Semua Bab รักร้ายจอมทระนง: Bab 21 - Bab 30

ตอนที่ : 22 เลี่ยงไม่ได้ 3“ว่ายเป็นครับคุณพ่อเคยสอน” นอกจากจะว่ายเป็นแล้วยังมีปลอกแขนว่ายน้ำเด็กสวมติดอยู่ด้วย“ทำไมพี่รุ้งไม่มาตรงนี้ล่ะครับพี่นิ”“พี่รุ้งเขาว่ายน้ำไม่เป็นค่ะน้องฟรังก์ เลยขอเล่นอยู่แถว ๆ นั้นก่อน ทำไมไม่อยากเล่นกับพี่นิเหรอคะ”“เปล่าครับ เล่นกับพี่นิก็ได้เล่นกับใครก็ได้หมดเลยครับ” เด็กน้อยช่างพูดเรียกเสียงหัวเราะจากนิยาส่วนสองพี่น้องนั้นหันไปมองหน้ากันในทันที คริษฐ์จำได้ว่าสมัยเด็กนั้นเขาเคยพารุ้งพรายไปเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำหมู่บ้านข้าง ๆ แต่ฝึกเท่าไหร่รุ้งพรายก็ไม่สามารถว่ายน้ำได้ เอาแต่เกาะเขาจนน่ารำคาญ ไม่คิดว่าผ่านมาหลายปีแล้วหญิงสาวก็ยังว่ายน้ำไม่เป็น“เตดูน้องฟรังก์กับนิเขาดี ๆ นะ”“พี่คริษฐ์จะไปไหน”“ไปดูรุ้งหน่อย”“ดูทำไม” เตชัสบ่นตามหลังพี่ชายที่ว่ายน้ำไปหาหญิงสาวอีกคนที่เกาะขอบสระเล่นอยู่เพียงลำพัง“ยังว่ายน้ำไม่เป็นอีกเหรอรุ้ง” คริษฐ์ว่ายน้ำมาถึงขอบสระทางรุ้งพรายอย่างรวดเร็ว“ยังค่ะพี่คริษฐ์ แต่ตรงนี้น้ำตื่น ๆ รุ้งยืนถึงอยู่ค่ะ”“เล่นคนเดียวจะสนุกอะไร ไปเล่นกับเพื่อนกับน้องฟรังก์สิ เดี๋ยวพี่พาไป”“เอ่อ ไม่ดีกว่าพี่คริษฐ์ รุ้งว่าอยู่ตรงนี้ปลอดภัยที่สุดแล้ว

ตอนที่ : 24 หมั้น10หมั้น หลังจากนิยากลับบ้านไปแล้วน้องฟรังก์ก็นอนหลับสนิทในทันที สองแม่ลูกเลยได้โอกาสนั่งคุยกันสองต่อสอง นางอำไพเริ่มบอกเรื่องเมื่อตอนกลางวันแก่ลูกสาว “หมั้นเหรอคะแม่” รุ้งพรายตาโตอย่างตกใจในสิ่งที่ได้ยิน “ใช่แล้วรุ้ง แม่เองก็งง ๆ นะ คุณพิมพ์เหมือนจะพูดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเห็นยังไม่ได้ถามลูกชายเลย” “ยังไม่ถามพี่คริษฐ์ด้วย แบบนี้ถ้าคุณป้าพิมพ์มาบังคับให้พี่คริษฐ์หมั้นกับรุ้ง รุ้งก็ไม่เอาหรอกค่ะแม่” รุ้งพรายกัดปากล่างเอาไว้แน่นแล้วหันหน้าหนีไปด้านข้าง “คุณพิมพ์ยังไม่ได้พูดกับคริษฐ์เขาเลยเรื่องนี้เราก็ดู ๆ ไปก่อนนะรุ้ง ปฏิเสธไปเลยเกรงว่าจะหักหาญน้ำใจคุณพิมพ์เขา แม่ก็เลยเฉย ๆ ไว้ก่อน บอกว่ารอถามรุ้งดู” “แต่มันจะเป็นไปได้เหรอคะเรื่องหมั้น รุ้งว่าพี่คริษฐ์ปฏิเสธแน่นอนค่ะ อีกอย่างคุณป้าพิมพ์คงบังคับพี่คริษฐ์ไม่ได้เหมือนกัน” รุ้งพรายค่อนข้างมั่นใจ พอคิดเช่นนี้ก็คลายความกังวลเรื่องบังคับจิตใจ คริษฐ์ลงได้บ้าง “ถ้ารุ้งคิดแบบนี้ก็ดีแล้วลูก คนเราจะอยู่ร่วมกันก็ต้องผูกสมัครใจรักทั้งสองฝ่าย จะมาบังคั

ตอนที่ : 26 หมั้น 3 “แม่ว่าอะไรนะครับ” คนรู้เรื่องหลังคนอื่นถึงกับลุกขึ้นยืนระหว่างรับประทานมื้อค่ำ “แม่บอกว่าพี่คริษฐ์เขาหมั้นกับหนูรุ้งแล้ว” “ไม่จริงใช่ไหมพี่คริษฐ์พี่คริษฐ์จะไปหมั้นกับยัยเด็กใจแตกนั่นได้ยังไง” เตชัสหันไปถามคนที่ตักข้าวใส่ปากแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวในท่าทางตื่นตระหนกของน้องชาย “จริง” แล้วพูดคำสั้น ๆ ของคริษฐ์ ทำคนเป็นน้องชายต้องสะดุ้งไปอีกรอบ “พี่คริษฐ์ !” เตชัสทรุดตัวลงนั่งตามเดิม มองมารดามองพี่ชายแล้วไม่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดนี้เลยสักนิด “เตไม่อยากได้หนูรุ้งมาเป็นพี่สะใภ้เหรอลูก” นางพิมพ์พรใช้ความใจเย็นถามลูกชายคนเล็ก “พี่คริษฐ์ก็ไม่เคยอยากได้” เตชัสแย้งพร้อมกับมองพี่ชายด้วยสายตาแปลก ๆ “ก็ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว หนูรุ้งอาจจะถูกตาต้องใจพี่ชายเราแล้วก็ได้จริงไหมคริษฐ์” หญิงสูงวัยพูดด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า เรื่องไหนจะสุขเท่าเรื่องนี้ไม่มีอีกแล้ว “พี่คริษฐ์ พูดอะไรสักอย่างสิ” คนเป็นน้องพยายามมองพี่ชายแต่เขาก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาอีก “อ้อ แล้วแหวนที่เตไปขโมยของ

ตอนที่ : 28 ความรู้สึก 2 จูบของแย้มไม่เป็นประสาแต่น่ารัก หวานละมุนนุ่มลิ้นอยู่ไม่น้อย หากไม่ถอดไม่กอดและไม่จูบก็คงไม่มีวันได้รู้ ว่าแย้มเองก็มีของดีทีเด็ดอยู่ไม่น้อย และเมื่อสาแก่ใจอยากแล้วเขาก็เลื่อนฝ่ามือลงไปขยำเต้าเต่งตึงเบา ๆ ทักทายเพียงเล็กน้อยก่อนจะเลื้อยลงสู่ใจกลางดอกไม้แสนหวง “อื้อ ! คุณเตไม่เอา” แย้มหดขาหนีทันทีที่เขาแตะต้อง “อย่าดื้อสิแย้ม เรามาไกลขนาดนี้แล้วถอยหลังกลับไม่ได้รู้ไหม” “มะ...ไม่” แย้มส่ายหน้ารัว ๆ ฝ่ามือก็ดันหน้าอกเขาออก แต่เหมือนดันหน้าผาก็ไม่ปาน เพราะเตชัสทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัว ผ่อนแรงก็แค่ช่วงท่อนแขนเพื่อวางราบไปกับที่นอน “อยู่เฉย ๆ น่า เดี๋ยวฉันทำเอง” พูดแล้วก็ใช้มือข้างที่ว่างรวบข้อมือที่คอยแต่จะดันตัวเขาออกขึ้นเหนือศีรษะ เท่านี้แย้มก็เหมือนถูกเขาตรึงเอาไว้ทั้งตัวขยับหนีไปไหนก็ไม่ได้ ร้ายไปกว่านั้นเตชัสใช้เข่าแยกท่อนขาของเธอให้ออกจากกัน แย้มรู้ว่าสู้ไม่ได้จึงปล่อยน้ำตาให้ไหลลงอาบหน้า “ร้องทำไม เรื่องแบบนี้เขาไม่ร้องไห้กันหรอก เขาร้องแบบอื่นมากกว่า มาดูซิว่าแย้มจะร้องแบบไหนกัน แต่ฉันว่าไม่ใช่ร้องไห

ตอนที่ : 30 ไม่ปกติ 2 ขณะที่คนเป็นพี่ชายกำลังอึ้งกับสิ่งที่เห็นและได้ยิน คนในห้องนอนก็กำลังถกเถียงกันอยู่บนเตียง แย้มไม่กล้าร้องให้คนช่วยเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไร เตชัสยัดปากเธอด้วยเงินจริง ๆ และเป็นเงินก้อนโตที่เธอต้องการส่งให้ที่บ้านใช้ นาข้าวถูกน้ำท่วมพ่อกับแม่ติดหนี้เงินกู้จากธนาคาร ถึงคราวที่ต้องจ่ายประจำปี ลำพังเงินเดือนที่เธอส่งให้ครอบครัวแต่ละเดือนก็แทบจะไม่พอใช้กัน “จะอิดออดอะไรนักหนาแย้ม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” เตชัสทำเสียงหงุดหงิดใส่หญิงสาวที่ทำหน้าจะเป็นจะตายยามถูกลากขึ้นเตียง “เดี๋ยวป้าพุดจะสงสัยค่ะคุณเต ถ้าขึ้นมาบนนี้นาน” คำพูดประสาคนซื่อของแย้มทำให้เตชัสแสยะยิ้มร้าย ๆ ใส่ “รับรองได้ป้าพุดไม่สงสัยแน่ เพราะมันจะไม่นานเลยแย้ม” แย้มกัดปากแน่นเพราะเขาคงจะรีบทำแล้วรีบเสร็จ เหมือนเห็นเธอเป็นของเล่นที่ต้องการระบายเมื่อไหร่ก็คว้าเอาเพราะใกล้มือ หญิงสาวไม่รู้จะบอกใครในเรื่องนี้ได้ ทั้งกลัวทั้งอายในเวลาเดียวกัน ‘ถ้าบอกคนอื่นสิ่งที่เธอจะได้คือเงินก้อนหนึ่งแล้วไสหัวออกไปจากบ้านนี้ในทันที เพราะแม่ของฉันคงไม่ใจดีให้ฉันเอาค