All Chapters of 1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: Chapter 81 - Chapter 90

 วันแรกของการเปิดเทอม เสี่ยวเหลียนตื่นเช้าเพื่อเตรียมอาหารให้สามี เมื่อคืนกว่าเขาจะร่ำลาเธอเสร็จก็เกือบค่อนคืน ดีที่เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเอาไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นวันนี้ก็คงไม่ได้ย้ายเข้าหอพัก“ตื่นเช้าจังเลยครับ” จางเสวี่ยอวี้เดินออกมาจากห้องสภาพเปลือยท่อนบน อากาศเย็นสบาย แต่เขาเป็นคนขี้ร้อน เวลาอยู่บ้านก็มักจะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น นิสัยดิบเถื่อนแก้ไม่หาย“ไม่เช้าหรอกค่ะ สายด้วยซ้ำ คุณไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้นะคะ แต่งตัวไปทำงานเลย” เธอไม่อยากบอกว่าเพราะถ้ารอให้เขาไปส่ง มีหวังเธอได้เข้าเรียนสายแน่นี่ก็เข้าหอพักช้ากว่าคนอื่นไปหลายวัน ส่วนมากเข้าหอพักตั้งแต่วันรายงานตัวแล้ว แต่เธออยากใช้เวลาร่วมกับสามีให้นานเท่าที่จะทำได้ เลยได้ข้อสรุปว่าย้ายเข้าหอพักในวันแรกของการเปิดภาคเรียน“แน่ใจเหรอครับ" เสวี่ยอวี้มองกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่แล้วถาม“ค่ะ ฉันจะเรียกรถไปเองคุณไม่ต้องห่ว

 สัปดาห์แรกของการไม่มีภรรยา จางเสวี่ยอวี้ออกไปทำงานเช้ากลับดึก ช่วงที่ไม่มีปฏิบัติภารกิจข้างนอก เขารับบทครูฝึกทหารใหม่ จนเกิดความสงสัยว่าผู้พันจางเป็นอะไร ทะเลาะกับภรรยาหรือเปล่า ทำไมถึงได้ฝึกโหดขนาดนี้แต่ก็ไม่มีใครว่าเขาได้ เพราะเขาเองก็ฝึกกับทหารใหม่ด้วยเช่นเดียวกัน เวลาแค่เพียงไม่กี่วันเขาดูผอมแล้วก็ผิวคล้ำลงไปมาก“ผู้พันจาง ถ้าจะอาการหนักขนาดนี้ผมว่าไปรับภรรยากลับมาเถอะ” สหายคนหนึ่งของเขาพูดขึ้น“นั่นสิ พวกทหารใหม่แค่ได้ยินชื่อผู้พันต่างก็หลบกันเป็นแถบ ฮ่าๆ”สหายร่วมค่าย ได้โอกาสต่างก็แซวผู้พันจางกันใหญ่ เพราะพวกเขาเคยเป็นมาก่อนตอนที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ“แรกๆ ก็แบบนี้แหละเหล่าจาง พอนานเข้าจะอยากอยู่ห่างจากเมียเพราะขี้เกียจฟังเสียงของพวกหล่อนบ่น แต่นี่ก็แต่งกันมาเป็นปีแล้วนะ ทำไมยังไม่ชินอีกเหรอ”“ไอหยา…จะเหมือน

 เมื่อกินข้าวที่ร้านอาหารเสร็จ จางเสวี่ยอวี้ก็ไม่ได้พาภรรยากลับบ้านพักในทันที แต่เขาพาเธอไปที่ห้องเช่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมีคนป่วยนอนซมอยู่“ป่วยมานานแค่ไหนแล้วคะ” เสี่ยวเหลียนเพิ่งได้ยินจากปากของสามี ว่าแม่ปาป่วยหลังจากที่พาท่านมาอยู่ห้องเช่า จางเสวี่ยอวี้ก็หางานให้ทำ นั่นก็คือเป็นแม่บ้านที่สโมสรทหาร งานไม่หนักมากสามารถไป-กลับได้เขาเองก็เพิ่งทราบจากปากของแม่ปา ว่าทานมีลูกสาวคนเดียว สามีเสียชีวิตไปได้หลายปีแล้ว ครองตัวเป็นหม้ายเลี้ยงลูกสาว เพราะความจนเลยต้องทำงานหนัก สุดท้ายร่างกายคงทนรับสภาพไม่ไหว“เห็นแม่บ้านด้วยกันบอกว่าไม่ไปทำงานสองวันแล้วครับ วันนี้ผมเลยพาคุณมาดู”“อืม ถ้างั้นก็เข้าไปดูก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะค่ะ”จางเสวี่ยอวี้เคาะประตูอยู่สักพักก็มีคนมาเปิด สภาพของแม่ปาดูดีกว่าครั้งแรกที่เจอกัน อาจจะเพราะท่านไม่ต้องตากแดดตากลมเหม

 จางเสวี่ยอวี้มองหน้าปาหลานนิ่งๆ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ไม่ปฏิเสธเคยรู้จักเธอมาก่อน เรื่องมันเมื่อหลานปีที่แล้ว ตั้งแต่ที่เขายังเป็นนายร้อยอยู่ด้วยซ้ำเขาลาดตระเวนแล้วเกิดพลัดตกเขา ลืมตาขึ้นมาถึงรู้ว่ามีเด็กหญิงคนหนึ่งช่วยเอาไว้ ตอนนั้นเขาอายุ 17-18 ปี หล่อนก็น่าจะ 10-11 ปีเห็นจะได้ ไม่แปลกหรอกถ้าตอนแรกเขาจะจำอีกฝ่ายไม่ได้“จำฉันได้แล้วเหรอคะ พี่เสวี่ยอวี้" ปาหลานอมยิ้มชอบใจตอนแรกเธอก็จำเขาไม่ได้หรอก แต่พอนั่งนึกอีกทีเพราะรู้สึกคุ้นหน้า แล้วยิ่งรู้ว่าเขาชื่ออะไรเธอก็ยิ่งมั่นใจ เพราะพี่ชายเคยช่วยเอาไว้ก็ชื่อพี่เสวี่ยอวี้เหมือนกัน เพียงแต่พี่เสวี่ยอวี้ตอนนั้นยังไม่ได้ขึ้นเป็นผู้พันเหมือนในตอนนี้เขาเป็นผู้ชายในอุดมคติของเธอมาโดยตลอด แล้วยิ่งรู้ว่าภรรยาของเขาคือใคร ภายในใจของเธอก็ไม่ยินยอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะทั้งสองแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้วทว่าความคิดของเธอก็เปลี่ยนไป เมื่อถูกอีกฝ่าย

 ภายในโรงอาหารบรรยากาศค่อนข้างอึมครึม เนื่องจากว่าทั้งสองกลุ่มกลังจากที่แยกย้ายกันไปแล้ว ก็ยังมาเจอกันที่โรงอาหารอยู่ดีเสียงซุบซิบนินทาเกิดขึ้นอีกครั้ง เรื่องที่ว่าตกลงแล้วปาหลานเป็นลูกหลานเศรษฐีชนบทจริงหรือเปล่า ไม่ใช่เพราะที่พวกเขาทะเลาะกัน แต่เป็นเพราะการกระทำของหล่อนเอง“ลองสังเกตดูดีๆ สิ หล่อนก็มีเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุด ใส่ซ้ำไปซ้ำมาจนฉันจำได้หมดแล้ว”“จริงด้วย ชุดนี้ฉันเห็นหล่อนใส่บ่อยมาก เคยเข้าไปชมว่าชุดเข้ากันกับหล่อนมาซื้อที่ไหน แต่ว่านั่นก็ตั้งแต่ช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว นี่เข้าฤดูหนาวแล้วหล่อนยังใส่เสื้อผ้าบางๆ อยู่เลย”“ก็นั่นน่ะสิ ต่างจากจ้าวเสี่ยวเหลียน ฉันเห็นหล่อนใส่ชุดไม่ซ้ำกันเกินสองครั้ง ดูอย่างเสื้อคลุมตัวนั้น เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดจากในห้างสรรพสินค้าใหญ่ในซานตงเชียวนะ มีแต่พวกคนรวยๆ ซื้อใส่เข้าสังคมกันเพราะราคาแพงมาก”“ก็จริง ฉันเคยขอพ่อกับแม่ซื้อยังไม่ได้เลย”