12 ลองเปิดใจกับใครสักคน

12

ลองเปิดใจกับใครสักคน

         มลชญาตื่นขึ้นมาในเช้าวันเสาร์ เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องตื่นแต่เช้าในวันเสาร์ทั้งๆ ที่เธอควรนอนแล้วก็ตื่นให้สายกว่านี้แต่ทำไมพอถึงวันที่ต้องไปเรียนเธอกลับไม่อยากตื่นเช้าอย่างนี้แล้วก็ไปสายบ่อยมากๆ

         มลชญาตื่นขึ้นมาเธอก็นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงนอนของเธอ แล้วก็นอนแช่อยู่อย่างนั้นจนมีเบอร์โทรเข้ามาหาเธอ

           “เบอร์ของใครโทรมาแต่เช้าอย่างนี้เนี่ย” มลชญาพูดขึ้นมาแต่เธอก็รับสายด้วยความอยากรู้ว่าเป็นเบอร์ของใครโทรมา

           “ค่ะ สวัสดีค่ะ โมเดลพูดค่ะ” มลชญาพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่น่ารักสดใสฟังแล้วสบายหูมากๆ ยิ่งชวนให้อยากคุยนานขึ้น

           “พี่ปอนด์เองนะครับ พอดีพี่อยากชวนโมเดลออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยแต่ไม่ใช่การไปคุยสัญญาเรื่องงานนะแต่พี่อยากชวนหนูออกเดท” พีรพัฒน์พูดขึ้นมายิ่งทำให้มลชญาเกิดอาการหนักใจขึ้นมาทันทีเพราะเธอเองก็ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมหัวใจของเธอเลยสักนิด

           “วันนี้เลยหรอคะ โมเดลไม่ได้เตรียมตัวเลย” มลชญาพูดขึ้นมาอย่างนั้นเพราะเธอยังไม่มั่นใจว่าเธอจะอยากไปหรือเปล่าแต่พอเธอนึกถึงหน้าของออสตินกลับทำให้เธออยากลองเปิดใจให้กับตัวเองขึ้นมาเพราะอย่างน้อยๆ เธอก็จะได้ลืมและทิ้งความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อออสตินให้ลดน้อยลงหรือให้มันหมดไปเลยก็ได้

           “ได้ค่ะ ส่งโลชั่นแล้วก็เวลามาได้เลยนะคะแต่ขอเป็นตอนเย็นนะคะเพราะโมเดลต้องทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จก่อน”

           “ได้สิครับเรื่องนั้นไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่ส่งให้นะครับ” พีรพัฒน์บอกกับมลชญาแล้วก็วางสายจากเธอไป

           “ดีเหมือนกันเราจะได้ลองเปิดใจให้คนอื่นบ้าง ต่อจากนี้เราจะได้ไม่ต้องเป็นคนที่รักใครข้างเดียวอย่างนี้” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็เดินไปเลือกชุดที่จะไปออกเดทกับพีรพัฒน์ ที่เธอบอกกับเขาว่าเธอต้องทำรายงานให้อาจารย์แต่ไม่ใช่เธอแค่จะใช้เวลาในการหาชุดและเตรียมตัวเพื่อไปเจอเขาเพราะเธอไม่เคยออกเดทกับใครเลยนี่คือครั้งแรกของการออกเดทของเธอ

           

           พีรพัฒน์ส่งชื่อร้านแล้วก็โลเคชั่นมาให้มลชญาพร้อมกับเวลาที่เขานัด จนถึงเวลานัดเธอก็ขับรถออกไปเพื่อให้ทันเวลานัด

           มลชญามาถึงที่ร้านก่อนเวลานัด เมื่อเธอเข้ามาในร้านก็แจ้งโต๊ะที่พีรพัฒน์ได้จองไว้   

           “โต๊ะที่คุณพีรพัฒน์จองไว้ค่ะ” มลชญาแจ้งกับพนักงาน เมื่อพนักงานได้ยินที่เธอแจ้งพนักงานก็เดินนำเธอไปที่โต๊ะของเธอ

           “เชิญทางนี้เลยค่ะ ทางร้านได้เตรียมโต๊ะไว้ให้แล้วนะคะ” พนักงานเดินนำเธอไป เธอก็เดินตามพร้อมกับมองภายในร้านที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงามเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีความเป็นญี่ปุ่นมากๆ

           “โต๊ะนี้เลยค่ะ อีกสักครู่คุณพีรพัฒน์ก็มาถึงค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานพูดขึ้นมาทำให้เธอสงสัยว่าพนักงานของที่นี่ใส่ใจรายละเอียดของลูกค้าดีมากกว่าร้านอื่นๆ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าพีรพัฒน์คือเจ้าของร้านที่นี่          

           มลชญานั่งรอได้ไม่นานพีรพัฒน์ก็มาถึงที่ร้าน ก่อนที่เขาจะมาถึงพนักงานก็เริ่มเสิร์ฟอาหารรอจนเมื่อเขามาถึงอาหารก็เต็มโต๊ะพอดี

           “พี่ต้องขอโทษด้วยนะที่ให้รอนานพอดีพี่ติดธุระด่วนนิดหน่อยทำให้พี่มาถึงช้าไปหน่อย” พีรพัฒน์มาถึงก็พูดกับเธอทันทีเพราะเกรงใจที่ให้เธอมานั่งรออย่างนี้

           “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ได้รอนานเลยค่ะ” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มให้กับเขา พีรพัฒน์ที่ได้เห็นรอยยิ้มนี้ก็แทบใจละลายในทันที

           “อย่ายิ้มอย่างนี้ได้มั้ยพี่จะละลายแล้วนะเนี่ย”

           “พูดไปเรื่อยนะพี่เนี่ย” มลชญาที่ได้ยินก็เขินอายนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรกับเขา หัวใจของเธอก็ไม่ได้เต้นแรงด้วยความตื่นเต้นหรืออะไร อาจจะเป็นเพราะพึ่งเริ่มหรือหัวใจของเธอมันมีแต่ออสตินเลยทำให้เธอไม่ได้รู้สึกพิเศษกับใครอีก 

           “ก็มันจริงนี่นา” พีรพัฒน์นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอแล้วก็เรียกพนักงานเพื่อที่เขาจะสั่งไวน์มาดื่ม

           ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่นั้น มลชญาก็ได้เอ่ยชมร้านว่าร้านนี้สวยอาหารอร่อยแล้วก็บรรยากาศเหมือนอยู่ที่ญี่ปุ่น

           “ร้านสวยมากๆ เลยค่ะ อาหารก็อร่อยมากๆ ด้วย นึกว่านั่งกินอยู่ที่ญี่ปุ่นซะอีก” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายบรรยากาศรอบๆ ที่เธอนั่งแต่โซนที่เธอนั่งไม่ได้มีคนในห้องนี้เพราะห้องนี้เป็นห้องส่วนตัว

           “ขอบคุณนะที่ชม” พีรพัฒน์พูดขึ้นมายิ้มๆ อย่างภูมิใจที่มีคนมาชมร้านของเขาอย่างนี้

           “อย่าบอกนะว่าร้านนี้เป็นร้านของพี่ปอนด์” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าของพีรพัฒน์อย่างสงสัย

           “ใช่ครับร้านนี้เป็นร้านของพี่เอง”

           “ดีนะที่ชมไม่ได้ด่าไม่อย่างนั้นไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่ๆ พี่ปอนด์ก็น่าจะบอกให้เร็วๆ กว่านี้หน่อยนะคะ” มลชญาพูดแล้วก็หัวเราะขึ้นมา

           “ไม่เป็นไรด่าได้ครับ พร้อมรับคำติชมอยู่แล้ว”

           “แต่ที่พี่อยากถามก็คือเรามาคบกันได้มั้ย ยังไม่เป็นแฟนแต่เป็นคนคุยก่อนก็ได้ พี่ชอบหนูจริงๆ นะ” พีรพัฒน์พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าแววตาที่จริงจังมากๆ

           “ลองคุยกันดูก็ได้แต่โมเดลไม่ให้สัญญานะคะว่าเราจะได้เป็นแฟนกันหรือเปล่าเพราะความรู้สึกของโมเดลมันยังติดอยู่กับคนๆ หนึ่งไม่หายไปสักที” มลชญาพูดออกมาหน้าของออสตินก็ลอยเข้ามาในความคิดของเธอทันที

           “ไม่เป็นไรพี่จะทำให้โมเดลยอมรับความรักจากพี่ให้ได้เลยคอยดู” พีรพัฒน์ที่มั่นใจว่าเขาจะทำให้เธอหันมามองเขาให้ได้พูดออกมาอย่างมั่นใจแต่เจ้าของหัวใจที่เขาอยากพิชิตกลับไม่มั่นใจในหัวใจของตัวเองว่าจะสามารถลืมรักที่เธอมีให้กับออสตินได้หรือเปล่า

           หลังจากที่พีรพัฒน์กับมลชญาทานข้าวกันเสร็จดื่มไวน์กันเล็กน้อย พีรพัฒน์ก็ชวนเธอกลับเพราะมลชญาขับรถมาเองเขาไม่อยากให้เธอขับกลับดึกๆ คนเดียวแต่พอเขาคิดไปคิดมาเขาเลยขับรถไปส่งเธอที่บ้านแล้วก็ให้คนขับรถของเขาตามหลังไปเพื่อรับเขา

           เมื่อมาถึงหน้าบ้านพีรพัฒน์จับที่ใบหน้าของเธอเพื่อหวังที่จะจูบเธอแต่มลชญาไหวตัวทันที่หลบปากของเขา

           “พี่ขอโทษที่พี่ใจร้อนไป” พีรพัฒน์เอ่ยขอโทษเธอทันทีเพราะเขาอดใจไม่ไหวจริงๆ เพราะปากอวบอิ่มของเธอมันน่าสัมผัสเหลือเกิน

           “ไม่เป็นไรค่ะ รถที่มารับพี่ปอนด์มาถึงแล้วกลับบ้านดีๆ นะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารแล้วก็ขอบคุณที่เลี้ยนะคะ ไว้เจอกันอีกนะคะ” มลชญาบอกกับพีรพัฒน์ยิ้มๆ แล้วเขาก็เดินลงจากรถแล้วก็โบกมือให้กับเธอ

           “เฮ้อ!!! เกือบไปแล้ว ทำไมเราไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลย นี่เราจะรักคนอื่นไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย” มลชญาพูดขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจให้กับหัวใจของตัวเอง