ganoon din siya sa akin. Tinaasan ko lang ng kilay at dumiretso sa vanity para alisin ang make-up, maghilamos, at matulog."Ano mo siya?" Simple lang ang tanong niya, pero mabigat ang bagsak. Para bang hindi siya aalis hangga't hindi ko sinasagot.Pinunasan ko ang mukha ko bago lumingon sa kanya. Kita na sa kilos ko ang pagod—nalalaglag na halos ang talukap ng m