All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 211 - Chapter 220

เจียงหวนเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาที่ฉ่ำเยิ้มและพร่ามัวคู่นั้น จ้องมองไปยังชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตูอย่างไม่วางตาริมฝีปากแดงระเรื่อที่ถูกไอน้ำทำให้ดูเย้ายวนยิ่งขึ้น โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้หลงใหล“ฝ่าบาท?”นางหยุดไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะรู้สึกว่าฮั่วหลินยืนอยู่ไกลเกินไป จึงเผลอยื่นมือออกไปหาเขาราวกับเชื้อเชิญโดยไม่รู้ตัว“ท่านจะ...ลงมาแช่น้ำด้วยกันไหมเพคะ?”หางเสียงของนางยกสูงขึ้นเล็กน้อย แฝงไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูของคนเมาคำเชิญชวนที่อ่อนหวานนี้ เปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เส้นเชือกแห่งเหตุผลในหัวของฮั่วหลินขาดผึงลงในทันที[แช่น้ำด้วยกัน?! นาง ...นางกำลังเชิญชวนเราหรือ?!][นางพูดจารู้เรื่องอยู่หรือไม่ ยังรู้ตัวอยู่หรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา นี่ก็ไม่ใช่วันแรกที่นางไม่ยอมรับในสิ่งที่ทำลงไป เรา เรา...]ฮั่วหลินรู้สึกเพียงว่าความร้อนรุ่มที่ยากจะบรรยายได้พุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างในทันทีความลังเล ความอดกลั้น ความกังวลทั้งหมด พังทลายลงต่อหน้าคำเชิญชวนของนางกลิ่นดอกไม้หอมรัญจวนใจ หญิงสาวงดงามดุจหยกสถานการณ์และทิวทัศน์เช่นนี้ หากยังอดทนได้อีก ก็

ประโยคนี้ ไม่ต่างอะไรกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ ผ่าใส่ไทเฮาและเจียกุ้ยเฟยจนไหม้เกรียมทั้งนอกทั้งใน ไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมาอีกแม้แต่คำเดียวทำได้เพียงจากตำหนักเว่ยยางไปอย่างไม่ยอมรับและห่อเหี่ยวส่วนเจียงหวนในขณะนั้น แม้จะหลับตาอยู่ แต่ในใจก็แอบยกนิ้วโป้งให้ฮั่วหลินอันที่จริงนางตื่นนานแล้ว แต่พอคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมายังต้องรับมือกับนางมารร้ายสองคนนั่นอีก สู้แกล้งหลับต่อไปให้ถึงที่สุดจะดีกว่าแต่หลังจากวุ่นวายมาทั้งคืน ก็ปวดเอวปวดหลังไปหมด จะบอกว่าไม่เหนื่อยก็คงจะเป็นการโกหกฉวยโอกาสที่ฮั่วหลินไล่คนไปแล้ว เจียงหวนตั้งใจจะนอนต่ออีกงีบ พลิกตัวเพียงครั้งเดียว ครู่ต่อมาก็หลับสนิทไปเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่ยาวและสม่ำเสมอของนาง ฮั่วหลินจึงจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเขาเดินไปยังห้องโถงด้านนอก หวังเต๋อกุ้ยยืนก้มหน้าคารวะรออยู่แล้ว“บ่าวขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ทรงได้สมดังปรารถนาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ฮั่วหลินพยักหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ความอ่อนโยนในส่วนลึกของดวงตานั้นกลับไม่จางหายไป“อืม”เขารับคำ จากนั้นก็สั่งการว่า “จวงเฟยสกุลเจียง เป็นที่พอพระทัย

หลังจากถูกเจียงหวนสั่งให้กินข้าวดี ๆ แล้ว ในที่สุดฮั่วหลินก็รวบรวมสติกลับมา เริ่มหยิบตะเกียบขึ้นมากินข้าวอย่างจริงจังทว่า ภายใต้ความสงบนิ่งภายนอกนั้น ไม่สามารถปกปิดคลื่นอารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจของเขาได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนที่เขารักนั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม ความทรงจำอันร้อนแรงที่ทำให้เลือดลมสูบฉีดนั้นยังคงสดใหม่และร้อนระอุ[ท่าทางตอนนางกินข้าวนี่ช่างน่ามองจริง ๆ กินคำเล็ก ๆ เหมือนแมวน้อยที่เชื่อง][แก้มป่อง ๆ น่าหยิกจริง ๆ ][ไม่ได้ ๆ เหลวไหลเกินไปแล้ว]เสียงในใจของฮั่วหลินส่งตรงเข้ามาในสมองของเจียงหวน ปลายนิ้วที่จับตะเกียบหยกของนางเผลอกำแน่นขึ้นเล็กน้อยละครในใจนี่มันเยอะเกินไปแล้วตั้งใจกินข้าวดี ๆ ไม่ดีกว่าหรือ?เจียงหวนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปฮั่วหลินไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่มือของเจียงหวนอีกครั้ง เล็บของนางถูกตัดแต่งจนกลมมนเรียบร้อย ส่องประกายสีชมพูที่ดูสุขภาพดี[มือคู่นี้ เมื่อก่อน...]ภาพที่น่าหลงใหลบางอย่างแวบเข้ามาในหัวอย่างไม่อาจควบคุม ลูกกระเดือกของฮั่วหลินขยับขึ้นลงเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น[อะแฮ่ม ตั้งสติ

ในชั่วพริบตา เจียงหวนก็ฝืนระงับความคิดที่จะหลบหลีกเอาไว้ปลายนิ้วของฮั่วหลิน ในที่สุดก็สัมผัสลงบนไข่มุกที่กลมและเรียบเนียนนั้นสัมผัสใต้ปลายนิ้วนั้นอบอุ่นและเย็นเล็กน้อย ไม่ต่างจากที่เขาจินตนาการไว้[เอ๊ะ? ครั้งนี้ไม่หลบหรือ?][หรือว่าก่อนหน้านี้เราทำท่าทางชัดเจนเกินไปจนทำให้นางตกใจ?][ดูเหมือนว่านางคงจะแค่เขินอาย]มุมปากของฮั่วหลินคลายลง จนกระทั่งโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นเขาจัดปิ่นปักผมที่เบี้ยวเล็กน้อยนั้นให้ตรง ท่าทางอ่อนโยนอย่างยิ่ง เกรงว่าจะทำให้นางเจ็บแม้แต่เพียงนิดเดียว[อืม ปิ่นปักผมอันนี้เหมาะกับนางมาก]เขาชื่นชมในใจอย่างเงียบ ๆ สายตาไล่มองไปตามเส้นผมที่อ่อนนุ่มและผิวขาวนวลของนาง รู้สึกไม่อยากจะละสายตาไปในทันทีสายตาของฮั่วหลินไล่ลงมาจากขนตาที่งอนยาวของเจียงหวน สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันเล็กน้อยภาพอันน่าหลงใหลในสระน้ำพลันย้อนกลับเข้ามาในหัว ราวกับไฟป่าที่ลุกลาม เผาทำลายแนวป้องกันที่เขาเพิ่งจะสร้างขึ้นมาจนหมดสิ้นในทันที[อยากจะ...]ความคิดนี้ราวกับม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน แฝงไว้ด้วยความเอาแต่ใจที่ไม่อาจโต้แย้งได้[ครั้งเดียวก

ขณะที่นวดไปเรื่อย ๆ สาบเสื้อบนร่างของเจียงหวนก็ค่อย ๆ คลายออกอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อจางหมอม่อผู้รับผิดชอบการนวดบ่าและลำคอ ยื่นมือไปยังบริเวณรอยต่อระหว่างต้นคอด้านหลังและกระดูกสะบักของเจียงหวน การกระทำของนางก็พลันหยุดชะงักลงทันทีรอยแดงที่บาดตานั้น ประทับอยู่บนผิวที่ขาวเนียนของเจียงหวนอย่างชัดเจน ราวกับดอกเหมยสีแดงที่กำลังผลิบานอยู่บนพื้นหิมะกระทั่งยังมีรอยฟันที่ลึกกว่านั้นอีกหลายแห่ง ลามตั้งแต่ต้นคอด้านหลังไปจนถึงขอบกระดูกสะบักที่ถูกชุดนอนบดบังไว้ครึ่งหนึ่ง ดูแล้วช่างคลุมเครือและน่าตกใจภายใต้แสงสลัวหมอม่อผู้มากประสบการณ์ทั้งสองสบตากัน ทั้งคู่ต่างเห็นความเข้าใจในแววตาของอีกฝ่ายพวกนางอยู่ในวังหลวงมานานหลายสิบปี ร่องรอยแบบไหนกันที่ไม่เคยเห็น?แต่ร่องรอยที่สดใหม่และหนาแน่นขนาดนี้ ปรากฏอยู่บนร่างของพระสนมคนโปรดที่เพิ่งจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งคนนี้ ประกอบกับความห่วงใยที่ทั้งร้อนรนและซ่อนเร้นของฝ่าบาทเมื่อครู่นี้...แต่ว่านี่ก็หนักหน่วงไปหน่อยจริง ๆ หลิวหมอม่อที่กำลังนวดหลังให้เจียงหวนถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ น้ำหนักมือก็พลอยเบาและช้าลงโดยไม่รู้ตัวถึงจะหนุ่มแน่นเลือดร้อน แต่ก็ไม่ควร