All Chapters of พิศวาสหวนคืน: Chapter 11 - Chapter 20

ดาริณรู้สึกแปลกใจเมื่อไปรับลูกชายที่โรงเรียนในเวลาห้าโมงครึ่งเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้ครูพี่เลี้ยงบอกว่าลูกชายของเธอกำลังเตะบอลอยู่กับครูพละที่สนามฟุตบอล ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่เด็กประถมที่เล่นในสนามฟุตบอลดาริณเดินไปถึงสนามฟุตบอลที่สองข้างสนาม มีต้นไม้เรียงราย มีม้านั่งข้างสนาม เธอเห็นลูกชายกำลังเตะบอลส่งไปมากับชายหนุ่มร่างสูง อีกฝ่ายอยู่ในชุดกางเกงวอร์มสีดำ และเสื้อกีฬาสีขาว คงเป็นครูพละที่ครูพี่เลี้ยงบอกลูกชายเธอถึงจะเป็นเด็กที่จ้ำม่ำไปบ้าง แต่เวลาเตะบอลกลับดูคล่องแคล่ว และมีแววจะพัฒนาไปได้อีกชายหนุ่มหันมาเห็นเธอก่อน เขาส่งยิ้มบางให้ แล้วเอ่ยบอกลูกชาย“คุณแม่มาแล้วครับ”เจ้าตัวเล็กหยุดเตะบอลทันที แล้ววิ่งมาหาเธอ เนื้อตัวอาบไปด้วยเหงื่อ แต่ใบหน้ากลับยิ้มร่าเริง“ดรีมเตะบอลกับครูบอมส์คับ”“สวัสดีค่ะ เออ ครูบอมส์นะคะ ขอบคุณมากๆ ที่ให้น้องดรีมเล่นบอลด้วย”ดาริณยกมือไหว้ชายหนุ่ม ที่คิดว่าเขาคงอายุมากกว่าเธอ อีกฝ่ายเดินมาใกล้พร้อมยกมือรับไหว้ และส่งยิ้มให้ ใบหน้าที่ดูธรรมดาจึงดูมีเสน่ห์ และที่สำคัญดูเป็นมิตรมาก รู้สึกเบาใจที่ลูกชายได้เพื่อนเล่นบอลเป็นถึงครูพละของโรงเรียน“พอดีเห็นน้องดรีมเล่น

บิดาอาจอยากทดแทนที่เขาไม่ได้รับสิ่งใดๆ มาตั้งแต่ยังเด็ก และโชคดีมากที่ธีรดนย์ยินดีรับเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว รู้สึกได้ตั้งแต่แรกว่าธีรดนย์ต้องการให้เขามาเป็นน้องชายจริงๆแม้อีกฝ่ายจะปากร้าย พร่ำบ่นสิ่งต่างๆ ให้น่ารำคาญบ้าง ธีธัสก็ไม่เคยโกรธ และพร้อมจะอยู่เคียงข้างพี่ชายคนนี้ไปจนวันตายนั่นแหละเมื่อเด็กรับใช้สองคนยกกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่ไปเก็บไว้ในห้องแต่งตัว จัดเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบ ยกเว้นกระเป๋าเล็กที่เป็นของใช้ส่วนตัว ที่เขาบอกไม่ต้องเปิดเมื่อเด็กรับใช้ทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว เขาไม่ได้สนใจจะสำรวจห้องพักอื่นๆ แต่เดินไปยังระเบียงห้องนอน นั่งมองไปยังสวน บริเวณรอบบ้านกว้างขวาง ต้นไม้ร่มครึ้มราวกับสวนสาธารณะ มันไม่คุ้นเอาเสียเลยเพราะตอนอยู่กรุงเทพฯ กับที่เมืองนอกก็อยู่ในตึกสูง มีแค่สวนหย่อม คนเดินเล่นและวิ่งออกกำลังกายไปมาเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าอยู่ที่นี่ตัวเองจะไม่เหงาตาย หรือไม่ก็เป็นโรคซึมเศร้ากับบรรยากาศเสียก่อน แต่เอาเถอะ นี่เพิ่งวันแรก บางทีอาจมีอะไรบางอย่างรออยู่ข้างหน้า ที่จะทำให้เขารู้สึกว่าที่นี่น่าอยู่จนไม่อยากไปไหนแต่อะไรบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ เขาก็

“พี่เขาคงไม่อยากให้ใครรู้”คำตอบนั้นยิ่งทำให้ธีธัสงุนงง“ทำไมครับ หรือว่าสามีเธอไม่อยากให้เธอสุงสิงกับคนอื่น”“แสดงว่าคุณธีไม่ได้ติดต่อกับพี่ดานานแล้วสินะคะ ถึงไม่รู้ว่าสามีของพี่ดาตายแล้ว”“อะไรนะ!”“สามีของพี่ดาตายแล้วค่ะ ตายตั้งแต่วันแต่งงาน” เพราะเห็นหน้าตื่นตะลึงของชายหนุ่ม ทำให้น้ำรินยิ่งอยากจะดึง ชายหนุ่มไว้ให้นานที่สุด แล้วมันจะมีอะไรที่จะดึงเขาไว้ได้ นอกจากเรื่องราวของดาริณ ที่เขาอยากรู้“ตายตั้งแต่วันแต่งงานเลยเหรอครับ” อะไรไม่รู้ทำให้ธีธัสรู้สึกเหมือนช็อก แต่ลึกๆ ก็ยินดีพร้อมกับความคิดที่ว่าเฮ้อ ไอ้คนที่แย่งแฟนคนอื่นน่ะ ตายๆ ไปเลย!“ค่ะ”“ทำไมถึงตาย”“ถูกวิสามัญ ขณะยิงต่อสู้กับตำรวจค่ะ”“อะไรนะ ยิงต่อสู้กับตำรวจ!” ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งตะลึงหนักกว่าเดิม นี่มันเรื่องจริงหรือเปล่า สีหน้าเขาคงบ่งบอกความคิด หญิงสาวจึงเล่าต่อ“คือผู้ชายที่พี่ดาแต่งงานด้วย พัวพันกับขบวนการค้ายาเสพติดค่ะ งานแต่งตำรวจบุกมาที่บ้าน กำลังจะทำพิธีอยู่แล้ว และเจ้าบ่าวก็พยายามหนี และต่อสู้กับตำรวจ จึงถูกยิงเสียชีวิตค่ะ”พอได้ฟังแบบนั้น อาจเพราะความโกรธ เขาไม่รู้สึกนึกเห็นใจดาริณ สมน้ำหน้าเลยก็ได้ ที่ทิ้งเขา

พนักงานต้อนรับ และแผนกอื่นๆ ก็คงพอรู้อยู่แล้วว่าจะมีผู้บริหารคนใหม่มาดูแลที่นี่ต่อจากธีรดนย์ เมื่อเขาเดินไปยังแผนกต่างๆ พร้อมกับภาษิตและกรวิก ทุกคนก็ยกมือไหว้ เขาก็รับไหว้ ทักทายตามมารยาท แต่ไม่ได้พูดคุยกับใครเป็นพิเศษ เพราะทุกคนก็ยุ่งกับการทำงานภาษิตพาเขาไปดูบ้านพักในรีสอร์ต หลังที่ยังว่าง เผื่อว่าเขาอยากจะปรับปรุงต่อเติมที่พักใหม่ ซึ่งเขาก็คิดว่าทุกอย่างมันดีอยู่แล้ว เพราะธีรดนย์เป็นผู้บริหารโรงแรมชื่อดังในกรุงเทพฯ เขาย่อมดูแลที่นี่อย่างดีที่สุดบ้านพักมีหลายขนาด ทั้งบ้านหลังเล็ก หนึ่งห้องนอน เหมาะสำหรับคู่รัก หรือแขกเพียงสองคน กับบ้านไซซ์กลางสองห้องนอน และบ้านพักหลังใหญ่แบบแฟมมิลี่ ที่มีห้องพักถึงสี่ห้องบ้านแต่ละหลังมีระยะห่างพอสมควรเพื่อความเป็นส่วนตัว มีสวนรอบบ้าน และต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น บางหลังก็อยู่บนเนินสูง ลดหลั่นตามระดับ มีแม่น้ำสายเล็กๆ ลดเลี้ยวไหลผ่าน ทิวเขาก็โอบล้อม สัมผัสธรรมชาติได้อย่างใกล้ชิด ไกลออกไปไม่มาก ยังมองเห็นน้ำตกสายเล็กๆ สวยงามตอนนี้เพิ่งเข้าเริ่มสู่ฤดูฝน มองไปทางไหนก็เห็นสีเขียว และดอกไม้หลากสีสันในสวนของบ้านพักก็เบ่งบานหลังจากดูบ้านพัก แวะชมเรือนสปา สำรวจท

เมื่อเล่นของเล่นจนเบื่อ เด็กชายก็ดูการ์ตูนเรื่องโปรด เธอเปิดให้ลูกดูจากแท็บเล็ต ซึ่งเวลาสำหรับดูการ์ตูนสำหรับวันหยุดนั้นคือสองชั่วโมง ส่วนวันปกติแค่วันละหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น การ์ตูนก็จะให้ดูทั้งพากษ์ไทย และซาวด์แทร็ก เพื่อฝึกภาษาไปด้วยจากนั้นดาริณก็หันไปทำงานบ้าน เสร็จแล้วก็ทำอาหารเที่ยงและขนม รวมทั้งปอกผลไม้ไว้ในตอนบ่ายดาริณสอนลูกอ่าน เขียนหนังสือ ทั้งไทยและอังกฤษตามปกติ รวมทั้งฝึกวาดรูป โดยมีโจทย์ง่ายๆ ให้ลูกวาด เช่น วาดสัตว์เลี้ยง หรือรูปทรงเรขาคณิตต่างๆสิ่งเดียวที่เธอยังสอนลูกไม่ได้คือ ดนตรี กีฬาและศิลปะการต่อสู้ ที่โรงเรียนก็มีสอนเทควันโด และว่ายน้ำ แต่เธอก็ยังไม่มีเงินมากพอจะส่งให้ลูกเรียนดาริณได้ยินพนักงานเสิร์ฟคุยกันเรื่องเจ้านายคนใหม่ ในห้องแพนทรี เป็นห้องที่พนักงานของร้านใช้กินข้าว หรือของว่างในช่วงพักเบรกที่แขกในร้านบางตาตอนนี้ดาริณพักกินข้าว เธอทำข้าวกล่องมากิน เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายส่วนนี้“คุณดนย์ว่าหล่อแล้ว แต่คุณธีหล่อกว่า โอปป้ามาก และเท่มากๆ ด้วย”“แต่เสียดายเขาดูขรึมๆ ไป ไม่คุยยิ้มเหมือนคุณดนย์”“ฉันชอบคนขรึมอะ เท่ออก ยิ่งตาดุๆ คมๆ หน่อย โอ๊ย มึง ใจละลายเลย”“ไ