10 ความทรงจำอันเลวร้าย

10

ความทรงจำอันเลวร้าย

         เมื่อ 9 ปีก่อนตอนที่ออสตินกลับมาจากต่างประเทศเพื่อย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยและเป็นครั้งแรกที่ออสตินได้เจอกับมลชญาที่สนามบินเพราะครอบครัวของเธอมาต้อนรับการกลับมาของครอบครัวออสติน                 

         ทั้งสองครอบครัวทักทายกันอย่างเป็นมิตรด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ครอบครัวของทั้งสองก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันหลังจากออกจากสนามบินซึ่งในตอนนั้นออสตินที่ได้เห็นมลชญาครั้งแรกและได้ทำความรู้จักกันผ่านพ่อกับแม่ของพวกเขาทั้งสองคน

            “ออสตินนี่โมเดลที่แม่เคยบอกว่าออสตินต้องไปเรียนที่เดียวกันกับโมเดล” ละอองแนะนำมลชญาให้กับออสติน

            ออสตินมองหน้าของโมเดลเขาก็รู้สึกเขินๆ เธอแต่เขาก็ยื่นมือของเขาออกไปจะจับทักทายกับโมเดลเพื่อทำความรู้จัก

            “ไม่แม่ไม่ให้จับมือกับผู้ชายแปลกหน้า” มลชญาพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าของออสตินแต่ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนก็หัวเราะให้กับความน่ารักไร้เดียงสาของมลชญา

            “ไม่ได้แปลกหน้าสักหน่อยแม่ก็แนะนำให้รู้จักอยู่นี่ไง” ออสตินที่เห็นว่ามลชญาน่ารักแต่พอเธอพูดออกมาอย่างนั้นเขาก็เริ่มไม่ชอบนิสัยของมลชญา

            “ไม่เป็นไรจ๊ะ ไม่เป็นไร เรามากินข้าวกันดีกว่า อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย” ละอองรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อให้สถานการณ์ในตอนนั้นเปลี่ยนไปด้วย

            มลชญาที่ชอบออสตินและเขินที่ต้องยื่นมือออกไปจับมือของออสตินเพราะความหล่อของออสตินนั้นมันฉายแววมาตั้งแต่เขาเด็กๆ จนตอนนี้เขาก็หล่อมากๆ และมีคนเข้ามาจีบอยู่ตลอดเวลาแต่เขาไม่ได้สนใจในความรักเลยนอกจากสนุกไปวันๆ เท่านั้น

           

            เหตุการณ์ที่ทำให้ออสตินเกลียดและไม่อยากรู้จักมลชญาอีกต่อไป

         มลชญาเป็นคนที่ชอบเลี้ยงหนูแฮมเตอร์มากๆ เมื่อก่อนแต่เธอซื้อมาเลี้ยงทีไรแฮมเตอร์ของเธอก็ตายทุกทีแล้วเธอก็ร้องห่มร้องไห้ออกมาจนแม่ของเธอสงสารเวลาที่ต้องมานั่งร้องไห้เมื่อแฮมเตอร์ของเธอตาย แม่ของเธอจึงสั่งห้ามไม่ให้เธอเลี้ยงแต่สั่งทำแฮมเตอร์ปลอมมาให้เธอเป็นสิบๆ ตัวแล้วก็วิ่งได้เหมือนแฮมเตอร์จริงๆ ด้วย

            ในวันนั้นทั้งสองครอบครัวของออสตินกับมลชญาได้นัดกันทานข้าวที่บ้านของออสติน ในระหว่างกินข้าวก็ไม่มีอะไรแต่หลังจากทานข้าวเสร็จนี่แหละคือความทรงจำอันเลวร้ายของออสติน

            “ผมขอตัวไปอ่านหนังสือสอบที่ศาลาข้างบ้านนะครับ” ออสตินบอกกับผู้ใหญ่ที่กำลังนั่งพูดคุยกันซึ่งในตอนนั้นมลชญาก็กำลังนั่งเล่นเกมส์ที่เธอเอาแต่บ้านของเธอ

            “ออสตินนี่น่ารักจังเลยขยันอ่านหนังสือตั้งใจเรียน น่ารักจริงๆ” ลักขณาพูดขึ้นมาอย่างชื่นชมในตัวของออสติน

            “ก็มีดื้อบ้างตามประสาวัยรุ่นแต่เรื่องเรียนก็พอใช้ได้แต่ก็ยังต้องปรับตัวอีกเยอะเพราะพึ่งย้ายมาด้วย จริงๆ ก็อยากให้โมเดลช่วยดูแลเรื่องเรียนของออสตินตอนที่อยู่โรงเรียนให้ด้วย”        

            “ได้ค่ะเดี๋ยวโมเดลจัดการให้ค่ะ แต่ตอนนี้หนูขอไปอ่านหนังสือกับออสตินก่อนนะคะ” มลชญาพูดขึ้นมาแล้วก็เดินไปหาออสตินที่ศาลาข้างบ้านพร้อมกับสัตว์เลี้ยงคู่ใจของเธอ

            มลชญาที่คิดอยากเล่นสนุกเธอก็เอาแฮมเตอร์ปลอมของเธอออกมาปล่อยแล้วก็ให้วิ่งไปทั่วทั้งศาลาข้างบ้าน

            ออสตินที่กำลังนั่งอ่านหนังสือในตอนแรกเขาก็ไม่ทันสังเกตว่ามีอะไรวิ่งมาชนที่เท้าของเขา เขาก็คิดว่าเป็นกิ่งไม้ที่ปลิวมาโดนเท้าแต่อยู่ๆ ก็มีแฮมเตอร์ปลอมวิ่งเข้ามาที่หว่างขาของเขาที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสือ เขากรีดร้องออกมาเสียงดังแล้วก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อเขามองไปที่แฮมเตอร์ที่วิ่งเข้ามาที่ตัวของเขา

            “กรี๊ด!!! กลัวๆ ๆ ๆ หนูบ้าเอาออกไป” ออสตินร้องออกมาพร้อมกับวิ่งไปในบ้านเพื่อบอกแม่ของเขาให้ไปจับหนูไปทิ้งให้เขาเพราะมันมีหลายตัวมากๆ

            “แม่ครับๆ ๆ ออสตินกลัวหนูไปจับหนูไปทิ้งให้ออสตินหน่อย ฮือๆ ๆ” ออสตินกลัวมากจนร้องไห้ออกมา

            “หนูอยู่ไหนเดี๋ยวพ่อไปจับให้” บุรินทร์พ่อของมลชญาพูดขึ้นแล้วก็เดินไปที่ศาลาตามที่ออสตินบอก

            “ที่ศาลาข้างบ้านครับ ฮือๆ ๆ” ออสตินพูดไปร้องไห้ไป พ่อของออสตินกับพ่อของมลชญาเดินไปด้วยกันเพื่อไปช่วยดูให้

            เมื่อผู้ใหญ่เดินมาถึงก็เห็นว่ามลชญากำลังเก็บแฮมเตอร์ของเธอเข้ากระเป๋า บุรินทร์เห็นก็ส่งสายตาที่ตำหนิลูกสาวที่เล่นอะไรพิเรนอย่างนี้ส่วนแฟรงค์พ่อของออสตินนั้นหัวเราะออกมาเสียงดังที่เห็นลูกชายของเขากลัวแฮมเตอร์ปลอมแล้วก็ถึงขั้นร้องไห้ออกมา

           

            ทั้งสามกลับเข้ามาในบ้านมลชญาก็โดนแม่ดุกนักเลยที่เล่นไม่รู้เรื่องอย่างนี้

            “โมเดลเล่นอะไรไม่เข้าเรื่องเห็นหรือเปล่าว่าเพื่อนกลัวจนร้องไห้แล้ว”

            “อย่าว่าโมเดลเลยเธอก็เล่นไปตามความชอบของเธอ โมเดลคงไม่รู้ว่าออสตินกลัวหนู” ละอองพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มให้มลชญาด้วยความเอ็นดู

            “แต่ยังไงโมเดลต้องขอโทษออสตินก่อน” เมื่อลักขณาบอกกับเธอให้ขอโทษออสตินเธอก็เชื่อฟังคำสั่งของแม่แต่พอเธอจะเอ่ยขอโทษออสตินกลับไม่รับคำขอโทษเขาเดินหนีขึ้นห้องไปเลยจนแป็นเหตุให้ออสตินไม่ชอบมลชญามาตั้งแต่ตอนนั้น

            ออสตินก็น่าจะลืมเรื่องนั้นไปแล้วแต่เรื่องที่ทำให้ออสตินไม่ชอบมลชญาในตอนนี้ก็คือเรื่องที่มลชญามีผู้ชายมากหน้าหลายตาอยู่ใกล้ๆ เธอบ่อยๆ