Semua Bab พิศวาสหวนคืน: Bab 21 - Bab 30

ธีธัสเดินไปหยุดตรงหน้าคนทั้งสอง ซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวเล็กยังอยากจะเล่นต่อ แต่ดาริณไม่ยอม สีหน้าเธอทั้งตกใจและหวาดหวั่นที่เห็นเขาเมื่อครู่ก็เจอกันแล้ว จะตกใจทำไมอีก“คุณลุงวันนั้นเอง สวัสดีคับ”เด็กชายร่างป้อมยกมือไหว้ พร้อมส่งยิ้มจนตาหยี ไม่คิดว่าจะจำเขาได้ ถ้าหากเจ้าตัวไม่ใช่ลูกชายของดาริณ เขาคงยินดี ทว่าตอนนี้เขารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของดาริณกับผู้ชายคนอื่น ความรู้สึกนั้นจึงต่างออกไป มีความไม่ชอบเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน“ฉันแก่กว่าพ่อเธอหรือไง ถึงมาเรียกลุง!” นอกจากไม่ตอบรับคำทักทาย เขายังตอบด้วยน้ำเสียงดุๆ จนเด็กชายหน้าเสียไปทันที มองเขาอย่างหวาดๆ และขยับไปซุกหน้ากับแขนของแม่“คุณธี!” ดาริณรู้สึกโกรธ และเสียใจมากที่ธีธัสพูดกับลูกชายแบบนั้น“ทำไม หรือพ่อของลูกเธออายุน้อยกว่าฉันจริงๆ แต่พ่อเด็กนี่คงหล่อนะ ลูกเธอหน้าตาใช้ได้ โตขึ้นคงตกสาวๆ ได้เยอะ แนะนำนะเจ้าหนู หาสาวๆ ที่รวยๆ เท่านั้น มันจะทำให้นายสบาย!” เขาพูด แล้วตีแก้มป่องของเด็กชายเบาๆดาริณปัดมือเขาออกจากใบหน้าลูกชาย พร้อมกรีดเสียงขึ้นอย่างเหลืออด โดยลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตามลำพัง ยังมีเด็กๆ และผู้ปกครองที่อยู่ในบริเวณนั้น หันมา

ตายห่าแล้วกู...เผลอด่าลูกตัวเอง แถมผลักให้อีก![เหมือนมากเลยใช่ไหมล่ะ ฉันคิดว่าป๊าต้องชอบน้องดรีมแน่ๆ คงไม่รังเกียจที่จะรับคุณดาเป็นลูกสะใภ้ และรับน้องดรีมเป็นหลาน ถ้าคุณดาโอเคกับฉันนะ ฉันจะรับน้องดรีมเป็นลูกบุญธรรม]ฟังพี่ชายพล่ามยาว ด้วยการหายใจแรงๆ แล้วโพล่งออกไป“อย่ามาเพ้อเจ้อ เด็กคนนั้น...คือลูกของผม!”[ฮ่าๆ ในที่สุดแกก็ยอมรับเสียที ไอ้ปากแข็ง ปล่อยฉันพล่ามอยู่ตั้งนาน]“พี่รู้...”[ก็ไม่ได้รู้ชัวร์หรอก แค่สงสัย ตอนฉันเห็นหน้าน้องดรีม แบบอึ้งเลย เหมือนป๊าตอนเด็ก แต่จะไปคิดว่าป๊าทิ้งไข่ไว้ก่อนตาย มันก็ไม่ได้ไง ฉันก็เลยสงสัยแก พอค้นประวัติใบสมัครงานของคุณดา ก็รู้ว่าเขาเรียนอยู่ที่มหา’ ลัยเดียวกันกับแก แถมคณะเดียวกัน ฉันก็เลยสงสัยว่าน้องดรีมอาจเป็นไข่ของแกนั่นแหละ ตกลงเกิดอะไร ทำไมคุณดากับน้องดรีมถึง...]“ผมคบกับเขา ตั้งแต่เขาเรียนปีหนึ่ง กระทั่งเรียนจบ จากนั้นเขาก็บอกเลิกไปแต่งงานกับคนอื่น” ธีธัสบอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มันก็แฝงความเศร้าจนปลายสายรับรู้ได้[โอเค เข้าใจแล้ว แกคงยังโกรธสินะ แต่น้องดรีมไม่ได้รู้เรื่องผู้ใหญ่เลยนะ แกจะทำยังไงก็คิดดีๆ แล้วกัน แต่ฉันบอกแกอีกครั้ง ถ้าแกไ

ขอโทษ“ขอโทษนะคะ ไปนาน พอดีคุณธีชวนคุยเรื่องสูตรขนมต่างๆ” ดาริณแก้ตัว เมื่อกลับมาถึงร้านแล้วทุกคนมองเธอแปลกๆ อาจสงสัยที่ธีธัสระบุให้เธอไปส่ง แถมยังไปนานอีกด้วยยอมรับว่ากลัวการถูกนินทาซุบซิบ โดยเฉพาะในเรื่องไม่เป็นความจริงหลังเลิกงานดาริณก็ไปรับลูกตามปกติ แต่หน้าตาเจ้าตัวไม่ค่อยสดชื่นนัก บอกว่าที่สถานรับดูแลเด็กไม่อนุญาตให้เตะบอล ท่าทางเจ้าตัวก็คงเสียดายที่ไม่ได้ไปเล่นที่สนามเด็กเล่นที่รีสอร์ต เพราะที่นั่นสนามใหญ่ มีเครื่องเล่นเยอะ สนามหญ้าสำหรับเตะบอลก็มีวันหยุดหน้าไปรีสอร์ตกับแม่สิลูก แม่คุยกับลุงเขาแล้ว เขาไม่ดุแม่แล้วนะ”“จริงเหรอคับ”“จริง”แต่ท่าทางลูกชายก็ยังดูลังเล เธอก็ไม่ได้คะยั้นคะยอ คิดว่าเด็กอาจจะลืมอะไรง่าย แต่เรื่องความรู้สึก โดยเฉพาะด้านลบ มันก็อาจจะยาก ไม่ต่างจากผู้ใหญ่เธอเองเมื่อคิดแบบมีเหตุผล ก็พอเข้าใจความโกรธ ความเกลียดของธีธัสที่มีต่อเธอ กระทั่งเผื่อแผ่มายังลูกชาย ที่เขาคงคิดว่าเป็นลูกของผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วยแต่พอรู้ว่าลูกเขา อีกฝ่ายก็พร้อมจะรับผิดชอบ โดยที่ไม่ได้ถามย้ำด้วยซ้ำว่า น้องดรีมเป็นลูกของเขาจริงๆ หรือเปล่า เหมือนเขาเชื่อตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอบอกนั

ย้ายห้องพักด่วนธีธัสขับรถมาส่งดาริณกับลูกถึงห้องพัก ในเวลาเกือบทุ่มครึ่ง เดินผ่านห้องข้างๆ ที่ดูเหมือนสองหนุ่มจะชวนเพื่อนมาตั้งวงตั้งแต่เย็น จึงค่อนข้างเสียงดังธีธัสมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที กระทั่งเข้ามาในห้อง กวาดตามองทั่วห้อง แม้ห้องหับจะสะอาดสะอ้าน ข้าวของจัดเก็บเรียบร้อย เพราะนิสัยดาริณไม่ชอบอะไรรกๆ เขาเคยโดนเธอบ่นบ่อยๆ สมัยที่อยู่ด้วยกัน เรื่องวางข้าวของไม่เป็นที่เป็นทางแต่ห้องพักนี้มันเล็กเกินไป แถมไม่มีแอร์ นั่นไม่เท่าไหร่ แต่หอพักไม่มีระบบความปลอดภัย แถมเพื่อนข้างห้องยังเป็นหนุ่มฉกรรจ์ มาตั้งวงกินเหล้าแบบนี้ ทั้งเสียงดัง และอาจไม่ปลอดภัยสำหรับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างดาริณ“น้องดรีมไปอาบน้ำเลยลูก” ดาริณบอกลูกชาย เพราะเดาจากสีหน้าธีธัสแล้ว เขาเหมือนมีเรื่องจะคุยกับเธอต่อพอลูกชายผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ ธีธัสก็เอ่ยขึ้นทันที“ย้ายไปบ้านฉันคืนนี้เลย”“จะบ้าเหรอ นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ”“ถ้าไม่ไป ฉันจะค้างที่นี่”“จะบ้าเหรอ!”“ฉันพูดจริงๆ นะ ที่นี่ไม่เหมาะกับลูกกับเธอ มันไม่ปลอดภัย ถ้าเธอฉลาดพอ ก็พอรู้นะ อย่าให้ฉันสาธยายมากกว่านี้”ดาริณรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เพราะเธอเลือกอยู่ที่

“กระเป๋าเสื้อผ้า เด็กรับใช้คงเก็บในห้องแต่งตัวแล้ว” ธีธัสบอก พร้อมชี้มือไปยังห้องแต่งตัว ดาริณจึงเดินเข้าไป เห็นเด็กรับใช้สองคนกำลังจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ เธอจึงรีบบอก“อ๋อ เดี๋ยวพี่เก็บเองค่ะ”“ค่ะ” สองสาวรับใช้คู่พี่น้องก็เลยเดินออกจากห้องไปดาริณจึงจัดเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของเธอกับลูกจนเรียบร้อย ส่วนของใช้สำหรับอาบน้ำก็เดินไปเก็บไว้ในห้องน้ำ ตะลึงกับห้องน้ำที่ทั้งกว้าง มีอ่างจากุชชี่ และยังมีโซนอาบน้ำใต้เรนชาวเวอร์มัวแต่สำรวจเพลิน ก็นึกขึ้นได้ว่าทิ้งลูกไว้กับเจ้าของบ้าน จึงรีบเดินไปดู ก็เห็นสองพ่อลูกนอนบนเตียงกว้างขนาดคิงไซซ์ โดยเจ้าตัวเล็กนั้นมีผ้านวมสีขาวเข้าชุดกับเครื่องนอนคลุมร่าง เพราะอากาศในห้องค่อนข้างเย็นจากเครื่องปรับอากาศ และไม่ลืมพร็อบตอนนอน นั่นคือผ้าขนหนูผืนเล็กในมือกับตุ๊กตาหมีธีธัสกำลังอ่านนิทานเล่มโปรดให้ลูกฟัง ซึ่งเขาคงหยิบมาจากกระเป๋าใบย่อม พร้อมพร็อบเครื่องนอนของลูกชาย ที่เธอวางไว้ในมุมนั่งเล่นในเมื่อมีคนพาลูกเข้านอนแล้ว ดาริณจึงไปอาบน้ำบ้าง ใช้เวลาแค่สิบกว่านาทีเธอก็อยู่ในชุดนอนลายเดียวกับลูกชาย จากนั้นก็นั่งจัดเรียงหนังสือนิทานไว้ในบนชั้นเก็บของในมุมนั