บททั้งหมดของ ตำหนักจันทรา ข้ามเวลารักนิรันดร์: บทที่ 51 - บทที่ 60

ในขณะเดียวกัน ยุคปัจจุบัน “โอ้โห! คุณหนูสวยจังเลยค่ะ ยิ่งมาอยู่ในเครื่องแต่งกายในสมัยโบราณแบบนี้ด้วยแล้ว งดงามยิ่งกว่าสี่ยอดพธูของแผ่นดินจีนในยุคอดีตเลยนะคะ” ช่างแต่งหน้าและช่างทำผม ต่างชื่นชมและยืนมองผลงานของตัวเองที่อยู่บนร่างระหงคุณหนูคนสวยของตระกูลฟ่านในขณะนี้ ชิงเชียงอยู่ในชุดจีนโบราณสีม่วงคราม ซึ่งถอดแบบมาจากภาพ วาดสตรีชั้นสูงในราชสำนักต้าถัง เส้นผมสีดำสนิทเกล้าขึ้นทำเป็นมวยผมทรงสูง เรียกว่ามวยหลิงอวิ้น เครื่องประดับอยู่บนมวยผมมากมาย ถอดออกมาจากภาพวาดในประวัติศาสตร์อย่างไม่มีผิดเพี้ยนในสมัยราชวังถัง ดวงตาคู่สวยมองตัวเองผ่านกระจกเงาตัวยาวที่สามารถเห็นได้ตลอดทั้งเรือนร่างงาม ใบหน้าแสนสวยมองตัวเองอยู่ในกระจกแล้วก็ก้มมองตัวเองในกายจริงอยู่ตลอดเวลา “ต้องใส่อะไรที่มันอลังการงานสร้างถึงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เราเคยใส่เลยนะ” หญิงสาวรำพึงอยู่ภายในใจ ใบหน้าสวยได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ให้แก่ช่างมืออาชีพทั้งสองที่กำลังปลื้มปริ่มกับฝีมือของตนเอง “อ้าวว่าอย่างไงจ๊ะสาวๆ แต่

พระตำหนักไป๋หลิน (ตำหนักเหยี่ยนไทเฮา)         ร่างสันทัดของเฮ่าหราน รีบเร่งเดินจากพระตำหนักจันทราตรงมาที่ตำหนักของเหยี่ยนไทเฮาเพื่อแจ้งข่าวดีเกี่ยวกับองค์หญิงชิงเชียงให้พระนางทรงล่วงรู้ ครั้นมาถึงหน้าประตูพระตำหนักขันทีที่คอยดูแลความเรียบร้อยอยู่เป็นประจำ กล่าวทักทายขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้า         “ท่านเฮ่าหรานมีสิ่งใดให้ข้าน้อยได้รับใช้อย่างนั้นเหรอ ทำไมใบหน้าของท่านจึงดูตื่นเต้นชอบกลนัก”         “หน้าข้าแสดงออกถึงเพียงนั้นเลยเชียวเหรอ” เฮ่าหรานกล่าวพร้อมยกมือขึ้นจับใบหน้าของตนทันที         “ใช่แล้วขอรับ เหมือนมีเรื่องตื่นเต้นเลย” ขันทีคนดังกล่าวถามกลับไปด้วยความอยากรู้ และนั่นทำให้เฮ่าหรานยิ้มกว้างจนตาแทบปิดเลยทีเดียว         “ข้ามีเรื่องด่วนที่จะต้องเร่งกราบทูลไทเฮา เป็นข่าวดียิ่งนักต่อฝ่าบาทและแคว้นฉิน เพราะตอนนี้องค์หญิงชิงเชียงเสด็จกลับมาแล้ว” ขันทีคนซื่อเอ่ยออก

แคว้นฉี          ณ เมืองหลวงหลินจือ         พระตำหนักเสือขาว ที่ประทับฉีอ๋อง         ฉีอ๋องหรือพระนามคือฉีฟูกง เจ้าผู้ครองแคว้นฉี หนึ่งในเจ็ดแคว้นใหญ่ที่กำลังเรืองอำนาจอยู่ในขณะนี้ ซึ่งเป็นยุคของฉีอ๋ององค์ปัจจุบัน ที่ได้ก้าวขึ้นมาเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นแทนพระราชบิดาที่สิ้นพระชนม์ลงตั้งแต่ทรงมีพระชนมายุเพียงสิบหกพระชันษาเท่านั้น  ฉีอ๋องทรงมีพระพักตร์คมคาย พระนาสิกโด่งคมรับกับพระเนตรสีนิล จึงทำให้ทรงเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นที่มีพระสิริโฉมอยู่พอสมควรเลยทีเดียว และด้วยพระชนมายุในปัจจุบันเพียงยี่สิบเจ็ดชันษา จึงเป็นเจ้าผู้ครองแคว้นที่จัดอยู่ในวัยหนุ่มฉกรรจ์ไล่เลี่ยกับเจ้าผู้ครองแคว้นฉิน ซึ่งมีพระชนมายุเข้าปีที่ยี่สิบสี่ และเจ้าผู้ครองแคว้นหาน ซึ่งมีพระชนมายุเข้าปีที่ยี่สิบเก้า ส่วนเจ้าผู้ครองแคว้นเว่ย จ้าว ฉู่และเหยี่ยน ทรงอยู่ในวัยห้าสิบชันษาขึ้นไปด้วยกันทั้งสิ้น         และด้วยเพราะทรงยังอยู่ในวัยหนุ่ม พระองค์จึงมีพระสนมมาก มายจนนับไม่ถ้วน โดยไ

ตำหนักมืด สถานที่ซึ่งใช้สำหรับกักขังเหล่าพระสนมและนางในตลอดจนถึงเชื้อพระวงศ์ของแคว้นฉี หากเป็นเหล่าองค์ชายที่ทำความผิดจะถูกแยกออกไปขังที่คุกมืดซึ่งอยู่ทางซ้ายมือของตำหนักดังกล่าว หากเป็นฝ่ายหญิงจะรวมอยู่ในนี้ทั้งหมดเหล่าพระสนมและนางในต่างเกรงกลัวที่จะเข้าไปอยู่ในตำหนักนี้ด้วยกันทั้งสิ้น พระสนมบางพระองค์เมื่อเข้าไปแล้วไม่เคยได้ออกมาอีกเลย พากันสิ้นพระชนม์อยู่ภายในนั้นมานักต่อนักแล้ว บางพระองค์ก็ถูกขังจนสติฟั่นเฟือนและบางพระองค์ก็ตัดสินพระทัยจบพระชนม์ชีพด้วยพระองค์เองหากแม้นต้องพระราชอาญา  หีบใบใหญ่ตั้งอยู่ภายในห้องที่โดดเดี่ยว ทั่วทั้งห้องมีเพียงฟูกและหมอนพร้อมผ้าห่มคลุมกายวางไว้อยู่กับพื้นเพียงเท่านั้น ไม่มีเสียงผู้คนหรือแม้แต่เสียงนกกาบินพาดผ่าน สิ่งที่อยู่เป็นเพื่อนคือความเงียบงันและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความวังเวง ร่างอรชรที่นอนคุดคู้อยู่ภายในหีบเริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาทีละน้อย ผงหลงลืมหมดฤทธิ์ไปตั้งแต่ค่ำคืนวาน แต่ถึงกระนั้นก็มิได้ทำให้ชิงเชียงได้สติกลับคืนมาจวบจนกระทั่งในเวลานี้ ร่างงามที่อยู่ในท่าคุดคู้มานานติดต่อกันเป็นเวลานานเริ่มขับเคลื่อน

แคว้นฉิน พระตำหนักจันทรา ภายในห้องทรงพระอักษร เจ้าผู้ครองแคว้นฉินในยามนี้ทรงกำลังนั่งอ่านรายงานอยู่บนตั่งที่ประทับ ซึ่งขุนนางมากมายนำมาถวายเพื่อให้พระองค์ใช้ดุลยพินิจและรอให้มีรับสั่งลงไปเพื่อจัดการบริหารปกครองแคว้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ ฉินอ๋องรูปงามทรงงานชนิดหามรุ่งหามค่ำเพื่อให้คลายความทุกข์ในหัวใจที่ทรงคิดถึงยอดดวงใจของพระองค์ให้ผ่อนคลายลงไปบ้าง ไม่มากก็น้อย พระเนตรเริ่มพร่าเลือนด้วยเพราะทรงใช้สายพระเนตรมาตลอดทั้งคืนจวบจนถึงเช้าวันนี้ยังทรงมิได้เข้าบรรทมแต่อย่างใด พระหัตถ์เรียวสวยค่อยๆ วางพู่กันบนแท่นหยกพร้อมหลับพระเนตรลง ครั้นรู้สึกว่าสายพระเนตรเริ่มพร่ามัว พระหัตถ์วางบนลงโต๊ะทรงพระอักษรที่ตั้งอยู่กับพื้นพระตำหนัก ทันทีที่ทรงหลับพระเนตรลงเพื่อผ่อนคลาย ภาพเหตุการณ์บาง อย่างอุบัติขึ้นให้พระองค์ได้ทอดพระเนตร ตำหนักกว้างใหญ่มีอาณาบริเวณพื้นที่มากมาย เหนือขอบประตูทางเข้ามีป้ายชื่อติดอยู่ “ตำหนักพระจันทร์” อันเป็นชื่อของตำหนักนั้น ผู้คนมากมายพากันเดินขวักไขว่ไปมา ก่อนจะทอดพระเนตรห้องกว้างใหญ่ซึ่งเป็นห้องพระบรรทม