Semua Bab เกิดใหม่พร้อมมิติ ข้าคือแม่ค้าตัวร้าย: Bab 51 - Bab 60

ตอนที่ 44 ข้ายอมรับลู่เผยชี้นิ้วไปยังจุดหนึ่งบนแผนที่ ตำแหน่งนั้นอยู่ชายแดนตะวันออกเฉียงเหนือ บนเขตแดนของแคว้นต้าเชี่ยก่อนจะกล่าว“ข้าต้องการให้พวกท่านนำธงของแคว้นเยี่ยนโจว ไปปักไว้ที่นี่”ไป๋จิ้งหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พื้นที่ตรงนั้น...ต้าเชี่ยเพียงแค่ต้องการแสดงอำนาจจึงส่งคนไปปักธงไว้เท่านั้น พวกเราหาได้ใส่ใจไม่ เพราะที่นั่นแห้งแล้งกันดาร ทำไร่ไถนาไม่ได้ อยู่อาศัยก็ไม่สะดวกจึงปล่อยให้พวกเขายึดไปโดยไม่คิดทวงคืน”ซูเหยียนเสริมอย่างราบเรียบ“ที่สงครามยืดเยื้อตลอดมา...เพราะต้าเชี่ยหมายตาดินแดนแคว้นเยี่ยนโจวฝั่งนี้ที่อุดมสมบูรณ์กว่ามากนัก”ลู่เผยพยักหน้าเบา ๆ “เรื่องนั้น...ข้าย่อมทราบดี”ไป๋จิ้งหานหรี่ตาถามตรง “เช่นนั้น ท่านต้องการดินแดนกันดารผืนนี้ไปเพื่อสิ่งใด?”“เรื่องนั้น” ลู่เผยตอบพลางยิ้มบาง “เมื่อได้พื้นที่มาแล้ว...ข้าจะอธิบายให้ฟังอย่างละเอียดอีกครา”ไป๋จิ้งหานจ้องเขม็ง“ถ้าข้ารับปากท่านเรื่องนี้...ท่านจะตอบแทนสิ่งใด?”“ข้าจะช่วยท่านยึดเมืองฉางอี้...จากมือของต้าเชี่ย”คำตอบที่ตามมา ทำให้ทั้งห้องเงียบงันไป๋จิ้งหานถึงกับเผลออ้าปากค้างก่อนจะกล่าวเสียงต่ำปนคลางแคลง“พวกท่าน..

นางจึงเลี่ยงมาพูดเรื่องแผนการเดินทางกับลู่เผย ว่าจะออกท่องเที่ยวเพื่อเสาะหาสูตรอาหารใหม่ ๆชุนเสวี่ยฟังพลางยิ้ม กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า“เจ้าไปเถิด...ไม่ต้องห่วงทางนี้ แม่กับอวี่เอ๋อร์ดูแลตัวเองได้” เหมยลี่เดินมาเรียกทุกคนไปทานข้าว ชุนเสวี่ยจึงเอ่ยถาม “อวี่เอ๋อร์กลับมาหรือยัง”“กำลังล้างเนื้อล้างตัวเจ้าค่ะ”“ไปกินข้าวกัน” ถึงแม้จะมีรายได้มากขึ้นกว่าเดิม แต่อาหารยังคงเป็นของเรียบง่าย มีปลาย่างทอดผักสด หลินเยว่หยิบปลาย่างขึ้นแล้วพูด “ท่านแม่ใกล้จะฤดูหนาวแล้วพวกท่านต้องเตรียมของแห้งไว้เยอะๆ นะเจ้าคะ อย่าให้ตัวเองต้องลำบากเด็ดขาด” ชุนเสวี่ยหัวเราะ “ลูกคนนี้เห็นแม่เป็นเด็กหรือยังไง...เรื่องพวกนี้เจ้าไม่ต้องห่วงพวกแม่หรอก เจ้าไปอยู่ต่างถิ่นหากต่างต้องดูแลตัวเองให้มาก” หลินเยว่ยิ้มแล้วหันไปกล่าวกับหลินอวี่ “หลังจากเก็บแตงโมแล้วก็ไม่ต้องลงปลูกอีก กินข้าวเสร็จพี่จะกำชับเจ้าเรื่องการเตรียมดินไว้ลงทำนาปีหน้า” หลิวอวี่หยักหน้า “ขอรับ”หลังกินข้าวเสร็จ หลิวเยว่ก็เริ่มกำชับหลินอวี่ “หลังจากได้ผลผลิตแตงโม จะเริ่มมีคนสนใจปุ๋ยมากขึ้

ตอนที่ 47 บะหมี่หม้อใหญ่ยิ่งออกห่างจากเมืองใหญ่ หลินเยว่ก็ได้เห็นความแตกต่างระหว่างเมืองหลวงกับชายแดนอย่างชัดเจน ผู้คนยากไร้ อดอยาก และใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก สีหน้าของนางแปรเปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัวลู่เผยที่นั่งอยู่ข้างกันเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ “หากดูแล้วไม่สบายใจก็ปิดม่านลงเถอะ” หลินเยว่ปิดม่านลงแล้วเอ่ยถามอาจาง“อาจาง...คืนนี้พวกเราจะพักที่ใดหรือ?”อาจางตอบอย่างนอบน้อม “คาดว่าจะเป็นโรงเตี้ยมข้างหน้าอีกไม่ไกลขอรับ อีกประมาณหนึ่งก้านธูปก็คงถึงแล้ว”หลินเยื่อลุกขึ้นเปิดม่านมองทางด้านนอก แล้วกล่าว“เช่นนั้น...เจ้าช่วยหาที่เหมาะ ๆ ให้ข้าแจกอาหารสักหน่อยเถอะ”อาจางพยักหน้าทันที “ได้ขอรับฮูหยิน”เมื่อถึงที่พัก อาจางก็จัดการตั้งกระโจมหลังหนึ่งไว้เป็นสถานที่แจกอาหารโดยเฉพาะ ลู่เผยเดินเข้าไปพร้อมหลินเยว่ก่อนจะถามขึ้น“เจ้าจะแจกอย่างไร?”หลินเยว่ตอบเสียงเรียบ “ข้าเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” นางเองก็ไม่แน่ใจว่าบะหมี่ที่นางคิดจะออกมาเป็นหม้อแทนถ้วยได้หรือไม่ จากนั้นหลินเยว่ก็หลุบตาลงเล็กน้อย คล้ายกำลังใช้ความคิด ใบหน้าของนางฉายแววครุ่นคำนึงอยู่ครู่หนึ่งนางนึกถึงบะหมี่หม้อใหญ่ที่เคยเห็นใน ร้านเมี

ตอนที่ 49 ค่ายทหารรุ่งเช้าวันถัดมา หลินเยว่กับลู่เผยออกไปทานมื้อเช้าตามร้านเล็ก ๆ ริมถนน ทว่าพอทานเสร็จได้ไม่นาน รถม้าทึบคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าอย่างเงียบเชียบคนขับแต่งกายเรียบขรึมโค้งศีรษะให้อย่างนอบน้อม “เชิญฮูหยินและนายท่านขึ้นรถเถิด”เมื่อทั้งสองขึ้นรถ ม้าศึกก็ถูกตีกระทบเบา ๆ รถเคลื่อนไปตามถนนสายหินมุ่งหน้าสู่นอกเมือง ผ่านไปสักพักพวกเขาก็เปลี่ยนรถม้าอีกคันเสียงเหล็กกระทบเกราะ เสียงฝีเท้าทหารก้าวเดินเป็นจังหวะก้องสะท้อนมาจากด้านใน หลินเยว่รู้ได้ทันทีว่านางมาถึงค่ายทหารแล้ว และเพื่อไม่เกิดความยุ่งยาก นางไม่ได้เปิดผ้าม่านออกไปดูรถม้าผ่านประตูค่ายเข้าไป ทหารยามที่เฝ้าด่านต่างยืดตัวตรงราวกับคมดาบเรียงราย ข้างในคือโลกอีกใบที่เต็มไปด้วยระเบียบและความแข็งแกร่ง เสียงคำสั่งฝึกดังสอดรับกับเสียงกลองรัวเบา ๆ ที่ใช้กำกับจังหวะรถม้าแล่นตรงเข้าสู่ลานกว้าง กลางลานนั้นไป๋จิ้งหานกับซูเหยียนยืนรออยู่แล้วหลินเยว่ก้าวลงจากรถม้า นางปรายตามองเหล่าทหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ พวกเขาล้วนมีรูปร่างกำยำ ใบหน้าคมเข้มผิวกร้านแดด ท่วงท่ายืนสง่างามดั่งหินผา ในดวงตาของทหารแต่ละคนฉายประกายแข็งกร้

ตอนที่ 51 จัดการพวกมัน เสียงกลองเตือนภัยรัวก้องสะท้อนไปทั่วเมืองฉางอี้ คบเพลิงนับสิบถูกชูสูงบนกำแพง พวกเขาเห็นกลุ่มหลินเยว่ได้ทันที ประตูเมืองถูกเปิดออก “พวกมันอยู่นั่น! ไล่ตามไป!” เสียงตะโกนของทหารดังสนั่น ก่อนกลุ่มธนูไฟพุ่งออกมาเป็นสายแสงสีแดงฉานหลินเยว่หันมามองพวกพ้อง “ได้เวลาหนีแล้ว!”พวกเขาไม่จำเป็นต้องเก็บปืนทำให้สามารถปลีกตัวได้อย่างรวดเร็ว ไป๋จิ้งหานกับซูเหยียนขึ้นม้าด้วยท่วงท่าฉับไว ก่อนชักบังเหียนบังคับให้ม้าควบห่างออกไป ทหารเมืองฉางอี้หลายสิบคนรีบวิ่งกรูลงจากกำแพงพร้อมคบเพลิง ไล่ตามฝูงม้าที่กำลังแล่นเร็วเป็นสายลมเสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังก้อง “ตึก ตึก ตึก!” ฝุ่นดินฟุ้งกระจายคลุ้งไปทั้งแนวทุ่ง เสียงธนูและหอกที่ไล่ตามมาดังแหวกอากาศเฉียดผ่านหูอย่างน่าหวาดเสียวหลินเยว่หันกลับไปเหนี่ยวไกอีกนัด “ปัง!” เสียงก้องสะท้อนกลางความมืด ลูกกระสุนพุ่งฝังใส่เกราะทหารที่วิ่งนำจนร่างนั้นล้มทั้งยืน เลือดสาดเปรอะพื้น เหล่าผู้ไล่ล่าพลันชะงักไปชั่วครู่ แต่เสียงตะโกนโกรธเกรี้ยวยังคงดังก้อง“จับพวกมัน! อย่าให้หนีไปได้!”หลินเยว่กระโดดขึ้นม้าอย่างคล่องแค