Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

Bahagyang natigilan si Iris, nakatitig ang mga mata sa pintuan ng silid. Para bang may dumaan na… isang pamilyar na mukha.Dahan-dahan siyang tumayo mula sa kama kahit nanghihina pa. “M-Mommy…” bulong niya, nanginginig ang tinig.“Sweetheart! Huwag ka munang tumayo—” mabilis na lumapit si Alexander, pero nakalakad na si Iris ng ilang hakbang bago bumigay ang tuhod niya.Napaupo siya sa malamig na sahig, hawak ang tiyan habang unti-unting pumapatak ang mga luha. “Alex… nakita ko siya. Nakita ko si Mommy. Dito,” sabay turo niya sa hallway. “Dito siya dumaan…”Mabilis siyang inalalayan ni Alexander, pabalik sa kama. Mahigpit ang pagkakayakap niya kay Iris, ramdam ang mabilis nitong paghinga at ang panginginig ng katawan.“Sweetheart, shhh… it’s okay, kalma lang. Baka guni-guni mo lang ’yan dahil sa pagod.” Pinahid niya ang mga luha ni Iris, pilit pinapakalma ang tinig kahit siya mismo’y naguguluhan.“Sweetheart... wala na ang Mommy at Daddy mo, ’di ba?” Napapikit si Alexander, ayaw na sa

Maagang pumasok sa opisina si Alexander. Sa unang pagkakataon mula nang lumabas sila ni Iris sa ospital, siya lang mag-isa. Tahimik ang paligid nang dumating siya, at ramdam niya ang bigat ng katahimikan sa loob ng kompanya. Pagpasok niya sa accounting department, agad niyang napansin si Brigitte. Hawak nito ang ilang files, pero parang wala sa sarili. Hindi siya kagaya ng dati na palangiti at palaging nangungulit sa kanya. Ngayon, malamig ang kilos nito. Dire-diretso lang ang lakad, saka marahas na inilapag ang mga folders sa mesa niya. “Brigitte,” mahinahong sambit ni Alexander, nakatingin sa kanya. “May problema ba?” Sandali lang siyang napatingin, mabilis ding umiwas ng tingin. Umiling ito, halos walang emosyon sa mukha. “Wala, Sir.” Pagkatapos no’n, agad itong tumalikod at umalis. Naiwang nakatitig si Alexander. Napakunot ang noo niya. “Ano na naman ’to? Bakit parang bigla siyang nagbago?” bulong niya. Sanay siyang kinukulit siya ni Brigitte, o kaya’y sinusubukang makipag-usa

Hindi nakagalaw si Iris sa kinauupuan, kuyom ang mga kamay niyang nakatingin lang kay Lorrie na itinuring niyang parang tunay na ina.“Nay, ano po bang sinasabi niyo? Bakit po ba kayo nagkakaganyan? Parang… parang hindi na po ikaw ang dating Nanay Lorrie na nakilala ko.” Lumuluhang sambit ni Iris.“Pwede ba, Iris? Tigilan mo na ako sa pagdadrama mo! Magpasalamat ka na lang, dahil kahit hindi kita tunay na anak, gusto ko pa rin na makasama ka—kahit na ikaw mismo ang dahilan kung bakit nasasaktan ang anak ko!”“Nay, sa palagay niyo ba hindi ako nahihirapan sa sitwasyon natin? Nay, baka nakakalimutan mo— asawa mo ang dahilan kung bakit ako nawalan ng magulang! Hindi naman mangyayari ’to kung hindi sila nawala, ’di ba!” garalgal na sambit ni Iris.Nang marinig ni Doña Conchita na nagsisigawan na si Lorrie at Iris, nagmadali na siyang lapitan ang mga ito. Tumabi siya kay Iris na mugto na ang mga mata.“Shhh! Anak, tama na ’yan. Hindi ’yan makakabuti sa baby mo,” nag-aalalang sambit ng doña

Pagkasara ng pinto matapos umalis sina Lorrie at Ivy, napaupo si Iris sa sofa. Nanginginig pa rin ang katawan niya, hindi malaman kung dahil sa takot o sa bigat ng nangyari. Sunod-sunod ang kanyang hikbi, parang batang hindi mapatahan.Dahan-dahang lumapit si Alexander. Walang sinabi. Hinawakan niya ang kamay ni Iris at marahang itinayo. Mahigpit niyang niyakap ang babae, hinagod ang likod para kahit paano ay gumaan ang pakiramdam.“Iris… shhh…” bulong niya habang ramdam ang pag-alog ng balikat nito sa bawat iyak. “Tapos na. Wala na sila. Nandito ako.”“Alex…” halos hindi makapagsalita si Iris. “Bakit ganon… bakit ang sakit pa rin?”“Normal lang na masaktan,” mahinang sagot ni Alexander habang nakadikit ang baba sa buhok niya. “Pero hindi mo na kailangang mag-isa sa lahat ng ‘yan.”Maya-maya pa, lumapit si Doña Conchita. “Iha, tama na muna ang pag-iyak. Magpahinga ka na sa kwarto. Baka magkasakit ka.”Bahagyang tumango si Iris. Inalalayan siya ni Alexander paakyat. Tahimik lang ang bu

Madilim… halos walang maaninag na liwanag maliban na lang sa sinag ng buwan. Wala ring halos matanaw na kabahayan—puro puno at matataas na talahiban. Nanginginig ang katawan ni Iris, hinihingal man at halos madapa na, patuloy pa rin siyang tumatakbo.Hanggang sa marating niya ang kalsada kung saan nakahinto ang sasakyan nila. Napahinto siya at napasalampak sa kalsada.“Mommy! Daddy!” humihikbing sigaw ni Iris.“May bata pa sa loob!” sigaw ng lalaki.Pigil-hiningang napatingin si Iris sa baril na tumutok sa ulo niya.“Akala mo ba, makakatakas ka?!”Bang!Napabalikwas ng bangon si Iris mula sa kama. Basang-basa ng pawis ang kanyang noo, mabilis ang tibok ng puso, at nanginginig ang buong katawan. Binangungot na naman siya.“Sweetheart…” Dahan-dahang bumangon si Alexander, agad niyang niyakap nang mahigpit si Iris. Ramdam niya ang panginginig nito. Inabot niya ang baso ng tubig sa bedside table at iniabot kay Iris.“Kalma lang, sweetheart. Panaginip lang ‘yon,” malumanay na sabi ni Alexa