Semua Bab ตำหนักจันทรา ข้ามเวลารักนิรันดร์: Bab 31 - Bab 40

ในขณะเดียวกัน ท่านเจ้าสัวกำลังเดินตรงไปยังห้องนิรภัยที่เก็บวัตถุโบราณล้ำค่าของตระกูลฟ่าน ซึ่งทำขึ้นเพื่อป้องกันมิให้โจรเข้ามาขโมยสมบัติล้ำค่าของตระกูลฟ่าน ซึ่งตกทอดมาอย่างยาวนานนับรุ่นต่อรุ่น ผู้นำตระกูลฟ่านรุ่นก่อนจะเก็บเอาไว้ที่เรือนตะวันออก พอมาถึงรุ่นปัจจุบันซึ่งฟ่านเต๋อหมิงเป็นผู้นำตระกูล จึงมีคำสั่งให้เจาะทะลุเชื่อมต่อกับเรือนฝั่งทางทิศเหนือจนถึงห้องหนังสือซึ่งท่านเจ้าสัวใช้เป็นห้องทำงาน และทางเข้าจะมีทางเดียวเท่านั้นคือภายในห้องหนังสือนั่นเอง โดยห้องนิรภัยดังกล่าวถูกออกแบบไว้หลังตู้หนังสือนั่นเอง ทั้งนี้เพื่อเก็บวัตถุโบราณเหล่านั้นให้ปลอดภัยจากสายตาและผู้คน  ร่างสูงใหญ่ของฟ่านเต๋อหมิงบัดนี้มาอยู่ในห้องหนังสือส่วนตัวของตน ทั้งห้องเต็มไปด้วยชั้นหนังสือสูงเท่าเพดานห้อง ภายในนั้นมีหนังสือนานาชนิดรวมแล้วเป็นพันเล่มเลยทีเดียว ก่อนจะไปหยุดยืนตรงหน้าชั้นหนังสือซึ่งเก็บเฉพาะหนังสือโบราณเท่านั้นมีตู้กระจกนิรภัยป้องกันคนหยิบหรือขโมยโดยไม่ได้รับอนุญาต ก่อนจะสแกนลายนิ้วมือด้วยหัวแม่มือเพื่อเปิดบานกระจกดังกล่าว “ติ๊ด!” เสียงสัญญาณสแกน

แคว้นฉิน บัดนี้ข่าวการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทฉินเสวียนกงแห่งแคว้นฉิน พระโอรสองค์ใหญ่ของฉินอ๋อง เจ้าผู้ครองแคว้น แพร่สะพัดข่าวร้ายดั่งกล่าวไปทั่วทุกสารทิศ ชาวเมืองฉินต่างไว้ทุกข์และอาลัยในการสิ้นพระชนม์ให้ กับองค์รัชทายาทกันทุกครัวเรือน ภายในพระราชวังหลวงแห่งเมืองเสียนหยางล้วนแล้วมีแต่เสียงร่ำไห้ดังระงมไปทุกพื้นที่         เสียงร่ำไห้แทบขาดใจในการจากไปอย่างไม่คาดฝันขององค์รัชทายาท ด้วยฝีมือนักฆ่าที่แอบลักลอบปะปนเข้ามาในพระราชวังหลวง เสียงสะอื้นจากพระชายาทั้งสี่และเหล่าพระสนมยี่สิบกว่าพระองค์ รวมไปถึงพระโอรสและพระธิดาต่างร่ำไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดเลยทีเดียว พระสนมหลายพระองค์กำลังตั้งพระครรภ์ใกล้มีพระประสูติกาล กลับต้องกำพร้าพระบิดาตั้งแต่ยังไม่ลืมตาดูโลก         ฉินอ๋องทรงประกาศยกเลิกงานพิธีเฉลิมฉลองวันพระราชสมภพของพระองค์ที่จะมีขึ้นในเดือนหน้า ซึ่งเคยจัดอย่างต่อเนื่องมาทุกปี เนื่องด้วยแคว้นฉินอยู่ในระหว่างไว้อาลัยให้กับองค์รัชทายาทผู้ล่วงลับ จึงยกเลิกงานมงคลทุกชนิดไปก่อนเป็นเวลาสามเดือน หลังจากนั้นจะม

แค้วนฉิน ณ พระตำหนักจันทรา ผ้าพันแผลผืนเก่าถูกผลัดเปลี่ยนด้วยฝีมือของขันทีผู้ซื่อสัตย์ เฮ่าหรานกำลังใช้ผ้าพันแผลจากยุคปัจจุบัน พันไปทั่วพระวรกายให้กับองค์ชายของตน เครื่องมือปฐมพยาบาลในยุคอนาคตวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ยาลดไข้ แก้อักเสบและยาฆ่าเชื้อ ถูกจัดมาพร้อมเพรียงกัน โดยวางใส่ถ้วยใบน้อย เพื่อให้องค์ชายรูปงามเสวยทุกๆ สี่ชั่วโมง ตามรับสั่งขององค์หญิงชิงเชียงที่เคยสอนไว้ และขันทีคนซื่อก็จดจำได้อย่างแม่นยำ อีกทั้งจะจดบันทึกป้องกันการหลงลืมเอาไว้อีกด้วย เฮ่าหรานนำถ้วยเสวยใบเปล่าพร้อมหินบดยาเพื่อนำมาบดเม็ดยาเหล่านั้นให้ละเอียดและผสมน้ำก่อนจะค่อยๆ ป้อนให้แก่องค์ชายของตนด้วยเพราะยังทรงมิได้พระสติจึงไม่สามารถเสวยยาเหล่านั้นดั่งที่เคยเสวยเช่นก่อนหน้านั้นได้ ก่อนจะค่อยๆ ทำอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนเสวยครบทั้งสามตัวยา “เฮ้อ! เสร็จเสียที ทรงเสวยยาจากแค้วนฟ่านลงไปแล้ว จะดีขึ้นอย่างที่คิดหรือไม่นะ องค์หญิงเคยมีรับสั่งไว้ว่า ในหนึ่งวันจะต้องให้เสวยยาทุกๆ สองชั่วยาม จนกว่าพระอาการจะดีขึ้นตามลำดับ และจะต้องล้างแผลเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวัน แผลจะได้สะอา

ครั้นเหยี่ยนฮองเฮาเสด็จออกไปจากพระตำหนักแล้ว ร่างสันทัดของเฮ่าหรานเดินตรงไปยังประตูที่เปิดออกไปสู่สวนดอกโบตั๋นที่ติดกับประตูกำแพงฝั่งอุทยานหลวงเพื่อทำตามพระบัญชาที่เพิ่งได้รับ เฮ่าหรานเดินออกนอกประตูพลางแหงนหน้ามองกระดิ่งลมที่แขวนอยู่ตรงชายคาประตูที่ทำเป็นตะขอไม้ยื่นออกมา “โอ้โห! อยู่สูงซะขนาดนั้น ตัวข้าก็สั้นแค่นี้จะนำกระดิ่งลมลงมาได้อย่างไรกัน” ขันทีร่างสันทัดบ่นพึมพำ สายตาเหลือบไปเห็นทหารยามที่ยืนรักษาการณ์อยู่หน้าประตูซ้ายขวาในขณะนั้น ความคิดบางอย่างวิ่งแล่นขึ้นมาทันที “นี่พวกเจ้าสองคนมาทางนี้หน่อย!” เฮ่าหรานกล่าวพร้อมกวักมือเรียก ทหารยามทั้งสองหันกลับมามองหน้ากัน ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป “มีอะไรอย่างนั้นหรือขอรับท่านเฮ่าหราน” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากจะไหว้วานให้ทำอะไรให้สักหน่อยเท่านั้นเอง” “ทำอะไรอย่างนั้นหรือขอรับ ตอนนี้พวกข้าทั้งสองอยู่ในระหว่างรักษาการณ์เฝ้าหน้าประตู หากทิ้งหน้าที่ไปจากตรงนี้เกิดมีเหตุร้ายดั่งที่เกิดขึ้นคราวที่

สิบชั่วโมงผ่านไป         เวลาตีห้าของเช้าวันใหม่         สัญญาณไฟหน้าห้องผ่าตัดพลันดับลงอันเป็นสัญญาณให้บอกรู้ว่าการผ่าตัดสิ้นสุดลงแล้ว ประตูถูกเปิดออกกว้างพร้อมกับทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งท่านเจ้าสัวฟ่านเต๋อหมิงและอู๋หงฮุย เรียกแพทย์เฉพาะทางมาหลายคนเดินทางมาจากปักกิ่งเพื่อเข้าร่วมทำการรักษาในครั้งนี้ด้วย โดยเฉพาะแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านวิทยา         ทันทีที่ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก ร่างใหญ่ของท่านเจ้าสัวลุกพรวดพราดจากเก้าอี้ขึ้นมาทันที เพื่อรอฟังอาการของบุตรสาวเพียงคนเดียวว่ามีผลคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง ครั้นเห็นร่างของเพื่อนรักกำลังเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หัวใจของคนเป็นพ่อร่วงหล่นหายไปโดยพลัน         ร่างสูงของนายแพทย์ใหญ่อู๋หงฮุยเดินมาหยุดยืนหยู่ตรงหน้า ความเงียบงันที่บังเกิดขึ้นแม้มิได้เอ่ยถ้อยคำเจรจาใดๆ ออกมาแต่ก็สามารถล่วงรู้ได้โดยสัญชาติญาณ         “ไม่จริงใช่ไหม! ไม่จริงใช่ไหมหงฮ