All Chapters of เมียหมิง: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันรุ่งขึ้นในมหาวิทยาลัย บรรยากาศดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เกศราเดินเข้าคณะด้วยความรู้สึกกังวลใจตามปกติ แต่เธอสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองมาแบบไม่เหมือนเดิม จากที่เคยเป็นสายตากระซิบกระซาบและซุบซิบ ตอนนี้หลายคู่ตาดูจะมองเธอด้วยความเห็นใจปนความสงสัยในทิศทางที่เปลี่ยนไปขณะที่เกศราเดินผ่านบอร์ดกิจกรรมนักศึกษา เธอก็เห็นกลุ่มคนมุงดูอะไรบางอย่างด้วยความสนใจ เธออดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้ และเมื่อสายตาจับจ้องไปที่ประกาศบนบอร์ด เธอก็แทบหยุดหายใจบนบอร์ดนั้นปรากฏประกาศจากฝ่ายกิจกรรมนักศึกษาและคณะบัญชี ระบุถึงการสอบสวนกรณีข่าวลือที่ทำลายชื่อเสียงของนักศึกษา และมีเอกสารแนบที่ระบุถึงหลักฐานการกระทำผิดของ จิตจุฑา อย่างชัดเจนมีข้อความที่ถูกจับภาพมาจากแชตที่จิตจุฑาพูดคุยกับเพื่อนเก่าเกี่ยวกับแผนการปล่อยข่าวลือเรื่องเกศรา และยังมีการกล่าวถึงการรับเงินจากการหลอกลวงเกศราในอดีตอีกด้วย“นี่มัน...จิตจุฑาจริงๆ ด้วยเหรอเนี่ย” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบตัว “ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนแบบนี้จะกล้าทำถึงขนาดนี้”มาลีรินทร์วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเกศรา “หน่อย! เห็นหรือยัง ข่าวลือเรื่องเธอ...ตอนนี้ความจริงถูกเปิดเผยหมดแล้ว” มา

บรรยากาศในหอประชุมใหญ่ตึงเครียดขึ้น เมื่อถึงช่วงเวลาประกาศผลการประกวดดาวเดือนมหาวิทยาลัย เสียงเชียร์ดังกระหึ่มจากกองเชียร์ของแต่ละคณะที่ต่างลุ้นให้ตัวแทนของตนคว้าชัยชนะในรอบสุดท้ายคือการคัดดาวคณะเหลือเพียงห้าคน และจะมีหนึ่งที่ได้รับตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัย และอีกหนึ่งคนได้รับตำแหน่งรองชนะเลิศดาวมหาวิทยาลัย โดยทั้งสองมีหน้าที่และขอบเขตงานที่ต่างกัน ดาวมหาวิทยาลัยจะเน้นปฏิบัติหน้าที่เป็นตัวแทนสถาบันในงานภายนอก และตำแหน่งรองจะปฏิบัติงานในส่วนขอบเขตภายในมหาวิทยาลัยและรวมถึงงานของวิทยาเขตอื่นๆ ด้วยเกศรารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้รอยยิ้มที่ฝึกฝนมาอย่างดี สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วฮอลล์จนไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงของอัศราที่อุ้มน้องเชอรี่นั่งอยู่แถวหน้าสุดภาพสองพ่อลูกที่มาเป็นกำลังใจทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา และรู้สึกว่าไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร เธอก็ได้รับสิ่งที่มีค่าที่สุดไปแล้ว นอกจากนั้นเธอยังเห็นพี่สาว กฤติกาที่มาพร้อมกับก้องเกียรติ น้องชายคนเล็กอีกด้วยที่ตามมาทีหลัง พวกเขาต่างโบกมือให้กำลังใจเธอทำให้เกศรามีกำลังใจมากขึ้น“และดาวมหาวิทยาลัย ประจำป

เมื่อถึงช่วงบ่าย เกศราเดินเข้าเรียนด้วยใจที่ยังขุ่นมัวจากเหตุการณ์เมื่อเช้า คำพูดของรติรสและท่าทีที่ดูถูกของเธอทำให้เกศรารู้สึกเจ็บแปลบ เธอรู้ดีว่าในสายตาของคนนอก สถานะของเธอกับอัศรายังคงคลุมเครือ และการที่อัศราแนะนำเธอว่าเป็นเพียง 'ผู้ช่วย' ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไร้ตัวตนหลังเลิกเรียนเกศราตัดสินใจไม่รออัศรามารับ เธอส่งข้อความสั้นๆ ไปบอกเขาว่า“หน่อยจะกลับเองค่ะ มีธุระต่อ” จากนั้นก็รีบเดินออกไปจากมหาวิทยาลัยทันที เธอโบกแท็กซี่และบอกปลายทางที่คลินิกแห่งหนึ่งสถานที่ซึ่งหญิงสาวตั้งใจจะไปคือคลินิกเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนั้น เมื่อเธอไปถึงคลินิกเพิ่งเปิดตามเวลาทำการและคนไข้ยังมีไม่มาก เธอลงทะเบียนและแจ้งความประสงค์กับพนักงานด้านนอก“ปรึกษาเรื่องคุมกำเนิดค่ะ” ภายในคลินิกบรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นกันเอง ผนังห้องทาสีเขียวอ่อนสบายตา มีต้นไม้เล็กๆ วางประดับตามมุมต่างๆ ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย เกศรานั่งรอไม่นานนักก็ถึงคิวเข้าพบแพทย์ คุณหมอสาววัยกลางคนรูปร่างท้วม ใบหน้าใจดีและมีรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปาก“เชิญค่ะคุณเกศรา นั่งได้เลยนะคะวันนี้มาหาหมอต้องการปรึกษาเรื่องอะไรคะ” คุณหมอเอ่

“น้องเชอรี่กินข้าวเร็วๆ ค่ะ คุณพ่อจะได้ไปส่งที่โรงเรียนนะคะ” เกศราบอกลูกที่ติดเล่นจนไม่อยากกิน เด็กน้อยในชุดนักเรียนอนุบาลโรงเรียนนานาชาติหัวเราะชอบใจ แก้มยุ้ยๆ เต็มไปด้วยข้าวที่ยังไม่ได้กลืน ดวงตากลมโตเป็นประกายซุกซนสมวัยสี่ขวบเต็ม เธอเป็นเด็กหญิงที่ช่างพูดช่างถาม มีความจำดีเป็นเลิศ และมักจะสร้างเสียงหัวเราะให้คุณพ่อคุณแม่ได้เสมอ“คุณแม่ขา... เชอรี่อยากไปเล่นกับคุณพ่อ” น้องเชอรี่อ้อน พร้อมกับพยายามปีนลงจากเก้าอี้สูงสำหรับเด็ก“ไม่เอาครับคนเก่ง” อัศราที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบปรามพลางใช้ช้อนป้อนข้าวคำโตเข้าปากลูกสาว “กินให้หมดก่อน คุณพ่อจะได้มีแรงไปส่งเชอรี่ที่โรงเรียน”ตลอดสามปีที่ผ่านมา ชีวิตของเกศราได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากนักศึกษาปีหนึ่งที่เต็มไปด้วยความกังวลและปมปัญหา ตอนนี้เธอคือนักศึกษาปีสี่ เทอมสุดท้ายที่เป็นการเน้นฝึกงานจริงๆ เต็มเทอม หญิงสาวกำลังจะก้าวเข้าสู่โลกของการทำงานอย่างเต็มตัว เป็นโลกของผู้ใหญ่ที่ครั้งหนึ่งสิ่งที่ต้องเจอทำให้เกศราเคยหมดหวังไปแล้ว แต่เมื่อมีโอกาสได้เรียนอีกครั้งเธอก็พยายามเต็มที่ ซึ่งการที่เธอเลือกที่จะเรียนต่อคณะบริหารธุรกิจ สาขาบัญชีตามเดิม พิ

เสียงโวยวายของชายขี้เมาดังก้องไปทั่วร้านอาหารราวกับฟ้าร้องกลางวันแสกๆ เกศราตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง ใบหน้าของเธอซีดเผือดลงทันตาเห็น ความสุขที่เพิ่งเอ่อล้นเมื่อครู่มลายหายไปในพริบตาแทนที่ด้วยความโกรธ ความอับอาย และความเจ็บปวดที่คุ้นเคย มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอเคยสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำให้รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้...และผู้หญิงที่เป็นแม่ของเธอเองเธอไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว สายตาของเกศราจับจ้องไปที่นางแก้วคำผู้เป็นแม่ สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง ความผิดหวังที่เห็นแม่ยังคงวนเวียนอยู่กับผู้ชายคนเดิมๆ ที่สร้างปัญหาไม่รู้จบ ความผิดหวังที่แม่ไม่เคยปกป้องลูก แต่กลับเป็นคนทำลายความสุขของลูกซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุกช่วงเวลาสำคัญโดยไม่สนสายตาใครในร้าน และไม่สนใจคำพูดโวยวายของอนันต์ผู้เป็นพ่อของน้องสาวคนเล็ก เกศราก็ผลักเก้าอี้ออกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังครืดคราด เธออุ้มน้องเชอรี่ขึ้นมาแนบอกทำท่าจะก้าวเดินออกจากโต๊ะนั้นไปทันทีสีหน้าของเธอตึงจัดขั้นสุดด้วยความโกรธ แสดงออกถึงความรังเกียจขั้นสุดจนทุกคนที่มองมาสัมผัสได้ถึงแรงอารมณ์นั้นอัศราที่ยืนบังเธออยู