All Chapters of Love Engineerเมียวิศวะ: Chapter 101 - Chapter 110

คณะวิศวกรรมศาสตร์กึก!“อะไรยังไง ไหนเล่า”โทรศัพท์เครื่องหรูวางลงตรงหน้าฉัน หน้าจอปรากฏภาพข่าวจากเพจเมาท์มอยเซเลบของมหา’ลัย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข่าวของใครหลังจากที่หลายวันไม่มีโอกาสได้คุยกันวันนี้ยัยแองจี้ก็ตั้งท่าสอบสวนและจับผิดฉันเต็มที่ นี่ก็ไม่ได้ปิดนะแค่ยังไม่เล่าให้ฟัง“นั่งลงก่อนแม่”“เล่ามาเลยเร็ว ๆ”ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่หอพักและได้โซ่มาช่วยโดยที่ไม่ได้เล่าเรื่องที่สกายผับให้แองจี้ฟัง ใช้เวลาเล่าไม่นานและเรื่องข้อตกลงกับเขาด้วย ไม่งั้นนางต้องซักไซ้เรื่องที่อยู่อีก ไม่อยากปิดเพื่อน“กรี๊ดดดดดด”“เบา ๆ แก”“พี่โซ่นี่พระเอกนิยายชัด ๆ พ่อของลูก”แองจี้กรีดร้องขึ้นมาจนเพื่อนในห้องหันมามองกันหมด ใช่แล้วตอนนี้พวกเราอยู่ในห้องเรียนวันนี้อาจารย์เข้าเลต ส่วนอะตอมกับครีมยังไม่ถึงห้องเรียน“แกช่วยปิดเป็นความลับด้วย รู้กันสองคน”“เออ เป็นฉันหน่อยจะป่าวประกาศ”ฉันกลอกตามองบนทันที ถ้านางรู้เรื่องทั้งหมดคงไม่พูดแบบนี้แน่ อย่างโซ่เป็นไม่ได้หรอกพระเอก เป็นได้แค่ตัวร้ายในชีวิตคนอื่นเท่านั้นแหละ“แล้วตอนนี้แกก็อยู่กับพี่เขาเลยเหรอ”“อือ”“อ๊าย อยากเกิดเป็นแกบ้างจัง”“ทำไมอะ”“เอ้า เป็นฉันหน่อ

พี่ช่างแต่งหน้าสองคนที่มารุมแต่งหน้าทำผมดูเฟรนด์ลี่กันมาก และชวนฉันกับแองจี้คุยตลอดทำให้ในห้องครึกครื้น บรรยากาศไม่เงียบเหมือนที่คิดไว้ ก่อนจะมีนางแบบสองคนเข้ามา พวกเธอเป็นนางแบบประจำของทางแบรนด์ทำให้พวกเธอดูคุ้นเคยกับทุกคน“สวัสดีค่ะพี่ ๆ คุยอะไรกันอยู่ ดูสนุกเชียว”“อ้าวน้องชมพู น้องมิริน”พี่ช่างแต่งหน้าสาวสองเบอร์หนึ่งหันไปทักทายสองสาวมาใหม่ คงเป็นนางแบบของพี่จิวเพราะหุ่นและหน้าตาสวยน่ารัก ดูอายุมากกว่าฉันไม่กี่ปีเอง“พี่จะแนะนำน้องใหม่ให้รู้จัก คนนี้น้องมิกินะ มิกินี่น้องชมพูคนสวยของแบรนด์เรา ส่วนนี่น้องมิรินนางแบบเหมือนกัน สองคนนี้เขาเป็นเพื่อนกันทำความรู้จักกันไว้สิ”“มิกิเหรอ ชื่อน่ารักจัง ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชมพู”“เรามิรินจ้า”ทักทายกันเรียบร้อยก็ถึงคิวพวกเธอแต่งหน้าแต่งตัว ส่วนฉันก็มานั่งเล่นกับแองจี้รอระหว่างเตรียมถ่าย โดยที่ยังไม่เห็นวี่แววของนางแบบคนสุดท้ายเลย“ควีนยังไม่มาอีกเหรอคะ” ชมพูเอ่ยขึ้นมา“โอ๊ยรายนั้นลูกรักพี่จิวเขา อยากจะมาตอนไหนก็มา” พี่ช่างแต่งหน้าจีบปากจีบคอตอบเหมือนประชด“แย่จังเสียการเสียงานหมด” ชมพูทำหน้าเศร้าพลางเอ่ยออกมาอย่างคนปลงตก ทำให้มิรินแทรกข

“อ๋อเหรอ”น้ำเสียงคุ้นเคยเปล่งออกมาทำให้ฉันลดโทรศัพท์ลงก่อนจะค่อย ๆ หันกลับไปมองด้านหลัง ความรู้สึกหนาวเหน็บเกาะกุมในจิตใจเมื่อเห็นเขาใบหน้าหล่อร้ายดูเย็นชาขึ้น กรามแกร่งขบกันแน่น สายตาคมกริบเหมือนมีประกายไฟลุกโชนในดวงตาคู่นั้นเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความดุดัน ยิ่งใกล้เข้ามามากเท่าไรยิ่งทำให้ร่างบางขนลุกซู่ เหมือนหนูน้อยที่ยืนรอราชสีห์มาขย้ำ“ไหนแองจี้”“เอ่อ คือ”“เดี๋ยวนี้หัดโกหกแล้วเหรอ”รังสีอันตรายของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันหายใจไม่ออก ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างคนใช้ความคิด“โอ๊ย”มือหนายื่นมาลูบแก้มของฉันเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนลงมาบีบคางแน่นจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ท่าทางของเขาในตอนนี้เหมือนวันนั้นไม่มีผิด“ถามทำไมไม่ตอบ...คิดว่าฉันใจดีด้วยแล้วจะอวดเก่งได้เหรอ”“อี้ อ่อยอ๊า” (นี่ ปล่อยนะ)มือแกร่งร้อนบีบคางจนฉันน้ำตาคลอรอบดวงตา ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องรุนแรงด้วย พูดกันดี ๆ ก็ได้ ฉันผิดที่ไม่บอกแต่ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ ทีตัวเองไปไหนไม่บอกฉันยังไม่ว่าอะไรเลย“ลืมข้อตกลงไปแล้วเหรอ...จะไปไหนทำไมไม่บอก”“ฮึก ฮือ ๆ มันเจ็บนะ”เขาเห็นน้ำสีใส

เขายืนมองอยู่นานมากจนพี่ควีนรู้สึกตัวว่าถูกจ้องมอง เมื่อเธอเห็นว่าโซ่มองอยู่ก็รีบก้มหน้าหลุบตาลงทันที ทำไมอาการของสองคนนี้ดูเหมือนมีอะไร พวกเขารู้จักกันเหรอ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแย่ด้วยที่เขาให้ความสนใจคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาที่อยู่ด้วยกันเขาก็ดูให้ความสำคัญฉันมากกว่าใคร นี่ขนาดเตือนตัวเองแล้วนะว่ากับโซ่อย่าถลำลึกเพราะทุกอย่างมันแค่ข้อตกลง“เก็บของเสร็จแล้ว?”“อืม”โซ่เดินนำลงไปชั้นล่างก่อนจะพาไปที่โรงจอดรถของสมาชิกระดับวีวีไอพี ระหว่างทางเขาหันมามองฉันเป็นระยะแต่ไม่ได้พูดอะไร ส่วนฉันก็รู้สึกไม่อยากคุยกับเขาเหมือนกัน ฉันทักแชตหาแองจี้ว่าฉันกลับแล้วไม่ต้องรอ สักพักนางก็ตอบ ‘โอเค’ กลับมา“เป็นไร เงียบเชียว”โซ่เอ่ยถามขึ้นมาระหว่างทางกลับคอนโดโดยที่หน้ามองตรงสายตาโฟกัสกับท้องถนน“เปล่า แค่ง่วง”“นอนก่อนเลย ถึงจะปลุก”“อืม”ฉันจัดท่าทางปรับเบาะและหลับตาลง แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สมองตอนนี้ไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้วคณะวิศวกรรมศาสตร์อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็จะเริ่มเข้าสู่ฤดูกาลสอบปลายภาคแล้ว นักศึกษาปีหนึ่งแบบฉันเลยต้องรีบปั่นงานจนหัวหมุน และช่วงเย็นแบบนี้ก็สุมหัวติวหนังสือกันที่ลานใต้ตึกคณะ นอกจากกลุ่

ฉันรีบเอาโทรศัพท์พีชมาพิมพ์ไอดีไลน์ของตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว เสร็จแล้วก็ส่งคืน พวกเราล่ำลากันสักพัก เมื่อรถของพีชแล่นออกไปจากคอนโดแล้วฉันจึงรีบกลับขึ้นห้องไปแกร๊ก!ร่างบางเอื้อมเปิดสวิตช์ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นคนที่คิดว่ายังไม่กลับนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชาขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ สายตามองตรงมาที่ร่างเล็กบางนิ่ง มือหนาจับแก้วน้ำสีอำพันควงเล่นไปมา บรรยากาศเย็นเยียบทำให้ขนในร่างกายลุกซู่ใครไปกระตุกหนวดเขากัน?ทุกอย่างเงียบจนฉันไม่กล้าที่จะหายใจ ได้แต่ยืนนิ่งเพื่อรอให้เขาพูดอะไรออกมาก่อน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำฉันรวบรวมความกล้าเดินเลี่ยงออกไปทางห้องนอน เดินออกไปเพียงก้าวเดียวก็มีวัตถุบางอย่างลอยผ่านหน้าไป ก่อนจะชนเข้ากับผนังห้องและเพล้ง!เสียงแก้วตกแตกลงบนพื้นอย่างแรงจนเศษแก้วบางส่วนกระเด็นมาโดนขาฉัน เมื่อหันไปมองตามต้นทางของวัตถุก็เห็นเขานั่งอยู่และในมือว่างเปล่าไร้แก้วเครื่องดื่ม โซ่ยืนขึ้นเต็มความสูงท่าทางน่ากลัวและคุกคาม ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกกับฉัน“มากับใคร!”“ถามทำไมไม่ตอบ”“...”“จะเอาอย่างนี้?”ร่างบางยืนนิ่งเตรียมรับพายุอารมณ์ของคนร้ายกาจต