Semua Bab CHASED BY MY HOT BOSS: Bab 201 - Bab 205

NAGING routine ko na araw-araw ang pumunta sa apartment nina Giselle. Palagi nang buhay ang puso ko makita at makausap ko lang siya. Hindi rin galit si Tita Gigi sa akin. Pero hindi niya ako kinakausap. Isang linggo na akong araw-araw na dumadalaw at nagbibigay ng bulaklak kay Giselle. Gusto kong makuha ulit ang tiwala niya, na hindi ko na siya sasaktan. Nakatayo lang ako sa tapat ng pinto, hawak ang maliit na bouquet. Ilang minuto pa akong naghintay bago marahang bumukas ang pinto. Si Tita Gigi ang lumabas, tahimik lang. Nagkatitigan kami sandali. Wala siyang sinabi, pero hindi rin niya ako sinamaan ng tingin. Parang normal lang. “Good morning po, Tita,” mahina kong bati. Tumango siya nang kaunti, saka tumingin sa hawak kong bulaklak. “Iiwan mo lang ba ’yan?” “Opo,” sagot ko. “Para kay Giselle.” Kinuha niya iyon nang walang komentong ibinigay. “Sige. Sasabihin ko na lang na dumaan ka.” Tumango ako at bahagyang umatras. “Salamat po," sabi ko na tila nahihiya pa. "E, tita, baka

NASA isang sikat na fast food kami. Dahil iyon ang request ni Giselle, at ng baby na rin namin. Simple lang ang gusto niya at hindi masyadong mamahalin. Tahimik lang siyang kumakain ng fries, habang paminsan-minsang sinusubo ko sa kanya ang nuggets na ayaw niyang amuyin kanina pero ngayon, parang gusto na niya. Napapangiti na lang ako. Ang dali niyang mabusog sa maliliit na bagay. Masaya ako na kahit ganito lang ay napapagsilbihan ko si Giselle. “Masarap?” tanong ko. Napahinto si Giselle at tumango, medyo umiwas pa ng tingin. “Hmm. At least… hindi ako nahihilo dito.” “Good,” sagot ko, hindi maitago ang ginhawa sa boses ko. “Basta anytime na busog ka na, uuwi tayo.” Umirap siya nang magaan. “Hindi ako fragile, ha.” Napatawa ako. “Hindi naman. Pero buntis ka. Automatic VIP ka sa akin.” Napatingin siya sa akin, matagal, sapat para makita ko ang pagkalambot ng mga mata niya. “You don’t have to spoil me. Para lang ito kay baby, di ba?” mahina niyang sagot. “I know,” balik ko sa

Giselle’s POV NAKATALIKOD si Adrian sa akin habang walang t-shirt na nakaharap sa kalan. Nagprisinta siya na magluto. Busog na nga ako. Hindi ko alam kung para saan pa ‘tong ginagawa niya. Pero ang tahimik ng kusina, at ang lakas ng tibok ng dibdib ko. Napahawak ako sa tiyan ko, saka umupo sa maliit na upuan sa tabi ng mesa. “Adrian, okay lang ako. Kumain na nga ako, ’di ba? Nakapagluto na si Mama ng omelet," mahina kong sabi. Narinig ko ang mahinang tawa niya. “Dessert lang ’to. Gusto kitang ipagluto… kahit itlog lang.” Napairap ako kahit nakangiti. “Dessert tapos itlog? Anong logic? Omelet na nga ang iniluto ni Mama, itlog pa rin ang ipapakain mo sa akin.” Huminto siya sa paghahalo ng niluluto at lumingon sandali, nakangiti nang parang hindi niya alam kung paano siya magpapaliwanag. "Masustansya naman ang itlog, baby. Maraming protina, good for the baby." Hindi ko alam kung matatawa ako sa naging sagot niya. Ayaw ko nga pang siya mapahiya, kaya pinigilan ko na lang. "Bakit