Chapter 07 : กลิ่นหอมที่อยากลิ้มลอง

ไนต์กัดฟันแน่นจ้องมองไปที่คนตัวเล็กไม่วางตา ดูก็รู้ว่าเธอตั้งใจยั่วเขาอย่างชัดเจน คงจะคิดว่าเขาไม่ทำอะไรเพราะบนตัวของเธอนั้นมีกลิ่นคนอื่นติดอยู่

“จัสมิน” เมื่อคนตัวเล็กยังไม่เลิกยั่วก็ได้แต่กัดฟันแน่นข่มอารมณ์เท่านั้น

“ก็ชุดมันสั้นนี่คะ ขยับทีก็แบบนี้”

“ขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมา”

“ไหนว่าแยกเวลางานกับเวลาส่วนตัวชัดเจนไงคะ” ดูท่าคงจะทนให้เธอนั่งยั่วไม่ไหว มองจากตรงนี้ก็พอจะรู้ว่ากลางกายเขากำลังตื่นตัว เป้ากางเกงที่ตุงขึ้นมานั้นบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังมีอารมณ์

ไนต์กัดฟันแน่น ชะงักกับคำพูดของคนตัวเล็ก มือหนาคว้าขวดไวน์ยกขึ้นกระดกดื่มแทนการรินใส่แก้ว

คำพูดของเธอทำเอาเขาปฏิเสธไม่ได้ เพราะเขาเป็นคนพูดไว้เองว่าแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวอย่างชัดเจน แต่ช่วงนี้เขากลับกำลังทำให้สิ่งที่เคยแยกแยะกันชัดเจนมาผสมรวมกันไปหมด

จัสมินแอบรอบยิ้มอย่างพอใจที่ได้เห็นท่าทางหัวเสียแต่ทำอะไรไม่ได้ของคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะเสี่ยงต่อการถูกเขาทรมานด้วยความเสียวซ่านแทบขาดใจ แต่เวลาที่จะได้ทำให้คนอย่างไนต์ต้องกักเก็บอารมณ์ความต้องการของตัวเองแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยนัก ก็ถือซะว่าใช้โอกาสนี้เอาคืนเขาไปแล้วกัน

เวลาผ่านไปเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง คนที่ต้องกักเก็บอารมณ์ของตัวเองก็ย้ายที่มานั่งบนโซฟายาวตัวเดียวกันกับพีอาร์สาวสวยสุดฮอตของคลับ โดยเว้นระยะห่างจากเธอเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ไม่สามารถทนห่างจากเธอได้ แต่ยิ่งนั่งใกล้ความปวดหนึบกลางกายก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

หมับ!

อดใจต่อสิ่งยั่วยวนไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นจับที่ต้นขาเรียวสวยของคนตัวเล็กแล้วบีบเบาๆ

จัสมินหลุบตาลงมองมือหนาที่บีบเบาๆ อยู่ที่ต้นขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบนิ่งไม่ได้แสดงออกอะไร แต่มือนั้นบีบนวดลูบไล้เรียวขาของเธอไม่หยุด

“ปกติลูกค้าไม่ลุ่มล่ามแบบนี้นะคะ”

“ฉันเป็นเจ้าของ”

“แต่คุณพูดเองว่าเปิดห้องในฐานะลูกค้า”

“ฉันใจดีไปเหรอเธอถึงได้ดูไม่กลัวฉันแล้ว”

จัสมินเพียงแค่ไหวไหล่เบาๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก เอื้อมมือหยิบแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นจิบไปด้วยความอารมณ์ดี

จริงๆ แล้วเธอกลัวเขามากเวลาที่เขาโมโห แต่ตอนนี้คนตัวสูงไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นก็ไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกกลัว เพราะอยู่กับเขาเธอเป็นตัวของตัวเองที่สุดแล้ว ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรให้รู้สึกเมื่อยเหมือนตอนที่ทำงานบริการลูกค้า

สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งจิบไวน์สบายใจ ก่อนที่ริมฝีปากหยักได้รูปจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกอะไรสนุกๆ ออก

“เธอเห็นใช่ไหมว่าห้องนี้เป็นกระจก”

“เห็นค่ะ แต่ก็ไม่มีใครสามารถมองทะลุได้ไม่ใช่เหรอคะ?” ถึงจะเป็นห้องกระจกแต่ก็เป็นห้องที่มีความส่วนตัวสูงมาก เพราะคนภายนอกไม่สามารถมองทะลุเข้ามาด้านในได้ ต่างจากคนที่อยู่ด้านในสามารถมองออกไปด้านนอกได้อย่างชัดเจน

“ก็ใช่...” ไนต์ตอบด้วยรอยยิ้มร้าย “ถ้ารองมีอะไรกันตรงมุมนั้นแล้วดูดีเจเล่นเพลงไปด้วยคงน่าสนุกนะ เธอว่ามั้ย?”

“...!” จัสมินมองตามสายตาคมของคนตัวสูงไปที่มุมห้อง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ

นี่เขาคงไม่ได้คิดจะทำอย่างที่พูดหรอกใช่ไหม ถึงจะไม่มีใครมองเห็นแต่มันก็ชวนให้ตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่าถ้าจะทำเรื่องแบบนั้นกันริมกระจกที่มองลงไปเห็นด้านล่างหมดทุกอย่างแบบนี้

“ฉันเบื่อบทลูกค้าแล้วสิ”

“ตะ แต่คุณไม่ชอบที่มีกลิ่นคนอื่นบนตัวฉันนี่” เหตุผลนี้น่าจะเพียงพอให้เขาหยุดความคิดนั้น

แต่ทว่า...

“วันนี้อาจจะยกเว้น หรือไม่ก็...” เขาเว้นจังหวะของคำพูดเอื้อมมือดึงแก้วไวน์ออกจากมือเล็กก่อนจะเทไวน์ที่เหลือในแก้วลงกลางร่องอกอวบอิ่มของเธอช้าๆ

จัสมินเบิกตากว้างอีกครั้งอย่างตกใจกับการกระทำของคนตัวสูง รีบลุกพรวดพราดขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ก็ถูกมือหนาดึงกลับลงมานั่งที่เดิม เพิ่มเติมคือแนบชิดติดกับเขาจนแทบจะเกยบนตักแกร่ง

“แค่นี้ก็กลบกลิ่นคนอื่นได้แล้ว”

ไนต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับร่องอกอวบอิ่มที่เขาเทไวน์ลงไป กลิ่นหอมของไวน์ชั้นดีช่วยลบกลิ่นน้ำหอมบนตัวของเธอได้เป็นอย่างดี แค่เขาเทเพิ่มลงไปตามไหล่และลำคอระหงของเธออีกนิด แค่นี้บนตัวของเธอก็จะมีเพียงกลิ่นไวน์ที่หอมหวานชวนให้อยากลิ้มลอง

แผล็บ...

ลิ้นร้อนชื้นตวัดเลียเช็ดเอาไวน์ที่เลอะอยู่กลางร่องอกอวบอิ่มเข้าปาก

“รสชาติดีกว่าเดิม” พูดจบก็ตวัดลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองปิดท้าย ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงคนตัวเล็กให้ลุกตามแล้วดันให้เธอเดินไปที่มุมห้องที่พูดก่อนหน้า

จัสมินขืนตัวเองไว้ แต่สุดท้ายก็ถูกคนที่แข็งแรงกว่าดันให้เดินไปชิดกระจกตรงมุมห้องที่สามารถมองเห็นด้านล่างได้อย่างชัดเจน

เสียงเพลงที่ดังแทรกเข้ามาในห้องนั้นค่อนข้างเบา ต่างจากผู้คนด้านล่างที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศและเสียงเพลงที่ดูสนุกสนาน โยกย้ายกันไปตามจังหวะดนตรีที่ดีเจกำลังเปิด

“ชัดเจนดีใช่มั้ยล่ะ” ไนต์เอ่ยชิดใบหูเล็ก ยืนซ้อนหลังเธอไว้อย่างแนบชิดบังคับให้มองลงไปด้านล่าง

“ไม่เอานะคะ ตรงนี้ไม่ได้เด็ดขาด” จัสมินรีบหันหน้ากลับไปบอกด้วยหัวใจที่เต้นรัว ยิ่งสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แข็งขื่นกำลังดันสะโพกของเธออยู่ยิ่งทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงกว่าเดิม

“ทำไมล่ะ ดูน่าตื่นเต้นดีออก”

“ตะ แต่นี่เวลางาน”

“อีกแค่ชั่วโมงเดียว อีกอย่างตอนนี้ฉันเลิกเป็นลูกค้าแล้ว”

“แต่ฉันยังอยู่ในเวลางานค่ะ” เธอรีบแย้ง แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นผลอะไร

“อนุญาตให้เลิกก่อนเวลา นี่เป็นคำสั่งสูงสุดจากเจ้าของ ใครก็ไม่มีสิทธิ์ขัด” เขาเป็นคนออกกฎของที่นี่ และเป็นคนออกกฎกับสถานะระหว่างเธอ จะเปลี่ยนกฎกะทันหันตอนไหนก็ย่อมได้ “ตอนนี้เธอเลิกงานแล้วจัสมิน”

มือหนาลูบไล้ที่ต้นขาขาวเนียนของคนตัวเล็ก กดใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้กับลำคอระหง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงที่ผิวกายของเธออย่างรุนแรง แม้จะรู้สึกหงุดหงิดที่ยังได้กลิ่นน้ำหอมแปลกๆ ที่ติดอยู่ตามตัวเธอ แต่ก็ไม่ได้ชัดเจนเท่าไหร่ เพราะมีกลิ่นหอมของไวน์ที่เขาเทลงบนตัวเธอช่วยกลบไปได้บางส่วน หรือเขาควรจะเทเพิ่มให้กลบกลิ่นเหล่านั้นไปเลยดี

ไวเท่าความคิด รีบผละออกห่างจากร่างบางเดินไปหยิบขวดไวน์บนโต๊ะด้วยความรวดเร็ว

จัสมินชะงักแล้วรีบมองตาม ไม่ทันจะได้สงสัยหรือเอ่ยถามอะไร คนตัวสูงก็เดินกลับมาพร้อมกับขวดไวน์ในมือ เขายกมันขึ้นดื่มแล้วเข้าประชิดตัวเธอจากด้านหลังอย่างแนบชิดอีกครั้ง สัมผัสอุ่นจากริมฝีปากหยักได้รูปที่กดจูบลงบนไหล่ทำเอาเธอถึงกับสะดุ้ง เพราะเขาไม่เพียงแค่จูบแต่ปล่อยไวน์ที่อยู่ในปากให้ใหลอาบลงที่ไหล่เธอไปด้วย

ไนต์ผละออกแล้วกรอกไวน์เข้าปากตัวเองทำแบบเดิมซ้ำๆ จนชุดที่คนตัวเล็กสวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยไวน์รสเลิศที่เขาใช้มันลบล้างกลิ่นที่ไม่ชอบบนตัวของเธอ

มันได้ผลเป็นอย่างดี เพราะตอนนี้บนตัวของคนตัวเล็กมีเพียงกลิ่นหอมของไวน์ที่ชวนให้อยากลิ้มลองจนอดใจไม่ไหวแล้ว