All Chapters of เมื่อเธอหลุดเข้ามาในนิยายรัก แต่ดันเป็นนางร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

หลี่ เยว่ซินได้คุยกับหยวน อี้แล้ว อีกฝ่ายก็ดูกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อยแต่เพียงแค่ไม่แสดงออกมาให้เธอได้เห็นมากนัก หญิงสาวรู้ดีว่าหากให้เทียบกันแล้วตระกูลหยวนนั้นเป็นรองให้กับฟาหยางอยู่มากโข "ถ้าคุณหนูเยว่รับงานทั้งหมดที่ติดต่อมาตอนนี้ คิวยาวไปถึงปีหน้าแน่ๆค่ะ" เสียงของซูเม่ยที่เอ่ยอย่างร้อนรนเป็นผลให้เยว่ซินหันไปมอง ทันทีที่ตระกูลหยางประกาศการเปิดตัวจิวเวลรี่นั้นก็นับเป็นที่ฮือฮาอย่างมาก "พี่ซูเม่ยช่วยคัดให้หน่อยนะคะ" ซูเม่ยพยักหน้ารับ เธอค่อนข้างตกใจอยู่พอสมควรกับผลตอบรับและเพื่อไม่ให้คุณหนูเยว่ทำงานหนักจนเกินไปเธอจึงต้องอ่านรายละเอียดต่างๆให้รอบคอบ ความจริงหยวน อี้ก็อยากมาพบเธอเหมือนที่ฟาหยางขอคิวไว้เช่นเดียวกัน หากแต่เขานั้นต้องไปให้สัมภาษณ์แก่สื่อด้วยตัวเองต่างจากฟาหยางที่มีฝ่ายประสานงานและเลขาหลิงเป็นคนจัดการให้ในเรื่องนี้ 'คุณหนูเยว่อย่าได้กังวลไปเลยครับ เพราะคุณหนูผลตอบรับของผมเลยดีเช่นนี้' คำพูดของหยวน อี้ในตอนที่ได้คุยกันทำให้เยว่ซินพอเบาใจลงแม้ว่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายพูดไปอย่างนั้น 'ถ้าคุณอี้มีอะไรให้ฉันช่วยก็ติดต่อมาได้ตลอดเลยนะคะ' เยว่ซินตอบ ส่วนอีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆแล้วเอ่

หวง ต้าเฟิงในสายตาเยว่ซินที่ได้เจอกันครั้งแรกนั้นดูเป็นลมแรงสมชื่อ เขามีรูปร่างสูงโปร่งตามสไตล์ของนายแบบ ไม่ได้มีมัดกล้ามใหญ่โตหวือหวาแต่ก็ไม่ได้ผอมแห้ง ทั้งคู่เจอกันที่สนามบินก่อนด้วยความบังเอิญ เยว่ซินเห็นอีกคนในตอนที่เขากำลังโดนรุมหน้ารุมหลังจากแฟนคลับ เส้นผมสีฟ้าออกหม่นๆเทานั้นดูเป็นจุดสังเกตง่าย ต้าเฟิงอยู่ในเสื้อยืดสีอ่อนกับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำดูทะมัดทะแมง บนเส้นผมนั้นมีแว่นกันแดดคาดอยู่ "นั่นคือหวง ต้าเฟิงค่ะ" ซูเม่ยเอ่ยกระซิบ เยว่ซินไม่เคยได้ยินเรื่องราวของคนนี้ในนิยายมาก่อน อาจเป็นเพราะเยว่ซินคนเดิมนั้นไม่ได้ทำงานด้านนี้ ผู้จัดการอีกฝ่ายหันมาสบตาเธอเข้า เขากระซิบอะไรบางอย่างกับต้าเฟิง อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นจากกระดานเซ็นลายเซ็น นั่นทำให้เยว่ซินได้สบตาอีกคนเข้า... ดวงตาสีน้ำทะเลนั้นมองกันอย่างไม่ปิดบัง เยว่ซินยืนนิ่ง ในระหว่างนั้นที่เธอเห็นว่าต้าเฟิงจะเดินมาทักทายกันแต่ทั้งเขาและเธอก็โดนแฟนคลับแทรกกลางไว้ก่อน สุดท้ายแล้วต่างคนเลยต่างแยกย้ายกันเดินทางไปที่พักโดยที่ไม่ได้ทักทายกันสักคำ มาฮ่องกงครั้งนี้เพื่อการถ่ายนาฬิกาข้อมือแบบเซ็ทชาย หญิง และเหมือนว่าทางเจ้าของแบรนด์นั

หลี่ เยว่ซินคิดหนักมากจริงๆที่จู่ๆซูเม่ยนั้นมาบอกว่าพ่อเธอต้องการขอพบ ไม่สิ...ต้องบอกว่าพ่อของคุณหนูเยว่ซินในนิยายต่างหาก หลี่ เลี่ยงหรง คือนามของประมุขตระกูลหลี่คนปัจจุบัน เรื่องราวของเขาไม่ได้มีในนิยายให้เยว่ซินได้อ่าน หากแต่ในสมองกลับมีความทรงจำต่างๆราวกับเกิดขึ้นกับเธอเสียเอง เลี่ยงหรงคือชายผู้มีรูปร่างท้วมแต่ไม่ถึงกับอ้วน ใบหน้าของชายอายุเลขห้านั้นมีแต่ความดุดันน่ากลัว ในมือเขามักจะสวมแหวนหลายๆวง และความทรงจำของเยว่ซินนั้นเขาไม่เคยเอ่ยพูดอะไรดีๆกับเธอเลย "ไม่รับได้ไหมคะพี่ซูเม่ย บอกว่ามีคิวก็ได้ค่ะ" ใบหน้าหวานพริ้มของนางแบบคนงามดูเป็นกังวล ซูเม่ยพยักหน้ารับ เธอไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวคุณหนูเยว่เลยหากแต่ถึงขั้นขับไสลูกสาวออกจากตระกูลก็พอจะเดาได้ไม่ยาก "คุณหนูเยว่คะ..." ซูเม่ยเอ่ยอย่างท้อแท้ เธออ่านข้อความจากเลขาคุณเลี่ยงหรงให้เจ้านายตนเองฟัง "หากคุณหนูไปพบไม่ได้ ท่านจะเดินทางมาเองค่ะ" เยว่ซินกุมขมับ เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนเป็นพ่อถึงได้อยากจะมาพบเธอในตอนนี้ ก็ไม่ได้สร้างเรื่องปวดหัวให้แล้วนี่... ไม่ได้ทำให้ชื่อเสียงตระกูลหลี่ด่างพร้อยเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย

หลังๆมานี้เลขาหลิงรู้สึกว่าเจ้านายตัวเองนั้นดูจะมีเรื่องอื่นๆแทรกเข้ามาในชีวิตประจำวันมากกว่าเมื่อก่อนที่เขามีแค่งานและการประชุมอย่างเช่นครั้งนี้ ฟาหยางเงยหน้าขึ้นจากจอไอแพดราคาแพงเมื่อเลขาตัวเองเดินเข้ามาภายในห้อง "คุณหยางอยากรับอะไรหรือคะ" เธอเอ่ยถามทันทีเพราะฟาหยางนั้นเป็นคนเรียกให้เธอเข้าพบ แต่เขาส่ายหน้าก่อนจะวางเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ในมือลงบนโต๊ะ "คะ?" เลขาหลิงขมวดคิ้ว ภาพบนหน้าจอดูเหมือนจะเป็นแบบแปลนบ้านและคอนโดหลายๆที่ "เมื่อวันก่อนฉันได้ยินคุณหนูเยว่พูดกับผู้จัดการว่าอยากจะย้ายที่อยู่" ปัจจุบันนั้นเยว่ซินพักอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ราคาไม่แพงมาก ความปลอดภัยกลางๆเพราะก่อนหน้านี้โดนพ่อตัวเองทอดทิ้งทำให้คุณหนูเยว่นั้นต้องลำบากหาที่อยู่ด้วยตัวเอง เลขาหลิงพยักหน้า เธอพอจะเข้าใจความหมายที่ฟาหยางอยากจะสื่อ "คุณหยางเลยจะเป็นคนซื้อให้หรือคะ" แม้ภายในใจนั้นอยากจะตะโกนร้องอย่างอิจฉาแต่เลขาหลิงยังคงเก็บอาการ "อืม...เป็นค่าตอบแทนที่คุณหนูเยว่ซื้อของให้ฉันเมื่อวันก่อน" คนเป็นเลขานึกชั่วครู่ ถ้าเธอจำไม่ผิดก็คือตอนที่คุณหนูเยว่ซื้อเสื้อให้ฟาหยางและก็ฝากมาให้เธอด้วยครั้งนั้นหรือ?

หน้าห้องฉุกเฉินนั้นเยว่ซินยังคงนั่งรออยู่เกือบๆจะสองชั่วโมงแล้ว เธอไม่ได้รับการโทรกลับจากใครทั้งนั้น ริมฝีปากบางโดนกัดจนขึ้นเป็นริ้วเลือด "คุณหนูเยว่ดื่มน้ำหน่อยไหมคะ" ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ตอนนี้ผู้กำกับนั้นกำลังไปจัดการเรื่องคนในกองเพื่อไม่ให้เรื่องนี้กระจายออกไปด้านนอกเสียก่อน ที่โรงพยาบาลจึงมีแค่เยว่ซินและทีมงานอีกสี่ถึงห้าคน "ไม่เป็นไรค่ะ" เสียงหวานตอบแค่นั้น สายตาไม่ได้ละออกจากห้องฉุกเฉินเลยแม้แต่น้อย เยว่ซินไม่มีแรงทำอะไรทั้งสิ้น เธอแค่ภาวนาให้คุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินเสียที ขอให้พี่ซูเม่ยปลอดภัย... "ฉันพาคุณหนูเยว่ไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อยดีไหมคะ หากนั่งอยู่เช่นนี้นานๆคุณหนูเยว่จะป่วยไปอีกคน" เธอคนนั้นดูเป็นห่วงเยว่ซินอย่างมากแม้เพิ่งจะเคยทำงานร่วมกัน แน่นอนว่าข่าวลือที่ไม่ดีของคุณหนูหลี่นั้นเธอได้ยินและรับรู้มาตลอด ตอนแรกเธอก็แอบตั้งกำแพงในใจแม้ว่ายังไม่เคยพบคุณหนูเยว่ซินตัวจริง หากแต่พอได้ร่วมงานด้วยกันแล้วถึงได้รู้ว่าคนที่ปล่อยข่าวลือพวกนั้นช่างโง่เขลา คุณหนูเยว่แสนดีกว่าใครเลย... ทั้งใบหน้างามที่มักประดับรอยยิ้มและริมฝีปากที่เอ่ยพูดทุกอย่างอย่างนอบน้อม