All Chapters of เกิดใหม่พร้อมมิติ ข้าคือแม่ค้าตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

สายลมยามเช้าพัดเอื่อย อากาศในเรือนหลักของตระกูลลู่อบอวลด้วยกลิ่นกำยานอ่อน ๆ ลู่ซ่างออกมาก็มาเข้าพิธี เมื่อคืนกว่าจะได้พักผ่อนก็ดึกดื่น ตื่นเช้ามาก่อนถึงเวลายกน้ำชา สองสามีภรรยาตระกูลลู่เพิ่งได้สนทนากันลู่ซ่างถอนหายใจเฮือกยาว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “น่าโมโหนักจริง ไม่คิดเลยว่าร้านอาหารของเราจะถูกลอบกัดถึงเพียงนี้”ขมวดคิ้วแน่นขึ้น “ทุ่มเงินทองมากมายแต่ผลกลับสูญเปล่า ขุนนางพวกนั้นรับเงินไปแล้วกลับไม่แม้แต่จะขยับนิ้ว” เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอัดอั้นอยู่ในอก เชี่ยเมยเพียงยิ้มบาง ๆ อย่างขมขื่น“เรื่องราวผ่านพ้นไปได้ก็นับว่าโชคดีแล้ว อย่างน้อยทางการก็ยังไม่เอาผิดที่เราปล่อยให้คนนอกลอบวางยาในครัว”ลู่ซ่างส่ายหน้าอย่างระอาใจ ก่อนกล่าวเสียงเบา “มิใช่ว่าพวกเขาไม่เอาผิด...แต่เป็นเพราะการแต่งงานครั้งนี้ต่างหาก...ลู่เผยต้องแต่งงานด้วยเหตุเช่นนี้ ข้ารู้สึกระอายใจนัก”เชี่ยเมยพยักหน้าเบา ๆ “ถึงอย่างนั้น...นางก็นับว่ามีบุญคุณกับตระกูล ข้าก็คิดว่าอย่างน้อยควรดีกับนางสักหน่อย”นางถอนหายใจอีกครั้ง สายตาเหม่อลอยพลางพึมพำเบา ๆ อย่างสิ้นหวัง “ตอนนี้ในคลังแทบไม่เหลือสมบัติอะไรแล้ว…ร้านอาหารก็

ขณะที่กำลังชิมบะหมี่เป็ดพะโล้ ลู่เผยก็เอ่ยขึ้นอย่างเรียบเรื่อย“ข้าชอบเรื่องการทำอาหารมาตั้งแต่ยังเล็กแล้ว ทุกครั้งที่ได้ลิ้มรสฝีมือของผู้อื่น ข้ามักจะพยายามจดจำรสชาติ แล้วกลับมาลองทำตามด้วยตนเอง แม้บางครั้งจะไม่เหมือนเดิมเสียทีเดียว แต่ความรู้สึกนั้นมัน...สนุกดี”หลิวเยว่มองดูลู่เผย ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างเด็กชายที่หลงใหลในสิ่งใดสิ่งหนึ่งจริง ๆหลังจากทั้งสองรับประทานเสร็จ ลู่เผยจึงถามขึ้นด้วยรอยยิ้มที่แฝงความคาดหวัง“เป็นอย่างไรบ้าง คิดว่าจะพอเปิดร้านได้หรือไม่?”หลินเยว่พยักหน้า “ได้สิ...อร่อยเช่นนี้ต้องขายดีแน่ ๆ”แล้วกล่าวต่อ “แล้วเหตุใด...เมื่อก่อนท่านพี่ถึงไม่เป็นพ่อครัวที่ร้านหลงฮวาเสียเอง”ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “มีบิดาคอยดูแลอยู่ ข้าไม่สะดวกจะก้าวก่าย อีกทั้ง...ข้าไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าข้าทำไปเพราะต้องการแย่งชิง”หลินเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย “เช่นนั้น เงินเปิดร้านครั้งนี้ก็ใช้ของข้าเถอะ ถือว่าเป็นร้านของพวกเรา”ลู่เผยชะงักไปเล็กน้อย เขามองหญิงสาวตรงหน้า แววตาสั่นไหวชั่วครู่ เขารู้ดีว่าเดิมนางมาจากครอบครัวธรรมดา เงินร้อยตำลึงนั้นย่อมเป็นก้อนให

หอชิงหัว บนชั้นสูงสุด ชั้นเรือนรับรองเล็กอยู่กลางสวนหินและสระบัวจำลอง อากาศยามบ่ายคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมจาง ๆ ของชาอบบุปผาและไม้หอม ผ้าม่านโปร่งบางสีน้ำตาลทองลู่ไหวตามแรงลมเย็น ผนังแกะสลักลวดลายวิจิตร ส่วนหนึ่งเปิดกว้างให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองชิ่งสุ่ยยามบ่าย บ่าวรับใช้ก้าวย่างอย่างเงียบงันมิให้รบกวนบุรุษสองคน ไป๋จิ้งหานนั่งตรงมุมที่รับแสงพอดี ชายหนุ่มสวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม ตัดเย็บประณีตอย่างเรียบหรู ผมยาวถูกรวบไว้ด้วยปิ่นหยกดำ หน้าตาคมคายเย็นชา นัยน์ตาเรียบนิ่งดุจสายน้ำใต้แผ่นน้ำแข็ง ไม่มีใครกล้าทายสายตา ดวงหน้าของเขาไม่ใช่ความหล่อเหลาที่หวานละมุนแต่กลับงามสง่าอย่างเฉียบคมสะท้อนแววอันตรายอย่างชัดเจน ต่างจากบุรุษซูเหยียนที่นั่งอยู่ตรงข้าม อาภรณ์เขาเป็นสีขาวงาช้างปักลายเมฆทอง บรรยากาศรอบกายดูผ่อนคลาย ใบหน้าเขามีรอยยิ้มอยู่เสมอ แววตาเจ้าเล่ห์แฝงบุรุษเจ้าสำราญ ขณะดื่มสุราก็ยังมีอารมณ์หยอกล้อประปราย บุรุษผู้นี้แม้แลดูเบาสบาย หากแต่แท้จริงแล้วก็เป็นผู้หนึ่งที่ไม่คนไม่กล้าคาดเดาความคิด ซูเหยียนเอนกายอย่างสบายในอิริยาบถนักปราชญ์ มือหน

เรือนหลักตระกูลลู่ ภายในห้องรับกินอาหาร ลู่ซ่างนั่งลงที่โต๊ะพร้อมกับเชี่ยเมย สายตาของทั้งสองจับจ้องไปยังบะหมี่ที่ลู่เผยทำเป็นอาหารมื้อเที่ยง เพียงชิมคำแรก ลู่ซ่างพลันรู้สึกสะเทือนใจ ความสามารถเช่นนี้เขากลับไม่เคยรับรู้ รสชาติที่กลมกล่อมอ่อนโยนนั้นทำให้เขายิ่งย้ำว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาได้ละเลยบุตรชายคนโตไปมากเพียงไรยามตระกูลรุ่งเรืองกลับถูกมองข้าม ทว่าพอยามที่ตระกูลตกต่ำ คนที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ กลับเป็นลู่เผยผู้ที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญคิดมาถึงตรงนี้ลู่ซ่างรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกแน่นในอก เขาวางตะเกียบลงช้า ๆ อย่างรู้สึกผิด ดวงตาหม่นลงเล็กน้อยและเขาตระหนักดีเหตุผลละเลยมองข้ามเกิดจากสาเหตุใดเชี่ยเมยเห็นสีหน้าสามีก็เข้าใจความรู้สึก นางยื่นมือมาวางบนหลังมือของเขาอย่างปลอบโยนเบา ๆ“ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า...ลู่เผยชอบทำอาหารถึงเพียงนี้”ลู่ซ่างถอนหายใจหนักหน่วง “ข้าเป็นบิดาที่ล้มเหลวนัก แม้แต่บุตรชายชอบอะไรหรือถนัดสิ่งใด กลับไม่เคยสนใจสักครั้ง”เชี่ยเมยยิ้มบางปลอบใจ “เรื่องผ่านมาแล้วท่านอย่าคิดมากเลย ตอนนี้ลู่เผยกำลังตั้งใจอย่างยิ่ง พวกเราคอยช่วยสนับสนุนเขาเถิด”

หลังจากนั้นลู่เผยก็ยังคงทำบะหมี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อปรับรสและตรวจสอบความสม่ำเสมอของเส้นและน้ำซุป บ่าวไพร่ที่อยู่ในเรือนต่างถือถ้วยคนละใบมารอรับด้วยสีหน้าคาดหวัง บ้างก็กลืนน้ำลาย บ้างก็แอบยืนเขย่งด้วยความอยากลิ้มลอง“ต้องรบกวนพวกเจ้าช่วยกันชิมอีกรอบ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างสุภาพ สีหน้ายังเต็มไปด้วยความตั้งใจ“คุณชายรองเกรงใจบ่าวเกินไปแล้ว ของอร่อยแบบนี้ ให้บ่าวกินอีกสิบชามก็ยังไหวขอรับ!” บ่าวคนหนึ่งพูดพลางยกถ้วยแนบอกไว้แน่น“วาสนาของบ่าวแล้วที่ได้กิน...บะหมี่ของคุณชายลู่ช่างหอมและกลมกล่อมนักเจ้าค่ะ น้ำซุปนี่...ช่างละมุนลิ้นจนแทบไม่อยากกลืนลงไปเลย” บ่าวหญิงอีกคนเอ่ยชมตาเป็นประกาย“ถ้าเปิดร้านเมื่อไร รับรองว่าคนต่อคิวยาวตั้งแต่หัวตลาดยันท้ายซอยแน่ ๆ ขอรับ!” บ่าวหนุ่มอีกคนเสริมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“คนอย่างข้าเคยกินแต่บะหมี่แห้ง ๆ ในน้ำซุปจืด ๆ วันนี้พอได้ชิมฝีมือคุณชายลู่ ข้าคิดว่าชีวิตข้าเปลี่ยนไปแล้วเจ้าค่ะ!” บ่าวสาวอีกนางทำท่าประนมหัวนิด ๆ อย่างน่ารัก“พวกเจ้าพูดชมกันเกินไปแล้ว” ลู่เผยเอ่ย“พวกบ่าวพูดจริงนะขอรับ/เจ้าค่ะ” พวกเขาพูดพร้อมกันพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นทั่วทั้งเรือนบรรยากาศอ