All Chapters of First Kiss จูบแรก: Chapter 31 - Chapter 40

กริ๊งง~ กริ๊งง~เสียงนาฬิกาปลุกแผดร้องอยู่บนหัวเตียงมาพักใหญ่ กระทั่งเจ้าของเครื่องจะต้องรีบใช้แขนสั้นๆของตนเองควานหามันเพื่อปิดเสียงที่กำลังร้องกวนใจทั้งยังคงสะลืมสะลือฤทธิ์ของยาแก้หวัดสุดท้ายคำพูดฮิตติดหู ความพยายมอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั่นไม่เกินจริงเลย แขนเล็กยังคงปัดป่ายหามือถือที่ตั้งปลุกไว้ไม่เจอ ในขณะที่เสียงของมันก็ยังคงดังลั่นห้องอยู่แบบนั้นเพล้ง!แต่แล้วเสียงปลุกก็ดับไปพร้อมๆกับหน้าจอที่แตกกระจายจากการหล่นลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เจ้าของเครื่องตื่นเต็มตาดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที" พี่เดรฟ ไอ้บ้านี่ ปามือถือเบลทำไม ?" คนตัวเล็กก้มลงเก็บเศษซากอันไร้สัญญานของมือถือลูกรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานหลายปี เธอหันกลับไปมองหน้าฆาตกรใจร้ายที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงโดยไม่สนใจอะไร ก่อนสายตาอาฆาตแค้นจะสะดุดเข้ากับมือถือของอีกคนที่วางอยู่ข้างตัว" แกตาย! " เมเบลเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงนอน หยิบมือถือเครื่องหรูแบรนด์ดังขึ้นมา ก่อนจะง้างแขนเตรียมฟาดลงที่พื้นให้สาแกใจ" เฮ้ย ทำบ้าอะไรแต่เช้าว่ะ " เป็นจังหวะที่เดรฟลืมตาขึ้นมาเห็นพอดี จึงคว้าแขนเล็กไว้ได้ทันเวลาพร้อมแย่งมือถือในมือ

" ถ้าจะมองกันขนาดนั้น ไม่ตามไปเลยล่ะคะ" พลอยกระแทกเสียงไม่ชอบใจใส่คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่เธอล้าพูดกระแซะอีกคนขนาดนี้เป็นเพราะหลังจากทริปหัวหินครั้งนั้น ทำให้พลอยเลือกที่จะเดินหน้าเข้าทางมาดามดารินคุณแม่ของเดรฟแทน" พูดมากแบบนี้คงจะซื้อพอแล้ว คิดเงินเลยครับ " เดรฟวางบัตรใบแข็งลงบนเคาเตอร์ พร้อมทั้งถอนหายใจเบาๆออกมา ที่เขาต้องยอมตามใจอีกคนก็เพราะคำสั่งตรงจากมารดาเมื่อครู่ ซึ่งก็เกี่ยวเนื่องกับธุรกิจที่ไม่ค่อยจะใสสะอาดจึงต้องยืมมือเจ้าสัวโอฬารพ่อของพลอยเข้ามาช่วยเหลือ" พลอยถามจริงๆนะ พี่เดรฟติดใจอะไรนังนั่งนักหนา จืดชืดขนาดนั้นมีอะไรดีกว่าพลอยหรอ?" และผู้หญิงเอาแต่ใจตรงหน้าก็สุดที่จะทนกับความเฉยชาของเดรฟไม่ไหว คนอย่างเธอไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายหน้าไหนด้วยซ้ำ เว้นแต่คนตรงหน้าที่ชอบเขาไปแล้วตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก" ..... " เดรฟเลือกที่จะเดินออกมานอกร้านทันทีก่อนที่ความอดทนจะขาดวิ่นเพราะคำพูดที่ดูร้ายกาจของพลอย พลางคิดว่าหากจะต้องลงเอยกับเธอจริงๆชีวิตของเขาคงไม่ต่างกับตกนรกทั้งเป็น และเขาก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่ยอมรับว่าพลอยเป็นผู้หญิงที่สวยสะดุดตาและมีเส่นห์มากคนหนึ่ง เธอเพรียบพร้อ

" จิ๊~ ปล่อยนะ อย่ามาจับ " เมเบลสะบัดแขนออก ล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มอย่างหมดแรง มือเล็กยกขึ้นมาจับศรีษะทั้งออกแรงบีบเบาๆ ดวงตาปรือหนักอึ้งจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้" โอ๊ย ขับรถดีๆไม่เป็นรึไง เวียนหัวไปหมดแล้วเนี่ย " เสียงเล็กโวยวายขึ้นมาอย่างไร้สติ เดรฟได้เพียงยืนเท้าสะเอวมอง พลางส่ายหัวเมื่อเห็นสภาพของคนบนเตียงอ๊วก!!" บะ...เบล " เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ คนเมาอาเจียนจนเลอะที่นอนเต็มไปหมดโดยที่เจ้าของห้องทำได้เพียงยืนมองหญิงสาวนอนจมกองอวกอยู่อย่างนั้น ก่อนจะถอนหายใจหนักๆ ออกมา" อืออ~ อย่ามาจับ " เมเบลต่อต้านคนที่กำลังจัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออกทั้งที่ดวงตาทั้งสองก็ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น" อยู่เฉยๆ " เดรฟจัดการอุ้มร่างบางไร้เปลือยเปล่าออกไปวางบนโซฟาตัวใหญ่ที่ห้องโฮมเธียเตอร์ และต้องปิดห้องนอนที่คลุกเคล้าไปด้วยกลิ่นอันไม่พึงประสงค์เอาไว้รอแม่บ้านมาทำความสะอาดในตอนเช้ามือหนาค่อยๆ ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ บรรจงเช็ดตัวให้อีกคน พร้อมกับความคิดที่ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องมาทนทำอะไรแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยคิดจะทำให้ใครมาก่อน การจะต้องมาคอยเป็นห่วงเป็นใยใคร หรือแคร์ความรู้สึกของใครไม่เคยอ

อื้มม~ จุ๊บๆ จ๊วบๆเดรฟยังคงดูดดึงริมฝีปากเล็กจนบวมเจ่ออย่างสุขสม เสียงครางกระเส่าของคนตัวเล็กทำให้เขาไม่สามารถหยุดที่จะเคี้ยวกล้ำเธอได้แม้จะถึงฝั่งฝันมาแล้วหลายต่อหลายครั้งริมฝีปากได้รูปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวเนียนที่เต็มไปด้วยรอยสีแดงช้ำจากการขบเม้มก่อนหน้านี้ ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ ตามผิวเนียนนุ่ม กลิ่นหอมของเมเบลทำให้เขาแทบคลั่งอยากจะบีบร่างเล็กให้แหลกคามือ" เบลทำให้พี่คลั่งได้ตลอดเวลาจริงๆ " เสียงแหบพร่าพูดขึ้นมาในขณะที่แก่นกายยังคงแช่เอาไว้ ก่อนที่สะโพกสอบจะค่อยๆขยับอย่างเนิบนาบ" พักก่อนได้มั้ยคะ พี่เดรฟทำเบลมาหลายรอบแล้วนะ " เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกถึงการยั่วยวนชวนให้อามรณ์ดิบในกายผงาดขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งใบหน้าจิ้มลิ้มแสดงอาการทรมานออกมายิ่งสร้างความกระสั่นภายในให้แตกกระเจิงปั่ก ปั่ก ปั่ก" อ่าส์ เบาๆ มันจุก "" พี่ชอบเอาหนักๆ อดทนหน่อยนะ " เดรฟโหมแรงที่ยังมีอยู่มหาศาลใส่ร่างบางจนสองเต้าใหญ่กระเพื่อมขึ้นลงตามแรงกระแทกอย่างหนักหน่วงเดรฟก้มลงดูดหน้าอกที่เด้งท้าทายอย่างหื่นกระหาย ใช้มืออีกข้างบีบคลึงเต้าอวบจนอย่างเมามันจนเมเบลรู้สึกปวดไปหมดจ๊วบ จ๊วบ " อ่าส

ร่างบางสะอื้นไห้จนเผลอหลับไปทั้งน้ำตาอีกเช่นเคย เมเบลนอนหลับอยู่บนชั้นสองของบ้าน ห้องนอนประจำที่เคยอบอุ่นครั้งตอนมีแม่อยู่ด้วย แต่ตอนนี้เหลือเพียงความเงียบเหงาและโศกเศร้าเสียใจของเจ้าของห้องยามดึกช่วงเวลาตีสองโดยประมาณ ดวงตากลมโตนอนกระพริบตาปริบๆ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก สมองที่ด้านชาเริ่มประมวลเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนจะหลับอีกครั้งก็พลันทำให้จุกหน่วงเข้ามาที่หัวใจในขณะที่เธอกำลังนอนจมความเสียใจอยู่ตรงนี้ เขาคนนั้นคงกำลังมีความสุขอยู่กับพี่สาวของเธอ เพียงแค่คิดว่าทุกสัมผัสที่เคยได้รับจะต้องใช้ร่วมกับคนอื่น น้ำตาก็พลันไหลออกมาโดยอัตโนมัติก็อกๆๆ" คุณหนูคะ คุณหนูตื่นค่ะ "เสียงป้านวลที่ดังเข้ามา ปลุกให้เมเบลสะดุ้งหลุดออกมาจากภวังค์ความเศร้า หัวใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำ กลางดึงแบบนี้ป้านวลจะมาเคาะประตูเรียกทำไมกัน" มีอะไรรึป่าวคะ?"@ โรงพยาบาลบีเซนต์" ฮื้อๆๆ คุณท่านต้องไม่เป็นอะไรนะคะ " แม่บ้านคนเก่าคนแก่ร้องไห้สะอื้นอยู่หน้าห้องไอซียู หลังจากได้รับโทรศัพท์จากทางโรงพยาบาลในกลางดึกว่าเจ้านายของบ้านเกิดอาการโรคหัวใจวายจนหมดสติไป ทำให้นวลต้องรีบไปบอกคุณหนูเมเบล และติดต่อไปยังคุณรุจีผู