Chapter 09 : ไม่ไว้ใจ

หลังจบภารกิจอันน่าตื่นเต้นในห้องวีไอพีไปแล้วหนึ่งรอบ ไนต์ก็พาจัสมินขึ้นมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนที่ความต้องการรอบสองจะเริ่มต้นขึ้น ทั้งสองลืมเรื่องเวลากันไปเสียสนิท รู้ตัวอีกทีภายในคลับที่เคยครึกครื้นไปด้วยเสียงเพลงก็เงียบสงบลง ผู้คนที่เคยพลุกพล่านก็เงียบหาย ราวกับที่นี่เป็นคลับที่ถูกทิ้งร้างไว้นาน แต่ทว่านั่นเป็นเพียงแค่เวลาที่คลับปิดให้บริการ พนักงานต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

“อื้อ…” เสียงครางในลำคอดังขึ้นแผ่วเบาจากคนตัวเล็กที่นอนหลับไปเพราะหมดแรงอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของเจ้าของคลับ

จัสมินปรือตาขึ้นด้วยความงัวเงีย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนเหมือนกัน ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว แสงไฟสลัวภายในห้องทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองยังคงอยู่ที่ห้องทำงานของไนต์เหมือนเดิม

“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้น”

เสียงเข้มดังมาจากทางโต๊ะทำงานทำให้จัสมินรีบหันไปมอง ก่อนจะพบกับเจ้าของห้องที่เอนหลังอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ด้วยท่าทางสบาย

คนตัวเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก้มมองสำรวจตัวเองที่ตอนนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่แทนชุดเดิมที่เปื้อนไวน์และเลอะคราบน้ำกามของเจ้าของเสื้อเชิ้ตตัวนี้

“กี่โมงแล้วคะ”

“ตีสี่”

“กระเป๋าฉันยังอยู่ที่…” ไม่ทันจะได้พูดจบ สายตาก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าตัวเองวางอยู่ที่โซฟาอีกตัว พร้อมกับชุดที่เธอใส่มาที่คลับ

นี่เขาไปเอามันมาจากห้องแต่งตัวให้เธองั้นเหรอ?

“ไปเปลี่ยนชุด” ไนต์เอ่ยขึ้นอีกครั้งโดยที่เขายังคงเอนหลังอยู่กับเก้าอี้ทำงานเหมือนเดิม

คนถูกสั่งรีบลุกขึ้นไปหยิบชุดของตัวเองเดินตรงเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่พูดอะไร

ร่างกายภายในร่มผ้ามีร่องรอยแดงช้ำอยู่หลายจุด มีตั้งแต่ที่หน้าอกลงไปจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ ไม่เพียงเท่านั้น ข้างเอวคอดก็มีรอยฟันถูกทิ้งไว้ให้เห็นอย่างชัดเจน

จัสมินยืนมองดูตัวเองผ่านกระจกเงาตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยนานหลายนาที ก่อนจะหยิบชุดของตัวเองมาสวมใส่แล้วเดินกลับออกไปจากห้องน้ำ พอออกมาก็เห็นเจ้าของห้องที่เคยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานได้ย้ายตัวเองไปนั่งที่โซฟาที่เธอเพิ่งจะลุกออกไป

ไนต์เหลือบตามองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากในห้องน้ำ ร่างสูงโปร่งยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เพื่อเตรียมจะกลับเพนต์เฮาส์ไปพักผ่อน

“กลับ” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นสั้นๆ แล้วหมุนตัวเดินนำออกไปที่ประตูห้อง

จัสมินรีบเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วเดินตามหลังคนตัวสูงออกไป บรรยากาศภายในคลับตอนนี้เงียบสงัด ไฟถูกเปิดทิ้งไว้แค่ตามทางเดินเท่านั้น มองๆ ดูก็แอบน่ากลัว จนเธอต้องรีบเดินตามร่างสูงของไนต์ไปติดๆ

พลั่ก!

ด้วยความที่เอาแต่เดินอย่างเร่งรีบทำให้เธอเบรกตัวเองไม่ทันเมื่อคนที่เดินนำหยุดเดินกะทันหัน ทำให้เธอเดินชนเข้ากับด้านหลังของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ”

“กุญแจรถ” ไนต์ไม่ได้ใส่ใจที่ถูกคนตัวเล็กเดินชน แบมือไปตรงหน้าขอกุญแจรถจากเธอเสียงเรียบ

“คุณไม่ได้เอารถมาเหรอคะ?” จัสมินถามอย่างสงสัย มองออกไปที่ลานจอดรถของพนักงานที่อยู่ด้านหลังคลับ ก่อนจะพบว่าตอนนี้มีเพียงรถเธอจอดอยู่แค่คันเดียว

เมื่อรู้คำตอบของคำถามตัวเองโดยที่คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรก็รีบเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจรถส่งให้เขาทันที

ไนต์ที่ได้กุญแจก็เดินตรงไปที่รถโดยไม่พูดอะไรอีก ปลดล็อกรถเสร็จก็พาตัวเองขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัย ไม่นานเจ้าของรถก็ตามขึ้นมานั่งที่เบาะข้างคนขับ

เกิดความเงียบขึ้นเมื่อต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไร ไนต์ขับรถออกจากลานจอดด้วยความเร็วที่ทำเอาเจ้าของรถถึงกลับเกร็งทั้งตัว

“ร้านขายยาอยู่ตรงไหน” ประโยคแรกดังขึ้นมาจากสารถีหนุ่มหลังจากที่ขับรถออกมาได้ไม่กี่นาที

“จะมีก่อนถึงคอนโดค่ะ แต่เวลานี้น่าจะปิดแล้ว”

“…” คิ้วหนาขมวดแน่นที่ได้ยินแบบนั้น

“แต่เดี๋ยวไปส่งคุณก่อน แล้วฉันจะขับรถวนดูร้านที่เปิด 24 ชั่วโมงค่ะ” เกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าวันนี้เธอกับเขาไม่ได้ป้องกันตอนที่มีอะไรกัน

“คิดว่าฉันไว้ใจเธอขนาดไหนกัน”

“คะ?”

ไนต์ละสายตาจากเส้นทางตรงหน้าหันมามองคนข้างๆ ที่กำลังมองมาที่เขาอยู่

“เธอต้องกินมันต่อหน้าฉัน” เขาคงไม่ปล่อยให้เธอคาดสายตากับเรื่องนี้

“เข้าใจแล้วค่ะ” จัสมินตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติโดยไม่สงสัยอะไรอีก

ถ้าเขาบอกให้เธอกินยาต่อหน้าเขา นั่นก็แสดงว่าเขาจะต้องขับรถพาเธอวนหาร้านขายยาไปด้วยกัน

บทสนทนาของทั้งคู่จบลงเพียงเท่านั้น ไนต์ขับรถไปตามเส้นทางที่คิดว่าน่าจะมีร้านขายยาที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง พลางคอยเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ไปด้วย

ขับมาได้สักพักก็เจอกับร้านขายยาที่เปิดตลอดเวลาอยู่ไม่ห่างจากเพนท์เฮาส์ของไนต์เท่าไหร่ แต่ค่อนข้างห่างจากคอนโดของจัสมินมากพอสมควร

“ไปซื้อมา” ไนต์สั่งเสียงเรียบเมื่อจอดรถสนิท

“ค่ะ” จัสมินขานรับ หยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองเตรียมจะเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะมีน้ำเสียงเรียบนิ่งดังมาจากคนตัวสูงอีกครั้ง

“ซื้อถุงยางมาด้วย”

“คุณ…จะทำอีกเหรอคะ”

“…” ไร้คำตอบจากคนตัวสูง

จัสมินละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลาหันไปเปิดประตูลงจากรถ เดินตรงเข้าไปยังร้านขายา เพราะรอไปก็คงไม่ได้คำตอบอะไร เขาบอกให้ซื้อก็คงต้องซื้ออย่างเลี่ยงไม่ได้

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”

ทันทีที่เดินเข้ามาในร้านก็มีเสียงทักทายอย่างใจดีดังมาจากเภสัชกรที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

“อยากได้ยาคุมฉุกเฉินค่ะ” จัสมินบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างไม่อ้อมค้อม แม้จะรู้สึกอายอยู่บ้างก็ตาม

“อย่างเดียวเหรอคะ”

“เอ่อ...แป๊บนึงนะคะ” เมื่อถูกถามแบบนั้นก็แอบชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะมองหาสิ่งที่คนบนรถบอกให้ซื้อไปด้วย

“ค่ะ ^^”

คนตัวเล็กเดินไปยังชั้นวางสินค้าที่มีถุงยางอนามัยหลากหลายยี่ห้อหลายขนาดวางอยู่ กวาดสายตามองหาขนาดที่ต้องการ หยิบกล่องถุงยางอนามัยกล่องเล็กที่บรรจุกล่องละสามชิ้นออกมาจากชั้นวางสามกล่อง แล้วรีบเดินกลับไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ เกิดความรู้สึกอายขึ้นมามากกว่าเดิมจนไม่กล้ามองหน้าเภสัชกรสาวด้วยซ้ำ

“ยาจะมีแบบหนึ่งเม็ดและสองเม็ดนะคะ ต้องการแบบไหนคะ ประสิทธิภาพพอกันทั้งสองแบบค่ะ”

“ขอแบบเม็ดเดียวแล้วกันค่ะ” ไหนๆ เขาก็ไม่ไว้ใจเธอถึงได้พาขับรถมาซื้อเอง กินแบบเม็ดเดียวต่อหน้าเขาทีเดียวไปเลยจะได้จบๆ ไม่ต้องมาระแวงว่าเธอจะไม่กินอีกเม็ด

“ได้ค่ะ ยาคุมฉุกเฉินไม่แนะนำให้ทานบ่อยนะคะ ป้องกันด้วยสิ่งนี้ให้ได้ตลอดจะดีกว่าค่ะ” เภสัชกรสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มอย่างใจดี กล่องถุงยางอนามัยถูกยกขึ้นประกอบคำพูด แล้วคิดเงินต่อให้ทันที

“ยาคุมฉุกเฉินสามารถทานได้เลยทันทีหลังจากที่มีเพศสัมพันธ์กันเสร็จ หรือห้ามเกิน 72 ชั่วโมงนะคะ อาจจะมีผลข้างเคียงอย่างการคลื่นไส้เกิดขึ้นได้ แต่ไม่ต้องตกใจไปค่ะ หรือถ้าอาการหนักควรรีบพบแพทย์ทันทีนะคะ”

“ค่ะ น้ำเปล่าขวดเล็กด้วยนะคะ” จัสมินพยักหน้ารับเมื่อได้รับคำแนะนำ ก่อนจะชี้ไปที่ตู้แช่น้ำเปล่าที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์

“ได้ค่ะ ทั้งหมด 4xx บาทค่ะ”

จัสมินเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินสดยื่นให้กับเภสัชกรสาวพอดีกับจำนวนที่ต้องจ่าย ก่อนจะรับเอาถุงยาและขวดน้ำแล้วเดินออกมาขึ้นรถตัวเองที่จอดรออยู่ด้านหน้า

ไนต์หันมองคนตัวเล็กที่เพิ่งจะขึ้นมานั่งบนรถ เธอไม่ได้พูดอะไรมาถึงก็วางทุกอย่างไว้บนตักของตัวเองแล้วหยิบกล่องยาคุมฉุกเฉินขึ้นมาแกะ เขามองทุกการกระทำของเธอโดยไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

“ฉันซื้อแบบเม็ดเดียวมาค่ะ คุณจะได้ไม่ต้องระแวงว่าอีกเม็ดฉันจะกินหรือไม่กิน” ก่อนจะเอายาเข้าปากก็ไม่ลืมที่จะโชว์ให้คนตัวสูงดู เขาจะได้มั่นใจว่าเธอไม่โกหกเขา

“ก็ดี” ไนต์ตอบกลับเสียงเรียบ นั่งมองคนตัวเล็กส่งยาเม็ดเล็กเข้าปากแล้วกระดกน้ำตาม

“ส่วนนี่ของที่คุณบอกให้ซื้อมาด้วยค่ะ แต่ถ้าจะทำกันอีกรอบฉันคงไม่ไหว” ถุงใส่ยาที่วางอยู่บนตักถูกยื่นไปตรงหน้าของคนตัวสูง

ไนต์หลุบตามองเพียงนิดแล้วหันไปจับพวงมาลัยเตรียมออกรถ เขาไม่ได้รับของที่คนตัวเล็กยื่นมาให้แต่อย่างใด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับรถที่พุ่งตัวไปข้างหน้า

“ก็ยังไม่ได้พูดว่าจะทำต่อ” เขาแค่ให้เธอซื้อมาสำรองไว้ เพราะวันนั้นที่ห้องของเธอก็หมดแล้ว “ที่ห้องเธอหมดแล้ว เอาไปเก็บไว้”

คนตัวเล็กแอบลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ได้ยินแบบนั้น วางถุงในมือลงบนตักของตัวเองที่เดิมแล้วนั่งเงียบๆ มองทางข้างหน้าที่บนท้องถนนแทบไม่มีรถ ช่างแตกต่างจากตอนกลางวันที่มองไม่เห็นถนนเพราะมีแต่รถเต็มไปหมด

เป็นอีกวันที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่ทว่าก็เป็นอีกวันที่เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่ได้ทำแบบนั้นกับเขา แม้จะหนักไปหน่อยก็ตาม...