Chapter 01 : จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์

แสงสว่างของแดดที่เจิดจ้าเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดบังแสงเข้ามาในห้องนอน ปลุกให้ร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนที่นอนให้รู้สึกตัวตื่น เปลือกตาปรือปรับรับกับแสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องด้วยความงัวเงีย มือเล็กคว้าสะเปะสะปะไปตามที่นอนกว้างเพื่อหาสมาร์ทโฟน เมื่อเจอสิ่งที่ต้องการก็ยกขึ้นดูเวลาพร้อมกับอ้าปากหาวหวอดไปด้วย

เวลาบ่ายโมงกว่าๆ ที่โชว์อยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟน คือเวลาประจำที่ร่างกายของเธอรู้สึกตัวตื่นอย่างอัตโนมัติในทุกวันโดยไม่ต้องพึ่งพานาฬิกาปลุก จัสมินตวัดขาลงจากเตียงนอน สองมือเล็กยกขึ้นสางผมของตัวเองก่อนจะรวบขึ้นสูงหยิบที่หนีบผมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาเก็บผมไม่ให้ตกลงมาปกใบหน้าและลำคอ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปหาน้ำดื่มแก้อาการคอแห้งที่โซนห้องครัวเล็กๆ ของคอนโด

สิ่งแรกที่เธอเห็นเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมานั่นคือถุงชอปปิงใบใหญ่จากแบรนด์หรูที่วางอยู่บนโซฟา แรกๆ ก็ตื่นเต้นกับสิ่งของเหล่านี้ แต่พอนานเข้าแล้วมีทุกอย่างที่เคยอยากมี ความตื่นเต้นดีใจก็ลดน้อยลงไปด้วย คนตัวเล็กเดินเข้าไปดูถุงชอปปิงใบใหญ่ก่อนจะพบว่าด้านในถุงนั้นมีโน้ตแผ่นเล็กแปะอยู่ด้วย เธอหยิบมันขึ้นมาอ่านด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแล้ววางลงอย่างไม่คิดใส่ใจแล้วเดินเลยไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม ไม่แม้แต่จะเปิดดูสิ่งของที่อยู่ในกล่องด้านในด้วยซ้ำ ทำทุกอย่างเสร็จเธอก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะอาบน้ำเตรียมตัวออกไปทำงานของตัวเอง

งานที่ใช้รูปร่างหน้าตา ทั้งยังค่อนข้างเปลืองตัว แต่ค่าตอบแทนที่ได้มานั้นก็มากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตที่เคยขัดสนของเธอให้สุขสบายขึ้นได้ แม้อาชีพพีอาร์จะถูกคนส่วนมากมองว่าขายตัวก็ตามแต่ เพราะความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่จะว่าไม่ได้เป็นก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะชีวิตที่สุขสบายของเธอตอนนี้ไม่ใช่ว่าได้มาจากเงินที่ทำงานพีอาร์อย่างเดียว คอนโดนี้ รถที่ขับ รวมถึงถุงชอปปิงแบรนด์เนมใบนั้น ก็ล้วนแล้วแต่มาจากไนต์ เจ้าของคลับที่เธอทำงานอยู่ทั้งนั้น ทุกอย่างที่มีแลกกับสถานะ ของเล่นแก้เหงา ให้กับเขา

@NIGHT’s Club

จัสมินเปิดประตูก้าวขาลงจากรถหลังจากที่เดินทางมาถึงที่ทำงานของตัวเอง เธอไม่รู้ว่าที่อื่นมีกฎยังไง แต่ที่นี่พนักงานทุกคนจะต้องเข้ามาแต่งหน้าแต่งตัวที่คลับ เพราะทางคลับมียูนิฟอร์มให้ในแต่ละแผนกงาน เลิกงานก็เปลี่ยนชุดแล้วกลับโดยที่ยูนิฟอร์มที่สวมใส่แล้วทางคลับจะรับผิดชอบส่งซักให้ แต่คนที่อยู่ในตำแหน่งพีอาร์จะดีหน่อยตรงที่ชุดไม่ซ้ำเดิม เพราะพวกเธอนั้นขายรูปร่างหน้าตาเป็นหลัก เสื้อผ้าหน้าผมเลยต้องสำคัญที่สุด

“ทำไมวันนี้มาเร็วกว่าทุกวัน”

ทันทีที่จัสมินเดินเข้ามาถึงห้องแต่งตัวก็มีเสียงจากเพื่อนร่วมงานที่เธอค่อนข้างจะสนิทด้วยที่สุดอย่าง มุกหมวย ที่นั่งอยู่โต๊ะแต่งหน้าของตัวเองทักขึ้น

“ก็ปกตินะ” จัสมินตอบกลับด้วยท่าทีสบาย เดินเอากระเป๋าเครื่องสำอางค์ไปวางไว้ที่โต๊ะแต่งหน้าของตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาภายในห้องพร้อมกับหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดเล่น

“ปกติเธอมาถึงคนสุดท้ายย่ะ!” มุกหมวยหันมาสวนกลับทันควัน ก่อนจะมีเสียงบ่นที่ไม่ได้จริงจังอะไรดังมาจากคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

“ถึงว่าสิฉันไม่เคยได้เลือกชุดสีสวยๆ กับเขาเลย”

“ต่อให้ได้เลือกแกก็ออลแบล็คเหมือนเดิมแหละมิน”

“ก็ชุดสีดำใส่แล้วขลับผิวแถมยังพลางหุ่นได้ดี” จัสมินไหวไหล่ตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

“ฉันว่าไม่น่าจะใช่แค่นั้น เมื่อก่อนแกยังชอบใส่สีอื่นอยู่เลยนะ จนกระทั่ง...”

“อะไร แกจะเว้นวรรคทำไมเนี่ย” จัสมินขมวดคิ้วยุ่งถามกลับอย่างขัดใจที่เห็นเพื่อนเว้นวรรคคำพูดอย่างมีเลศนัย

“จนกระทั่งมีซัมติงกับคุณไนต์ แกก็เริ่มทิ้งชุดสีอื่นแล้วเลือกแค่สีดำ” มุกหมวยรีบพูดต่อก่อนจะถูกคนโปรดของเจ้านายหนุ่มวีนใส่

ใครๆ ที่นี่ต่างก็รู้ว่าจัสมินนั้นมีซัมติงกับเจ้าของคลับอย่างไนต์ และไม่วายที่จะถูกเพื่อนร่วมงานในตำแหน่งพีอาร์ด้วยกันอิจฉาริษยา เพราะจุดที่จัสมินยืนอยู่คือจุดที่หลายคนใฝ่ฝัน แม้จะไม่ใช่ตัวจริงก็ตาม

จัสมินชะงักให้กับคำพูดของมุกหมวย ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด เธอกำลังนึกย้อนกลับไปช่วงที่เป็นจุดเริ่มต้นที่เป็นจุดเปลี่ยนทุกอย่างของชีวิต

จุดเริ่มต้นของสถานะนี้เกิดจากการเข้าทำงานที่คลับนี้ใหม่ๆ เธอไม่รู้ว่าไนต์คือเจ้าของคลับแห่งนี้ เธอแค่ไปนั่งบริการเขากับเพื่อนเขาที่วันนั้นมาด้วยกันกลุ่มใหญ่ และเธอดันถูกหนึ่งในคนกลุ่มนั้นวางยาในแก้วเครื่องดื่มจนเกิดอาการร้อนรุ่มไปทั่วทั้งร่างกาย สติเริ่มขาดหายเมื่ออารมณ์ความต้องการทางเพศที่ถูกกระตุ้นด้วยยาเสียสาวเข้าเล่นงาน จากที่นั่งปกติเธอก็อยู่ไม่สุขเริ่มลูบไล้ลวนลามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ และคนคนนั้นก็คือไนต์ เขานั่งนิ่งไม่คิดจะห้ามปรามอะไรเธอด้วยซ้ำ จนท้ายที่สุดเธอก็ถูกเขาพาออกมาจากห้องวีไอพีแล้วจบลงที่เตียงตามคาด

ไม่รู้ว่าคืนนั้นระดับความเร่าร้อนจบลงที่ตรงไหน รู้แค่ว่าเธอตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าในห้องนั้นมีแค่เธอนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงตามลำพังและเงินจำนวนมากพอสมควรวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ที่พื้นห้องนั้นมีเศษซากของถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วถูกทิ้งอยู่บนพื้นมากกว่าหนึ่ง สถานการณ์ตอนนั้นเธอไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัวเลยสักนิด

จากวันนั้นมาเธอก็พยายามระวังตัวเองไม่ให้ดื่มเครื่องดื่มที่ลูกค้าเป็นคนชงให้อีก ก่อนจะมารู้ความจริงทีหลังว่าคนที่เธอมีอะไรด้วยคืนนั้นคือเจ้าของคลับ ทำให้เธอเริ่มทำตัวไม่ถูกจนมีความคิดที่จะลาออก แต่ทว่าตอนนั้นชีวิตตัวคนเดียวอย่างเธอที่เพิ่งจะตกงานจากที่อื่นมาทำให้ไม่มีทางเลือก เพราะถ้าออกจากที่นี่กะทันหันเธอก็คงไม่เหลือเงินให้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ทำให้เธอเลือกที่จะทำเป็นลืมว่าคนในคืนนั้นคือใครแล้วทำงานของตัวเองต่อไป

จนกระทั่งเธอถูกเขาเรียกเข้าไปพบ พร้อมกับยื่นข้อเสนอที่เธอเรียกมันว่าการดูถูกให้ นั่นคือการเป็นของเล่นแก้เหงาให้เขาเป็นบางครั้ง แลกกับการที่เธอจะได้ทำงานที่นี่ต่อ อำนาจอยู่ในมือเขาเธอก็แค่ลูกจ้างจะทำอะไรได้ ในเมื่อตัวเองจำเป็นที่จะต้องใช้เงินก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เพราะที่นี่เงินค่าจ้างต่อวันนั้นสูงมาก ยังไม่รวมกับเงินค่าดื่มที่ในแต่ละคืนนั้นได้มากกว่าเงินค่าแรงเป็นสิบๆ เท่า คิดดูแล้วก็ไม่มีอะไรให้เสีย ในเมื่อเธอเองก็ได้ทำงาน ได้เงิน นั่นเลยทำให้เธอตอบรับข้อเสนอของเขาอย่างช่วยไม่ได้ และความสัมพันธ์ในฐานะของเล่นของเขานี้มันเกิดขึ้นมายาวนานมามากกว่าแปดเดือนเข้าไปแล้ว

และกฎข้อเดียวในความสัมพันธ์นี้คือ ห้ามรู้สึกเกินกว่าความสัมพันธ์ที่เป็นแค่ของเล่น...