Semua Bab เกิดใหม่พร้อมมิติ ข้าคือแม่ค้าตัวร้าย: Bab 31 - Bab 40

ตอนที่ 26 พ่อค้าตัวร้ายบะหมี่ตรงหน้าเริ่มกลิ่นหอมของน้ำซุปกับเนื้อเป็ดพะโล้ที่ตุ๋นจนนุ่มละลายในปากก็ชวนให้น้ำลายสอซูเหยียนจะหยิบตะเกียบขึ้นมา“หอมจริง...” เขากล่าวเบา ๆ แล้วก็ลงมือกินอย่างไม่ลังเลทันใดนั้น รถม้าคันหนึ่งก็มาหยุดลงที่หน้าร้านม่านรถถูกเลิกขึ้นหลินเยว่ ก้าวลงมาอย่างคล่องแคล่วไป๋จิ้งหาน ที่กำลังยกตะเกียบถึงกับหยุดนิ่งสายตาเขาจับจ้องมองร่างบอบบางนั้นไม่วางหญิงสาวเหมือนจะรู้ตัวเธอเงยหน้าขึ้นพลัน สบตากับเขาในชั่วพริบตาเดียวที่เหมือนจะยาวนาน แววตาของเขานั้นนิ่ง...แต่ลึกและอันตรายในขณะเดียวกันรถม้าอีกคันก็มาหยุดลงที่ไม่ห่างนักม่านผ้าค่อย ๆ เลื่อนขึ้น เผยให้เห็นหญิงสาวรูปงามในชุดประณีตซูเหม่ยอิง นางก้าวลงจากรถม้าอย่างงามสง่าแต่จังหวะเดียวกับที่เงยหน้าขึ้นมองกลับต้องชะงักเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าสายตาของไป๋จิ้งหานที่มองหลินเยว่ไม่ใช่สายตาธรรมดาแม้เขาจะไม่ยิ้ม ไม่เคลื่อนไหวใด ๆ แต่กลับให้ความรู้สึก...พิเศษพิเศษเกินกว่าที่ซูเหม่ยอิงเคยเห็นชายผู้นี้มอบให้ใครหัวใจของนางพลันบีบรัดแม้ไม่รู้ความจริงว่าเขาคิดสิ่งใดแต่เพียงภาพนั้นก็เพียงพอจะบาดใจสตรีผู้เฝ้าคิดถึงเขาม

ตอนที่ 28 เปิดเผยอีกขั้นอาจางหยุดรถม้าที่เนินเขาเบื้องหน้า ลู่เผยก้าวลงก่อน แล้วหันกลับมาช่วยประคองหลินเยว่ลงจากรถม้าอย่างนุ่มนวล“ตรงนี้ลมดี วิวก็พอใช้ได้…” เขากล่าวพลางทอดสายตาไปไกลพอยืนได้อย่างมั่นคง หลินเยว่ก็หยิบปืนสั้นสีดำเงาออกมาจากมิติ ส่งให้ชายหนุ่มอย่างไม่ลังเล ลู่เผยรับมา พินิจด้วยแววตาสนอกสนใจ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางกล่าวขึ้น“ข้าอยากเห็นอาวุธที่ฮูหยินใช้วันนั้น ปืนที่ท่านยิงข่มคุณชายไป๋”เขาหันมาสบตานาง แล้วยิ้มแผ่ว“ข้าคิดว่า… คงไม่ใช่ตัวนี้หรอกกระมัง?”หลินเยว่ไม่เอ่ยคำใด นางก้าวไปยืนหันหน้าออกทางหน้าผา แล้วกางมือออกเบา ๆในความว่างเปล่า ท่ามกลางแสงแดดอ่อนจาง ปืนไรเฟิลสีดำเงาปรากฏขึ้นในมือของนางมันยาวกว่าปืนสั้นนัก ตัวปืนเคลือบโลหะสีเข้มสนิท กล้องส่องทางไกลติดบนลำกล้องด้วยเทคโนโลยีที่โลกนี้ไม่อาจเข้าใจลู่เผยตาเบิกเล็กน้อย ราวกับเห็นสัตว์เทพในตำนาน เขารับมันมาอย่างระมัดระวัง“น้ำหนักหนักแน่น… แต่สมดุลดีอย่างน่าประหลาด”“เรียกว่า ปืนไรเฟิลติดกล้อง” หลินเยว่กล่าวเรียบ ๆ “ใช้ยิงระยะไกลด้วยความแม่นยำสูง แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยจั้งก็ยังยิงได้แม่นยำ”ลู่เผยหลุดหัวเราะในลำ

ตอนที่ 30 หมดสิ้นอำนาจหลังจากลู่เผยกับหลินเยว่จากไปในยามเที่ยงไม่นานนัก องค์รักษ์คนสนิทเร่งฝีเท้าเข้ามารายงานเพียงครู่ สีหน้าไป๋จิ้งหานเปลี่ยนสีทันควัน ลุกพรวดขึ้น ซูเหยียนก็รุดตามไปไม่รั้งรอ ทิ้งให้เหม่ยอิง มองตามอย่างงวยงงค่ายฝึกทหารตระกูลไป๋ชายเมืองครั้นไป๋จิ้งหานไปถึง ก็เอ่ยเสียงเรียบแต่เด็ดขาด“มันอยู่ที่ใด”“คุกใต้ดินขอรับ”ชายหนุ่มมิได้กล่าวสิ่งใดอีก ก้าวเท้ายาวเร่งรุดไปยังที่หมายพอไปถึง ไป๋จิ้งหานปรายตามองหญิงวัยกลางคนที่ถูกมัดตรึงกับเสาไม้ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ใบหน้าฟุบลงแนบกับไหล่เหมือนหมดสติทหารนายหนึ่งเร่งเข้ามาเอ่ยรายงานเสียงเคร่ง“นางถูกทิ้งไว้หน้าค่ายพร้อมกับเอกสารชุดนี้ขอรับ ข้าอ่านดูคร่าว ๆ แล้ว เห็นว่าสำคัญจึงรีบส่งคนไปตามคุณชาย”ไป๋จิ้งหานรับเอกสารมาเปิดดูสายตากวาดผ่านตัวอักษรอย่างรวดเร็ว แววตาเขาเปลี่ยนสี คิ้วขมวดแน่นยิ่งนัก“...แม่นมในจวนนายอำเภอโจวหรือ?” น้ำเสียงเขาต่ำลึก แฝงด้วยความเคลือบแคลงใจทหารคนเดิมเอ่ยต่อ “เบื้องต้นเพื่อมิให้ผู้ใดหลบหนีไปได้ข้าได้ให้คนไปจับตาดูจวนของนายอำเภอโจวแล้วขอรับ”ซูเหยียนพยักหน้าชื่นชมแล้วเดินเข้ามาข้างกาย

ตอนที่ 32 เป็นความชอบธรรมตระกูลซู เหม่ยอิงกำลังให้สาวใช้บำรุงผิวกาย ชิงอันเข้ามารายงานเสียงแผ่ว “คุณหนู บ่าวสืบเรื่องมาได้แล้วเจ้าค่ะ...คุณชายไป๋ออกไปเพราะจับสายลับได้”“สายลับหรือ?” เหม่ยอิงเลิกคิ้วเล็กน้อย“เจ้าค่ะ เป็นสายลับที่ทำงานอยู่ในจวนนายอำเภอโจว ได้ยินว่าทหารของตระกูลไป๋ล้อมจวนไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วเจ้าค่ะ”หญิงสาวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามอย่างใช้ความคิด “นายอำเภอโจว...ไม่ใช่น้องชายของเสนาบดีโจวหรือ”“เจ้าค่ะ เรื่องนี้ทำให้ราชสำนักสั่นสะเทือนไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ” ชิงอันตอบเร็วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“มิน่าล่ะ...พี่ชายใหญ่กับคุณชายไป๋ถึงได้เร่งรีบออกไปเช่นนั้น” เหม่ยอิงพึมพำชิงอี้ที่ยืนอยู่อีกด้านรีบเอ่ยเสริม “ย่อมเป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ คุณชายไป๋ไปเมืองสิงสุ่ยก็เพราะเรื่องนี้แน่ หาใช่เพราะสตรีนางนั้นไม่…”แม้ว่าประโยคนั้นจะทำให้คลายกังวลลงบ้าง แต่ภาพแววตาของไป๋จิ้งหานในยามที่จ้องมองหญิงผู้นั้นกลับยังติดตาเหม่ยอิงอย่างประหลาดเหม่ยอิงเปลี่ยนหัวข้อด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายลง “ทว่า...บะหมี่ร้านเมี่ยนเผย...อร่อยมากจริง ๆ เสียดายที่ไม่ได้ซื้อกลับมาด้วย”ชิงอี้รีบตอบ “พ

ตอนที่ 34 กลับมานะสีจันทร์หม่นทอดทาบลงบนเรือนร่างสูงใหญ่ที่ยืนแนบต้นไม้ใหญ่ราวเงาสลัวแห่งรัตติกาล เส้นผมยาวสีเข้มถูกรวบไว้หลวม ๆ ปล่อยให้ปลายผมปลิวระเริงเบา ๆ ตามแรงลมยามค่ำคืน เสริมให้ชายหนุ่มผู้นั้นดูล่องลอยไม่แน่ชัด อยู่ระหว่างความจริงกับภาพฝันดวงตาลึกสงบคล้ายไร้แวว เย็นชา ดับสนิทประหนึ่งบ่อบาดาลที่ไร้ก้น ไม่สะท้อนแม้เศษเสี้ยวความรู้สึกใด ทว่ายามที่ลู่เผยก้าวออกจากมาปรากฏตรงหน้า แสงบางบางหนึ่งก็แวบไหวขึ้นในดวงตานั้น“ข้านึกว่าจะต้องรอถึงรุ่งเช้าเสียอีก” เสียงของมู่หยางดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดลู่เผยไม่ตอบ เขาก้าวเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะรินน้ำชาใส่ถ้วยอย่างใจเย็น คล้ายต้องการดับไฟร้อนในอกเสียก่อน แล้วจึงเอ่ยน้ำเสียงไม่พอใจ“ท่านมาขัดจังหวะข้า”มู่หยางยกยิ้มบางที่ไม่ถึงดวงตา “ทำไมถึงต้องเร่งจัดงานแต่ง แล้วยังเปิดเผยตัวต่อตระกูลไป๋เข้าไปยุ่งกับราชสำนักอีก?”ลู่เผยวางถ้วยชาลง “ข้ามิได้เร่ง...เป็นตระกูลไป๋ต่างหาก...และที่เปิดเผยตัว เพราะข้าอยากอยู่อย่างสงบ”“หรือแท้จริงแล้ว...เจ้าต้องการปกป้องนาง?”“นับว่ามีส่วน”มู่หยางหัวเราะแผ่วเบา “เจ้าหลงใหลในความงามแล้ว”ลู่เผยส่ายหน้า “นาง