Tous les chapitres de : Chapitre 101 - Chapitre 110

Tahimik ang sala matapos ang halos isang oras ng sigawan at tawanan. Natapos na ang horror movie, pero si Alexander, mukhang hindi pa rin nakakabawi. “Baby,” natatawang sabi ni Iris habang pinupulot ang mga nakakalat na popcorn, “relax ka na. Tapos na ‘yung multo.” “Hindi ako takot, ha,” depensa ni Alexander, pero mahigpit pa rin ang yakap sa unan. “Ang lakas lang kasi ng sounds!” “Sure,” sagot ni Iris sabay kindat. “Next time, cartoon na lang panoorin natin. Para ‘di ka na sumigaw.” “Sweetheart naman, nang-aasar ka pa,” reklamo ni Alexander, pero nakangiti rin habang hinahaplos ang tiyan ni Iris. “Narinig mo ‘yon, baby? Tinatawanan ako ng mommy mo.” “Eh kasi naman, Daddy,” natatawang sagot ni Iris, ginagaya ang boses ng bata. “Ang tapang-tapang mo raw sabi mo kanina, pero ikaw ‘yung unang sumigaw.” “Hindi ako sumigaw! Nagulat lang ako!” sagot ni Alexander, halatang nahihiya pero aliw si Iris sa ekspresyon niya. Natawa si Iris at marahang sumandal sa dibdib nito. “Okay,

“Pero bakit naman kita tutulungan?” malamig at matalim na tanong ni Cris habang tinitigan si Brigitte mula ulo hanggang paa. Nakatukod ang mga kamay niya sa bulsa, at ramdam sa tinig ang awtoridad. “Simple lang,” dagdag niya, bahagyang tumikhim bago tumingin sa mga pulis sa paligid. “Bukod sa trabaho niyo ‘to… ikaw ang dahilan kung bakit nawalan ako ng ama.” Bahagyang natigilan si Cris sa sinabi nito. Namutla siya, sabay singhal, “Kasalanan ko?!” Nanggalaiti ang boses niya, halos marinig ng lahat sa presinto. “Kasalanan ko kung bakit namatay ang tatay mo?!” “Oo, hindi ba’t ikaw ang umaresto sa kanya?” mariing sagot ni Brigitte. “Nakalog ba ’yang utak mo? Ang bilis mo namang makalimot! Nagka-amnesia ka?” Sarkastikong humalakhak si Brigitte. “Hindi mo ba alam kung paano naging miserable ang buhay ko dahil sa pagyayabang mo?” Halos hindi makahinga si Brigitte sa galit. “Hindi naman ako lalapit sa inyo kung kaya kong solusyunan ang problema ko, ‘no!” Napailing si Cris, halatang pinip

Malamig ang simoy ng hangin na dumadampi sa balat ni Iris habang nakatayo siya sa harap ng bintana ng silid. Tahimik ang paligid, tanging mga kuliglig lang ang maririnig. Sa labas, kumikislap ang mga bituin sa madilim na langit—tila mga matang nagmamasid sa kanya. “Mom, Dad…” mahina niyang tawag, halos pabulong. “Ang saya-saya ko po ngayon.” Unti-unting nag-init ang mga mata niya. “Sana, kung nasaan man kayo ngayon, nasa maayos kayong kalagayan… Mahal na mahal ko po kayo.” Napahawak siya sa tiyan niya, mariing nakapikit. “Alam niyo po ba, Mom, Dad…” basag ang boses niya habang nanginginig ang labi. “Magkakaapo na po kayo. Sayang nga lang, hindi niyo man lang siya makikita.” Napaluhod siya sa tabi ng bintana, pinipigilan ang hikbi. “Pero huwag po kayong mag-alala. Palalakihin ko po siya tulad ng pagpapalaki niyo sa akin. Ituturo ko sa kanya ang lahat ng itinuro niyo—ang magmahal ng totoo, maging matapang, at maging mabuting tao.” Humigpit ang hawak niya sa laylayan ng damit habang

Napaupo si Iris sa kama nang matapos siyang tawagan ni Cris. Napatingin siya sa bintana—tahimik, malamig, at tila may kung anong kaba sa dibdib na hindi niya maipaliwanag. “May problema kaya siya?” mahina niyang tanong sa sarili. “Kung mayroon man, bakit hindi niya ako kausapin? Bakit kailangan niyang magpakalasing ng gano’n? Ako kaya ang problema niya?” Bahagyang natulala si Iris sa kinauupuan. Ayaw niyang mag-isip ng kung anu-ano, pero ang daming tanong na pumapasok sa isip niya. Hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog. Kinabukasan, maagang nagising si Alexander, sapo ang sariling ulo. “Sweet—” natigilan siya sa pagtawag kay Iris nang mapatingin sa paligid. Wala siya sa kwarto nila. “Shit!” napasabunot siya sa sarili, saka bumangon at nagbihis. “Oh, pre! Maaga pa!” gulat na sambit ni Cris nang makitang palabas ng pinto si Alexander. “Ipagluluto ko pa kasi si Iris ng almusal!” Bahagyang napangiti si Cris. “Inumin mo muna ’to, baka kung mapaano ka pa sa daan!” sabay a

Huminto ang mundo ni Alexander sa mga salitang iyon. “Let’s break up!” Parang tumigil ang lahat ng ingay sa paligid. Hindi siya agad nakagalaw. Nakatitig lang siya kay Iris na nanginginig, luhaan, bago ito tumalikod at tumakbo palabas ng opisina. “Sweetheart! Wait!” sigaw niya habang mabilis na humakbang. Ngunit bago pa siya nakalapit, narinig niya ang malakas na kalabog mula sa labas ng pinto. Napahinto siya, mariing pumikit, saka mabilis na sumunod. Pagbukas niya ng pinto, nadatnan niya si Doña Conchita na galit na galit, halos mapuno ang buong paligid ng sigawan. Hawak-hawak nito ang braso ni Brigitte habang tinutulak palayo. “Walang hiya kang babae ka! Wala ka bang kahihiyan?!” galit na sigaw ng Doña. “Mom! Enough!” pigil ni Alexander habang mabilis na lumapit. Hinawakan niya ang kamay ng ina para mapigil ito. “At bakit ako ang pipigilan mo, ha?” nanggagalaiting sigaw ng Doña, namumula ang mukha sa galit. “Ang haliparot na babaeng ‘yan ang dapat mong itaboy at pigili