Semua Bab ตำหนักจันทรา ข้ามเวลารักนิรันดร์: Bab 41 - Bab 50

ดวงตาที่พร่าเลือนเมื่อครู่ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมาอย่างช้าๆ จวบจน กระทั่งสามารถเห็นทุกสิ่งทุกอย่างปรากฏต่อสายตาของเธออยู่ในขณะนี้ ทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของบิดาเสียงหวานพลันเอ่ยขึ้นมาทันที “คะ... คุณพ่อขา” หญิงสาวเรียกหาบิดา “ยายหนูลูกพ่อ!!!” ท่านเจ้าสัวโผเข้ากอดลูกรักทันที น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าด้วยความดีใจอย่างยิ่งยวด ท่ามกลางรอยยิ้มของหงฮุยเมื่อเห็นชิงเชียงปลอดภัยและฟื้นขึ้นมาเสียที “ยายหนูของพ่อไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก... ไม่เป็นอะไรแล้ว” ท่านเจ้าสัวเฝ้าพร่ำบอกบุตรสาวอยู่ตลอดเวลาพร้อมโอบกอดลูกรักเอาไว้แนบอกและจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกน้อยให้ปลอดภัย หญิงสาวโอบกอดบิดาด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ น้ำตารินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกดีใจเหลือเกินเมื่อได้กลับมาบ้านของตัวเองที่อยู่ในยุคปัจจุบัน ทำราวกับว่าได้จากไปอยู่ ณ สถานที่ใดสักแห่งซึ่งห่างจากบ้านของเธอไกลโพ้นเป็นยิ่งนัก “ชิงเชียง” เสียงของหงฮุยดังขึ้นทำลายความเงียบ ใบหน้างามหันกลับมามองตามเสียงเรียกดังกล่าวทันที “

ยุคอดีต ภายในพระตำหนักจันทราเวลานี้ มีแสงไฟสลัวๆ จากตะเกียงสาดส่องออกมาเผยให้เห็นร่างสันทัดของเฮ่าหรานกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับองค์ชายของตน เส้นผมสีขาวเงินยวงยาวสยายแผ่เต็มแท่นพระบรรทม พระพักตร์ยังคงสงบนิ่งและเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้ว พระอาการไข้ที่สูงอยู่ตลอดเวลาเริ่มลดลง ทำให้รู้สึกพระองค์ขึ้นมาบ้างเป็นระยะๆ แต่แล้วก็ทรงบรรทมอีก เป็นเช่นนี้ตลอดทั้งวัน “เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจออกมาอย่างแรงของขันทีคนซื่อ ดังขึ้นทำลายความเงียบงัน ก่อนจะโน้มกายลงไปกระซิบใกล้ๆ เผื่อพระองค์จะทรงได้ยิน “องค์ชาย ทรงตื่นพระบรรทมมารับเครื่องเสวยบ้างเถิด ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ยังไม่รับเครื่องเสวยใดๆ เลย จะทำให้พระอาการที่ทรงตัวอยู่แล้วยิ่งทรุดหนักไปกว่าเดิมนะพ่ะย่ะค่ะ ทรงรู้หรือไม่ว่าตอนนี้พระเกศาเปลี่ยนเป็นสีเงินยวงไปหมดแล้วเพียงชั่วข้ามคืน หากแม้นองค์หญิงชิงเชียงทรงล่วงรู้ว่าพระองค์ทรงมีพระอาการเช่นนี้จะต้องห่วงเป็นอย่างยิ่ง อย่างน้อยทรงรักษาพระวรกายจนหายเป็นปกติดีแล้ว องค์ชายจะได้ออกค้นหาองค์หญิงได้ด้วยพระองค์เองนะพ่ะย่ะค่ะ” 

สามเดือนผ่านไปยุคปัจจุบัน ณ พระตำหนักจันทรา ตำหนักจันทราในเวลานี้ได้รับการปรับปรุงครั้งใหญ่ นับตั้งแต่คุณหนูคนสวยฟ่านชิงเชียงออกมาจากโรงพยาบาล ทั้งๆ ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่กลับพักฟื้นที่โรงพยาบาลเพียงแค่ห้าวันก็สามารถกลับมาพำนักอยู่ที่บ้านได้ดั่งเดิม และทันทีที่คุณหนูคนงามกลับถึงบ้านของเธออีกครั้ง หญิงสาวได้ขอร้องบิดาย้ายเข้าไปอยู่ในตำหนักจันทราซึ่งท่านเจ้าสัวและภรรยาก็มิอยากขัดใจลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนแต่อย่างใด เนื่องจากมีความคิดตั้งใจเอาไว้แต่แรกแล้ว ทันทีที่บุตรสาวกลับมาพักฟื้นที่บ้าน ท่านเจ้าสัว จึงมีคำสั่งให้ทำการปรับปรุงพระตำหนักจันทราครั้งยิ่งใหญ่ ทั้งนี้ท่านเจ้าสัวและภรรยาจะย้ายไปอยู่เรือนฝั่งตะวันออก แม้ว่าคุณวิลาสินีจะเกรงกลัวบรรยากาศกับเรื่องราวประหลาดที่เคยโจษขานเกี่ยวกับตำหนักดังกล่าว แต่เพื่อคอยดูแลบุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างใกล้ชิดมิให้ไกลหูไกลตาดั่งคราวก่อนที่เกิดเรื่องร้ายแรงกับลูกสาวคนสวยของนาง จึงสลัดความกลัวยอมย้ายเข้าไปอยู่ภายในพระตำหนัก และที่น่าประหลาดใจอย่างยิ่งนั่นก็คือ จู่ๆ สร้อยหยกจันทราที่ถูกส

พระตำหนักมังกรสุริยัน         ตำหนักใหญ่ตั้งอยู่ในเขตพระราชฐานชั้นกลาง สำหรับเป็นสถานที่ออกว่าราชการของฉินอ๋อง นับตั้งแต่ย้ายเมืองหลวงเก่ามาอยู่ที่เสียนหยาง นอกจากนี้ยังใช้ตำหนักดังกล่าวคอยต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง เหล่าราชฑูตทั้งหลายจากต่างแคว้น ซึ่งเดินทางมาในงานพิธีสำคัญต่างๆ รวมไปถึงปีนี้ก็เช่นกัน เมื่องานเฉลิมฉลองประเพณีของเจ็ดแคว้นใหญ่เวียนมาบรรจบอีกครั้ง และปีนี้แคว้นฉินเป็นเจ้าภาพในการจัดงาน  ประกอบกับพระเจ้าโจวผิงหวางทรงพระราชทานงานเลี้ยงเฉลิมฉลองประทานบรรดาศักดิ์ใหม่ให้แก่ฉินเสวี้ยนกง เจ้าผู้ครองแคว้นฉินพระองค์ใหม่ ยกขึ้นเหนืออ๋ององค์อื่นๆ จากทุกแคว้นที่มีอยู่ในขณะนั้น พระวรกายงามสง่าของฉินเสวี้ยนกง ในฉลองพระองค์พิธีการทั่วไปแบบเหมี่ยนฝู[1] เสื้อสีดำสนิทผ้านุ่งสีแดงและทรงพระมาลาเหมี่ยน กวน[2] ประดับสัญลักษณ์มงคลเก้าอย่างห้อยระย้าเก้าสายทำมาจากหยก นั่งอยู่บนบัลลังก์เหนือราชอาสน์ ประทับเป็นองค์ประธานในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองประเพณีของเจ็ดแคว้นใหญ่ นอกจากนี้ยังมีแคว้นเล็กแคว้นน้อยที่อยู่ใต้อาณัติของแคว้นฉินต่างส่งทูตเพ

ในขณะเดียวกัน         ยุคปัจจุบัน         แม่สาวน้อยคนงามกำลังเดินเล่นชมสวนดอกโบตั๋นตรงหน้าพระตำหนักจันทรา หลังจากเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารช่วงเที่ยงแล้วเสร็จ ดอกไม้หลากสีตรงหน้าส่งกลิ่นหอมโรยรื่นตลบอบอวล โดยมีร่างงามกำลังยืนสูดกลิ่นหอมของดอกไม้นั้นเข้าไปจนเต็มปอดอยู่ในขณะนี้         “หอมจัง!” หญิงสาวพูดพลางโน้มตัวลงเพื่อสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้อีกครั้ง “กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง!” เสียงกระดิ่งลมพลันดังก้องกังวานขึ้นมาทันใด ร่างระหงหยุดชะงักทันทีครั้นได้ยินเสียงดังก้องกังวาน “เสียงกระดิ่งลม!” คนสวยรำพึงออกมาเบาๆ  ร่างงามเดินตรงไปที่ประตูพระตำหนักตามทิศทางที่ได้ยินเสียงพลางก้าวเท้าออกไปด้านนอก ก่อนจะแหงนหน้ามองจุดที่เคยแขวนกระดิ่งลมเอาไว้ “เอ้า! มีคนเอากระดิ่งลมมาแขวนไว้จริงๆ ด้วย” หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ พลางยื่นมือไปปลดกระดิ่งลมลงมาจากจุดที่เคยแขวนไว้&n