All Chapters of ไม่อยากรักก็ต้องรัก: Chapter 11 - Chapter 20

11ทำไมต้องง้อ ออสตินแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอในตอนนี้แต่ในครั้งแรกที่เขาได้เห็นหน้าของเธอ เขาก็มีแวบแรกที่ชอบในหน้าตาของเธอเพราะเธอน่ารักมากๆ ทำให้เขาตัดสินใจง้อเธอแต่เหตุผลหลักๆ ที่เขายอมง้อเธอก็น่าจะเป็นเรื่องเงิน เงินเดือนของออสตินถูกลดลงจากเดิมมาก เขาได้เงินเดือนแค่ 25 % จากที่เคยได้ทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมอีกเท่าตัว “เราต้องทำได้ดิ่ว่ะแค่ง้อผู้หญิงเพื่อเงินของเราให้คืนกลับเท่าเดิมสู้โว้ย!!!” ออสตินร้องขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมา ออสตินไปมหาวิทยาลัย เขาไปดักรอมลชญาที่ตึกคณะของเธอเพราะในทุกวันมลชญาต้องมาที่นี่ก่อนอย่างแน่นอน มลชญามาถึงเธอก็เดินไปอีกทางที่ออสตินไม่ได้ยืนอยู่เพราะเธอเห็นออสตินยืนอยู่ตรงนั้นทำให้เธอตัดสินใจเดินไปขึ้นอาคารอีกทาง “นายไม่ได้แอ้มฉันหรอกออสตินฉันรู้ว่านายต้องมาง้อฉันเพราะแม่ของนายต้องบีบบังคับนายให้มาง้อฉันแน่ๆ ไม่อย่างนั้นนายไม่มารอฉันตรงนี้แน่นอน” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็เดินยิ้มอย่างภูมิใจในความช่างสังเกตของตัวเอง ชลธิชาเดินมาที่อาคารตึกคณะตรงที่นัดหมายไว้กับมลชญาแต่พ

13กดดัน ออสตินที่ได้เงินเดือนน้อยลงกว่าเดือนก่อนๆ มากๆ ทำให้เขาต้องลดการใช้เงินลงมาหลายอย่างทั้งเรื่องเที่ยวเขาก็ไม่ได้ไปหลายวันมากๆ แต่เงินของเขาก็หมดลงเรื่อยๆ จนเขาตัดสินใจไปที่บ้านเพื่อพูดคุยต่อรองกับแม่ของเขาเพื่อให้แม่ของเขาจ่ายเงินเดือนให้เขาตามเดิมและเท่าเดิม “ออสตินแกมาหาแม่มีเรื่องอะไรด่วน ถึงได้มาถึงที่บ้านปกติแกก็ไม่เคยคิดที่จะมาที่บ้านเลย” ละอองพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของออสตินที่ตอนนี้นั่งหน้ามุ่ยเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดี ออสตินที่วางแผนทำหน้าอย่างนี้ ทำให้ดูเหมือนโกรธเพราะเขาคิดว่าแม่จะเห็นใจและยอมให้เงินเดือนกับเขาตามเดิม “แล้วทำไมต้องทำหน้าบึ้งอย่างนี้ด้วยไม่เข้าใจเลย โกรธอะไรแม่อีกไม่ทราบ” ละอองที่รู้จักนิสัยของลูกชายของเขาดีว่าที่มาหาเธอด้วยเรื่องอะไรเพราะถ้าไม่อยากได้อะไรจากแม่ก็คงไม่มาหาแม่อย่างนี้แน่นอน “เข้าเรื่องเลยนะ เงินที่แม่ให้ออสตินเดือนนี้มันไม่พอใช้แล้ว เงินจะหมดแล้วเนี่ย” ออสตินพูดขึ้นมาแล้วหน้าก็บึ้งตึงเพื่อข่มขวัญคนเป็นแม่แต่มีหรือคนเป็นแม่อย่างละอองจะกลัวลูกที่เขาเลี้ยงมาด้วยตัวของเธ

15ง้อดีๆ ไม่ชอบ ออสตินขับรถมาเรื่อยๆ มลชญาก็คอยบอกให้เขาปล่อยเธอลงแต่ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นกว่าเดิม “นี่ออสตินนายจะพาฉันไปไหนฉันไม่ไปนายปล่อยฉันลงสักทีได้มั้ย” มลชญาพูดขึ้นมาเสียงดังแต่เธอก็ต้องหยุดเพราะเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอพูด “ถ้าเธอไม่อยากลอยได้ก็ช่วยเงียบๆ ไว้เพราะไม่อย่างนั้นเธอได้ลอยจริงๆ แน่” ออสตินพูดขึ้นมาแล้วก็มองไปข้างหน้าอย่างละสายตาไม่ได้เพราะความเร็วของรถทำให้เขาไม่สามารถละสายตาจากมันได้ มลชญาปิดปากเงียบเพราะเธอกลัวความเร็วที่ออสตินเหยียบคันเร่งลงไปมันเร็วมากเร็วจนเธอต้องนั่งหลับตาด้วยความกลัว เมื่อออสตินเห็นว่าเธอนิ่งแล้วก็เงียบเรียบร้อยแล้ว เขาก็ลดความเร็วลงมาจนเป็นความเร็วเป็นปกติ “เงียบได้สักที” ออสตินยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจที่เธออยู่นิ่งๆ โดยไม่มีเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น ออสตินขับรถเข้ามาจอดในคอนโดมิเนียมสุดหรูของเขาแล้วก็พาเธอลงจากรถแต่เธอทำท่าจะวิ่งหนีเขารู้ทันเขาก็อุ้มเธอขึ้นมาทันที “เธอคิดว่าจะหนีฉันไปได้หรือไง เธอไม่รู้หร

17คนชั่วที่เป็นผัวเธอ มลชญาที่กำลังจะก้าวขาเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดชำระล้างกายของเธอที่ตอนนี้มีกลิ่นคาวจากน้ำกามของเขาคละคลุ้งไปทั่วร่างกายของเธอ “เธอจะไปไหนโมเดล” ออสตินพูดขึ้นมาเสียงดังเหมือนเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้เธอไปไหน “ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ คนชั่ว ๆ” มลชญาพูดขึ้นมาด้วยความโกรธโมโหเสียใจ ตอนนี้อารมณ์ของเธอมันปะปนผสมกันไปหมด “เธอหมายความว่าฉันชั่วใช่มั้ย” ออสตินเอ่ยถามเธออย่างไม่พอใจที่เธอหาว่าเขาเป็นคนชั่ว “รู้อยู่แล้วทำไมต้องถามด้วย นอกจากนายจะชั่วแล้วนายก็ยังโง่อีกด้วยใช่มั้ย” มลชญาพูดขึ้นมาอย่างไม่กลัวเกรงอะไรทั้งนั้นเพราะตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว “นี่โมเดลเธอพูดอย่างนี้กับฉันเธออยากเจอดีใช่มั้ย” ออสตินพูดขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับลุกเดินไปหาเธอแล้วจับหน้าของเธอไว้แล้วก้มลงไปจูบปากของเธออย่างแรงเขากัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนมันห่อเลือดขึ้นมาแต่เธอไม่ปล่อยให้เขาทำกับเธอฝ่ายเดียวเพราะเธอล่อให้เขาสอดลิ้นเข้ามาด้วยการทำเป็นเคลิบเคลิ้มไปกับเขา เมื่อลิ้นสากของเขาสอดเข้าไปภา

19ไม่หมั้นก็ต้องหมั้น มลชญานอนหลับไปในอ้อมกอดของออสตินจนสายของอีกวัน ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้ไปเรียนด้วยกันทัคู่เพราะตื่นสาย ชลธิชาที่ไม่เห็นเพื่อนมาเรียนในตอนเช้าพอหมดเวลาเรียนเธอก็รีบโทรหาเพื่อนของเธอทันทีด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดที่เป็นคนนัดเธอมาให้กับออสติน ชลธิชาโทรหาเพื่อนแต่ก็โทรไม่ติดทำให้เธอกังวลใจมาก ๆ “แกเป็นยังไงบ้างเนี่ยโมเดลหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ” ชลธิชาวางสายจากเพื่อนก็โทรหาบวรพจน์ทันทีเพราะเธอหวังว่าเขาเป็นเพื่อนของออสตินน่าจะติดต่อออสตินได้เพราะเธอก็โทรหาออสตินแล้วแต่ก็โทรไม่ติดเช่นกัน มลชญาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของออสติน ร่างกายของเธอบอบช้ำมาก ๆ เพราะกว่าที่เธอจะได้นอนก็เกือบฟ้าสางเพราะออสตินกินเธอดุมาก ๆ กว่าเขาจะอิ่มก็ทำเธอขาอ่อนแทบเดินไม่ไหว มลชญาพยายามขยับตัวของเธอให้ออกจากอ้อมกอดของเขาแต่เขากอดเธอแน่นมากจนไม่สามารถขยับร่างกายของเธอไปไหนได้นอกจากรอให้เขาคลายกอดเธอด้วยตัวของเธอเอง “จะไปไหน” ออสตินพูดด้วยเสียงที่แหบพร่าพร้อมกับขยับกระชับกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม “ไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำไปเรียน