บททั้งหมดของ เกิดใหม่พร้อมมิติ ข้าคือแม่ค้าตัวร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 18 ซ่อนอะไรไว้ไป๋จิ้งหานกับซูเหยียนกำลังส่งคนสืบหาสายลับอย่างหนัก ทุกอย่างเต็มไปด้วยความตึงเครียดเมื่อได้ข้อมูลมาพวกเขาก็เริ่มปรึกษากันไป๋จิ้งหานยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจน“ใกล้จุดที่ยิง มีเรือนอยู่ไม่มาก…บางคนอาจเพิ่งย้ายเข้ามา บางคนอาจดูไร้พิษภัยเกินไป”ซูเหยียนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“…พวกเราควรเริ่มจากคนแถวนี้ก่อน”“โดยเฉพาะคนที่เพิ่งปรากฏตัวเมื่อไม่นานมานี้” ไป๋จิ้งหานกล่าวพลางปรายตามองแนวหลังคาเรือนเบื้องล่างซูเหยียนกล่าวเสียงเบา “หากคนผู้นั้นกล้าหยั่งเชิงเรา...อีกไม่นานต้องมีการเคลื่อนไหวอีกแน่...”ไป๋จิ้งหานพลางนึกถึงใบหน้าของหลินเยว่ ดวงตาซุกซ้อนในเงาของขนตา ดูลึกลับราวกับท้องทะเลลึก ภายรอยยิ้มนั้นจะซ่อนอะไรเอาไว้นะทั้งสองสบตากันเล็กน้อย ก่อนจะหายวับไปกับเงาราตรีหนึ่งในเรือนที่ถูกสั่งให้จับตามอง หลินเยว่นั่งพิงกรอบหน้าต่าง มองภาพตรงหน้าเงียบ ๆ ด้วยแววตาอ่อนโยน ลู่เผยกำลังจัดเตรียมข้าวของอย่างขะมักเขม้น โต๊ะไม้ตรงหน้าถูกจัดวางด้วยแผ่นไม้ เข็ม ปากกา และกระดาษ เขาจดสิ่งต่าง ๆ ลงไปด้วยลายมือเรียบร้อย วางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน รา

ใช้เวลาเกือบครึ่งวันในที่สุด ลู่เผยก็ได้ร้านอาหารเป็นชื่อของตัวเอง “พวกเรากลับกันเถอะ...พรุ่งนี้เป็นวันพาเจ้ากลับไปเยี่ยมบ้าน” หลินเยว่พึ่งนึกได้ พรุ่งนี้เป็นวันที่เจ้าสาวจะกลับไปสกุลเดิม นึกถึงมารดากับน้องชายก็ทำให้รู้สึกกังวล ไม่รู้จะจัดการยังไง ลู่เผยสืบเรื่องราวของหลินเยว่มาพอสมควร เมื่อเห็นสีหน้าของนางชายหนุ่มก็พอเดาเรื่องราวได้จึงกล่าว "หากเจ้าต้องการจะพามารดาออกมาเลี้ยงดู...หาใช่เรื่องยากอะไร"หลินเยว่เบิกตามองอีกฝ่ายด้วยความแปลกในตอนแรก เพราะนางไม่เคยปรึกษาชายหนุ่มมาก่อน ทว่าพอทบทวนก็พอเข้าใจถ้าบุรุษอย่างลู่เผยจะสืบเรื่องราวของนาง นางจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ปิดปัง“พวกนั้นคงไม่ยอมหรอก...จะต้องหาทางขัดขวางเป็นแน่...ยิ่งข้าได้แต่งงานกับท่านยิ่งต้องเก็บมารดาข้าไว้เพื่อต่อรอง”ลู่เผยเพียงยิ้มบาง พลางเอ่ยเรียบ ๆ “เจ้าคงลืมไปกระมัง ว่าการแต่งงานของเรามิได้เป็นเรื่องเรียบง่ายนัก...มีคนอยู่เบื้องหลังมากกว่าที่ตระกูลหลินจะคาดเดา...พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้”หลินเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ลู่เผยกล่าวต่อ “หากข้ากล่าวทอดถอนใจ..คิดว่าทุกอย่างผ่านไปแล้วก็ใช่ว่าจะพ้นภัย เคราะห์กรรมยังไม่หมดเสี

ห้องโถงใหญ่ เสียงหัวเราะและถ้อยคำยกยอคล้ายจะอบอุ่น“คุณชายลู่ช่างมีวาสนาแท้ ถึงได้ภรรยางดงามเช่นนี้” ป้าสะใภ้รองเอ่ยพลางยกน้ำชาให้ลู่เผยด้วยมือตัวเอง “เรือนไม่ได้ใหญ่โตอันใดนัก แต่ก็มีความผูกพัน มีสิ่งใดก็ช่วยเหลือกันบิดาของเยว่เอ๋อร์ไม่อยู่แล้ว ก็มีญาติ ๆ ช่วยกันดูแล” ลุงคนรองกล่าวเสริม“ทว่า...บ้านเราเดี๋ยวนี้ลำบากนัก น้าชายของเยว่เอ๋อร์เจ็บป่วยบ่อยเงินทองก็ร่อยหรอ...” ญาติอีกคนกล่าวเสียงเศร้าเขาถอนใจเบา ๆ ขณะวางจอกน้ำชา พลางเอ่ยอย่างเรียบเฉยแต่แฝงความเหนื่อยล้าในถ้อยคำ“ข้าเองก็เหนื่อยนัก เรื่องของบิดายังไม่ทันซา ก็มีคดีฆาตกรรมคนของนายอำเภอโจว ข้าไม่รู้ว่าทางการจะสอบสวนถึงใครอีกบ้าง”ทุกคนในห้องโถงพลันเงียบกริบคดีนั่นไม่ใช่ว่าจบไปแล้วหรือลู่เผยละสายตาไปยังม่านหน้าต่าง พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉื่อย“ตอนเกิดเรื่องของบิดา ข้าทุ่มเงินทองไปมากมายเพื่อวิ่งเต้นให้ความยุติธรรมปรากฏ…จนกระทั่งร้านหลงฮวาก็ต้องปล่อยไป”เขาหัวเราะในลำคออย่างขมขื่น“ข้าเองไม่ทันได้ตั้งหลักด้วยซ้ำ ช่างเคราะห์ร้ายเหลือเกิน…คนตายคนนั้นยังไม่มีผู้ใดรับผิด แต่ข้าก็กลายเป็นคนต้องสงสัยอีกหน...พูดเขาพูดเ

ตอนที่ 23 วางแผนต่อไป ชุนเสวี่ยมาถึงโรงเตี้ยมเซิ่งฟงในช่วงใกล้เที่ยง แสงแดดสาดผ่านม่านไม้ไผ่ที่หน้าต่างอย่างแผ่วเบา นางจูงมือหลินอวี่ขึ้นไปยังห้องด้านบน ก่อนจะเรียกให้เด็กในร้านนำอาหารขึ้นมาไม่นาน อาหารจานใหญ่ก็วางเรียงราย ซี่โครงหมูตุ๋นน้ำแกงไก่ร้อน ๆ ข้าวสวยหอมกรุ่นอบอวลไปทั่วห้องหลินอวี่มองอาหารด้วยดวงตาโต ใบหน้าแสดงความลังเล“ท่านแม่... พวกเรายังมีเงินอยู่หรือขอรับ”ชุนเสวี่ยยิ้มบาง พยักหน้า “วันนี้เจอเรื่องมากมายเกินไป... กินอะไรดี ๆ สักหน่อยเถอะ ถือว่าปลอบใจกันและกัน”เด็กชายกลืนน้ำลายทันทีเมื่อเห็นซี่โครงหมูตุ๋นเนื้อเปื่อยนุ่มล่อตาล่อใจตรงหน้า ไม่ทันรอช้า ก็ตักข้าวกินเงียบ ๆ ด้วยความเอร็ดอร่อยหลังจากอิ่มหนำสำราญกันได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งก๊อก ก๊อก“ผู้ใด?” ชุนเสวี่ยขมวดคิ้วถาม“ท่านแม่... ข้าเอง”เสียงตอบนั้นอบอุ่นคุ้นหู หลินอวี่ได้ยินก็รีบกระโจนไปเปิดประตู“พี่สาว!”หลินเยว่ยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าวิตกเมื่อกวาดตามองร่างของมารดา“บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”หลินอวี่รีบตอบแทนทันที “ไม่ขอรับ... แต่ท่านแม่ต่อสู้กับพวกเขามากเกินไป แขนมีรอยฟกช้ำอยู่ไม่น้อยเลยข

ตอนที่ 25 เจรจาภายในห้องรับรองเงียบสงบมีเพียงเสียงเบาจากน้ำชาอุ่นที่รินลงถ้วยไอร้อนลอยคลุ้งขึ้นบางเบา ซูเหยียนยกถ้วยขึ้นแนบริมฝีปากรสชาละมุนชุ่มลิ้น แต่ถ้อยคำที่เอ่ยกลับเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม"ในเมื่อทุกคนที่นี่ล้วนวางตัวเป็นปกติ ก็ย่อมหมายความว่า...คนของพรรคเงาจันทรา ฝังรากอยู่ที่นี่มานานแล้วโดยไม่มีใครเอะใจ พวกเขาไม่แสดงตัว ไม่ก่อความเคลื่อนไหวใด ๆ"ชายหนุ่มเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนวางถ้วยชาลงช้า ๆ เสียงกระทบจานรองแผ่วเบา "แต่ถ้าผู้ที่หยั่งเชิงพวกเราคือหนึ่งในพวกเขา...นั่นย่อมแปลว่า คนผู้นั้นไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่า…ตนกำลังถูกคุ้มครองอยู่"บรรยากาศเงียบงันลงชั่วครู่ กลิ่นชาและลมเย็นจากนอกหน้าต่างพัดผ่าน ทำให้ความเย็นของคำพูดซูเหยียนดูน่าสนใจอีกเท่าตัวไป๋จิ้งหานนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มือจับถ้วยชาแน่นขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตานิ่งงันคล้ายกำลังคิดบางอย่าง “ช่วงเวลาที่ผ่านมา...มีเพียงสตรีผู้นั้นเท่านั้นที่เป็นผู้มาใหม่ หลินเยว่”ไป๋จิ้งหานเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มั่นใจในข้อสันนิษฐานของตนซูเหยียนแต่เดิมไม่คิดว่าหลินเยว่จะมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เมื่อฟังเหตุผลแล้ว ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่ชายหนุ