Semua Bab พิศวาสหวนคืน: Bab 31 - Bab 40

“ก็หลังจากเกิดเรื่องได้เพียงไม่กี่วัน”ตอนอยู่กับธีธัส เขาป้องกันบ้าง บางครั้งก็ไม่ ดาริณจึงใช้วิธีฉีดยาคุมกำเนิด ตอนนั้นมัวแต่เครียดเรื่องอาการป่วยของแม่ กับเรื่องที่รู้ว่าแม่เป็นหนี้ เลยหลงลืมเรื่องนี้ไป บวกกับการฉีดยาคุม ทำให้ประจำเดือนมาไม่ปกติ ซึ่งบางเดือนก็หายไปเลย จึงไม่ได้เอะใจเรื่องนี้ตั้งแต่แรก“แล้วเรื่องที่เป็นเมียน้อยเจ้าของบริษัทล่ะ”“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง!” อุตส่าห์หอบลูกหนีจากบ้านเกิดมาที่นี่ ยังมีคนนินทาเธอจนถึงหูเขาอย่างนั้นหรือ“พอดี ตอนที่มาที่นี่วันแรก ฉันไปหาเธอที่บ้าน เจอเจ้าของบ้านใหม่ เขาก็เล่าให้ฟัง” ธีธัสบอกไปตามความจริง เพราะไหนๆ อีกฝ่ายก็เล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟังแล้ว ซึ่งก็ตรงตามที่เจ้าของบ้านใหม่เล่า“ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร ตอนนั้นหลังจากพี่โตถูกวิสามัญ” เธอเอ่ยชื่อเล่นผู้ชายที่แต่งงานด้วย“ตอนนั้นตำรวจอายัดบัญชีของแม่กับฉันด้วย เพราะคิดว่าเป็นเงินที่ได้จากการค้ายาของพี่โต ซึ่งจริงๆ มันก็ใช่ แต่แม่ยังต้องรักษาตัว ฉันเลยขายบ้าน แล้วย้ายไปเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ แล้วฉันก็ไปทำงานเป็นฝ่ายบัญชีของบริษัทแห่งหนึ่ง เจ้าของบริษัทเจ้าชู้มาก แต่ฉันไม่ได้ยุ่งกับเ

ไม่กี่นาทีต่อมาดาริณก็ออกมาจากอาคารเรียนด้วยสีหน้าบึ้งตึง เมื่อนั่งรถออกมาด้วยกัน ธีธัสก็ถามขึ้น“เขาว่าไง”“เขาบอกน้องดรีมดื้อ จะไปเล่นบอลให้ได้ เขาเลยดึงแขนไว้ เล็บคงไปโดนแบบไม่ตั้งใจ”“แก้ตัวชัดๆ รอยแดงเหมือนโดนเล็บจิก”“แล้วเขาบอกไหม มาห้ามลูกไม่ให้ไปเตะบอลกับไอ้ครูคนนั้นทำไม”“เขาบอกว่า ทำให้ครูบอมส์เป็นภาระ บางวันครูกลับบ้านช้า เพราะต้องดูแลน้องดรีม”“ก็ฟังดูมีเหตุผล แต่ถ้าเป็นภาระ ครูบอมส์ควรบอกลูกหรือเธอก่อนไหม ไม่ใช่ครูคนนั้นมาบอกเอง”“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ตอนเจอครูบอมส์เขาไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้ฉันคิดว่า การเล่นบอลกับน้องดรีมเป็นภาระเลยนะ มีแต่บอกว่าไม่ต้องเกรงใจ ยังไงเขาก็ดูแลเด็กประถมซ้อมบอลทุกวันอยู่แล้ว”“ท่าทางเขาจะชอบเธอมั้ง เลยทำให้แฟนเขาหึง!”“ฉันผิดงั้นสิ!”“ไม่ผิดมั้ง!”“อย่ามาประชด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ!”“ช่างเถอะ แต่ฉันจะไม่ให้ลูกเรียนที่นี่แล้ว”“แล้วจะไปเรียนที่ไหน ลูกเพิ่งเข้าเรียนที่นี่ไม่ถึงเดือน และฉันก็จ่ายค่าเทอมไปแล้วด้วย”“ฉันจะจ่ายคืนให้ทั้งหมดที่เธอจ่าย แต่ฉันจะไม่ให้ลูกเรียนที่นี่ โรงเรียนดีๆ กว่านี้ก็มีถมเถ เรียนที่มีหลักสูตรสองภาษาดีกว่า ลูกจะได้ภาษา

“ต่อไปนี้ฉันจะให้ลุงทัพไปรับลูกหลังเลิกเรียน และจ้างครูมาสอนทำการบ้านที่บ้านดีกว่า ส่วนเรื่องดนตรีและกีฬานั้น เดี๋ยวค่อยดูอีกที ฉันไม่รู้ว่าลูกจะสนใจอะไรบ้าง”“ก็ดีค่ะ” เพราะเธอเองก็ไม่อยากปล่อยลูกไว้ที่โรงเรียนจนถึงเย็น เพราะชั้นอนุบาลเลิกเรียนตั้งแต่บ่ายสองโมงครึ่ง“ตอนนี้กำลังให้ผู้ช่วยหาข้อมูลโรงเรียนในตัวเมืองอยู่ แต่คิดว่าเร็วๆ นี้แหละคงได้ย้าย ส่วนเรื่องตรวจดีเอ็นเอนั้น ฉันติดต่อโรงพยาบาลแล้ว วันเสาร์นี้แหละ ก็บอกลูกแล้วกัน เผื่อเขาสงสัยว่าไปทำอะไร”“คงต้องบอกว่าไปตรวจสุขภาพ” เด็กห้าขวบคงไม่เข้าใจการตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ความเป็นพ่อลูก ที่สำคัญลูกชายยังไม่รู้ว่าธีธัสคือพ่อ ยังเรียกลุงธีอยู่เลย“ตรวจดีเอ็นเอแล้ว เธอก็ควรบอกลูกได้แล้วว่าฉันเป็นพ่อเขา”“คุณบอกเองไหม” คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ ลูกชายก็เป็นเด็กช่างถาม เธอก็ต้องมานั่งเรียบเรียงความคิดที่จะบอกลูกอีก ว่าทำไมธีธัสเป็นพ่อ ทั้งที่แม่เคยบอกว่าพ่อตายไปแล้ว“เธอนั่นแหละบอก ลูกน่าจะเชื่อถือคำพูดแม่มากกว่าคนอื่นนะ” ตอนไปเดินเล่นด้วยกัน ลูกชายถามว่าทำไมเขากับแม่ต้องมาอยู่บ้านนี้ บอกเลยธีธัสหาคำตอบนานมาก จนตาแป๋วๆ นั้นมองเขา

เหมือนฝันยื่นสูติบัตรของลูกและบัตรประชาชนของธีธัสแล้ว ทั้งสองก็ได้รับการเก็บตัวอย่าง DNA โดยการป้ายเนื้อเยื่อด้านในกระพุ้งแก้มด้วยก้านไม้พันสำลี จะถูกนำไปตรวจพิสูจน์ที่ห้องปฏิบัติการเพื่อเปรียบเทียบ DNA ของผู้เข้ารับการตรวจ และจะรู้ผลภายในหนึ่งสัปดาห์ดาริณกับธีธัสรู้สึกโล่งใจมากที่ลูกชายไม่งอแง เพียงแต่ถามว่ามาทำอะไร ดาริณก็บอกแค่มาตรวจสุขภาพ เพราะลูกก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แถมธีธัสยังพาลูกไปตรวจสุขภาพฟันต่อ ซึ่งเด็กชายธีรดาก็ให้ความร่วมมือ บวกกับหมอฟันก็ใจดี พูดคุยจนเจ้าตัวเล็กไม่รู้สึกกลัวเครื่องมือต่างๆตรวจเสร็จก็ได้รู้ว่าสุขภาพฟันดี ไม่มีฟันผุ แต่หมอแนะนำให้เคลือบฟลูออไรด์ และให้มาตรวจฟันทุกหกเดือนหลังจากเสร็จธุระที่โรงพยาบาล ธีธัสก็พาเธอกับลูกไปกินอาหารญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้า และขณะรออาหาร โทรศัพท์มือถือของดาริณก็ดังขึ้น เบอร์ที่ไม่คุ้น แต่เธอก็กดรับ“สวัสดีค่ะ ดาริณพูด...อ๋อ ครูบอมส์เหรอคะ...สักครู่นะคะ”“ฉันขอตัวคุยโทรศัพท์ก่อนนะคะ” เธอบอกธีธัส จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปทันทีธีธัสมองตามร่างอดีตคนรักจนลับสายตา เขาได้ยินเธอเอ่ยชื่อครูพละคนนั้นออกมาไม่เข้าใจว่ามันจะมีอะไรที่ดาริณจ

พิศวาสหวนคืนวันนี้ลูกชายหลับเร็วกว่าทุกวัน อาจเพราะเหนื่อยจากการออกไปนอกบ้าน แถมกลับมาก็เล่นเตะบอลและว่ายน้ำอีกดารินเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อจะเปลี่ยนจากชุดอยู่บ้านตอนลงไปกินข้าว เป็นชุดนอนสบายๆ ของเธอซึ่งเป็นเสื้อยืดตัวหลวมโพรกสีขาว และกางเกงขาสั้นผ้า ซาตินชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นร่างสูงที่ดูเหมือนกำลังจะเปลี่ยนชุดนอนเช่นกัน เขาเพิ่งถอดชุดอยู่บ้านออกจากตัว ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์แผงอก กล้ามแขนและซิกแพ็กให้เธอลอบกลืนน้ำลายและตอนนี้เขากำลังจะถอดกางเกง“เดี๋ยว คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะ!” ดาริณพูดขึ้น ขณะเดินไปยังตู้เก็บเสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งอยู่คนละมุมกับตู้เสื้อผ้าของเขา“ทำเหมือนไม่เคยเห็น” ธีธัสแค่นเสียงใส่ แล้วถอดกางเกงขาสั้นออกจากตัว โดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงของดาริณแน่นอนเธอเคยเห็นเขาเนื้อตัวเปลือยเปล่ามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีอะไรที่เธอกับเขาจะเป็นความลับต่อกัน แต่สถานะของเธอกับเขาในตอนนี้ มันสมควรจะต้องเปิดเผยเรือนร่างต่อกันขนาดนี้ไหมแล้วถอดออกจนไม่เหลือสักชิ้น แทนที่จะรีบหยิบชุดนอนมาสวมใส่ กลับยืนเปลือยนิ่ง แล้วยังหันหน้ามาทางเธอ ที่ยังตกตะลึงอ้าปากค้าง เพราะคำพูดมั