Semua Bab พายุแค้นซ่อนรัก: Bab 21 - Bab 30

ระหว่างทางมาผับ ผมครุ่นคิดเรื่องยัยตัวแสบขับรถมาชนกับรถผม มันโคตรระห่ำซะจนคิดไม่ถึงว่าหน้าตาหมวยๆ ใสๆ แบบนั้นจะทำได้ว่าแต่ยัยนั่นพูดเรื่องคลิปงั้นเหรอ... ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นผมไม่มีเวลามานั่งสืบหรือตรวจสอบเรื่องที่เหมยอ้างเพราะต้องมางานวันเกิดเพื่อน แค่นี้ก็โดนยัยน้ำอิงส่งข้อความมาจิกเรียกจนอ่านแทบไม่ทัน โทรมาผมก็ไม่รับเพราะขับรถอยู่ผมลงจากรถก่อนจะนึกได้ว่าลืมของขวัญไว้ในรถคันอีกคัน อ่า...น่าโมโหชะมัดผมเดินตัวปลิวเข้ามาด้านใน รู้สึกว่าจะเลยเวลาเป่าเค้กไปแล้ว ผมมองหาน้ำอิงพลางทักทายเพื่อนแต่ละคนที่กำลังโยกหัวไปตามจังหวะเพลงมันๆ“ไงคลื่น นึกว่ามึงจะไม่มาแล้ว”เพื่อนสมัยม.ปลายเอ่ยทักเมื่อเห็นผมเดินผ่าน“เออ น้ำอิงอยู่ไหน”“เมื่อกี้ก็อยู่แถวนี้นะ ...อ้อนั่นไง ออกไปรับแฟนมาพอดี”ผมมองตามสายตาหมอนั่นไปที่ประตูทางเข้า ยัยน้ำอิงกำลังควงแขนแฟนมาทางนี้พอดีก่อนเหลือบเห็นผมแต่ผมชิงทักขึ้นซะก่อน“ไงน้ำอิง สุขสันต์วันเกิด”“อ้าวคลื่น มาเมื่อไหร่อะ”“เพิ่งถึง ลืมของขวัญไว้บนรถว่ะ ไว้คราวหลังจะเอามาให้”“ของขวัญเหรอ ไม่ต้องหรอกเพราะฉันได้จากนายแล้วล่ะ”น้ำอิงกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ระหว่า

เที่ยงคืนครึ่ง ณ ผับเล็กๆ แห่งหนึ่งฉันนัดพี่แทนเอาไว้ที่นี่ บรรยากาศค่อนข้างเปลี่ยว ไม่รู้เป็นเพราะคนทยอยกลับหรือแขกไม่เยอะตั้งแต่แรกอันนี้ไม่แน่ใจ ฉันไม่ได้เลือกเพราะความหรูหราหรืออยากได้ความสงบเงียบ แต่ที่นี่มันมีความทรงจำของพวกเราอยู่เป็นผับที่เรามากันครั้งแรกตอนอยู่ม.ปลายและตอนนั้นพี่แทนก็สารภาพรักกับฉันตอนนั้นฉันเด็กมากจนไม่กล้าทำตามหัวใจตัวเอง ไม่อย่างงั้นคงไม่ต้องเจ็บแบบนี้“โอ๊ยอิหมวย! ออกมาปล่อยผีทั้งทีทำไมเป็นที่นี่ยะ ดูสิ คนก็ไม่มี จะให้ฉันจับจิ้งจกตุ๊กแกเป็นอาหารหรือไง”เสียงเพื่อนที่ฉันนัดมาด้วยโวยวายมาแต่ไกล สองคนนั่นทิ้งตัวนั่งขนาบข้างฉันที่เคาน์เตอร์บาร์“นั่นสิ แต่นานแล้วนะที่ไม่ได้มาที่นี่ ตั้งแต่จบม.ปลายเลยมั้ง” พีชพูด ส่วนเจ้าของเสียงโวยวายเมื่อกี้เป็นของพลหรือชื่อในวงการพอลเพื่อนคนที่ส่งเว็บโป๊มาให้ดูนั่นแหละจนตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ว่าคนในคลิปนั่นคือฉัน ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่พวกมันจำเพื่อนตัวเองไม่ได้“แล้วนี่แกมาคนเดียวเหรอ” พีชถาม“นัดพี่แทนไว้”“อ้าว แล้วไม่บอกแต่แรกยะ”“บอกแล้วยังไง? แค่มาคุยธุระไม่ได้มาเที่ยวเล่น”“ธุระอะไรอีหมวย” พอลทำเสียงสูงขึ้นจม

ใครคนหนึ่งโผล่ออกมาจากใต้ท้องรถ ฉันรีบถอยหลังห่างทันทีเพราะเขาอยู่ใกล้เท้าเกินไปหมอนี่แฮคงั้นเหรอ...หมอนั่มองฉันจากมุมต่ำก่อนผุดลุกขึ้นยืนในเวลาไม่นาน“เธอเป็นใคร”“นาย... คือ H ใช่มั้ย”“หือ? .... โอ๊ะเธอ!!” เขาทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก ชี้หน้าฉันพร้อมกับยิ้มร่า “สาวน้อยเรซควีนสุดเร่าร้อนของฉันไม่ใช่เหรอ”“อึก”ฉันรีบปัดมือที่ชี้หน้าออก ตั้งใจจะมาขอบคุณแต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกอายและโกรธ“เฮ้ ฉันแค่ล้อเล่น”“ไม่มีใครล้อเล่นกับความโชคร้ายของคนอื่นหรอก”“อ่า...”“นายคือคนที่ลบคลิปจริงๆ หรือเปล่า”“อื้ม ทำไม?”“ก็แค่ถามให้แน่ใจ ฉันมาเพื่อขอบคุณ”“อ้อ” เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ “ถ้าอยากขอบคุณ... ไปกินข้าวเย็นกับฉันสิ”“ได้ เดี๋ยวฉันเลี้ยงพิซซ่านายเย็นนี้”ฉันพูดพร้อมกับกดโทรหาเบอร์ร้านพิซซ่า แฮคทำหน้าอึ้งๆ มองฉันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ“นี่เธอ... ซื่อหรือแกล้งไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพูดกันแน่”“หืม? อ้อหรือว่านายอยากได้ไก่ทอดแทน แต่ไม่เป็นไร ฉันว่าร้านพิซซ่าก็น่าจะมีไก่ทอดขายด้วย เดี๋ยวฉันสั่งเผื่อนะ”“อ่า เธอนี่มัน... ช่างเถอะอยากทำอะไรก็ทำ”หมอนั่นส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ท่าทางผิดหวังไม่น้อย เ

The x บาร์ที่นี่เป็นร้านเหล้าของพี่ใหญ่พี่ชายฉันเอง ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นเพื่อนในแวดวงธุรกิจ บรรยากาศที่นี่จึงเงียบสงบกว่าร้านเหล้าทั่วไปฉันนั่งรอคลื่นที่บาร์“อย่าลืมที่คุยกันไว้นะ”“นี่มันไม่น่ารักเลยนะครับน้องเหมย” บาร์เทนเนอร์ยิ้มให้ฉันอย่างคุ้นเคย“เถอะน่า ถือว่าช่วยน้องนะพี่เคน”พี่เคนส่ายหน้ายิ้มๆ เหมือนไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่ปฏิเสธ พูดอีกอย่างคือขัดใจฉันไม่ได้มากกว่า ระหว่างที่ฉันกำลังคุยกับพี่เคนร่างสูงก็เดินเข้ามา“...คลื่น”หมอนั่นกำลังยืนจ้องฉันอยู่จากด้านหลัง “มีอะไร” คลื่นดึงเก้าอี้ตัวข้างๆ ออกมานั่งก่อนหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ฉันมองสบสายตาพี่เคนแวบสั้นๆ ก่อนหันมามองหน้าคลื่น“ดูนายไม่ค่อยเต็มใจมาแต่ก็มา...”คลื่นเงียบขรึม ท่าทางไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักอย่าง คำว่าสำนึกคงไม่มีอยู่ในใจนายเลยสินะ“ฉันรู้แล้วว่าไม่ใช่ฝีมือนาย”ฉันกระตุกยิ้มมุมปาก มองแก้วเหล้าที่บาร์เทนเดอร์เลื่อนมาให้คลื่นฉันเป็นคนโทรเรียกเขาออกมา แต่หมอนั่นมันเล่นตัวซะจนน่าสะอิดสะเอียนฉันเลยต้องใช้ชื่อ คะนิ้ง เป็นข้ออ้างเพื่อล่อเขาออกมา “เก่งหนิ ได้ยินว่าคลิปหายไปจากระบบในแค่ไม่กี่วัน” เขาหยิบแก้วขึ

โครม!“ว้าย!” ฉันเผลอกรีดร้องด้วยความตกใจ ร่างสูงโซเซเพราะฤทธิ์ยา แต่สายตาเขาเลือดเย็นผิดมนุษย์ ท่าทางโกรธจัดแบบที่ไม่มีใครสามารถฉุดอยู่เขาอาละวาดเหมือนช้างตกมันฉันก้าวถอยหลังเมื่อสายตาเลือดเย็นตวัดมองทะลุกระจกออกมาหลังจากจัดการทุกคนจนหมด “ชะช่วยด้วย!”ท่าทางเขาอยากจะฆ่าฉันจริงๆ “อย่าหนีนะนังหมวย!”ฉันวิ่งออกจากห้องอย่างใจหายใจคว่ำ หมอนั่นคงตามฉันมาทันทีถ้าไม่ติดที่ว่าเขากำลังโป๊ กว่าคลื่นจะออกจากห้องก็ทิ้งระยะหลายนาทีทำให้เขาไม่ทันรู้ว่าฉันหายไปไหน“เห็นผู้หญิงหน้าหมวยๆ วิ่งมาทางนี้มั้ย”หมอนั่นตามหาฉันไปทั่ว“ผมเห็นเธอวิ่งออกประตูไปแล้วครับ”“ชิส์! อย่าให้เจอเชียวนะ เธอตายแน่!”...สักพักพี่เคนหันมาเรียกฉัน“ไปแล้วครับน้องเหมย”“เฮ้อ....”“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันครับ” พี่เคนคงเห็นสภาพยับเยินของคลื่นแล้วรู้ว่ามันไม่ใช่แบบที่เขาคิดในตอนแรก ฉันโกหกไปว่าจะรวบหัวรวบหางคลื่นแต่ฉันกลับเป็นฝ่ายวิ่งหนีออกมาซะเอง ไหนจะเรื่องใบเสร็จนั่นอีก... ฉันยิ้มแห้งๆ ระหว่างลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้จริงๆ“เหมยคงจะคิดผิดเรื่องหมอนั่นน่ะคะ”“คิดผิด?”ฉันพยักหน้าก