Semua Bab CHASED BY MY HOT BOSS: Bab 191 - Bab 200

Giselle’s POV "SIGURADO ka na ba sa desisyon mo, Giselle? Puwede pa tayong umuwi sa bahay?" Mga tanong ni Mama. Napatingin ako sa labas ng airport. Tinatanaw ang mga tao sa labas na para bang pakiramdam ko ay mayroong bigla na lang papasok sa loob ng airport at may tatakbo papalapit sa akin para pigilan akong umalis. Hinawakan ako ni Eliza sa likod ko. Napaharap ako sa kaibigan ko. “Giselle, hindi mo naman kailangan na gawin ito. Kung hindi ka pa handa. Puwede ka namang dumito na lang. Hayaan mo si Adrian..." Napakapit ako sa strap ng bag ko, pilit pinatatag ang sarili kahit ramdam ko ang kabog ng dibdib ko. “I’m ready,” sagot ko nang mahina pero buo. “I have to do this, Eliza. Wala nang dahilan para manatili pa ako. Mas maganda na rin ito, para mabilis akong makalimot." “Pero paano si Adrian?” tanong ni Mama, halos pabulong. Parang ayaw niyang marinig ng ibang tao ang pangalan niya. Napapikit ako. “He made his choice, Ma,” sabi ko habang pilit na ngumiti at napahawak sa aking t

INASIKASO na ni Daddy ang pag-alis namin papunta sa Rome. Naayos na niya at aalis na kami ngayon. Hindi pa rin nagpapakita sa mansyon si Tita Isolde at nangangamba na si Lolo. "Papa, are you sure na okay lang kayo na maiwan mag-isa sa mansyon? Puwede kayong sumama sa amin ni Adrian?" Ngumiti lang si Lolo kahit halatang may lungkot sa mga mata niya. “Huwag mo akong alalahanin, anak. Matanda na ako, hindi ko na kaya ang biyahe nang gano’n kalayo. Besides, may mga tauhan naman ako rito. Ang importante, makaalis na kayo agad. Hindi ko alam kung anong plano ni Isolde, pero mas mabuti nang mahanap niyo muna si Giselle.” Napatingin ako kay Daddy na abala pa rin sa pakikipag-usap sa driver. Kahit halata sa mukha niya pagod at pag-aalala ay pilit pa rin siyang naglalagay ng ngiti sa labi. “Lolo, baka naman puwedeng may bantay kayo rito. Ayokong may mangyaring masama sa inyo habang wala kami,” sabi ko na nag-aalala rin sa magiging kalagayan ni Lolo. Maiiwan siyang mag-isa at hindi pa siya

INABOT ko ang mga pictures nina Giselle at Tita Gigi sa kaibigan ni Daddy. "Son, he is Agent Alessandro. A multi-international agent. Magaling 'yan si Alessandro at pinagkakatiwalaan ng marami." Pakilala ni Daddy sa kaibigan niya. Tumango ako kay Agent Alessandro at bahagyang ngumiti. "This is my son, Adrian," pakilala ni Daddy habang pinatong ang kamay niya sa balikat ko. Nag-abot kami ng kamay ni Alessandro. Matangkad siya, maputi at halatang sanay sa ganitong mga sitwasyon. Relax lang siya pero may bigat ang bawat kilos. “Nice to meet you, Adrian,” sabi niya sa malalim na boses, may bahid ng Italian accent. “Your father told me everything. Don’t worry, we’ll find your wife and her mother.” “Thank you, agent," sagot ko, pilit na kalmado pero ramdam kong kumakabog ang dibdib ko. “Don't worry about everything. I will handle this case personally,” sabi ni Alessandro habang sinusuri ang mga larawan nina Giselle at Tita Gigi. “But I’ll need more details. Last known location, conta

NASA loob lang kami ni Daddy ng kotse habang si Alessandro ay nasa loob ng Cafe. Tanaw na tanaw naman namin sila sa loob. Pero hindi kami makikita ni Giselle kung sakali na lumabas ito kasama ang Mama niya. Tahimik lang kami ni Daddy habang pinagmamasdan si Alessandro na tila kalmado lang habang hinihintay sina Tita Gigi at Giselle. “Anak, sigurado ka bang kaya mong harapin si Giselle kung sakaling makita mo siya ngayon?” untag ni Daddy. Hindi agad ako nakasagot. Ilang segundo muna akong nakatingin sa labas bago ko marahang napailing. “Hindi ko alam, Dad. Pero kailangan ko siyang makita. Ang hirap ng ganito na palagi na lamang niya akong tinatakasan." Tumango si Daddy, pero ramdam ko sa tono niya ang pag-aalala. “Just... don’t lose control, son. Huwag kang gumawa ng hakbang na ikagagalit ulit ni Giselle. Baka tumakas na naman siya at hindi mo na talaga siya makikita. Sobrang mahal mo si Giselle?" Napatango ako. Ilang sandali pa, nakita kong bumukas ang pinto ng cafe. Lumabas si

PARANG may kumalampag sa dibdib ko. “What do you mean you don’t know?” Siyempre, umaasa ako na sasabihin niya na mahal pa rin niya ako. “I mean…” Itinaas niya ang tingin na diretso sa akin, pero puno ng takot at pagod. “Hindi ko alam kung pagmamahal pa ba ’yon, o trauma na lang. Hindi ko alam kung nararamdaman ko pa ba ’yong dati… o natatakot lang akong maulit ’yong nangyari noon. Ilang Charry at Viviane pa ba ang dadating para guluhin tayo, Adrian?" Napatigil ako. Hindi ko in-expect ang sagot na ’yon. Hindi dahil masakit, kundi dahil totoo. “Giselle…” Dahan-dahan akong lumapit ulit, pero hindi ko hinawakan ang braso niya. Hindi ko binasag ’yong espasyo. “Maraming beses na kitang nasaktan. Pero alam mo, ikaw pa rin hanggang ngayon. Sa puso ko, ikaw lang. Kahit ilan pang Charry o Viviane ang dumating, hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo at ikaw pa rin ang pipiliin ko." Napayuko siya, hawak-hawak ang laylayan ng shirt niya. “I’m confused, Adrian. Hindi ko kayang magsalita nang