All Chapters of 1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 61 - Chapter 70

ยายหลิวพอรู้ว่าหลานสาวและหลานเขยจะไปส่งที่ซูโจวก็ทั้งดีใจและเกรงใจ ดีใจที่จะได้พาหลานสาวกลับไปไหว้ บอกกล่าวบรรพบุรุษตระกูลหลิว และเกรงใจหลานเขย เพิ่งกลับมาจากทำงานต่างเมืองแท้ๆ ยังไม่ทันได้หายเหนื่อยก็ต้องออกเดินทางอีกแล้ว“ลำบากหลานเขยแล้ว” ยายหลิวพูดขึ้น ขณะที่หลานเขยช่วยท่านยกกระเป๋าขึ้นไปบนรถไฟ“ไม่เป็นไรครับ”จางเสวี่ยอวี้ยิ้มรับ วันนี้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะเมื่อคืนได้ปลดปล่อยเต็มที่หลังจากที่กักเก็บลูกๆ มานาน ต่างจากจ้าวเสี่ยวเหลียนที่แทบไม่อยากจะขยับตัว“ของีบหน่อยนะคะ” ขึ้นบนรถไฟได้ เธอก็หลับมาตลอดทางยายหลิวส่ายหน้าให้กับความขี้เซาของหลานสาว แต่เพราะเธอเป็นคนเมารถ ท่านเลยเข้าใจปว่าหลานสาวน่าจะเมารถไฟด้วยเหมือนกัน ทั้งที่ความจริงแล้วเธอเมาอย่างอื่นที่สามีมอบให้ต่างหากล่ะตลอดการเดินทาง จางเสวี่ยอวี้ดูแลสองยายหลานเป็นอย่างดี จองตั๋วนอนให้จะได้โดยสารสะดวก ทั้งยังเป็นคนดูแลความเรียบร้อย เรียกได้ว่ามีเขาอยู่ ยายหลิวสบายตลอดทั้งทางใช้เวลาเดินทางห้าวันก็มาถึงซูโจว ชายหนุ่มมองไปรอบๆ เมืองที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งสายน้ำ เนื่องจากมีคลองขนส่งตลอดทั้งเส้นทาง ผู้คนสัญจรทางเรือมากกว

 ตอนนี้เวลาหกโมงเย็น คนที่ออกไปหาปลาก็ทยอยกลับเข้าบ้าน รวมถึงคนบ้านซ่งด้วยเหมือนกัน ผู้นำหมู่บ้านกลับเข้าบ้านมาก่อนลูกชายไม่นาน วันนี้ท่านมีประชุมในตัวเมืองเลยกลับถึงบ้านช้ากว่าทุกวัน“แค่คนแก่คนเดียวทำไมคุณถึงดูแลไม่ได้ คนอื่นต้องลงเรือหาปลากันทั้งวัน ตากแดดตากลม นี่ให้อยู่บ้านเลี้ยงลูกดูแลแม่แค่นี้ก็ยังทำไม่ได้” พี่ใหญ่ซ่งด่ากราด เนื่องจากกลับมาถึงบ้านแล้วภรรยาบอกข่าวร้ายว่าแม่เขาหนีออกจากบ้านอีกแล้ว“ใจเย็นๆ น่าพี่ใหญ่” ซ่งเฉวียน ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ ผิวคล้ำเพราะออกเรือหาปลาทุกวันตบไหล่พี่ชาย ด้วยกลัวว่าเขาจะลงไม้ลงมือกับพี่สะใภ้ใหญ่“แกจะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไงเจ้าสาม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนทำพลาด เดือนนี้กี่ครั้งแล้วที่แม่หายตัวไป”“เอาน่า ลองแยกกันหาดูอีกทีแล้วกันครับ พ่อเอาปลาไปขายให้ส่วนกลางก่อนที่ปลาจะตายแล้วไม่มีราคา” ซ่งเฉวียนบอกกับผู้เป็นพ่อ

 เช้าวันถัดมา เสี่ยวเหลียนก็รีบตื่นตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะมาช่วยยายหลิวจัดเตรียมของไหว้ ปล่อยให้สามีนอนอยู่บนเตียงเมื่อคืนทั้งเธอและเขาต่างเปิดประสบการณ์และทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำแต่ไม่กล้า เรียกได้ว่าอิ่มเอมทั้งสองฝ่าย แต่ต้องมาเสียใจทีหลังเพราะปวดระบมไปทั้งร่าง“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ออกมานอกห้องก็เห็นตะเกียงถูกจุดอยู่“อรุณสวัสดิ์” ยายหลิวทักทายหลานสาว“ทำไมไม่เปิดไฟละค จะเปิดจุดตะเกียงอีกทำไม” ไม่พูดเปล่า แต่ยังเดินไปเปิดไฟในบ้านอีกด้วย“เห็นว่ายังเช้ามืดอยู่ กลัวว่าแสงไปจะเข้าไปในห้องรบกวนการนอนของผู้พัน”“เขาไม่เรื่องมากขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอส่ายหน้าให้กับความเอาใจใส่ของท่านที่มีต่อหลานเขย“แกน่ะไม่เคยคิดอะไรเผื่อใครต่างหากล่ะ ช่วงที่พวกเราเดินทางมาซูโจวผู้พันแทบไม่ได้พักผ่อนเลยเพราะมัวแต่เฝ้าของ กลับมาเหนื่อยๆ ก็มาเจอเรื่อง

เมื่อจ้าวเสี่ยวเหลียนเข้ามาในห้องนอน ก็พบว่าเรื่องที่สามีบอกว่าเข้ามาเก็บกระเป๋านั้นเป็นเรื่องจริง หรือว่าเขาจะไม่ได้โกรธ เป็นเธอที่คิดมากไปเอง เดิมทีตกลงกันว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยเก็บก็ยังทัน“เก็บเสร็จแล้วเหรอคะ”พอเข้ามาในห้อง กลิ่นบุหรี่ก็ตีเข้าจมูก และมีลมพัดปะทะใบหน้า หันไปมองที่หน้าต่างพบว่ามันถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น่าจะเป็นฝีมือของเขาอีกเช่นกัน“มันถึงสูบในห้องนอนละคะ ไม่ใช่ว่าเราตกลงกันแล้วเหรอว่าเวลาจะสูบบุหรี่ให้ออกไปสูบข้างนอก” เธอถามเสียงเรียบ รู้สึกไม่พอใจเขาอยู่นิดๆ ที่ไม่ยอมทำตามข้อตกลงที่คุยกันไว้“ข้างนอกคนเยอะ ไม่สะดวกออกไป” ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย พร้อมทั้งเดินถือผ้าเช็ดตัวพาดไหล่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเดิมทีห้องของเธอไม่มีห้องน้ำในตัว แต่บ้านหลังใหม่นี้มีกลับมีห้องน้ำครบทุกห้อง รวมถึงห้องน้ำแยกข้างนอกเพื่อให้แขกที่มาเยี่ยมบ้านได้ใช้ด้วยเมื่อสามีเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว หญิงสาวก็ได้แต่ข่มความไม่พอใจเอาไว้ นึกถึงเรื่องที่เขาเจอวันนี้ก็พอเข้าใจได้ ทั้งที่ควรจะพูดจากันดีๆ แท้ๆ แต่กลับต้องมาบึ้งตึงใส่กัน จนกระทั่งเช้าวันใหม่ชายหนุ่มลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้

หลังจากสะใภ้ใหญ่ซ่งกลับไปเสี่ยวเหลียนนึกว่ายายหลิวจะมาต่อว่า เรื่องที่เธอไปพูดกับผู้นำซ่งเสียอีก กลายเป็นว่าท่านไม่ได้พูดอะไร ย่าซ่งเองก็ไม่ได้มาที่บ้านบ่อยเหมือนก่อน กลับกลายเป็นยายหลิวที่นั่งเหงาอยู่ที่บ้าน ยายหลานพูดคุยกันน้อยลงจนกระทั่งถึงวันที่เสี่ยวเหลียนนัดหมายกับเจ้าของบ้านตุลาคม 1976“วันนี้ฉันจะเข้าไปในเมือง ยายจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ” เสี่ยวเหลียนถามขึ้น“ไปทำไมเหรอ” ยายหลิวถามขณะที่กำลังฟัดข้าวเปลือกออกจากข้าวสารที่ลานหน้าบ้าน“ว่าจะโทรไปหาเสวี่ยอวี้หน่อยน่ะค่ะ” เสี่ยวเหลียนเอาชื่อสามีขึ้นมาอ้าง เขาไปได้เกือบสองสัปดาห์แล้ว ทว่ายังไม่ติดต่อกลับมา“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ ฉันไม่เอาอะไรหรอก”พอผู้เป็นยายพูดแบบนั้น เสี่ยวเหลียนก็ออกจากบ้านไปที่ท่าเรือโดยสารหน้าหมู่บ้าน เป้าหมายวันนี้คือเธอต้องได้บ้านหลังนั้นมาครอบครอง ก่อนที่สามีจะกลับมาเมื่อไปถึงในเมืองพบว่ายังพอมีเวลาเหลืออยู่ เลยโทรไปที่บ้านจางเพื่อถามไถ่แม่สามี ตั้งแต่มาที่ซูโจวเธอก็ไม่ได้ติดต่อท่านเลย ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง“ไอหยา คิดว่าพวกลูกลืมแม่แก่ๆ คนนี้ไปแล้วเสียอีก” คุณนายจางรับสายลูกสะใภ้ ก็พูดจาประชดประชันลูกสะ