ฉันบอกพนักงานอย่างไม่ใส่ใจระหว่างนั้นก็ก้มดูนาฬิกาไปด้วย พนักงานเดินกลับไปหาเพื่อนอีกคนที่เคาน์เตอร์ทันที“นี่แก แบบนี้ก็ได้เหรอ เอาไปใส่สามวันแล้วมาคืนน่ะ ดูสิ ฉันตามไอจีนางอยู่นะ เห็นว่าเป็นเซเลป ถ่ายรูปนาฬิการ้านเราด้วยบอกว่าเพิ่งถอยมาใหม่ ชิ ที่แท้ก็อวดรวย”“เขาอาจจะเบื่ออย่างที่บอกจริงๆ ก็ได้”“เบื่อ? ก็เก็บเป็นสมบัติหรือให้ใครไปก็ได้หนิ ถ้ารวยจริง”“นี่ อย่าไปยุ่งกับเขาเลยน่า เงินเป็นแสนๆ เก็บไว้ก็เสียของอยู่ดี เอาสินค้ามาคืนถึงจะได้เงินไม่เต็มจำนวนแต่ก็ดีกว่าโยนทิ้งใช่มั้ยล่ะ?”พนักงานในร้านคุยกันอย่างออกรส ฉันเหลือบตามองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่อยากใส่ใจอะไรมาก คงมีลูกค้าสักคนเอาของมาคืนนั่นแหละจนเจอเรือนที่ถูกใจ หลังได้นาฬิกาสมใจแล้วฉันตรงไปหาคะนิ้งที่โรงหนังตามที่นัดกันเอาไว้ ยังไม่ถึงโรงหนัง จู่ๆ ก็เห็นร่างบางๆ ของคะนิ้งเดินสวนออกมา“เหมย....”“นิ้ง? นี่จะไปไหน” ฉันมองสีหน้าตื่นๆ ของคะนิ้งกับโรงหนังด้านหลังของเธอสลับกันอย่างงุนงง“ขอโทษนะ แต่เอาไว้ดูวันอื่นได้มั้ย”“อ่าวทำไมเหรอ หรือว่าไม่สบาย?”คะนิ้งส่ายหน้า ท่าทางซึมๆ มีอะไรหรือเปล่านะ หรือว่าไม่สบาย.... ก็ไม่นะ ดูท่าทางแข็งแ
Terakhir Diperbarui : 2025-08-04
Masuk
