All Chapters of My Nerd Wife Felicie: Chapter 111 - Chapter 120

"Akala ko, tuluyan nang mawawala sa atin ang baby natin. Akala ko—" "Shhh... stop worrying. Hindi ko hahayaan ‘yun. Gagawin ko ang lahat para lamang mapangalagaan kita, kayo ng magiging anak natin. And I’m so sorry kung naranasan mo ‘to. But I promise, hinding-hindi na ito mauulit pa. Kahit ako, hindi ko kakayanin kung may mangyari sa inyo ni baby," ani niya. At kapag nangyari iyon, baka makapatay siya. Baka mapatay niya si Ezzekiel kapag nawala sa kanya ang baby nila ni Felicie. Nanatili lang silang magkayakap hanggang sa pumasok na rin ng silid sina Luke at Dustin. May dalang pagkain ang mga ito. Napairap pa si Dustin nang makita ang pagkakayakap niya kay Felicie. "Akala namin tulog pa itong si Felicie, eh yakap mo lang pala. Kanina pa kaya kami nag-iintay sa labas na papasukin mo. Hindi mabubusog ‘yang asawa mo sa yakap mo. Kaya maari mo nang pakainin ‘yang lovey-dovey wifey mo. Heto o, pakainin mo nang magkalakas naman ‘yang asawa mo," pabirong reklamo nito at iniabot sa k

(FELICIE) "Saan ba kasi tayo pupunta?" tanong niya kay Calex. Alas sais pa lamang ng umaga nang yayain siya nito na lumabas. Ang akala niya ay maglalakad-lakad lamang sila sa village, ngunit nagtaka siya nang kuhanin nito ang susi ng SUV. Nangunot pa ang noo niya nang matamis lamang siyang nginitian nito at maingat na inalalayan sa pagsakay ng sasakyan. Panay ang sulyap niya sa asawa habang nasa biyahe sila. Nakatuon at naka-focus sa daan si Calex. Minsan ay nakikita niya sa view mirror na tumitingin ito sa kanya, pagkatapos ay ngingiti. Hindi pa rin nito sinasagot ang tanong niya. "Saan ba talaga tayo pupunta?" muling tanong niya nang hindi na makatiis pa, lalo na’t nakita niyang palabas na sila ng Kamaynilaan. Kinuha nito ang kanyang kamay at dinala iyon sa labi. Masuyo nitong hinalikan ang likod ng kanyang kamay. "Inip na ba ang buntis?" masuyong tanong nito sa kanya. Tiningnan niya ito saka marahang tumango. Mas lalo lamang lumawak ang ngiti sa labi ni Calex. Muli ni

Hindi niya alam kung paano magsisimulang magpaliwanag sa kanyang kaibigan. Nakataas ang kilay nito. Kulang na nga eh magdugtong ang magkabilang kilay ni Ernesto dahil sa diin ng pagkakataas niyon. "Mag-meryenda muna kayo," ani Calex na galing sa kusina. May dala itong juice at tinapay. Ibinaba niya iyon sa center table, at nagpaalam din agad sa kanya ang asawa. "Mag-sabi ka nga ng totoo, Felicie. Nung umalis ka ba dito sa’tin, ay nakipagtanan ka diyan sa anak ni Don Elias? Bay, sa tsismosa kong are? Ni hindi ko nalaman na nanligaw pala sa’yo ang fafalicious na ’yon!" May halo man biro ang mga huling sinabi nito, ay mas nanaig pa rin ang kaseryosohan sa mukha ng kanyang kaibigan. Napainom muna siya ng juice bago hinarap ang kaibigan. "I'm sorry k-kung naglihim man ako sa’yo. Pero, Nesto, labag sa kalooban ko ang mga ginawa ko. Kailangan ko lang kasi gawin iyon nung time na ’yon... dahil kinakailangan." Panimula niya. Napatitig sa kanya si Ernesto. Nangunot pa ang noo nito, tila h

Maya’t maya ang pagbuntong-hininga niya. Kay init ng panahon, ngunit nanlalamig siya—lalo na ang mga palad niya. "Are you okay?" Nag-aalalang tanong sa kanya ni Calex. Muli siyang humugot ng malalim na hininga habang nakatanaw sa maliit nilang bahay. Kabadong-kabado siya. "Kinakabahan ako," pag-amin niya sa asawa. Kinuha nito ang palad niya at marahan na hinaplos iyon. Ngumiti sa kanya si Calex. "I'm here. ’Wag kang mag-alala, nandito lang ako... kami ni baby," pang-aalo nito sa kanya. Marahan siyang napatingin at tumango saka gumanti ng ngiti sa asawa. Bumaba ito sa sasakyan at pinag-buksan siya ng pinto. Muli siyang napalunok. Hindi niya maiwasang hindi mapangiti habang nakatanaw sa simpleng tahanan nila. Sobrang na-miss niya ang payak at simpleng pamumuhay dito sa Quezon. Ang laki lang talaga ng pinagkaiba. Dito kasi sa probinsya, ang malalanghap mong hangin ay sariwa, kumpara sa Maynila na amoy usok ng mga sasakyan. Kung dito, puro bundok at mga punong kulay berde at

"Nakipagtanan ka sa lalaking ’yan, Felicie? Buong akala namin ng tatay mo, nasa pagtatrabaho ka. Buong akala namin—" Hindi na nito nagawa pang tapusin ang iba pa sanang sasabihin nang tuluyan na itong napaiyak. Marahil ay sa sama ng loob sa kanya ng kanyang ina. At naiintindihan niya iyon. Napatungo na lamang siya at napaiyak na rin. "Sorry po, Nay... kung—kung nagawa ko ang bagay na ’yon. Gusto—" "I'm sorry po, Nay. Kung may dapat man po dito sisihin, ako po iyon. Dahil na-pressure po siya sa’kin. Pinapili ko po siya, kaya nagawa po niyang sumama sa’kin." Ani Calex, na hindi na pinatapos ang iba pa sana niyang sasabihin. Lihim na nangunot ang noo niya nang marinig ang sinabi ni Calex. Parang may mali sa mga sinabi nito sa kanyang ina. Matigas na umiling si Aling Emma. Hindi ito sang-ayon sa sinabi ni Calex, at naiintindihan niya iyon. Kahit pa nga hindi naman talaga iyon ang totoo. "Mali pa rin ang ginawa n’yo. Hindi n’yo man lang ba naisip kung ano ang mararamdaman namin?