Lahat ng Kabanata ng ตำหนักจันทรา ข้ามเวลารักนิรันดร์: Kabanata 21 - Kabanata 29

พระนางรับสั่งชมตรงไปตรงมา เล่นเอาคนถูกชมยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อยาของฟูหัวที่หลงลืมทิ้งไว้แต่เธอนำติดตัวมาด้วยใช้ได้ผล ก่อนจะได้ยินพระสุรเสียงรับสั่งถามขึ้นมาอีกครา “ป้ายหยกจันทราเป็นของรักของหวงของอิ๋งไค่ยิ่งนัก หากแม้นโอรสของข้ามีใจรักมั่นต่อหญิงใด และให้นางมาเคียงคู่กายตลอดชีวิตก็จะมอบหยกจันทรานี้ให้กับหญิงผู้นั้น และมาบัดนี้หยกจันทราถูกเจ้านำไปห้อยเป็นสร้อย คอเสียแล้ว เมื่อรับไว้ติดกายเช่นนั้นแสดงให้เห็นว่าเจ้ายอมรับโอรสของข้าเป็นคู่ครองต่อไปในภายภาคหน้าเช่นกันใช่หรือไม่” รับสั่งของเหยี่ยนฮองเฮาเล่นเอาชิงเชียงตกตะลึงขึ้นมาโดยพลันเมื่อเธอล่วงรู้ว่าการรับป้ายหยกมานั้นคือการรับรักอีกฝ่ายนั่นเอง แต่แล้วเธอก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อล่วงรู้แล้วว่า ป้ายหยกจันทราที่สวมติดตัวอยู่ในเวลานี้คือของรักของหวงอีกฝ่ายและตั้งใจมอบให้กับเธอเพื่อบอกรักนั่นเอง ชิงเชียงจึงทำได้แต่เพียงพยักหน้าขึ้นลงติดๆกัน โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่น้อย ร่างระหงได้แต่บีบมือตัวเองอยู่เช่นนั้นเพื่อระงับความขวยเขินที่จู่ๆ พลันบังเกิดขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย&n

วันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์กลมโตเริ่มโผล่ขึ้นจากเส้นขอบฟ้า สาดแสงสีทองอร่ามตาลามเลียไปทั่วทั้งแผ่นดิน เป็นสัญญาณให้ล่วงรู้ว่าได้เข้าสู่รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ ทุกชีวิตบนผืนแผ่นดินมังกรกำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เปลือกตาที่ปิดสนิทเต็มไปด้วยขนตางามงอนเป็นแพยาวเริ่มเคลื่อน ไหวไปมาบ่งบอกให้ล่วงรู้ว่าเจ้าของร่างงามกำลังได้สติและตื่นจากการหลับใหลมาตลอดทั้งคืน “จิ๊บ… จิ๊บ... จิ๊บ” เสียงนกส่งเสียงจิ๊บจ๊าบอยู่ด้านนอกและโบยบินไปเกาะกิ่งไม้ต้นนั้นทีต้นนี้ทีสลับกับนกตัวอื่นๆ” เปลือกตาที่ปิดสนิทมาตลอดทั้งคืนเริ่มเคลื่อนไหวเร็วขึ้นก่อนจะค่อยๆ เปิดอย่างช้าๆ ผ่านม่านตาและขี้ตาที่เป็นปราการกั้นทำให้เธอมองอะไรในเวลานี้พร่ามัวไปหมด “หาวววว!!!! เช้าแล้วหรือนี่... รู้สึกหิวข้าวจังเลยบอกไม่ถูก คุณแม่ขา ชิงเชียงหิวข้าวจังเลยค่ะ” เธอพูดออกมาคล้ายคนละเมอก็มิใช่จะตื่นแล้วก็มิเชิง ร่างงามระหงเริ่มบิดขี้เกียจไปมาพร้อมส่งเสียงออกมาพร้อมกับท่าบิดขี้เกียจคล้ายเลขแปด “หาววววว... ตุ้บ” เธอส

พระตำหนักไป๋หลง (ที่ประทับของหานอ๋อง) พระเนตรคมกล้าของเจ้าผู้ครองแคว้นหาน ทอดพระเนตรองค์หญิงเจ๋อฉีผู้เป็นขนิษฐาร่วมสายพระโลหิตพระบิดาและมารดาเดียวกัน พระนางกราบทูลเรื่องราวทุกอย่างที่ได้รับจากสายข่าวซึ่งพระองค์ก็เพิ่งล่วงรู้มาเช่นกัน แตกต่างกันตรงที่สายข่าวของพระองค์หาได้มีการรายงานข่าวการบาดเจ็บสาหัสจวนเจียนจะสิ้นพระชนม์ขององค์ชายฉินเสวี้ยนกงแต่อย่างใด “เจ้าว่าอะไรนะ ฉินเสวี้ยนกงได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างนั้นรึ แล้วเกิดจากสาเหตุใดล่วงรู้หรือไม่” รับสั่งถามด้วยความอยากรู้ แต่ยังมิทันที่พระขนิษฐาของพระองค์จะกราบทูลกลับไป พระหัตถ์ทรงยกขึ้นห้ามทันทีด้วยเพราะทรงพอจะนึกออกแล้วนั่นเอง “เจ้ามิต้องกล่าวสิ่งใดแล้ว ข้ารู้แล้วว่าฉินเสวี้ยนกงได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้นด้วยเพราะเหตุใด” “เจ้าพี่ล่วงรู้อย่างนั้นหรือเพคะว่าองค์ชายรองทรงได้รับบาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร” พระนางรับสั่งถามกลับไปด้วยความอยากรู้เช่นกัน “หากผู้ใดไม่รู้ข่าวที่แพร่สะพัดไปทั่วทุกแคว้นว่าแคว้นฉินนำทัพจนปราบชนเผ่าชวนหรงไ

“อย่า! ชิงเชียง!!!” สุรเสียงตะโกนกึกก้องขององค์ชายรองดังขึ้นอยู่ริมสระ  ชิงเชียงหันกลับไปตามเสียงตะโกนก้องที่ร้องห้ามเธอทันที ในมือเรียวสวยของเธอได้รับดอกเบญจมาศทองคำจากองค์ชายใหญ่มาถือไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ครั้นเมื่อเธอเห็นพระวรกายสูงใหญ่ขององค์ชายรองทรงยืนอยู่ที่ริมสระ โดยมีเฮ่าหรานกำลังประคองพระวรกายอยู่ในขณะนั้น หญิงสาวยกมือขึ้นโบกไปมาให้กับพระองค์  “ตุ้บ!” เสียงคล้ายของตกดังขึ้นอยู่ทางด้านหลัง  ชิงเชียงหันกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียง ก่อนจะต้องตกใจสุดขีดเมื่อเธอเห็นองค์ชายใหญ่ในขณะนี้ทรงยืนนิ่งไม่ไหวติง พระพักตร์และทั่วพระวรกายเขียวคล้ำไปหมด พระเนตรปรากฏพระโลหิตไหลจากขอบพระเนตร รวมไปถึงพระนาสิก พระโอษฐ์และพระกรรณ พระโลหิตไหลออกมาทะลุทวารทั้งเจ็ดในขณะที่พระหัตถ์ยังทรงถือดอกเบญจมาศทองคำในท่าที่กำลังยกดอกเบญจมาศดังกล่าวขึ้นสูดดมด้วยเพราะมีกลิ่นหอมอยู่ภายในนั้นด้วย  “กรี๊ดดดดด!!!” หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจออกมาจนสุดเสียง   เสียงกรีดร้องของชิงเชียงทำให้องค์ชายรองตระหนกพระทัยสุดขีด เสียงร้องของโฉมงามบ่งบอกได้ว

“ชิงเชียง!!!” องค์ชายรองตะโกนเพรียกหาโฉมงามไล่หลัง  “อิ๋งไค่!” สุรเสียงของฉินอ๋องรับสั่งอยู่เบื้องหลังของพระโอรส          พระองค์หันกลับมาทันทีที่ได้ยินสุรเสียง          “พระบิดา!” พระองค์รับสั่งสุรเสียงเต็มไปด้วยความอิดโรย   องค์ชายรูปงามในยามนี้ทรงเสียพระโลหิตซ้ำแล้วซ้ำอีก บาดแผลเก่ายังมิทันจางหาย บาดแผลใหม่ก็พลันบังเกิดขึ้น จนเหวอะหวะไปทั่วพระวรกาย ฉลองพระองค์สีขาวเต็มไปด้วยพระโลหิตแดงฉานเปรอะเปื้อนเต็มไปหมด ก่อนจะได้ยินสุรเสียงของพระบิดาดังขึ้นอยู่เบื้องหลัง          “ชวีฟู่เป็นเยี่ยงไรบ้าง” ฉินอ๋องรับสั่งหาพระโอรสองค์ใหญ่ ซึ่งมีพระนามเดิมว่าอิ๋งชวีฟู่ ก่อนจะเหลือบพระเนตรไปที่ศาลากลางน้ำซึ่งองค์ชายใหญ่กำลังทรงยืนอยู่  พระเนตรคมของฉินอ๋องจับอยู่ที่พระโอรสองค์ใหญ่ที่ยืนนิ่งประหนึ่งหินผา ทั่วพระวรกายเขียวคล้ำ พระโลหิตไหลออกตามทวารทั้งเจ็ดสิ้นพระชนม์โดยไม่รู้พระองค์เสียด้วยซ้ำ ในท่าที่ทรงยืนสูดกลิ่นหอมจากดอกเบญจมาศทองคำ ลักษณะดังกล่าวทำให้ล่วงรู้โดยพลันว่า บัด