All Chapters of เมื่อเธอหลุดเข้ามาในนิยายรัก แต่ดันเป็นนางร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ถึงจะบอกว่าอยากใช้ชีวิตใหม่แต่มันก็ยากสำหรับเยว่ซินที่แสนร้ายกาจคนนี้เหลือเกิน หญิงสาวนั่งคอตก มือเรียวประสานกันไว้แล้วนับ1-10ในใจซ้ำไปซ้ำมาก็ดูสายตาเหล่านั้นที่กำลังมองมาสิ! มันมีแต่ความเกลียดชังจริงๆ"นะ...น้ำส้มค่ะคุณหนูเยว่" พนักงานตัวบางเอ่ยพูดแล้ววางแก้วน้ำทรงสูงด้วยมือไม้ที่สั่นๆ เยว่ซินมองเธอแล้วอยากจะกล่าวว่าอย่าเรียกเธอคุณหนูเลยหากแต่ทันทีที่เธอจะเอ่ยพูด พนักงานคนนั้นก็เร่งเท้าเดินออกไปเสียแล้วให้ตายเถอะ!ไม่คิดจะฟังกันบ้างหรืออย่างไรเยว่ซินตัดสินใจคร้านจะเรียกมาซักไซ้ ลงมือทานอาหารตรงหน้าด้วยความหิว ก็เธอนอนร้องไห้มาตั้งหลายชั่วโมงหากจะหิวมากมายขนาดนี้ย่อมไม่แปลก"คุณหนูเยว่ต้องการรับอะไรอีกสามารถบอกผมได้เลยครับ" คราวนี้เป็นชายหนุ่มในชุดพนักงานเดินมาหาและพูดด้วยท่าทีสุภาพ จะว่าไปการที่อีกฝ่ายเป็นนางร้ายเช่นนี้จึงได้รับการดูแลที่ดี(เพราะกลัวโดนทำร้าย) มันคล้ายกับเยว่ซินในโลกชีวิตจริงอยู่เหมือนกัน แต่ในโลกชีวิตจริงนั้น เธอได้รับเพราะมีแต่คนเอ็นดู"ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันอิ่มแล้ว" เสียงหวานเอ่ยตอบแต่กลับทำให้พนักงานชะงักค้างไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาไหนข่าวลื

ข่าวเช้าวันต่อมาทำเอาเยว่ซินปวดหัวไม่น้อย เมื่อทุกสื่อข่าวดันเอารูปภาพของเธอไปเล่นข่าวกันทุกสำนัก! เป็นเพราะจางลี่ที่อนุญาตนั่นแหละ! เยว่ซินกลับจากคฤหาสน์หยางแล้ว ตอนนี้เธอกำลังติดต่อจางลี่ให้มาพบกันที่ร้านกาแฟแต่ไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะรับสายเลย จะขี้เมาไปถึงไหนนะ... เยว่ซินโดนวิพากษ์วิจารณ์หลายอย่างไม่ว่าจะเป็นทั้งทางด้านดีและไม่ดี บ้างก็ชมว่าสวยสง่าบ้าง หรือแอ๊บเวลาอยู่หน้าสื่อ... หญิงสาวตัดสินใจคร้านจะใส่ใจ ตอนนี้เธอต้องรีบวางแผนชีวิตตัวเองแบบจริงจังเสียที แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรมากนัก จู่ๆโทรศัพท์ก็แผดเสียงร้องเป็นเบอร์ที่ไม่โชว์ชื่อผู้โทรขึ้นมา "สวัสดีค่ะ เยว่ซินค่ะ" หญิงสาวรับสาย คิ้วเรียวผูกเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงกุกกักจากอีกฝ่าย "คุณหนูเยว่" เสียงแบบนี้มัน... "คุณหยวน อี้?" "ครับ...กว่าผมจะหาทางติดต่อคุณหนูได้" ได้ยินเช่นนั้น เยว่ซินก็ยิ่งสงสัยขึ้นอีก "มีอะไรกับฉันหรือคะ" หรือว่าเธอจะเผลอไปทำอะไรที่ไม่ดีในงานเมื่อคืนเข้า!? "ผมเป็นห่วงเรื่องข่าวคุณหนูตอนนี้น่ะครับ เลยอยากโทรมาถามเพื่อความสบายใจ" พอได้ยินเช่นนั้นร่างบางเผลอถอนหายใจออกมา อย่างน้อยก็ไม่

ฟาหยางปรายตามองคนที่อยู่ต่ำกว่า ใบหน้าเย็นชาและดวงตาแข็งกร้าวทำเอาคนใต้เท้าสั่นผวา เขาในเวลานี้พร้อมจะปลิดชีพทุกคนที่ทำให้ไม่พอใจ "มึงลองพูดอีกครั้งสิ" สรุเสียงนั้นก้องไปทั่วโกดัง เหล่าลูกน้องได้แต่กลืนน้ำลายไว้อาลัยให้กับผู้โชคร้ายคนนั้น ที่นี่คือฮ่องกง ฟาหยางบินมาเพื่อจัดการคนทรยศที่กล้าหักหลังเขา บุหรี่ในมือถูกขยี้ลงกับพื้น ดวงตาสีรัตติกาลวาววับเมื่อมองเห็นคนใต้อาญัติที่มีสีหน้ากลัวเขาสุดขีด "กูบอกให้มึงพูดอีกรอบ" ชายคนนั้นตัวสั่นปากสั่น ยกมือท้วมหัวขอให้ฟาหยางเมตตา เมตตางั้นหรือ? คำคำนั้นไม่เคยมีอยู่ในหัวของฟาหยางสักนิด ถ้ามันกล้าทำก็ต้องกล้ารับผิดชอบต่อสิ่งที่ตามมา ความกลัวกัดกินในใจจนชายใต้เท้าหน้าซีดเผือด มันพูดคำเดิมซ้ำๆไปมาราวกับเสียสติ ดวงตาล่อกแล่กไปมาเมื่อฟาหยางขยับเดินเข้ามาใกล้ "คะ...คุณหยาง" ชายที่เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอจะเอ่ยขอความเห็นใจ แต่มันก็ช้าไปเสียแล้วเพราะฟาหยางตอนนี้ก้มลงถึงพื้นที่มันนั่งอยู่ "กูไม่รู้ว่านรกมีจริงไหม...งั้นมึงไปพิสูจน์ให้หน่อยแล้วกัน" เสียงเหี้ยมเกรียมพูดชิดหู ชายคนนั้นกรีดร้องเสียสติ แม้กระทั่งวาระสุดท้ายของมันนั้น ดวงตายังคงเ

ซูเม่ย คือชื่อของผู้หญิงร่างสูงที่นัยน์ตาสีดำสนิท ผมยาวโดนรวบตึงเป็นหางม้าซึ่งตอนนี้เธออยู่ในชุดสีดำทั้งเสื้อและกางเกง เธอนั่งตรงและแทบจะไม่ยกชาขึ้นจิบเลยสักนิดทั้งๆที่นั่งมาได้จะสิบนาทีแล้ว... "ขอโทษที่ช้านะคะ" เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนจะได้เห็นตัวกลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมาเสียก่อน ซูเม่ยเงยหน้าขึ้นเพื่อมองคนมาใหม่ และนั่นก็คือ เยว่ซิน ที่เธอจะต้องร่วมทำงานด้วย อีกคนอยู่ในเดรสคอจีนสีขาวมีริบบิ้นเล็กๆเป็นเชือกผูกอยู่ระหว่างอก ผมยาวสวยถูกเกล้าขึ้นและมีปิ่นปักผมประดับ รอยยิ้มแต่งแต้มบนใบหน้าทำให้น่ามองยิ่งนัก และเพราะเยว่ซินนั้นไม่ได้ปิดบังใบหน้าจึงทำให้มีคนหันมาสนใจตลอดทางเดิน ซูเม่ยที่มัวแต่สนใจหลี่ เยว่ซินนั้นไม่ได้ทันเห็นว่าอีกคนมาด้วยกัน "ฉันชื่อจางลี่...คนที่สัมภาษณ์เธอ" ซูเม่ยโค้งให้เล็กน้อย ทั้งสองคนนั่งลงตรงข้ามกับเธอ วันนี้พวกเรานัดกันมาที่ร้านน้ำชาแห่งหนึ่งในปักกิ่ง ก่อนที่จะพูดคุยจางลี่หันไปสั่งออร์เดอร์กับพนักงานครู่หนึ่ง ส่วนเยว่ซินนั้นแค่วาดรอยยิ้มงดงามให้ผู้จัดการคนแรกของเธอ "พวกเราอายุไล่เลี่ยกัน แต่ยังไงพี่ซูเม่ยก็อายุเยอะกว่าฉันสินะคะ...ถ

หลี่ เยว่ซินรู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ในห้องเสียแล้ว เธอนั้นค่อยๆจะเริ่มชินกับเตียงในห้องของคฤหาสน์ตระกูลหยางขึ้นทุกวัน ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะชูแขนไปมาเพื่อไล่ความง่วง เธอจำได้ว่าดูหนังอยู่กับฟาหยางไม่ใช่หรือ? อีกอย่างคนที่ผล็อยหลับไปก่อนหน้าเธอมันก็คือเจ้าของบ้านแต่หากทำไมเธอถึงกลายเป็นคนที่มานอนหลับอยู่บนเตียงได้เสียนี่ "พรุ่งนี้ฉันจะเข้าบริษัท ฝากเลขาหลิงจัดการส่วนนี้ไว้ด้วย" เยว่ซินที่เดินมาชั้นล่างในห้องนั่งเล่นจำต้องชะงักยามที่ได้ยินเสียงของฟาหยางกำลังคุยโทรศัพท์และเหมือนเขาจะรู้ว่ามีคนกำลังเข้ามา ฟาหยางถึงได้หันกลับมามอง "ตื่นแล้วหรือคุณหนูเยว่" เขาวางสายแล้วหันกลับมาถาม ฟาหยางบัดนี้อยู่ในเสื้อยืดและกางเกงวอร์มขายาวสีดำดูแปลกตา ไหนจะผมที่ไม่ได้เซ็ททำให้เยว่ซินเผลอมองค้าง "หืม?" รู้ตัวอีกทีฟาหยางนั้นขยับเข้ามาใกล้ มือหนายกขึ้นทาบบนหน้าผากของคนตัวเล็กกว่าจนเยว่ซินได้กลิ่นหอมของอีกคน "ไม่สบายหรือคุณหนูเยว่ ทำไมหน้าแดง" "ปะ...เปล่าค่ะ" เยว่ซินถอยตัวออกแล้วยิ้มแหยๆให้ "ขอบคุณสำหรับที่นอนนะคะ ฉันรบกวนอยู่เรื่อยเลย" ฟาหยางเอนไปด้านหลังเล็กน้อย เขาวางมือลงบนโต๊ะแล้วทอดสายตามองเย