All Chapters of Love Engineerเมียวิศวะ: Chapter 91 - Chapter 100

“คิดจะหนีเหรอ มะนาว มึงลุกขึ้นมาจับมัน”“เฟียสมึงไหวไหม มาช่วยกันหน่อย”แรงจิกดึงที่ผมทำฉันรู้สึกเจ็บตึงไปหมด มือก็พยายามแกะแงะมือเอมออก แต่สุดท้ายก็ไม่ทันเมื่อลูกสมุนเดอะแก๊งปรี่เข้ามาล็อกแขนไว้คนละข้าง“โอ๊ย...” แรงกระชากจากทุกทิศทางทำให้เธอนิ่วหน้า“จ้องหน้ากูเหรออิมิกิ”เล็บแหลมคมที่ตัดแต่งมาอย่างดีจิกลงบนเนื้อผิวหน้าขาวผ่องจนของเหลวสีแดงซึมออกมา แรงบีบปลายคางทำให้เธอพูดไม่ถนัดนัก วันนี้คงซวยจริง ๆ ไม่ใช่แค่วันนี้แต่เป็นช่วงนี้ต่างหาก เจอเรื่องไม่เว้นแต่ละวันเพียะ! เพียะ! เพียะ!“นี่ที่แกอ่อยพี่เพทาย” เอมฟาดลงมาบนใบหน้าของมิกิจนขึ้นสีแดงจัด และฟาดลงมาอีกหลายครั้งจนมุมปากได้เลือด“นี่ที่แกอ่อยแฟนเพื่อนฉัน”“นี่ที่แกทำตัวเด่น”มันใช่เรื่องที่เธอต้องมาโดนไหม ทุกเรื่องทำไมต้องเอามาลงที่เธอด้วย นึกดูแต่ละอย่างที่เอมพูดมามันไม่ใช่สิ่งที่เธอควบคุมได้เลยติ๊ด!อ๊ะ…เสียงโทรศัพท์เข้า“เสียงโทรศัพท์ใคร?” เอมหันไปถามอีกสองคน“ฉันเปล่านะ…แกเหรอมะนาว” เฟียสรีบตอบ“ไม่ใช่ฉัน” มะนาวไม่รู้สึกถึงแรงสั่นจากโทรศัพท์ของเธอเช่นกัน“งั้นก็คงของอินี่”เอมพูดจบก็หันมามองมิกิ มะนาวเหมือนรู้ความคิดเอมเลยรี

“ฉันไม่มีปัญญาซื้อของแบบนี้หรอก”“ใช่ เธอไม่ได้ซื้อ แต่ฉันซื้อให้เธอ” เขาปรายตามองมาที่ฉันนิ่ง แววตาคู่นั้นไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ทำไมต้องมาทำดีกับฉัน“ซื้อให้ฉัน?”“อืม”“ไม่เอา”“ทำไม?”เขาเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งขึ้นมาอย่างไม่พอใจที่เธอปฏิเสธไม่รับของที่เขาซื้อให้“นายจะมาซื้อให้ฉันทำไม”“รวย”“ไม่ใช่ หมายถึงซื้อในโอกาสอะไร”“ให้ก็รับ”“ไม่ได้ นายเข้าใจปะ”“ทำไม คนอื่นเขาอยากได้ทั้งนั้น”อ๋อ ที่ซื้อให้เพราะทำแบบนี้กับทุกคนจนชินสินะ“ฉันไม่ใช่เด็กในสต็อก หรือแบบผู้หญิงพวกนั้นที่ต้องดีใจเวลานายเปย์ของหรูหราแพง ๆ ให้นะ และอีกอย่างฉันไม่ใช่เด็กนาย” ร่างบางพูดยาวเหยียดก่อนจะเม้มปากมองหน้าเขา“ไร้สาระ ไม่ได้คิดแบบนั้น”“คิดแบบไหนก็เรื่องของนาย ฉันไม่รับ”“ดื้อ”“ฉันไม่ดะ...”“รำคาญ เลิกเถียง ผู้ใหญ่ให้ก็รับสิวะ!”เมื่อเถียงกันไปมาไม่รู้เรื่องเขาก็เสียงดังใส่อีก ช่วงนี้สภาพจิตใจของเธอมันย่ำแย่มาก อะไรนิดหน่อยก็ทำให้บ่อน้ำตาแตกได้กระบอกตาจนแสบร้อนไปหมด เธอไม่ได้อยากร้องไห้นะแต่จิตใจเธอมันไม่อาจแบกรับอะไรได้อีกแล้วฮึก ฮึกร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเขาทำตัวไม่ถูก ใบห

“นะนายเอาเปรียบฉันอีกแล้ว”“ฉันมีข้อเสนอ”โซ่เงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยสิ่งที่คิดไว้ขึ้นมา ข้อเสนอที่จะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ อย่างน้อยในตอนนี้ก็ยังไม่อยากปล่อยเธอไปเท่านั้น ส่วนในอนาคตก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคต“ข้อเสนออะไร?”“ตอนนี้เธอไม่มีที่ไปไม่ใช่เหรอ...อีกอย่างถ้ากลับไปที่เดิมไม่แน่ว่าไอ้เลวนั่นอาจกลับมาเล่นงานเธออีก ไหนจะแฟนของมัน”“...”“ข้อเสนอคือเธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันสามเดือน แลกกับทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ฉัน”“ฉัน - ไม่ - สน - ใจ”ร่างบางตอบปฏิเสธออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด อยู่กับเขาก็เหมือนอยู่กับเสือ ในหัวคงมีแต่เรื่องเอาเปรียบเธอใครจะอยากอยู่ด้วย“คิดให้ดีก่อนสิ เธอกลัวฉันแต่ไม่กลัวมัน?”“ใครบอกว่าฉันกลัวนาย!”“แล้วทำไมถึงไม่ตกลงล่ะ อยู่ที่นี่สบายจะตาย ถ้าไม่อยากอยู่เฉย ๆ ก็ทำงานบ้านไปสิ”“ฉันไม่ไว้ใจนาย งานอะไรที่อยู่เฉย ๆ แล้วได้เงินมันไม่มีหรอกนะ ขอบเขตของงานคืออะไร อีกอย่างสามเดือนมันนานไป”อย่างที่เขาพูดฉันมันคนไม่มีที่ไป ดูจากท่าทางข้อเสนออะไรมันเรื่องโกหกทั้งเพ เขาไม่มีทางปล่อยฉันไปถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ ไม่งั้นจะให้บอดี้การ์ดมาเฝ้าทำไมหน้าห้อง ส่วนเรื่องเหมยกับแฟนฉันก็กลัว

เดอ ล่า ผับ @พัทยา21.00 น.ท่ามกลางฝูงชนที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาภายในสถานบันเทิงอันดับต้น ๆ ของพัทยา แหล่งรวมลูกผู้ดีมีเงิน ชาวต่างชาติ ดารา ไฮโซ เพราะการจะเข้ามาใช้บริการที่นี่ได้ต้องเป็นสมาชิกของผับ ซึ่งจะมีค่าใช้จ่ายในการเป็นสมาชิกและรายจ่ายต่อปีหลักแสน ทำให้ผับนี้ขึ้นชื่อเรื่องการคัดคนอย่างแท้จริงร่างสูงโปร่งในชุดสีดำทั้งตัว ส่วนบนคลุมทับด้วยเสื้อแจ็กเก็ตแบรนด์ดังที่ผลิตแค่พันตัวเท่านั้น ทำให้เหล่าคนวงในเซเลบที่เล่นแบรนด์เนมทั้งหลายต่างจับจ้องตาเป็นมัน เพราะสินค้าที่ลิมิเต็ดนั้นไม่ใช่แค่มีเงินจะซื้อได้ มันต้องมีคอนเนกชันด้วยนอกจากฐานะดีแลดูมีอำนาจแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาดั่งเทพปั้นแต่ง ผิวขาวจัด เรือนผมสีเทา นัยน์ตาคมกริบแสนเย็นชาและรอยสักเท่บาดใจ ทำให้เป็นที่ต้องตาของสาว ๆ หลายคนแต่ก็ต้องผิดหวังไปตาม ๆ กันเมื่อร่างสูงจูงมือสาวน้อยตัวเล็กในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาว สั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาเล็กขาวผ่อง เมื่อสาวน้อยตัวเล็กเงยหน้าขึ้นพวกเขาก็ไม่แปลกใจ ทำไมผู้ชายที่ดูเพอร์เฟกต์แบบนี้ถึงจับจูงมือไม่ยอมปล่อยก็เพราะว่าสาวน้อยคนนี้หน้าตาไม่ธรรมดาเลย ผิวขาวอมชมพูเหมือนสาวเกาหลี ผมลอนสลวยสีทองสลับ

“เชิญคุณพิมมี่นั่งลงก่อนดีกว่าครับ”“ขอบคุณค่ะ”พิมมี่เลือกที่จะนั่งลงข้างโซ่ทันทีเมื่อมีโอกาส จริง ๆ เห็นผู้หญิงหน้าจืดอยู่ในห้องด้วยแต่เธอตั้งใจทำเป็นไม่เห็น ขนาดโซ่ยังไม่แนะนำเลยดังนั้นผู้หญิงคนนี้คงไม่สำคัญภาพการพูดคุยและส่งสายตาให้กันของทั้งสองอยู่ในสายตาของมิกิ เธอพยายามข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้และพยายามทำตัวเป็นอากาศให้มากที่สุด เมื่อกี้ยังทำเป็นห่วงเธออยู่เลย ตอนนี้กลับส่งสายตาให้อีกคน แย่ชะมัด เธอไม่น่าใจอ่อนไปกับความห่วงใยจอมปลอมของเขาเลย“แล้วคุณโซ่มาเที่ยวเหรอคะ”“ครับ พอดีมาพักผ่อน อีกไม่กี่วันก็กลับแล้ว”“เสียดายจัง ถ้าอยู่นานกว่านี้พิมมี่จะอาสาพาเที่ยว”“ผมไม่อยากรบกวนคุณหรอกครับ แค่เป็นเจ้าของผับแล้วต้องมาดูแลต้อนรับลูกค้าเองก็เหนื่อยแล้ว”ประโยคธรรมดาที่แอบจิกกัดทำให้พิมมี่รู้สึกหน้าชา แต่เธอกลับคิดว่าคุณโซ่คงไม่ด่าหรือจิกกัดผู้หญิงหรอก เธอจึงยิ้มและเสหน้าไปทางอื่น“เอ่อ...แล้วนี่” เธอแกล้งทำเป็นตกใจเมื่อเห็นมิกิ“มิกิค่ะ” คนตัวเล็กที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยทักทาย“อ๋อค่ะ แล้วคุณเป็น...”“มิกิเป็นแฟนผมเองครับ”“ฮะ อะไรนะ แฟนเหรอ” จะไม่ให้เธอตกใจได้ยังไง ถึงตอนแรกจะแอบคิด