All Chapters of พายุแค้นซ่อนรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ผลัวะ!หมัดหนักๆ ของคริสซัดเข้าที่ใบหน้าดื้อรั้นของน้องชายเต็มแรง คลื่นเซไปหลายก้าว ปวดหนึบเหมือนกระดูกกรามร้าว“พี่คริส! คลื่น... นี่มีเรื่องอะไรกันคะ”ปีใหม่โผล่มาทันเห็นสองพี่น้องอัดกันพอดี ถลาเข้ามาห้ามปรามด้วยสีหน้าเป็นกังวล“ตายแล้ว! คลื่นเลือด....”“ยุ่ง!”คลื่นเบือนหน้าหลบนิ้วของปีใหม่ เขาตวัดสายตายะเยือกไปทางพี่ชายก่อนหมุนตัวเดินออกมาอย่างหัวเสีย“นี่มันเรื่องอะไรกันคะพี่คริส”“.....”ปีใหม่หันไปยิงคำถามกับคริสแต่เขาไม่ตอบ เธอจึงรีบสาวเท้าตามคู่หมั้นไป“คลื่นรอด้วย!”คลื่นก้าวเท้ายาวๆ มาที่รถ ไม่สนใจเสียงเรียกด้านหลัง ยังเดินไม่ถึงรถที่จอดทิ้งไว้ข้างทาง รถคันหนึ่งก็วิ่งปาดหน้าเบรกในระยะประชิดคลื่นหยุดกึก มองรถตรงหน้าแล้วหรี่นัยน์ตายะเยือกลงเล็กน้อย“ต้าอ๋อง....”“น้องเหมยอยู่ไหน!”“พูดถึงใคร” “อย่ามาทำไขสือ ใครๆ ก็เห็นว่ามึงลากน้องเหมยออกไป”“ยัยหมวยนั่นน่ะเหรอ เหอะ ใช่กูจูงมือยัยนั่นออกจากงานเลี้ยง แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีก”“โกหก! ตั้งแต่ตอนนั้นก็ไม่มีใครติดต่อน้องเหมยได้ มึงคือคนสุดท้ายที่อยู่กับเธอ”“งั้นก็แย่หน่อยนะ ไปแจ้งความเลยสิ ถ้ายัยนั่นหายตัวไปจริงๆ ตำรว

ฉันนิ่งเงียบ พอพูดถึงความแค้นข้อนั้นสายตาที่ฉันมองคลื่นก็เย็นเฉียบขึ้นมาทันที“แต่ถ้าไม่ก็อยู่เป็นของเล่นที่นี่”“อึก! ไม่นะคลื่นกรี๊ด!”คลื่นถลาเข้ามาคร่อมฉันในอ่าง ซุกหน้าลงไซ้ซอกคอฉันทันที ลมหายใจร้อนระอุของเขาปะทะกับผิวอ่อนที่คออย่างดุดัน ฉันดิ้นฮึดฮัด ทั้งทุบทั้งข่วนดันแผ่นอกแน่นๆ ของเขาออกไป แต่แรงมัน....“อ๊ะ เจ็บ...อย่ากัดคลื่นอื้อ”ฉันสะดุ้งโหยงเพราะแรงขบกัด ไม่อยากนึกเลยว่าที่คอจะมีรอยแดงเยอะขนาดไหน“ฮึก...ปล่อย! ฮือๆ อย่าทำฉันเลยคลื่นฉันไม่ไหวแล้ว”“งั้นก็ไปบอกความจริงกับมหาลัย”“ฮือ....”“ว่าไง”“อึก.... ฉัน.... ฉันยอม ยอมแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”“แน่ใจเหรอ” คลื่นผละจากเต้าเต่งตึงเงยหน้าขึ้นมองสบตาฉัน“อะอือ ฉันสัญญา กลับกรุงเทพเมื่อไหร่ฉันจะบอกความจริงทุกคน ฉัน...ฉันขอโทษอึก!”“โกหก!”คลื่นบีบแก้มฉันแน่นโพล่งสวนออกมาทันควัน เขาดูออก.... ฉันส่ายหน้า หัวใจเต้นเป็นจังหวะหวาดหวั่น ละล่ำละลักตอบเสียงหลง“ไม่...ฉันพูดจริงๆ ฉันสัญญาคลื่น อย่าทำฉันเลยนะ ขอร้อง...ฮึก นายไม่สงสารฉันเหรอ”“ไม่เลยสักนิด ผู้หญิงอย่างเธอฆ่าให้ตายก็คงเปลืองแรงทำลายศพเปล่าๆ สู้เก็บไว้เอาเล่นๆ เสร็จแล้วก็

“ไม่นะ! หยุดกรี๊ดดดดดด”ฉันดิ้นพล่าน กรีดร้องโหยหวนใจจะขาดรอนเมื่อร่างสูงโน้มหน้าลงมาขบกัดที่ซอกคอ ฉันต่อต้านสุดกำลัง รู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น“ฮือๆ ไม่เอา ปล่อยฉันนะ สารเลวคลื่น อ๊ะอื้อเจ็บ...ฮือๆ”ฉันน้ำตาไหลพรากไม่อยากตกเป็นของเขาอีกแล้ว ฉันเจ็บปวด ฉันทรมาน และขมขื่นจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อคลื่นถลกเสื้อฉันขึ้น สองเต้าเต่งตึงโผล่ออกมายั่วยวนสายตาคมปลาบทันที เขาไม่รอช้าครอบครองมันด้วยริมฝีปากร้อนระอุและอุ้งมือแสนร้ายกาจฝ่ามือหนาอีกข้างเลื่อนลงมากระชากกางเกงฉันลงไป ผิวหนังส่วนที่สัมผัสกับอากาศเย็นวาบ คลานหนีสัมผัสที่รุกรานของคนสารเลวแต่ก็ถูกดึงกลับไปในเวลาไม่ถึงอึดใจ“คิดเหรอว่าจะหนีพ้น”“อึก.... ไม่นะ อย่าทำฉันปล่อย!”“กลัวเป็นด้วยเหรอ แน่จริงก็เก่งให้ตลอดสิวะ”“ฮึก! นายมันไม่ใช่คน ฮือๆ ฉันจะฆ่านาย อ๊ะ.... อื้อแสบเดี๋ยว...”คลื่นยึดโคนขาฉันเอาไว้ ฝังท่อนเนื้ออุ่นๆ เข้ามาในร่างกายที่ระบม“อึก อา....แน่ใจเหรอว่าอยากจะฆ่าฉันจริงๆ เธอตอดรัดฉันตั้งขนาดนี้”รอยยิ้มยียวนที่ไม่มีแม้แต่แววสำนึก ฉันปวดร้าวอย่างบอกไม่ถูก ฉันเกลียดเขา เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายจริงๆฉัน

“โธ่เว้ย!”โครม!เสียงดังโครมครามทำฉันผวาตื่น ร่างสูงยืนกระฟัดกระเฟียดเอามือทุบขอบหน้าต่างเหมือนกำลังโมโหขั้นรุนแรง ใกล้ๆ เท้ามีเก้าอี้ล้มหงายท้องอยู่ไม่รู้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกในมือหมอนั่นกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นเหมือนเพิ่งคุยกับใครสักคน ฉันหลุบตาลงทันทีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาหันขวับมามองฉันไม่สนใจสายตาของคลื่น ก้าวลงจากเตียงเข้าห้องน้ำอย่างระมัดระวัง อ๊ะ! โซ่ที่เท้าหายไปแล้ว... คลื่นถอดเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันหันกลับไปมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในอกไม่รู้ผ่านไปกี่คืนกี่วันที่ฉันถูกขังอยู่ที่นี่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสกลับไปสู่โลกภายนอกอีกหรือเปล่า หมอนั่นตั้งใจจะขังฉันถึงเมื่อไหร่“ขออาบน้ำได้มั้ย” ฉันออกจากห้องน้ำ ทำใจอยู่นานกว่าจะเอ่ยออกมาได้คลื่นกำลังนั่งกุมหน้าผากอยู่บนเตียงเงยหน้าขวับ ฉันไม่รู้ว่าเขาเครียดอะไรนักหนาทั้งๆ ที่ตอนนี้คนที่เครียดควรเป็นฉันมากกว่า“อยากอาบก็อาบ ฉันมัดขาเธอไว้หรือไง”ฟังพูดเข้า! ฉันไม่อยากใส่ใจน้ำเสียงกระแทกกระทั้นนั่น“แล้วเสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัว...”“เรื่องเยอะจริงๆ” หมอนั่นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วโยนใส่หน้าฉันฉันเม้มริมฝีปากแน่น ก้มลงเก็

: คลื่น :การเดินทางกลับกรุงเทพช้ากว่าที่ตั้งใจเอาไว้หลายชั่วโมงเพราะผมพายัยตัวแสบขึ้นรถมาด้วย เลยต้องเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อยก่อนออกมา เหมยสวมเสื้อผ้าชุดเก่าผมกะว่าแวะนอนคอนโดคืนนี้แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยพาไปที่บ้านไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เอายัยนี่มาด้วยบทจะง่ายก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก เห็นอยู่หอคนเดียวได้แถมยังใจเด็ดขนาดนั้นคิดไม่ถึงว่าจะกลัวผี ถ้ารู้ตั้งแต่แรกผมใช้มุกนี้ไปนานละ ไม่เสียเวลาปลุกปล้ำให้เปลืองแรงหรอก แต่ก็ถือว่าเป็นกำไรแล้วกัน หึ!เงื่อนไขที่ผมพายัยนี่กลับมามีอยู่สองข้อ หนึ่งเธอต้องหลอกครอบครัวผมว่าเรารักกันผมจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับปีใหม่ และสองต้องบอกความจริงกับมหาลัยอันนี้สำคัญสุดผมโดนกดดันจากที่บ้านเรื่องแต่งงาน ผู้ใหญ่อยากให้รีบแต่งแล้วย้ายไปเรียนต่อแพทย์ที่เมืองนอกให้เร็วที่สุด ที่ผมหงุดหงิดทั้งวันก็เพราะเรื่องนี้ล่ะ โทรศัพท์ที่ดังก็เป็นสายจากที่บ้านทั้งนั้นถ้าผมแต่งงานความแค้นของผมกับริกกี้ก็จะจบทันที ผมคงไม่มีโอกาสได้เอาคืนมันอีกแล้วถ้าต้องย้ายไปต่างประเทศผมอยากเอาคืนให้จบๆ ไม่อยากติดค้างเป็นปมในใจแบบนี้ด้วยสถานการณ์ที่กล่าวมาผมจำเป็นต้องพาเหมยไปที่บ้