All Chapters of Signed to Marry My Ruthless Boss (SPG): Chapter 201 - Chapter 210

Ella's POV Pagkatapos ng nangyari sa banyo, hindi ko na nakayanan pang lumabas. Halos nanginginig pa rin ang kamay ko sa sobrang inis at hiya. Sa halip, nagkulong na lang ako sa silid namin ni Neil. Ayokong makita ang pamilya niya. Ayokong magpaliwanag. Ayokong marinig ang mga bulungan nila tungkol sa akin. Nakahiga lang ako sa kama, nakatitig sa kisame. Wala akong gana kahit magbihis pa ulit. Nahihiya akong bumaba. Nahihiya akong magpakita. Ilang minuto pa lang ang lumilipas pero pakiramdam ko, oras na ang nagdaan sa sobrang bigat ng dibdib ko. May biglang kumatok. Mahina lang pero sunod-sunod. Akala ko si Neil, kaya agad kong binuksan. Pero nagulat ako nang makita ko kung sino. “Tita…” mahina kong sabi. Si Tita Elena, ang Mommy ni Neil, nakatayo sa harap ng pinto. May dala siyang tray ng pagkain. Nakangiti siya, pero ramdam ko ang pag-aalala sa mga mata niya. “Pwede ba akong pumasok, hija?” malumanay niyang tanong. Agad kong binuksan nang mas malaki ang pinto at pinapasok siy

Neil's POV Pagbaba ko mula sa silid namin, ramdam ko ang bigat ng dibdib ko. Tahimik ang kwarto, wala roon si Ella. Lumingon ako sa paligid, pero walang kahit anong bakas ng presensya niya. Bumigat ang pakiramdam ko. Umuulan na sa labas, rinig ang patak ng ulan sa bubong at mga bintana. Agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan siya. Pero ilang ulit kong pinindot ang call button, puro cannot be reached lang ang narinig ko. Hindi niya dala ang cellphone niya. Habang pababa ako ng hagdan, nakasalubong ko si Mommy. May hawak pa siyang baso ng tubig. “Ano’ng hinahanap mo, Neil?” tanong niya. “Si Ella, Mom. Wala siya sa kwarto. Tinawagan ko pero hindi sumasagot.” Hindi ko maitago ang kaba sa boses ko. Nagulat si Mommy. “Pero anak, dinalhan ko pa siya ng pagkain kanina sa kwarto ninyo. Kaunting sandali lang ang lumipas, nag-usap pa kami. Sinabi niya sa akin na nahihiya siyang bumaba.” Napakunot ang noo ko. “Kung gano’n, saan siya ngayon?” Umiling si Mommy. “Hindi ko alam. Ang a

Neil’s POV Nagising ako nang marinig ang malakas na sigaw ni Ella. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa kaba. Agad akong bumangon at tiningnan siya. Nanginginig ang buong katawan niya, pawis na pawis, at ramdam ko ang init na dumadampi sa braso ko. Nakapikit pa rin ang mga mata niya, parang may kinatatakutan. “Ella… gising, baby. Nandito ako,” paulit-ulit kong bulong habang niyayakap siya. Pilit kong ginigising, banayad kong tinatapik ang pisngi niya hanggang sa dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata. Takot na takot ang itsura niya, agad siyang kumapit sa akin. “Neil… please, don’t let them hurt me. Don’t let them lock me again,” nanginginig niyang sabi, halos hindi na maintindihan dahil sa pag-iyak. “Shh… no one’s going to hurt you anymore. I’m here. You’re safe with me, Ella,” sagot ko, pilit pinapakalma ang sarili para hindi siya lalong kabahan. Bigla siyang kumalas at tumakbo papuntang banyo. Sumuka siya nang sunod-sunod habang nakahawak sa inidoro. Agad akong sumunod

Ella’s POVPagmulat ng mga mata ko, mabigat pa ang ulo ko at para akong galing sa mahabang pagkakahimbing. Nanlalamig ang mga palad ko nang mapansin kong nasa hapag pa rin ako nakahiga. Agad akong napabalikwas.“Neil?” mahina kong tawag habang pinipilit kong ayusin ang sarili ko. Wala siya sa tabi ko. Wala ring kahit anong tunog sa paligid.Kinabahan ako. Tumayo ako agad at naglakad papunta sa mga silid. Isa-isa kong binuksan ang mga pinto. Sa una, wala akong nakita. Pero sa gitnang silid, halos mabura ang lahat ng antok at panghihina ko nang tumambad sa akin ang eksena.Si Neil ay nakahiga, nakagapos sa kama, walang malay. At si Lorna… hinuhubaran siya ng damit. Nanlaki ang mga mata ko, parang sasabog ang dibdib ko sa galit.“Anong ginagawa mo!?” sigaw ko sabay sugod sa kaniya. Hinawakan ko ang buhok niya at sinabunutan ng malakas. “Lumayo ka sa boyfriend ko!”Nagulat siya pero hindi siya agad bumitaw. Imbes, sinubukan pa niyang hawakan ang sensitibong bahagi ng katawan ni Neil.“Put

Neil’s POV Halos hindi ako makahinga habang nakaupo sa labas ng operating room. Pawis na pawis ako, kahit malamig ang aircon ng ospital. Ramdam ko ang panginginig ng buong katawan ko habang paulit-ulit kong iniisip ang itsura ni Ella nang duguan ko siyang buhatin kanina. Nang bumukas ang pinto ng operating room, mabilis akong tumayo. Lumapit ang doktor, suot pa ang mask at cap. “Mr. Archangel?” tanong niya, seryoso ang boses. “Ako po iyon,” mabilis kong sagot. “Doc, kumusta si Ella? She’s my girlfriend. Please, sabihin n'yo agad, kumusta siya?” Huminga nang malalim ang doktor bago nagsalita. “She’s alive, pero critical ang lagay niya. Maraming dugo ang nawala sa kaniya. We’re doing everything we can, pero kailangan namin ng dugo na kapareho ng blood type niya para mas mabilis ang transfusion.” Tumango-tango ako, kahit hindi ko pa rin alam ang gagawin. “Blood type niya is O negative, right?” “Yes,” sagot ng doktor. “Medyo mahirap hanapin ang donor ng ganoong type. We already call