Lahat ng Kabanata ng Love Engineerเมียวิศวะ: Kabanata 81 - Kabanata 90

“ข้างบนผับมีห้องอยู่ไม่ใช่เหรอ ก็เอายัยนี่ไปพักข้างบนสักคืนสิ” “นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะ…”“อืม” “จะดีเหรอเหมย...ฉะฉันกลัวนะ คือมัน” “กลัวอะไร ยัยนี่เมาไม่มีสติไม่รู้หรอกว่าเราทำ” “ตะแต่ว่า” “ไม่มีแต่ รีบมาช่วยกันแบกได้แล้ว” “อือ” ผู้หญิงสองคนพยุงร่างบางกะทัดรัดเข้าไปด้านหลังผับเพราะมีทางขึ้นอีกทางเพื่อไปยังโซนที่พักข้างบน เหมยมองซ้ายมองขวาเธอคิดไว้แล้วว่าจะเอารูมเมตไปทิ้งไว้ที่ไหน เมื่อมาถึงชั้นหกเธอก็พามิกิไปยังห้อง 609 ทันที ห้องนี้เป็นห้องประจำของคู่ขาของเธอหนุ่มต่างสถาบันที่ชอบเอาผู้หญิงมากินหลังผับปิดและห้องนี้คือห้องประจำของเขา เธอส่งข้อความไปบอกเขาไว้แล้วว่าวันนี้จะเอาเหยื่อมาให้ปึก! “เหมยเอาจริงดิ” ดาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากพลางเอ่ยปากถามย้ำอีกครั้ง“อย่าถามมากได้ไหมดาว” เหมยชักสีหน้าไม่พอใจ“ก็ฉันกลัว” “ปะ รีบไปได้แล้วก่อนจะมีคนมาเห็น” เหมยรีบลากแขนดาวออกจากห้องไป ทั้งกลัวคนเห็นและกลัวดาวจะปอดแหกล้มเลิกแผนการของเธอ วันนี้ยังไงมิกิมันต้องโดนบ้างเหมยเกลียดมิกิ เธอไม่ชอบคนที่ทำตัวเงียบ ๆ ใส ๆ ท่าทางดูน่ารักและใจดีแบบมิกิเห็นแล้วขัดหูขัดตา ที่ทำดีด้วยเพราะแค่ต้องการ

“พี่...พี่โซ่”“หึ จำได้ด้วยเหรอ? แสดงว่าคงรู้สินะว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ บอกเลยนะว่าแม้เพื่อนฉันจะเล็งเธออยู่แต่ฉันไม่สน เพราะของที่เสียไปมันมีมูลค่ามากกว่าเธอ”โซ่เอ่ยพลางขยับตัวออกมาเล็กน้อยเพื่อจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง เมื่อถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกไปความใหญ่โตก็ดีดผึงออกมาทักทายคนตัวเล็กที่กำลังปรือตามอง“หนู...ไม่เข้าใจ”เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากก่อนจะพยายามเปล่งเสียงบอกคนใจร้าย ตอนนี้สถานการณ์แสนวาบหวามตรงหน้าพอเข้าใจ แต่เรื่องที่เขาพูดเธอไม่เข้าใจ“เลิกทำหน้าโง่สักที ถ้าไม่ใช่จะอยู่ในนี้ทำไม รู้ไหมว่าฉันเกลียดคนที่เสแสร้งที่สุด!”ท่าทางบอบบางของเธอมันทำให้เขาไม่สบอารมณ์ นัยน์ตาแสนเย็นชาจ้องมองเธอราวกับจะแช่แข็ง มือหนาเอื้อมมากระชากปลายคางเล็กและบีบไว้แน่น“อ๊ะเจ็บนะคะ…หนู”“เจ็บก็เก็บปากไว้คราง ไม่ต้องพูดมาก!”จบคำนั้นเขากระแทกปากลงมาประกบปากของเธอเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงอะไรอีกนอกจากเสียงคราง! “อื้ออ”ปากหนาขบกัดริมฝีปากบางอย่างแรงจนคนใต้ร่างเผยอปากด้วยความเจ็บ ทำให้เขามีจังหวะให้สอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากของเธอ ลิ้นร้อนกวาดต้อนพลิกลิ้นเล็กไปมาอย่างช่ำชอง มือที่เป็

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบกริบบนรถมีเพียงเสียงแอร์เก่าที่ดังกลบเสียงลมหายใจของคนขับแท็กซี่ และร่างบางในชุดเดรสคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำเท่านั้นฉันเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ มองผู้คนที่เร่งรีบออกไปใช้ชีวิตเหมือนนกกระจิบที่ออกไปหากินตอนเช้า ถนนทุกสายเต็มไปด้วยรถและผู้คน ไม่มีที่ให้ว่างเว้น มองไปทางไหนก็แออัดไปหมดแต่ชินแล้วเพราะอยู่มาตั้งแต่เด็กชีวิตคนเราไม่ได้มีทางเลือกมากนักฉันเข้าใจมันดี แต่บางทีก็อยากจะถามเหมือนกันว่าทำไมโชคชะตาของฉันมันถึงร้ายมากกว่าดี หวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งเจ็บปวด ฉันพยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ถือว่าฉันพลาดเองแต่ก็มีหลายอย่างให้สงสัยมากอยู่ดี ทำไมฉันถึงไปอยู่บนห้องในผับ คิดว่าตัวเองคงไม่มีแรงเดินขึ้นไปจนถึงโซนนั้นได้แน่ นอกจากจะมีคนพาไป แล้วใครกันล่ะ หรือจะเป็นเขาเหรอ?เมื่อเช้าหลังจากที่รู้สึกตัวฉันก็รีบออกมาทันที ไม่มีเวลาได้ถามอะไร อีกอย่างไม่อยากจะคุยกับคนใจร้ายนั่นด้วย เขาทำฉันช้ำไปทั้งตัว ยิ่งนึกถึงสัมผัสยิ่งทำให้ฉันนึกโมโหตัวเองที่ดื่มมากไปจนดูแลตัวเองไม่ได้“ถึงแล้วหนู สองร้อยบาท” “นี่ค่า…ขอบคุณนะคะลุง”ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อลุงค

ห้องแล็บ 114/Aร่างสูงเรือนผมสีดำนัยน์ตาคมเฉี่ยวขะมักเขม้นกับโมเดลตรงหน้าอย่างจริงจัง ช่วงนี้เขายุ่งมากพึ่งจะหาเวลาเข้ามาทำโปรเจกต์ได้ดีนะที่เริ่มตั้งแต่เทอมนี้ถ้าเป็นเทอมหน้าคงไม่ทันแน่ เรียนภาคโยธาจะมีหน่วยกิตเยอะกว่าของเครื่องกล ทำให้พวกเราไม่สามารถจบสามปีครึ่งได้“มาแล้วก็เข้ามาช่วยจับโมเดล”เขาเอ่ยบอกคนมาใหม่ที่ยืนหลบอยู่หลังประตูไม่ยอมผลักเข้ามาสักที คิดว่าเขาไม่ได้ยินเสียงคนเดินหรือไง ช็อปเงียบขนาดนี้มีคนอยู่ข้างนอกก็ต้องรู้อยู่แล้วร่างบางเดินหน้าบึ้งเข้ามาใกล้ก่อนจะชะโงกหน้าดูโมเดลที่จะต้องทำ ที่จริงเธอแค่มาช่วยดูแลแล็บเท่านั้นเมื่อร่างบางเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อนที่ไม่ฉุนเหมือนผู้หญิงคนอื่นออกมาจากคนตัวเล็กทำให้เขาเผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอด มือและตาจดจ้องอยู่กับสิ่งที่จะต้องทำแต่สมองกลับไม่สงบเลยสักนิด“ไปหยิบกาวตรงนั้นมาด้วย” มือหนาชี้ไปที่โต๊ะอีกตัว“ฉันแค่มาช่วยดูแล็บไม่ได้มาฟังคำสั่งนาย อีกอย่างจากที่ดูนายทำโปรเจกต์ส่วนตัวซึ่งไม่เกี่ยวกับแล็บที่ทำเลยสักนิด” ร่างบางเอ่ยเสียงแข็งทำให้ร่างสูงที่กำลังนั่งทำงานอยู่หยุดชะงัก“เธอเป็นศึกษาช่วยงานไม่ใช่เหรอ? ที่นี่อำนวยความสะดวกให้น

ร่างบางยกเท้าขึ้นถีบลูกรักของต้นเต็มแรงและรีบวิ่งมาทางประตูห้อง โชคดีที่ประตูยังไม่ได้ล็อก“อ๊ะ กรี๊ดดดดด”ต้นรีบพุ่งตัวตามมาดึงมิกิเอาไว้ ถึงยังเจ็บที่กล่องดวงใจอยู่แต่วันนี้เขาจะพลาดไม่ได้ ไม่งั้นเหมยอาจจะระแคะระคายได้ เขาไม่ได้อยากมีปัญหากับเธอ“แสบนักใช่ไหม บอกแล้วว่าไม่อยากใช้กำลัง”เพียะ!ฉันน้ำตาไหลออกมาทันทีเมื่อโดนฝ่ามือหนาตบเข้าที่หน้าอย่างจัง มันทั้งเจ็บและชาในคราวเดียวกันแต่ยังไม่เจ็บเท่าใจของฉันตอนนี้เลยทำไมเรื่องร้าย ๆ ถึงเป็นฉันที่โดนตลอด แบบนี้จะให้นับถืออะไร ไม่ว่าจะพระหรือพระเจ้าล้วนไม่ฟังคำขอร้องอ้อนวอนของฉันเลยต้นกดหน้าลงมาสูดดมใบหน้าและซอกคอ แขนของเขากดแขนฉันติดกับโซฟาเพื่อกันไม่ให้ฉันทำร้ายร่างกายเขาได้“อย่านะขอร้อง”“หยุดขอร้องเถอะนะคนสวย ยังไงเธอก็ไม่รอด”“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”ร่างบางกรีดร้องเสียงดังเมื่อใบหน้าของต้นโน้มลงมาจนชิด นัยน์ตากลมเบิกกว้างเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ฟันเล็กขบกันแน่นตึก ตึก!ผลัวะ! ผลัวะ!“โอ๊ย เชี่ยอะไรอีกวะ” ต้นถูกแรงดึงออกจากร่างบาง ยังไม่ทันได้หันไปมองก็โดนหมัดซัดเข้าใส่หน้าอย่างจังสองครั้งติดจนมึน“มึงต่อยกูทำไม แล้วเข้ามาได้ยังไงโอ๊ย!”