All Chapters of Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): Chapter 161 - Chapter 170

Neil's POV Pagkarating ko sa mansion, sinalubong agad ako ng malamig na tingin ni Ate Savannah at ng mga magulang ko. Ramdam ko pa lang sa mga mata nila, galit na agad. “Neil!” sigaw ni Savannah. “Do you even realize what you’re doing?!” Hindi pa ako nakakaupo nang agad na nagsalita si Papa. “How many times do we have to tell you? Hindi ka puwedeng lumabas mag-isa. You had a heart operation four years ago. Mino-monitor pa rin ang kondisyon mo. Ayaw mo bang mabuhay pa?” Humugot ako ng malalim na hininga. “I just visited Ella.” Biglang sumiklab ang mga mata ni Savannah. “Ella? Are you insane? Do you even know kung gaano kalaking gulo ang pinasok mo sa pagbalik mo rito? She’s about to marry someone else. Nilagay mo pa siya sa alanganin.” “Savannah,” singit ni Mommy, medyo naiiyak ang boses niya. “Hindi mo ba nakikita? Your brother never stopped loving her. Sa Spain pa lang, halos araw-araw naririnig natin siyang umiiyak. Paulit-ulit niyang sinasabi ang pangalan ni Ella. Minsan nga h

Ella's POV Hindi ko maitago ang kaba nang mabalitaan kong nag-pull out ang Archangel Group bilang isa sa pinakamalaking investors ng ospital na pinagtatrabahuan ni Rowan. Kagagaling ko lang sa project sites pero imbes na umuwi, dumiretso agad ako sa ospital. Ramdam kong may mabigat na nangyayari. Pagpasok ko sa opisina niya, nadatnan ko siyang nakaupo sa swivel chair, nakatitig lang sa mesa na para bang wala siyang naririnig sa paligid. “Rowan…” maingat kong tawag habang marahan kong isinara ang pinto. Hindi siya tumingin. Ilang segundo pa bago siya sumagot. “They pulled out, Ella. Not just Archangel, pero pati ‘yung ibang investors. Parang domino effect. Once they heard Archangel left, lahat nag-alisan.” Nilapitan ko siya at hinawakan ang balikat niya. “I’m sorry… Alam kong ang hirap nito. Pero kaya natin ‘to. Makakahanap tayo ng paraan.” Umiling siya. “You don’t understand. This hospital relies heavily on those investments. Kapag hindi natin naayos agad, maraming empleyado ang

Ella’s POV Kumakain ako mag-isa sa isang fast-food restaurant. Gusto ko lang ng mabilis na pagkain para makabalik agad sa opisina. Habang nagbubukas ako ng fries, bigla kong napansin ang isang pamilyar na lalaking papasok sa loob. Namilog ang mga mata ko nang makumpirma kong si Blake De Leon iyon. Parang humigpit ang dibdib ko. Ang dami kong naalala. Siya ang lalaking minsan kong nakasama sa isang madilim na bahagi ng buhay ko. Dati siyang addict, may sakit sa puso, naoperahan na, at naging sobrang aggressive at possessive sa akin noon. Hindi ko makakalimutan ang mga sigawan, ang mga pilit na hawak, at ang scandal na kumalat dahil sa amin. Pero ang lalaking nakita ko ngayon ay ibang-iba. Maayos ang suot, formal, parang galing sa opisina. Malinis ang gupit, halatang alaga ang katawan, at may aura ng propesyonal. Para bang hindi ko na siya makilala. Biglang kinabahan ako. Nanginig ang mga kamay ko sa takot. Gusto ko sanang tumayo at lumabas, pero huli na—nakatagpo na ng tingin ang m

Ella’s POV Katatapos ko lang magbihis nang mapansin ang mag-asawang papasok din sa banyo. Namilog ang mga mata ko nang makita ang mga magulang ni Rowan. Napakagat-labi ako at mabilis na pumasok sa cubicle nang maalala ang panlalait nila sa akin noong mismong araw ng kasal namin ni Rowan. Ang mga salitang iyon, hindi ko na kailanman makakalimutan. Naupo ako at mahigpit na hinawakan ang palda ng suot kong dress. Halos hindi ako makahinga sa kaba. Nang marinig kong may tinawagan si Tita Catherine, agad kong dinikit ang tainga ko sa pintuan para marinig ang usapan. “Bakit ba hindi mo maiwan-iwan ang p****k na babaeng ’yon, Rowan? Sisirain niya ang pamilya natin!” sigaw ni Tita Catherine, puno ng inis ang boses. Nanlaki ang mga mata ko. Nakapigil-hininga akong nakikinig. At saka ko narinig ang boses na pinakaninanais ko at pinakanatatakutan ko ring marinig. “Mom, just wait. Iiwan ko rin naman ’yan.” Nanigas ako. Hindi ako makagalaw. Para bang bumigat ang dibdib ko sa bigat ng sinabi n

Neil's POV Umusad ako palabas ng kotse at napabuga ng hangin. Napahawak ako sa manibela nang mahigpit dahil sa galit na hindi ko maipaliwanag. Tumingin ako kay Ella sa passenger seat; namumula ang mga mata niya at kitang-kita ang pagod at panghihina. Naisip ko kaagad: hindi ko siya puwedeng iuwi sa condo nila ni Rowan. Hindi pa ako handa makita silang magkasama, lalo na pagkagising niya. “Ihahatid na lang kita sa bahay ng kapatid mo. Huwag ka nang babalik sa condo ninyo,” sabi ko. Binuhay ko ang makina at tumahak sa direksyon ng bahay ni Kira. Tahimik lang siya buong biyahe. Paminsan-minsan humahagod ang kamay niya sa kaniyang leeg, nagpapakita ng pag-aalinlangan. Gusto kong sabihin sa kaniya na lumaban para sa sarili niya, pero alam kong mahirap iyon sa kanya. Kaya pinili kong manahimik at planuhin ang susunod na hakbang. Pagdating namin sa gate, bumukas agad ang pinto nang makita ng guard ang plate ng kotse. Nagpaalam ako, kinuha si Ella at iniangat ko siya palabas. Halata sa mg