All Chapters of พายุแค้นซ่อนรัก: Chapter 31 - Chapter 40

คณะแพทยศาสตร์“ได้ยินเพื่อนบอกว่าอาจารย์เรียกพบ”“นั่งก่อนสิ”“แล้วอาจารย์มีอะไรจะคุยกับผม”“ผมไม่ได้ติดใจเรื่องรสนิยมของคุณหรอกนะ แต่สิ่งที่ร้ายแรงคือคุณไม่คำนึงถึงจรรยาบรรณแพทย์”“ครับ!? ผมไม่เข้าใจ...”อาจารย์เลื่อนกระดาษสองแผ่นมาตรงหน้าผมแทนคำตอบ แผ่นหนึ่งคือใบเสร็จส่วนอีกแผ่นเหมือนจะเป็นประวัติคนไข้ “นี่อะไรกันครับ”ผมมองลายเซ็นตัวเองในใบเสร็จจำไม่ได้ว่าเซ็นไว้ตอนไหน“คุณจะบอกว่าไม่รู้เรื่องเหรอ”ผมส่ายหน้า“ดูดีๆ สิ”คำพูดของอาจารย์ที่ปรึกษาทำให้ผมก้มลงมองกระดาษสองใบตรงหน้าอย่างละเอียด...เอกสารการตรวจร่างกายของนางสาว... กำลังตั้งครรภ์สี่สัปดาห์ผมเลื่อนสายตาผ่านตัวหนังสือนั่นอย่างรวดเร็ว แต่จะไม่หวั่นใจเลยถ้าชื่อที่เห็นอยู่ตอนนี้ไม่คล้ายกับชื่อน้ำอิง หลายวันก่อนยัยนั่นเข้ามาปรึกษาเรื่องเด็กในท้อง น้ำอิงขอให้ผมช่วยกำจัดเด็กแต่ผมปฏิเสธเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องเข้าไปยุ่งแล้วทำไมรายงานการตั้งครรภ์ของยัยนั่นถึงมาอยู่นี่นั่นแหละที่ผมยังสงสัย ผมเลื่อนสายตามาที่ใบเสร็จข้างๆ สังหรณ์ใจไม่ดีตงิดๆ“คลินิกแพทย์ K รับปรึกษาปัญหาการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์”ผมอ่านลายน้ำบนหัวกระดาษ มีทั้งเ

วันต่อมา...คลื่นโผล่มาหาน้ำอิงที่คณะบัญชีแต่ไม่เจอ ทำให้เขาต้องตามมาถึงที่ห้องก๊อกๆ“พี่แทน!”ประตูเปิดพรวดออกมาพร้อมกับเสียงเรียกชื่ออย่างดีใจ ทว่ารอยยิ้มบนหน้าน้ำอิงก็ดับวูบลงทันทีเมื่อสบสายตากับคนตรงหน้า“คลื่น....”คำข่มขู่ของเหมยดังก้องอยู่ในหัว ‘ถ้าเธอให้ความช่วยเหลือคลื่นฉันจะบอกพ่อแม่เธอ...’น้ำอิงปิดประตูใส่หน้าเขาทันทีแต่คลื่นรู้ทันกระชากลูกบิดไม่ให้เธอปิดประตูได้“เฮ้เดี๋ยวสิ!”“นายมาทำอะไร กลับไปนะ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”“เฮ้! ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”“ฉันไม่มี กลับไปเลยนะ”คลื่นแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาในห้อง“น้ำอิง” คลื่นมองสภาพทรุดโทรมของอีกฝ่ายด้วยสายตาประเมิน “นี่เธอ...ทำแท้งมาจริงเหรอ”“นาย!!”“รู้ใช่มั้ยว่าฉันมาทำไม”น้ำอิงถอยกลับเข้ามาในห้อง ส่ายหน้าไหว สิ่งที่กลัวที่สุดคือพ่อแม่...ถ้าทั้งคู่รู้เธอต้องตายแน่ๆ“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น นายกลับไปซะ”“ฟังนะ มีคนใส่ร้ายฉัน เธอต้องไปยืนยันกับอธิการว่าฉันไม่ใช่หมอที่ทำแท้งให้เธอ”“....!!!”น้ำอิงชะงัก ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมคลื่นถึงอยู่ที่นี่ เธอกัดฟันแน่นอย่างเจ็บแค้น ไม่คิดว่าเหมยจะเล่นแบบนี้ แต่ถึงยังไงน้ำอิงก็ไม่มีทา

“เหมยขอโทษค่ะ พี่ใหญ่จะให้เหมยทำอะไรล่ะ เหมยจะรับผิดชอบเอง ให้เหมยไปทำงานใช้หนี้แทนพวกนั้นก็ได้” หมิงส่ายหน้า มองท่าทางสำนึกผิดของน้องสาวอย่างอ่อนอกอ่อนใจ จะดุก็น้อง จะลงโทษก็น้อง นี่ถ้าเป็นคนอื่นเขาจัดการขั้นเด็ดขาดไปแล้ว เพื่อนเหมยที่ไปเที่ยวในร้านไม่ใช่แค่เรื่องเงินเท่านั้นที่มีปัญหาแต่มันกระทบไปถึงแขกคนอื่นๆ ที่มาใช้บริการด้วย ทำให้ผับของหมิงหมดความน่าเชื่อถือในสายตาของลูกค้าหลายคน “จริงสิ คืนนี้มีงานเลี้ยงเปิดตัวน้ำหอมกลิ่นใหม่ของมิราเคิล ถ้าเหมยอยากให้พี่ยกโทษเหมยต้องไปงานนี้แล้วชวนคู่ค้าของมิราเคิลมาต่อที่ร้าน” “มิราเคิล!” เหมยชักสีหน้าไม่พอใจ “ทำไมเหมยต้องไปด้วย พี่ใหญ่ทำเองไม่ได้เหรอ” “เป็นแกดีแล้ว เดี๋ยวพี่บอกอ๋องมารับ” “ไม่นะ เหมยให้เลโอไปส่งก็ได้” “ทำไมต้องให้คนอื่นไปส่งที่งานเลี้ยงบริษัทคู่หมั้น” “พี่ก็รู้ว่าเหมยไม่ชอบไอ้แว่นนั่น” “ไม่ชอบก็ต้องทำ นี่คือสิ่งที่แกต้องรับผิดชอบ อนาคตต้องแต่งงานกับเด็กนั่นรีบๆ ทำตัวให้ชินได้แล้ว” “เหอะ ฆ่าเหมยเถอะถ้าจะพูดแบบ

คลื่นปล่อยร่างบางเป็นอิสระแล้วคว้าข้อมือมาจับแทน เหมยกำลังไปอธิบายให้ทุกคนเข้าใจหันกลับมามองคลื่นทันทีแต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไรด้วยซ้ำ กระตุกข้อมือเล็กๆ นั่นออกจากงานเลี้ยงทันที“คลื่น! นี่....เดี๋ยวสิ หยุดก่อน....นายจะทำอะไร คลื่น! โอ๊ย!”พลั่ก! คลื่นเหวี่ยงร่างบางเข้ามาในรถ“อึก! เจ็บนะ”แรงกระแทกทำเอาจุกจนไม่อยากขยับตัว หันขวับไปจ้องเขาอย่างอยากจะกินเลือดกินเนื้อ“ถ้าเธอขัดขืนฉันแฉ!”เหมยชะงักกึก มองสบสายตาข่มขู่ของอีกฝ่ายนิ่ง ลมหายใจร้อนระอุ หันหลังให้คลื่นปีนข้ามไปประตูอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว“เฮ้ย!”คลื่นไม่คิดว่าเหมยจะทำแบบนั้น มุดตามเข้าไปกระตุกข้อเท้าเหมย กลับมาที่เดิม แล้วกดร่างบางเอาไว้แน่นจนแทบกระดิกไม่ได้“โอ๊ย! มันเจ็บ...ปล่อยฉันนะ”“เธอมันฤทธิ์เยอะจริงๆ”“ทำอะไรน่ะอย่านะ”คลื่นมัดข้อมือเหมยแน่นด้วยเนกไทที่ดึงจากคอเสื้อ เหมยดิ้นพล่าน ตะโกนด่าคนหยาบช้าอย่างเขาไม่ยั้งก่อนจะโดนปิดปากด้วยริมฝีปากดุดันเสียงด่าทอถูกกลืนหายลงในลำคอ เรียวปากที่โดนบดขยี้เจ็บหนึบไปหมด เหมยพยายามต่อต้านดิ้นรนจากการคุกคามแสนป่าเถื่อนแต่ก็ไม่เป็นผล เป็นเธอที่แน่นิ่งไปเองด้วยความอ่อนแรง“สารเลว!”เ

คลื่นมองร่างที่นอนแน่นิ่งใต้ร่างของเขาด้วยสายตาเรียบสนิท ความเคียดแค้นที่มีต่อหญิงสาวท่วมท้นไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งคิดว่าเธอเป็นสาเหตุให้เขาต้องพักการเรียนยิ่งกระตุ้นให้เขาโหดร้ายกับเธอมากขึ้น“สลบไปแล้วเหรอ เหอะ!”ร่างสูงสบถ ทั่วทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ความเป็นชายยังดุนดันอยู่ในช่องทางรักที่คับแคบ ต่อให้เธอไม่หลงเหลือสติแต่ร่างกายที่เข้ากันได้ดีก็ยังคงตอดรัดท่อนเอ็นเขารัวๆ จนยากที่จะอดใจไหวพอไร้สิ้นเสียงโอดครวญของร่างบาง ภายในห้องเงียบสงัด เส้นอารมณ์ของคลื่นก็พลอยเรียบนิ่งตามไปด้วยใบหน้าหล่อเหลานิ่งขรึม ต่อให้ความปรารถนายังคุกรุ่นแต่ก็ถอนตัวออกจากร่างบางอย่างไม่ลังเล ลุกออกมาอาบน้ำเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านลงสักพัก... ร่างสูงก็เดินออกจากห้องน้ำ ผ้าขนหนูพันเอวเอาไว้หลวมๆ ตามเนื้อตัวมีรอยขีดข่วนหลายแผล ทำเอาแสบคันไม่น้อยเหมือนกัน เขากวาดตามองสภาพเละเทะบนเตียงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่มีแม้แต่ร่องรอยรู้สึกผิดในแววตาคู่คมรุ่งเช้ามาเยือนอย่างไม่รู้ตัว ตัวเลขบนจอมือถือบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า ชายหนุ่มดูสายที่ไม่ได้รับอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนหยิบกุญแจรถขับออกไปข้างนอกร้านสะดวกซื้อ“นี่กูท