CHASED BY MY HOT BOSS のすべてのチャプター: チャプター 171 - チャプター 180

"KUNG iyan ang plano mo, hijo. Hindi ako tututol. Bubuo na kayo ng sarili ninyong pamilya at malapit na rin kayong ikasal na dalawa ng anak ko. Kung ano ang makakabuti para sa pamilya mo, gawin mo." Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Mama. Hindi ko akalaing gano’n kabilis siyang pumayag. “M-Ma…” halos pabulong kong sabi, pero ngumiti lang siya sa akin. “Anak, panahon na rin siguro para magsimula kayo ng panibago. Nasa tamang edad na kayo, at kailangan niyo ring matutong tumayo sa sarili ninyong mga paa,” malumanay niyang dagdag, saka hinaplos ang braso ko. Hindi ako nakasagot agad. Tumingin ako kay Adrian, at sa mga mata niya, ramdam kong matagal na niyang pinaghandaan ang desisyong ito. “Giselle,” mahinahon niyang sabi. “Gusto kong makasama ka araw-araw. Gusto kong maramdaman mo na ligtas ka at hindi mo kailangang mag-alala sa kahit ano. Sa mansyon, kung saan alo nakatira ay dapat na naroon ka." Napayuko ako. Parang ang bilis ng mga pangyayari. Alam ko na ang mga plano ni Adr

SABAY kaming pumasok ni Adrian sa VG. Ayoko sana dahil alam ko na pagsisimulan ng bulungan ng mga empleyado. Alam ko na iisipin ng mga kapwa ko kasama sa trabaho. As usual, ang mga mata ng mga empleyado sa loob ay nasa amin ni Adrian. Napasinghap ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. “Adrian…” mahina kong tawag, pilit kong binabawi ang kamay ko pero lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakahawak. “Let them see,” mahinahon pero matatag niyang sabi. “Wala tayong dapat itago, Giselle.” Napayuko ako, ramdam ko ang init ng mga matang nakatuon sa amin. Naririnig ko ang mahihinang bulungan ng mga empleyado sa paligid. Mga usisero, nagtataka at marahil ay nag-iisip ng kung anu-anong tsismis. “Si Giselle ba ‘yon?” “Grabe, hawak-kamay talaga sila ni Sir Adrian…” “Sila na nga ba talaga? Ang swerte niya, nakabingwit siya ng mayaman." Pinilit kong ngumiti habang naglalakad kami papunta sa elevator ni Adrian. Pero sa loob-loob ko, gusto kong maglaho. Hindi ko alam kung dapat ba

"HI, Dad and Lolo..." bati ni Adrian sa kanila nang dumating kami. Naabutan namin silang mag-ama sa sala. "Oh, Adrian... nakauwi na pala kayo," sabi ni Sir Aron. Lumapit at humalik naman sa pisngi ng ama at Lolo niya si Adrian. "Magandang gabi po," magalang kong bati sa dalawang matandang lalaki. Tumango sina Sir Aron at Lolo Arman saka ngumiti. Nilapitan ako ni Adrian at hinawakan sa baywang. "Baby, mauna ka nang umakyat sa taas. I have something to discuss with them," bulong niya sa aking tenga, sabay halik sa aking noo. "Okay." Sagot ko at tumango. Nagpaalam ako sa dalawang lalaki at pumanhik na ng hagdan. Habang paakyat ako, naririnig ko pa ang mababang boses ni Adrian na nagsimulang magsalita. Hindi ko man marinig ang buong usapan nila, ramdam kong seryoso ang usapan nilang tatlo. Pagdating ko sa itaas, napahinga ako nang malalim. Nilapag ko ang bag sa gilid ng kama at naupo saglit. Pero hindi ko mapigilang mapaisip kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila. Alam kong may k

MAGKAHAWAK-KAMAY kami ni Adrian na naglalakad papasok sa gusali ng VG. Lahat ng makasalubong namin ay binabati kami at nakangiti sa amin. Napaangat ang tingin ko sa mukha ni Adrian. Malawak din ang ngiti nito habang binabati ang mga tauhan niya. "You're beautiful today, baby," bulong ni Adrian sa aking tenga. Ngumiti ako at tumingin sa kanya. “Sinasabi mo lang ’yan kasi kaharap mo ako,” sagot ko, sabay bahagyang tawa. “Hindi,” aniya, seryoso ang tono. “Even if you’re not looking, I’ll still say it.” Napailing ako pero ramdam kong namula ang pisngi ko. Hindi ko na rin pinigilan ang ngiti. Noon, naiilang pa akong pumasok dito kasabay niya, pakiramdam ko laging may matang nakatingin sa amin. Pero ngayon, sanay na ako na hindi na ako kinakabahan. Natural na lang sa akin ang mga tingin at pagbati ng mga empleyado. Habang naglalakad kami papunta sa elevator, mahigpit pa rin ang kapit niya sa kamay ko. Sa kabila ng pagiging CEO niya, marunong pa rin siyang maging simpleng lalaki ka

PAGDATING ko sa harap ng altar, nag-abot ang aming mga mata. Mahinahong ngumiti si Adrian. “You look beautiful,” bulong ni Adrian habang marahan niyang inaabot ang kamay ko. “Thank you,” mahina kong sagot, pero ramdam kong ang bawat salitang iyon ay puno ng pagmamahal. "Hi po, Tita Gigi," bati ni Adrian na nakangiti kay Mama. "Mama na rin ang itawag mo sa akin. Ano ka ba? Asawa ka na ng anak ko..." sagot ni Mama. Napatingin si Adrian sa akin at muling nangiti. "Sige po, M-Mama..." nahihiya pang sabi niya. "Hindi po ako mangangako sa inyo na hindi siya iiyak sa piling ko. Pero gagawin ko po ang lahat “…para sa bawat luha niya, may yakap akong naghihintay,” mahinahong dugtong ni Adrian, diretso ang tingin kay Mama, pero pagkatapos ay lumipat iyon sa akin. “At hindi ko siya bibiguin, kahit kailan.” Hindi ko napigilang mapangiti habang pinupunasan ang luhang kusa nang gumulong sa pisngi ko. Hindi dahil sa lungkot, kundi dahil sa saya. Sa wakas, ito na talaga ‘yon. Ang simula ng buh