Lahat ng Kabanata ng ของเล่นของไนต์: Kabanata 1 - Kabanata 10

แสงสว่างของแดดที่เจิดจ้าเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดบังแสงเข้ามาในห้องนอน ปลุกให้ร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนที่นอนให้รู้สึกตัวตื่น เปลือกตาปรือปรับรับกับแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องด้วยความงัวเงีย มือเล็กคว้าสะเปะสะปะไปตามที่นอนกว้างเพื่อหาสมาร์ทโฟน เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการก็ยกขึ้นดูเวลาพร้อมกับอ้าปากหาวหวอดไปด้วยเวลาบ่ายโมงกว่าๆ ที่โชว์อยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟน คือเวลาประจำที่ร่างกายของเธอรู้สึกตัวตื่นอย่างอัตโนมัติในทุกวันโดยไม่ต้องพึ่งพานาฬิกาปลุก จัสมินตวัดขาลงจากเตียงนอน สองมือเล็กยกขึ้นสางผมของตัวเองก่อนจะรวบขึ้นสูงหยิบที่หนีบผมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาเก็บผมไม่ให้ตกลงมาปกใบหน้าและลำคอ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปหาน้ำดื่มแก้อาการคอแห้งที่โซนห้องครัวเล็กๆ ของคอนโดสิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมานั่นคือถุงชอปปิงใบใหญ่จากแบรนด์หรูที่วางอยู่บนโซฟา แรกๆ ก็ตื่นเต้นกับสิ่งของเหล่านี้ แต่พอนานเข้าแล้วมีทุกอย่างที่เคยอยากมี ความตื่นเต้นดีใจก็ลดน้อยลงไปด้วย คนตัวเล็กเดินเข้าไปดูถุงชอปปิงใบใหญ่ก่อนจะพบว่าด้านในถุงนั้นมีโน้ตแผ่นเล็กแปะอยู่ด้วย เธอหยิบมันขึ้นมาอ่านด้

3:40 AMหลังจากที่คลับปิดจัสมินก็รีบเปลี่ยนชุดกลับคอนโดที่พักของตัวเองทันที รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าจากการทำงานที่ต้องนั่งปั้นหน้ายิ้มคอยเอาอกเอาใจลูกค้าอยู่ตลอดทั้งคืน อยากจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ เต็มทนแล้วแกร๊ก~เสียงกลอนประตูถูกปลดล็อกหลังจากที่เจ้าของห้องเพิ่งจะกดรหัสผ่านเสร็จ มือเล็กดันประตูเปิดเข้าไปด้านในห้องของตัวเอง ไม่ทันจะได้ก้าวเข้าไปด้านในก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีอุณหภูมิที่เย็นฉ่ำจากภายในห้องลอยเข้าปะทะใบหน้าและร่างกาย มือเล็กรีบครวนหาสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างประตู พลางนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่ตัวเองจะออกไปทำงานว่าได้ปิดเครื่องปรับอากาศไหม เพราะอุณหภูมิภายในห้องที่เธอสัมผัสได้ตอนนี้มันค่อนข้างจะเย็นฉ่ำไปกว่าอุณหภูมิปกติที่เธอใช้งานอยู่ทุกวันเมื่อภายในห้องสว่างจ้าก็ปรากฏร่างสูงโปร่งของคนที่คุ้นเคยนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา“คุณ?!” จัสมินเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นไนต์นั่งอยู่ในห้องมืดๆ ของตัวเอง “ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้คะ”มือเล็กรีบดันประตูห้องให้ปิดลง เดินตรงไปที่คนตัวสูงที่ยังนั่งนิ่งไม่ไหวติง เธอมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะไปสะดุดตากับมือข้างขวาที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผล แถมยังมีเล

หมับ!ไนต์เอื้อมมือไปจับมือเล็กที่กำลังเล่นกับส่วนนั้นของตัวเองไว้ให้หยุด ก่อนจะขยับตัวขึ้นดันคนตัวเล็กให้พลิกกลับไปนอนลงที่เดิม ขยับตัวขึ้นคร่อมเธอไว้ กดข้อมือเล็กลงกับที่นอนนุ่ม สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยนิ่งๆ“ตอนที่ฉันไม่อยู่… เธอคงไม่ได้ให้ใครทำแบบที่ทำกับฉันใช่ไหม”“ฉันมีแค่คุณ” จัสมินตอบกลับทันทีเมื่อถูกถามมาแบบนั้นเธอไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงได้มาถามเธอแบบนี้ ทั้งที่เขาน่าจะรู้ดีว่าเธอไม่ได้มีใครนอกจากเขาคนเดียว ถึงจะเป็นแค่ของเล่น แต่เธอก็เป็นของเล่นของเขาแค่คนเดียว“รู้ไหมว่าเมื่อคืนเธอทำฉันหงุดหงิดแค่ไหน”“ฉันทำอะไรคะ?” จัสมินถามกลับด้วยสีหน้างุนงงเมื่อได้ยินว่าที่เขาหงุดหงิดนั้นเป็นเพราะเธอไนต์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่มองเธอนิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียงครวนหาสิ่งของที่อยู่ด้านในฟุ่บ!กล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กกว่าฝ่ามือถูกโยนลงข้างศีรษะของคนตัวเล็ก ไนต์ดึงตัวกลับแล้วขยับขึ้นนั่งบนส้นเท้าตัวเอง หยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กขึ้นมาแกะไปพลาง พร้อมกับจ้องมองไปที่คนตัวเล็กที่เอาแต่มองเขาด้วยสีหน้ามีแต่คำถามเต็มไปหมด“อย่าให้เห็นว่าเธอไม่คิดจะปฏิเสธลูกค้าอีก”“อ๋อ...”

ไนต์กัดฟันแน่นจ้องมองไปที่คนตัวเล็กไม่วางตา ดูก็รู้ว่าเธอตั้งใจยั่วเขาอย่างชัดเจน คงจะคิดว่าเขาไม่ทำอะไรเพราะบนตัวของเธอนั้นมีกลิ่นคนอื่นติดอยู่“จัสมิน” เมื่อคนตัวเล็กยังไม่เลิกยั่วก็ได้แต่กัดฟันแน่นข่มอารมณ์เท่านั้น“ก็ชุดมันสั้นนี่คะ ขยับทีก็แบบนี้”“ขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมา”“ไหนว่าแยกเวลางานกับเวลาส่วนตัวชัดเจนไงคะ” ดูท่าคงจะทนให้เธอนั่งยั่วไม่ไหว มองจากตรงนี้ก็พอจะรู้ว่ากลางกายเขากำลังตื่นตัว เป้ากางเกงที่ตุงขึ้นมานั้นบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังมีอารมณ์ไนต์กัดฟันแน่น ชะงักกับคำพูดของคนตัวเล็ก มือหนาคว้าขวดไวน์ยกขึ้นกระดกดื่มแทนการรินใส่แก้วคำพูดของเธอทำเอาเขาปฏิเสธไม่ได้ เพราะเขาเป็นคนพูดไว้เองว่าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่างชัดเจน แต่ช่วงนี้เขากลับกำลังทำให้สิ่งที่เคยแยกแยะกันชัดเจนมาผสมรวมกันไปหมดจัสมินแอบรอบยิ้มอย่างพอใจที่ได้เห็นท่าทางหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้ของคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะเสี่ยงต่อการถูกเขาทรมานด้วยความเสียวซ่านแทบขาดใจ แต่เวลาที่จะได้ทำให้คนอย่างไนต์ต้องกักเก็บอารมณ์ความต้องการของตัวเองแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยนัก ก็ถือซะว่าใช้โอกาสนี้เอาคืนเขาไปแล้วกันเวลาผ่านไ

หลังจบภารกิจอันน่าตื่นเต้นในห้องวีไอพีไปแล้วหนึ่งรอบ ไนต์ก็พาจัสมินขึ้นมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนที่ความต้องการรอบสองจะเริ่มต้นขึ้น ทั้งสองลืมเรื่องเวลากันไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีภายในคลับที่เคยครึกครื้นไปด้วยเสียงเพลงก็เงียบสงบลง ผู้คนที่เคยพลุกพล่านก็เงียบหาย ราวกับที่นี่เป็นคลับที่ถูกทิ้งร้างไว้นาน แต่ทว่านั่นเป็นเพียงแค่เวลาที่คลับปิดให้บริการ พนักงานต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน“อื้อ…” เสียงครางในลำคอดังขึ้นแผ่วเบาจากคนตัวเล็กที่นอนหลับไปเพราะหมดแรงอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของเจ้าของคลับจัสมินปรือตาขึ้นด้วยความงัวเงีย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนเหมือนกัน ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แสงไฟสลัวภายในห้องทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองยังคงอยู่ที่ห้องทำงานของไนต์เหมือนเดิม“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้น”เสียงเข้มดังมาจากทางโต๊ะทำงานทำให้จัสมินรีบหันไปมอง ก่อนจะพบกับเจ้าของห้องที่เอนหลังอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ด้วยท่าทางสบายคนตัวเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก้มมองสำรวจตัวเองที่ตอนนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่แทนชุดเดิมที่เปื้อนไวน์และเลอะคราบน้ำกามของเจ้าของเสื้อเชิ้ตตัวนี้“กี่โมงแล้วคะ”“ตีสี่”“กระเป๋าฉัน