All Chapters of พายุแค้นซ่อนรัก: Chapter 51 - Chapter 60

หมอนั่นจับขาฉันที่ขวางทางออกแต่มือเขาดันไปโดนแผลที่เพิ่งโดนแก้วบาดเมื่อกี้เข้า เจ็บแปลบเลยแหละ“ทายาหรือยัง”ฉันส่ายหน้าเคืองๆ มันไม่ใช่แผลใหญ่อะไร อีกอย่างตอนนี้เลือดก็หยุดไหลแล้วด้วย ที่สำคัญใครจะไปรู้ว่าเขาเก็บยาไว้ไหนจริงสิ นี่ฉันลืมโอกาสสำคัญแบบนี้ไปได้ยังไง ฉันเตรียมลุกจากอ่างทันทีที่นึกขึ้นมาได้ แต่คลื่นกดหน้าท้องฉันเอาไว้กับที่อย่างรู้ทัน“จะไปไหน”“ฉันอาบเสร็จแล้วจะไปแต่งตัว”“รอก่อน”“เอ๊ะ? อ๊ะ.... คลื่นหยุด! มือนายอย่าจับนะอื้อไอ้บ้าหยุดอ๊ะ!”ฉันสะดุ้งเฮือกๆ อยู่ในอ่างเมื่อฝ่ามือหนาลากผ่านหน้าท้องลงไปใต้หว่างขาแล้วกดนิ้วกลางเข้าไปในโพรงสวาทอย่างไม่บอกกล่าวกันก่อนสักคำขาข้างที่ก่ายอยู่บนขอบอ่างหงิกเกร็ง มือผวาคว้าแขนล่ำๆ เอาไว้แน่น ตะโกนด่าไม่หยุด“คลื่น...นี่ทำอะไรของนาย หยุดได้แล้วอื้อ”“ฉันจะพาเธอไปเปิดตัวในฐานะเมีย ก็ต้องทำอะไรหวานๆ กันก่อนสิจะได้เนียน”“อื้อ!~ ย๊า... ไม่เห็นเกี่ยว” ฉันกัดริมฝีปากแน่นกลั้นความเสียวที่แล่นริ้วไปทั่วทั้งร่าง นิ้วที่ขยับเข้าออกเชื่องช้าเป็นไปอย่างนุ่มนวลไม่รุนแรงสักนิดแต่มันกลับทรมานใจฉันอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างกายรู้สึกปั่นป่วนไปหมด ผิวขาวเ

“คลื่น!?”ผู้หญิงหน้าตาดี สวมของแบรนด์เนมทั้งชุดหันมาเรียกคลื่นเป็นคนแรก เหมือนเธอชะเง้อคอมองมาที่ประตูตลอดเวลาอย่างกับว่ากำลังรอคอยการมาของเขาอยู่ ...คงเป็นคู่หมั้นที่คลื่นไม่อยากแต่งงานด้วย“แล้วทำไมพายัยนี่มาด้วย”ยัยนั่นวิ่งมาเกาะแขนคลื่นก่อนเลื่อนสายตามาจ้องจับผิดฉัน พวกผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟาก็มองมาเช่นกัน คลื่นแกะมือยัยแบรนด์เนมออก คว้าเอวฉันเดินไปที่โต๊ะทุกคนมองคลื่นตาแข็งโดยเฉพาะลุงกับป้าที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ“นี่มันอะไรกันคลื่น?” คนที่ถามน่าจะเป็นแม่ของคลื่น“นั่นน่ะสิ นายพาคนอื่นมาที่นี่ทำไม” ยัยแบรนด์เนมเดินตามมาติดๆ จ้องหน้าฉันด้วยสายตาหาเรื่อง“ผมมีเรื่องจะบอกให้ทุกคนรู้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักของผม ช่วงที่ปีใหม่อยู่เมืองนอก ผมคบกับเธออยู่” คลื่นกระชับเอวฉันแน่นขึ้น จนร่างของเราทั้งคู่แนบติดกัน พูดเฉยๆ ไม่ได้หรือไงทำไมต้องออกท่าออกทางด้วย“เดี๋ยวนะ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นายคิดจะเทลูกสาวฉันเหรอ” ป้าที่นั่งอีกฝั่งลุกพรวดขึ้นจากโซฟา อ่า...นั่นคงจะเป็นแม่ยัยแบรนด์เนม หน้าตาและสไตล์การแต่งตัวถอดแบบเดียวกันเป๊ะ!“ผมกับปีใหม่ห่างกันไปแล้วสองปี เราแทบไม่ได้ติดต่อกันเลยและคว

คลื่นทำอย่างที่พูดจริงๆเขาขับรถพาฉันกลับมาที่บ้าน แบบหน้าด้านมากๆ ไม่รู้โชคดีหรือร้ายป๊ากับม้าไม่อยู่ไปคุมบริษัทที่สิงคโปร์ตั้งแต่คืนก่อนที่ฉันจะหายตัวไปจนตอนนี้ยังไม่มีกำหนดกลับ พี่น้องคนอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจไยดีอะไรฉันมาก ปกติเราก็แทบไม่ได้เจอหน้ากันอยู่แล้ว บางคนยังคิดว่าฉันอยู่หอด้วยซ้ำ จะมีก็แต่พี่ใหญ่นั่นแหละที่กังวลเรื่องฉันและตอนนี้พี่ใหญ่ก็ไม่อยู่ ท่าทางจะค้างคอนโดเหมือนเคยคนที่เป็นเดือดเป็นร้อนจริงๆ ก็คงเป็นเลโอ ทันทีที่เห็นหน้าฉันกับคลื่นเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ วิ่งเข้าใส่คลื่นเต็มแรง จนล้มลงไปปลุกปล้ำกันที่พื้นด้วยกันทั้งคู่ ผลที่ได้คือ ปากแตกคนละแผลเฮ้อ!!!ฉันไล่เลโอกลับไปที่เรือนคนใช้ หมอนั่นก็ไม่ยอมหรอกแต่แม่บ้านช่วยลากตัวกลับไปให้ เหลือแค่ฉันกับคลื่นที่ห้องนั่งเล่น“ไอ้บ้านั่นมือหนักชิป โอ๊ย! เบาๆ”ฉันจิ้มก้อนสำลีลงบนแผลที่มุมปากคลื่นอย่างหมั่นไส้“เป็นหมอไม่ใช่เหรอ ทำเองสิ”“ยัยหมวย คนของเธอเป็นคนทำฉันก่อน เธอก็ต้องรับผิดชอบ”“แผลมดกัดแค่นี้ไม่ตายหรอก อย่าทำสำออย กลับไปได้แล้ว ฉันจะได้พักผ่อน”“ได้ แต่เธอต้องกลับกับฉันด้วย”“เฮ้ย นี่ เดี๋ยวสิ ทำไมฉันต้องไป”คลื่นรั้งข้

ยัยนั่นคว้ามีดปลายแหลมที่ชั้นออกมาก่อนจะผลักฉันใส่ผนังเต็มแรงพลั่ก!แรงกระแทกรุนแรงจนฉันแน่นิ่ง หันกลับมาอีกที มีดเล่มนั้นก็ชี้หน้าฉันแล้ว“เธอจะทำอะไร... อย่านะ”“ฉันก็จะพิสูจน์ไงล่ะว่าใบหน้าหนาๆ ของเธอจะทนคมมีดได้หรือเปล่า”“หยุดนะ โรคจิตหรือไง กรี๊ดดดดด”ฉันกรีดร้องด้วยความหวาดหวั่น พลิกตัวหลบออกมาตอนที่ยัยนั่นพุ่งเข้าหา ฉันหลบได้อย่างหวุดหวิด คลานหนีไปตามพื้นอย่างทุลักทุเล ก่อนจะได้สติ รีบลุกขึ้นคว้าขวดซอสมะเขือเทศบนโต๊ะทำครัวเขวี้ยงใส่ปีใหม่ทันทีปึก!แม่นซะด้วยขวดซอสกระแทกเข้าที่ศีรษะปีใหม่เต็มๆ จนยัยนั่นล้มหงายลงบนพื้น จะรอให้มันมาเชือดทำไมก็วิ่งสิ!ฉันวิ่งเท้ากะเผลกๆ ออกจากประตูห้องอย่างไม่คิดชีวิต เสียงปีใหม่ดังไล่หลังมาแต่พอพ้นประตูคอนโดออกมาได้ก็เงียบหายไป แต่ฉันไม่มีเวลามามองข้างหลัง ออกจากห้องคลื่นได้ก็ตรงมาที่ลิฟต์ทันที หัวใจยังสั่นไม่หยุดบ้าเอ๊ย! นี่มันอาชญากรรมชัดๆติ้ง....เสียงลิฟต์ลงมาถึงข้างล่างโดยสวัสดิภาพ ฉันรู้สึกได้ถึงอิสรภาพเป็นครั้งแรก นี่มันฟ้าหลังฝนชั้นๆ มองภาพเคลื่อนไหวสุดสายตาด้วยหัวใจที่พองโต ถึงสั่นเพราะยังไม่หายตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ว่าความจริง

ฉันก้มหน้าอมความทุกข์ใจเอาไว้อย่างไม่รู้จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดยังไง คะนิ้งเห็นแบบนั้นก็รีบเรียกเข้าบ้านอย่างไม่ถามอะไรอีก ฉันเชื่อว่าเธอยังรู้สึกผิดตลอดเวลาที่เป็นสาเหตุทำให้ฉันถูกถ่ายคลิป แต่ฉันไม่เคยคิดโทษเธอเลย“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ พ่อกับอาโยพาเพนนีไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล”“บ้านนี่อยู่กันกี่คน”เลโอมองสำรวจบ้านโดยไม่สนว่าคะนิ้งพูดอะไรอยู่“ก็มีฉัน พ่อ อาโย และน้องสาวอีกคน”“คุณหนูผมว่ากลับไปอยู่บ้านเถอะ อย่ารบกวนคะนิ้งเลย”“ตกลงว่ามีเรื่องใช่มั้ยเหมย? ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกเลยนะไม่ต้องเกรงใจ” คะนิ้งได้ยินเลโอพูดแบบนั้นก็แสดงสีหน้าร้อนใจออกมา“อืม ที่มานี่ก็เพราะมีเรื่องจะรบกวนนั่นแหละ”“อะไรเหรอ”“ขอฉัน...หลบอยู่ที่นี่สักพักได้หรือเปล่า”“ก็ได้นะ ห้องนิ้งกว้างนอนได้หลายคน ว่าแต่หลบอะไร หรือว่าคลื่น?”คะนิ้งเดาไปตามสัญชาตญาณ ฉันสะดุ้งไหว ทำไมแค่ได้ยินชื่อของเขาหัวใจฉันต้องสั่นแบบนี้“นี่คลื่นยังไม่เลิกยุ่งกับเหมยอีกเหรอ”“เรื่องมัน...ยาวน่ะ เลโอนายกลับไปก่อน ฉันจะอยู่ที่นี่”“แต่ว่า”“บอกให้กลับไป” ฉันไล่เลโอ เพราะไม่อยากพูดอะไรต่อหน้าเขา พูดไปเลโอที่เป็นผู้ชายก็คงไม่เข้าใจความเจ็บปวด