Tous les chapitres de : Chapitre 211 - Chapitre 220

Ella’s POV Pagkaalis ni Neil, saka lang tuluyang bumigay ang dibdib ko. Kanina habang umiiyak siya, pinilit kong manatiling matatag. Ayokong makita niyang pareho kaming wasak, baka lalo siyang madurog. Pero ngayong wala siya sa tabi ko, hindi ko na napigilan. Humagulhol ako habang nakahawak sa tiyan ko. Dito mismo, ilang oras lang ang nakalipas, may buhay na pinoprotektahan ng katawan ko. Hindi ko man alam, hindi ko man naramdaman, pero naging parte siya ng akin. Tapos ngayon… wala na. “Anak ko…” bulong ko habang humahaplos sa tiyan ko. “Patawad… hindi kita naalagaan, hindi kita naprotektahan.” Nagpatuloy lang ang iyak ko, walang tigil, hanggang sa bumukas ang pinto. Pumasok sina Tito Bernard at Tita Elena. Pareho silang namumugto ang mata, halatang galing din sa iyakan. “Ella…” tawag ni Tita Elena, mabilis lumapit sa akin at niyakap ako nang mahigpit. “Sorry… sobrang sorry,” bulong niya habang umiiyak din sa balikat ko. Napahawak ako sa kamay niya. “Tita… hindi ko alam… hindi ko

Ella’s POV Napansin kong marami ang nakadungaw sa labas ng opisina ko. May mga nakatayo pa sa hallway, at halatang nagbubulungan sila. Kita ko ang mga ngiti sa labi nila, parang hindi makapaniwala sa nakikita nilang tanawin—si Neil, na parang seryosong assistant, at ako na boss niya. “Neil,” bulong ko habang nakayuko sa mga papeles, “Hindi yata maganda ang gawin kang assistant ko. Ikaw na lang ang tinitingnan nila. Baka wala silang matapos na trabaho.” “Pogi kasi ng assistant mo. Slash boyfriend and soon-to-be your husband,” sagot niya agad habang nakangisi, sabay silip din sa bintana ng glass wall. “Let them look. Gusto kong makita nilang lahat kung gaano ako ka-proud na ikaw ang girlfriend ko.” Nanlaki ang mata ko at agad kong sinaway siya. “Neil, huwag kang maingay. Baka marinig ka.” Pero bago pa ako makapagsalita ulit, tumayo siya mula sa desk na nilaan sa kaniya at lumapit sa akin. Inangat niya ang mukha ko mula sa papeles. “Ella, gusto ko lang ipakita sa kanila na hindi ako

Ella’s POV Paglabas ko ng building ng firm, napahinto ako. Doon sa kabilang kalsada, may nakaupo sa gilid—isang matandang babae at lalaki. Nakaluhod, may hawak na lata, humihingi ng barya sa mga dumadaan. Nanlaki ang mata ko nang makilala ko sila. “Si… Tito Ramon? Tita Catherine?” mahina kong sabi sa sarili. Hindi ako makapaniwala. Mga magulang sila ng dati kong fiancé na si Rowan. Noong mga panahon na kasintahan ko pa siya, lagi akong minamaliit ng mag-asawang ito. Ang dami nilang masasakit na salitang sinabi sa akin. At ngayon, heto sila, namamalimos. Bago pa ako makalapit, may dumating na kotse. Bumaba si Atty. Blake De Leon. Diretso siyang lumapit sa mag-asawa at nag-abot ng pera. Kita ko pa ang nanginginig na kamay ng matanda habang tinatanggap iyon. “Salamat po, hijo. Salamat…” mahina pero malinaw ang boses ni Tita Catherine. Tumango lang si Blake. Paglingon niya, napansin niya ako. Agad siyang lumapit. “Ella?” ngumiti siya, medyo hingal. “It’s been a while. Kumusta ka na?

Ella’s POV Tahimik pa rin si Neil hanggang sa makauwi kami sa bahay niya. Habang nasa loob kami ng kotse kanina, halos hindi ko siya kinakausap dahil ramdam ko ang malamig niyang pakikitungo. Alam kong nagseselos pa rin siya kay Blake. Kahit ilang ulit ko nang sinabi sa kanya na siya ang mahal ko at wala nang iba, mahirap yatang tanggalin agad sa isip niya na may nakaraan kami ni Blake. Pagdating namin sa loob ng bahay, diretso siyang umupo sa sofa at kinuha ang libro na nasa center table. Ako naman ay dumiretso sa kwarto para makapag-shower. Habang nasa ilalim ako ng tubig, iniisip ko kung paano ko siya mapapakalmante. Ayokong manatili ang lamat na dala ng selos sa relasyon namin. Pagkatapos kong maligo, nagbihis ako ng manipis na nightdress at lumabas ng kwarto. Naabutan ko pa rin siyang nakaupo, abala sa pagbabasa ng libro. Halos hindi niya ako pansinin kahit naroon na ako. “Neil…” tawag ko sa kanya, pero hindi niya inangat ang tingin. “Can we talk?” “Later,” tipid niyang sagot

Neil’s POV Nakatanggap ako ng tawag galing sa isa sa mga tauhan ko. Pagkarinig ko pa lang ng boses niya, ramdam ko na agad na may masamang balita. “Boss… pasensya na, pero hindi pa rin namin matukoy kung sino ang nag-utos na barilin si Sir Bernard,” sabi ng tauhan ko, halatang kinakabahan. Napakagat ako sa labi at mariing pinikit ang mga mata. “Ano’ng ibig mong sabihin na hindi pa rin? Ilang araw na mula nang mangyari ‘yon. Anong ginagawa ninyo?!” “Boss, sinuyod na po namin lahat ng CCTV sa paligid. May nakuha kaming video pero nakasuot ng helmet at mask ang lalaki. Malinis ang galaw, halatang sanay.” “Put—!” Muntik ko nang ibagsak ang telepono sa inis. “Hindi sapat ‘yang dahilan! Wala akong pakialam kung gaano kaingat ang kalaban. Gusto ko ng pangalan. Gusto ko ng mukha. At gusto ko ng koneksyon kung sino ang nag-utos.” Narinig ko ang kaba sa boses niya. “Boss, ginagawa na po talaga namin ang lahat. May hinala na po kami pero kulang pa sa ebidensya.” “Hinala? Hindi ko kailangan