All Chapters of ตำหนักจันทรา ข้ามเวลารักนิรันดร์: Chapter 11 - Chapter 20

ยุคปัจจุบัน บริเวณทางทิศตะวันออกของเมืองซีอาน ร่างระหงในชุดแมนๆ ลุคกางเกงยีนสีเข้มและเสื้อเชิ้ตลายทางติดกระดุมผ่ากลางสุดชิลรับกับรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตา กำลังยืนสำรวจพื้นที่บริเวณเชิงเขาหลีซาน ซึ่งห่างจากเมืองซีอานไปทางทิศตะวันออก ซึ่งอยู่ห่างจากสุสานจิ๋นซีฮ่องเต้ประมาณสามสิบห้ากิโลเมตร บริเวณซึ่งมีหลักฐานเชื่อกันว่าเคยเป็นพระราชวังอาฝางกงที่ยิ่งใหญ่ในอดีตกาล ริณรณีย์หรือชิงเชียง เดินทางออกจากบ้านตระกูลฟ่าน หลังจากได้รับโทรศัพท์จากทีมงานให้เข้าสำรวจพื้นที่ในช่วงบ่ายเพื่อเตรียมงานร่วมกับทางการจีน หญิงสาวจึงต้องรีบเดินทางมาที่ไซต์งานเพื่อเข้าร่วมหารือด้วย หลังจากเสร็จสิ้นจากการรับประทานอาหารกลางวัน โดยเธอนำกระดิ่งลมที่เพิ่งขุดเจอบริเวณหน้าตำหนักจันทราติดตัวมาด้วยเพื่อส่งให้ร้านวิจัยวัตถุโบราณซึ่งเป็นของตระกูลฟ่าน ตามคำแนะนำของคุณวิลาสินี เพราะวัตถุโบราณทุกชิ้นที่ขุดพบภายในบริเวณบ้านดังกล่าว จะถูกส่งมาล้างทำความสะอาดและประเมินอายุของวัตถุที่ขุดพบ พร้อมรอรับกลับไปในวันเดียวกัน คุณหนูคนสวยพร้อมด้วยทีมงานกำลังยืนปรึกษาหารือร่วมกับทางการจีน คอยสื่อสารให้กับทีมงานชาวอังกฤษได้เข้าใจถึงค

ร่างใหญ่ของท่านเจ้าสัวหยุดชะงักพร้อมหันกลับมามองลูกสาวของตน “มีอะไรอีกเหรอลูก” ท่านถามกลับไปด้วยความสงสัย ร่างงามยืนครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ลูกจะขออนุญาตย้ายเข้าไปพักและนั่งทำงานในตำหนักจันทราได้ไหมคะคุณพ่อ” หญิงสาวตัดสินใจบอกจุดประสงค์ของเธอและนั่นทำให้ท่านเจ้าสัวหันร่างกลับมาทันที “ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะเข้าไปอยู่ที่ตำหนักนั่น ไม่กลัวความวังเวงอย่างนั้นเหรอ บ่าวไพร่รวมไปถึงคุณแม่ของลูกต่างพากันกลัวบรรยากาศของเรือนโบราณฝั่งตะวันออก ยกเว้นฟูหัวเท่านั้นที่ไม่กลัวเหมือนคนอื่นๆ” “ลูกไม่กลัวเลยค่ะ ตรงกันข้ามกลับชอบมาก มากถึงมากที่สุดเลยล่ะค่ะ อีกอย่างงานออกแบบโครงสร้างพระราชวังในตำนานเพื่อค้นหาหลักโครง สร้างที่แท้จริง มันต้องได้บรรยากาศของวังโบราณ และฝั่งตะวันออกทั้งหมดรวมไปถึงในตำหนักจันทราก็เป็นพื้นที่ของพระราชวังในสมัยโบราณมาก่อน เป็นสิ่งที่เอื้อประโยชน์ต่อการทำงานของลูกมากๆ เลยนะคะคุณพ่อขา คุณพ่ออนุญาตให้ลูกย้ายเข้าไปอยู่ในนั้นนะคะ... นะคะ... นะคะ... นะคะ” หญิงสาวออดอ้อ

บ้านตระกูลฟ่าน ภายในห้องนอนของชิงเชียง หยกสีเขียวทรงกลมแกะสลักเป็นมังกรล้อมรอบพระจันทร์ บัดนี้ได้กลายมาเป็นจี้หยกขึ้นประดับอยู่บนลำคอขาวผ่องของคุณหนูคนงาม เธอนำสร้อยคอเชือกร่มที่สามารถปรับระดับได้ นำจี้แฟชั่นที่สวมใส่เล่นออกไปและนำหยกมังกรมาทำเป็นจี้ห้อยคอแทน เพื่อสวมติดตัวอยู่ตลอด เวลา ร่างงามยืนอยู่หน้ากระจกมองตัวเองที่สวมสร้อยหยกดังกล่าวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งสับสน มึนงง ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมานั้นคือเรื่องจริงหรือเป็นเพียงแค่ความฝันกันแน่  แต่สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้นั่นก็คือ หยกมังกรที่ได้มานั้น ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด ราวกับว่าเขาคนนั้นอยู่ใกล้ๆ และคอยคุ้มครองจนรู้สึกได้ว่าหญิงสาวจะปลอดภัยไม่ว่าจะเดินทางหรือไปที่ใดก็ตาม จะมีเขาคนนั้นดูแลปกป้องอยู่เสมอ “ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” เสียงเคาะประตูทำให้ชิงเชียงหันกลับมามองตรงหน้าประตู พร้อมร่างใหญ่ของท่านเจ้าสัวกำลังเดินเข้ามาภายในห้อง “เห็นแม่บอกว่าพอยายหนูกลับมาจากทำงานก็เข้าห้องนอนทันที ไม่สบายหรือเปล

“แคว้นฉิน! คุณบอกว่าผู้คนในแคว้นฉินอย่างนั้นเหรอคะ... แล้ว... แล้วคุณ... คุณเป็น...” หญิงสาวพูดได้เพียงแค่นั้นก็ต้องหยุดชะงักไปต่อไม่ได้ซะงั้น พร้อมเสียงของคนตรงหน้าเธอเอ่ยแทรกดังขึ้น “ข้ามีนามว่า ฉินเสวี้ยนกง มีฐานะเป็นองค์ชายรองแห่งแคว้นฉิน และสิ่งที่เจ้าถามว่าทำไมที่นี่คือกลางคืนและด้านนอกคือกลางวัน ข้าไม่เข้าใจคำถามของเจ้าหรอกนะ เพราะแคว้นฉินในเวลานี้คือเวลากลางคืนและอยู่ในรัชสมัยการปกครองของฉินมู่กง ซึ่งเป็นพระบิดาของข้า ชิงเชียงถึงกับนิ่งงันไปเลยทีเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปพร้อมๆ กัน “คุณมีนามว่า ฉินเสวี้ยนกง!” เธอถามย้ำกลับไป “ถูกต้อง!” พระองค์รับสั่งตอบกลับมาแผ่วเบาพร้อมรับสั่งแทรกขึ้น “หรือเจ้าจะเรียกข้าว่า อิ๋งไค่ ก็ได้ “อิ๋งไค่!” เธอเอ่ยย้ำพระนามเดิมตามรับสั่ง “และที่นี่คือแคว้นฉิน ซึ่งอยู่ในยุคสมัยของฉินมู่กง พ่อของคุณ” เธอใช้คำและภาษาการพูดในยุคปัจจุบันทำให้องค์ชายรองผู้ปราดเปรื่อง พระขนงขมวดมุ่นเข้าหาก

เฮ่าหรานค่อยๆ วางเหยือกน้ำและจอกเสวยลงบนโต๊ะข้างแท่นพระบรรทมดั่งเดิม ครั้นองค์ชายของตนเสวยน้ำจนเพียงพอแล้ว สายตายังคงมองไปที่โฉมงามอยู่ตลอดเวลาราวกับว่ามีคำถามมากมายอยู่ภายในใจ จนอดไม่ได้ต้องกราบทูลถามกลับไป “ที่พระองค์ทรงมีรับสั่งเมื่อครู่นี้ว่าจะกราบทูลให้ฮองเฮาได้ทรงทราบเรื่องของแม่นางชิงเชียงเมื่อใดกันเล่าพ่ะย่ะค่ะ เพราะองค์รัชทายาทจะเสด็จมาเยี่ยมพระองค์ช่วงบ่ายของทุกๆ วัน กระหม่อมเห็นควรรีบกราบทูลให้ทรงทราบโดยเร็วที่สุดจะดีกว่าไหมพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาจะได้ช่วยหาทางออกให้กับพระองค์ได้เป็นแน่ เพราะแม่นางชิงเชียงไม่สามารถอยู่แต่ในพระตำหนักขององค์ชายได้ตลอดไปหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยกราบทูลของเฮ่าหรานทำให้องค์ชายฉินเสวี้ยนกงก้มพระพักตร์ขึ้นลงติดๆ กัน “ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเจ้าเช่นกัน เช่นนั้นแล้วรุ่งเช้าเจ้าจงรีบไปทูลเชิญเสด็จแม่มาที่ตำหนักนี้เลยนะ” ท่ามกลางการสนทนาที่แลดูจะตึงเครียด ทำให้ชิงเชียงที่กำลังนั่งฟังอยู่ในขณะนั้นด้วย หันกลับไปมององค์ชายรูปงามสลับกับเฮ่าหรานอยู่เป็นระยะๆ เพราะถ้อยคำการสนาทนาดังกล่าวเกี่ยวข้องกับเธ