CHASED BY MY HOT BOSS のすべてのチャプター: チャプター 181 - チャプター 190

"NO! Viviane, matagal na tayong tapos. At hindi kita fiancee!" Umalingawngaw ang boses ni Adrian sa buong simbahan. Napakagat ako ng labi at napahawak sa aking tiyan. Panay ang tulo ng luha ko. Lahat ng mga tao ay nakatingin sa amin. Para akong nanlamig. Gusto ko nang tumakbo palabas ng simbahan pero may pumipigil sa akin. “Iniwan mo ’ko sa America dahil may sakit ang Lolo mo. Pagkatapos hindi ka na bumalik, hindi mo man lang ako binalikan. At wala sa usapan natin na magpapakasal ka sa iba, Adrian!” singhal ng babae. Napalingon si Adrian sa akin hahawakan sana niya ako sa braso pero umiwas ako. Itinaas ko ang mga kamay ko, parang sinasabi na 'wag niya akong hawakan. "Giselle, no, that's not true. Huwag kang maniwala kay Viviane... hindi totoo lahat ang sinasabi niya. Hindi ko siya iniwan sa America, kundi matagal na kaming tapos bago pa ako bumalik dito." Humarap ako sa kanya at tumingin ako nang diretso sa mga mata niya, kahit nanlalabo na ang paningin ko sa luha. Sobrang nanini

PAGKARATING namin sa bahay ay agad akong pumanhik sa itaas. "Giselle, anak..." narinig kong tawag ni Mama. Pero hindi ako huminto at nagpatuloy lang sa pag-akyat ng hagdan. Pagkapasok ko sa loob ng kuwarto ko ay agad kong sinara ang pinto. Mabilis kong hinubad ang wedding gown na suot ko. Wala na itong kuwenta. Nagpalit ako ng pambahay kong damit. At pagkatapos ay umupo ako sa harap ng vanity mirror. Kumuha ako ng bulak at nilagyan ng cleanser. Saka, ipinahid ko sa aking mukha. Tinatanggal ko ang make up ko. Tumulo ang mga luha ko. Habang pinupunasan ko ang mukha ko, mas lalo kong naramdaman ang bigat sa dibdib ko. Parang bawat pahid ng cleanser ay kasabay ng pag-alis ng mga pangarap kong tuluyang naglaho kanina sa harap ng altar. Napahawak ako sa dibdib ko, pilit pinipigilan ang hikbi pero hindi ko na kinaya. Bumuhos na lang nang tuluyan ang mga luha ko. “Bakit kailangan pang umabot sa ganito?" mahina kong bulong, halos pabulong lang sa sarili. Tumingin ako sa repleksyon ko sa

BIHIS na bihis na ako. Mauna akong magising kay Eliza. Nagsusuklay ako ng buhok ko nang mapansin ko siyang bumangon. "Aalis ka?" Humarap ako kay Eliza at ngumiti. "Oo. Pupuntahan ko si Adrian para isoli ang singsing." "Sandali... hintayin mo 'ko. Sasamahan kita," sabi ni Eliza at nagmamadaling bumaba sa kama. Wala akong tulog pero parang ang gaan ng pakiramdam ko. Habang hinihintay kong magbihis si Eliza, naupo ako sa gilid ng kama. Tahimik ang buong silid, tanging tik-tak lang ng orasan ang naririnig ko. Hindi pa ako nakakatulog mula kagabi, pero sa halip na pagod, may kakaibang gaan sa dibdib ko. Pagkababa ko sa sala, nadatnan ko si Mama sa kusina. Nakaupo siya, may hawak na tasa ng kape. Saglit kaming nagkatitigan. Alam kong ramdam niya kung saan ako pupunta. “Ang aga mo,” sabi niya, mahina pero puno ng pag-aalala. Lumapit ako at umupo sa tapat niya. “Pupuntahan ko si Adrian, Ma. Isosoli ko po ‘yong singsing.” Hindi siya agad sumagot. Pinagmasdan lang niya ako. Maya-maya a

Adrian's POV ANG bilis-bilis ng pangyayari. Parang kailan lang na andoon kami ni Giselle sa Negros, sinundan ko siya doon at nagpropose. Pero ngayon, wala na. Iniwan na niya ako. Hindi na natuloy ang pangarap kong kasal at buhay na kasama siya habang buhay. Hawak ko ang singsing na ibinalik niya sa akin kanina lang. Tinitigan ko iyon nang matagal, parang umaasang bigla na lang siyang babalik at sabihin na nagkamali siya. Pero wala. Tahimik lang ang paligid at tanging bigat sa dibdib ko ang maririnig ko kung may tunog lang sana ang sakit. Huminga ako nang malalim, pero parang may bara sa lalamunan. Ang singsing na dati kong ipinagmamalaki, ngayon parang apoy na ayaw kong hawakan. Pero kahit gusto kong itapon, hindi ko magawa. Kasi iyon na lang ang natitirang alaala niya sa akin. Ang pruweba na kahit sandali, minahal niya rin ako. Pinisil ko iyon nang mahigpit bago isinuksok sa bulsa ng pantalon ko. Sa isip ko, paulit-ulit ang eksenang nakita ko kanina, kung paano niya ibinaba ang

HINDI pa rin talaga titigil si Tita Isolde. Ipipilit pa rin ang gusto niya. I am done with all of this. Lahat ng kontrol, mga dikta nila at lahat ng gusto nilang mangyari sa buhay ko. “Tita, please,” sabi ko, halos pasigaw na. “Enough. Hindi ko na kaya. Hindi ko na gusto ang ganitong klaseng buhay na parang ako lang ang walang karapatang pumili ng gusto ko." “Adrian, I’m only doing what’s best for you!” sigaw niya pabalik. “Kapag nagkamali ka, hindi lang ikaw ang masasaktan, pati ang buong pamilya natin!” “Then let me make that mistake!” balik ko agad. “At least sa pagkakataong ‘to, ako ang pumili kung saan ako masasaktan!” Tumahimik ang paligid. Rinig ko lang ang mabigat kong paghinga. Si Viviane ay nakatayo sa gilid, halos hindi makagalaw. Habang si Tita Isolde ay nanatiling nakatingin sa akin, parang hindi makapaniwala sa narinig. “You raised me to be strong, Tita. Pero, how can I be strong kung pati sa puso ko, may nagdidikta pa rin?” Noong namatay si Mommy, si Tita Isolde a